Με αφορμή την εισήγηση στο συνέδριο της Σπάρτης του Γιάννη Κουκουρίγκου για το κατά πόσον τα μπουζούκια Σταθόπουλου Ευαγγελίδη κλπ ήταν μάντολες ή μαντοτσέλα, έχει ανοίξει τουλάχιστον μια συζήτηση στο mandolin cafe (από την 18η απάντηση και μετά) με ενδιαφέρουσες τοποθετήσεις.
Εκεί είδα και τη φωτογραφία αυτού του λαούτου(
(200 και πλέον ετών) που αξίζει νομίζω να παρουσιασθεί, μαζί με μια φωτό του οργανοποιού Γιάννη Παλαιολόγου να το επεξεργάζεται. Νομίζω δεν έχουν ξανανεβασθεί.
Προκειται για πολίτικο λαούτο (lavta) και νομίζω κατασκευής Μανώλη Βενιου…καταπληκτικό όργανο…
Το λαούτο αυτό είναι δημοσιευμένο στο «Ελληνικά λαϊκά μουσικά όργανα» του Ανωγειανάκη. Αναφέρεται ως Βενιός (=Μανόλ) τέλους 19ου αιώνα. Πράγματι καταπληκτικό όργανο.
Γρηγόρη στη Σπάρτη όταν έδειχνα τις φωτογραφίες μάλλον … είχες πάει στο “μέρος”. :019::019:
Οι φωτογραφίες είναι βεβαίως από το βιβλίο του Φ. Ανωγειανάκη και το όργανο υπάρχει στο Μουσείο Λαϊκών Οργάνων. Ο Φ. Ανωγειανάκης γράφει ότι το όργανο δεν φέρει υπογραφή και εικάζεται ότι είναι κατασκευής Μανώλη Βενιού.
γεια σου γιαννη γιωτα εδω απο αθηνα,αλλα θα κατεβω συντομα!!!
Κι’ έλεγα που τόχω ξαναδεί…:106:
Γι’ αυτό και για να κρατήσω πισινή ως πονηρός γέρων έγραψα
Τέλος πάντων η επανάληψη μήτηρ μαθήσεως και βεβαιώθηκα ότι “ού γαρ έρχεται μόνον”:089:…
Στο πλαίσιο της έρευνας για το Σταθόπουλο, ανακάλυψα μόλις χθες την τελευταία του διαθήκη. Ο Σταθόπουλος ήταν βαριά καρδιολογικός ασθενής και πιθανότατα μόλις έκανε τη διαθήκη ήξερε ότι θα πεθάνει. Είναι ένα συγκινητικό κείμενο γραμμένο απ΄τον ίδιο στα αγγλικά. Ξεκινάγράφονταςταεξής"Ι Anastasios Stathopoulos of Magoula Sparta Greece".
[FONT=Trebuchet MS]O ίδιος πέρα απ΄την περιουσία που είχε στη Νέα Υόρκη είχε επίσης στη Σμύρνη και βέβαια στη Μαγούλα.
Αυτό που είναι ιδιαίτερα συγκινητικό είναι ο τρόπος που αναφέρεται στη γυναίκα του Μαριάνθη την οποία πράγματι πρέπει, αντίθετα με τα ήθη της εποχής, να είχε παντρευτεί από έρωτα. Την χαρακτηρίζει σύντροφο ζωής συμπονετικό και αφοσιωμένο που τον βοήθησε στην εδραίωση, διοίκηση και επέκταση της επιχείρησης του με το δημιουργικό της πνεύμα και τις νομικές της συμβουλές!
[COLOR=Blue]Μπράβο Γιάννη, σπουδαία δουλειά! (Ν. Πολίτης)
[/FONT][/COLOR]
Νομίζω ότι τα μπραβόκουμπο δεν αρκεί σε αυτή την περίπτωση. Η δουλειά που έχει κάνει ο Γιάννης με τον Σταθόπουλο είναι πάρα πολύ σπουδαία και σιγά αλλά σταθερά ανασυνθέτει την ιστορία του Αναστάσιου με μεγάλες λεπτομέρειες.
Ήδη είχε κάνει πολύ δουλειά μέχρι το συνέδριο όπου και παρουσίασε πολλές άγνωστες λεπτομέρειες της ζωής του Σταθόπουλου στην Αμερική. Αυτή τη δουλειά τη συμπληρώνει με τον καλύτερο τρόπο με την ανακάλυψη της διαθήκης του.
Μπράβο και πάλι μπράβο μάστορα! :110:
Παναγιώτη μη γραφεις τέτοια .(Ξέρεις ότι κοκκινίζω!)
Απλά είναι ένα κομμάτι της ιστορίας του τόπου και με την ιστορία έχω πάθος
Αγαπητέ Γιάννη,
Είναι πολύ ακριβής ο Παναγιώτης με την τοποθέτηση του. Κοκκινίζεις δεν κοκκινίζεις είναι αλήθεια πως η συμβολή σου στο κεφάλαιο Σταθόπουλος είναι άμεση και πρωτογενής. Μπράβο και απο μένα.
Μετά την διαθήκη ήρθε και το τελευταίο μου απόκτημα.
Μπουζουκι Σταθόπουλου 1919(Αναμένεται εξ Αμερικής).Θα το δείτε στη σελίδα μου στο φόρουμ καθότι τελείωσαν τα συνημμένα.:088:
Πρόσφατα έπεσε στα χέρια μου ένας κατάλογος της Εpiphone, περίπου του 1934, με ενδιαφέρουσες φωτογραφίες και στοιχεία.
Μέσα περιέχει φωτογραφίες με κάποια μοντέλα κιθάρας όπως, Spartan, Olympic…, και κάποια <ονόματα> τις εποχής εκείνης που χρησιμοποιούσαν όργανα της εταιρίας.
H πρώτη σελίδα του καταλόγου, έχει φωτογραφίες από την οικογένεια Σταθόπουλου (σε κάθε γωνία της σελίδας) και με τις ανάλογες θέσεις στην εταιρία.
Επαμεινώνδας Α. Σταθόπουλος – Πρόεδρος - γενικός μάνατζερ,
Ορφέας Α. Σταθόπουλος – Αντιπρόεδρος - ταμίας,
Φρίξος Ν. Σταθόπουλος - Δημόσιες σχέσεις,
Και κάποιος George H.Mann ως υπεύθυνος πωλήσεων (πιθανών να είναι ο γαμπρός της κόρης του Αναστάσιου).
Φαίνεται τότε (1934) η εταιρία είχε πάρει τα πάνω της για τα καλά και οι Σταθοπουλέοι ίσως δεν δούλευαν ως κατασκευαστές, αλλά παρουσιάζονται περισσότερο ως αφεντικά της επιχείρησης τους.
Στο κέντρο της σελίδας, ο Επαμεινώνδας μιλάει για την ποιότητα των οργάνων τους, και στο τέλος έχει την υπογραφή του.
Κάτι που έχει ενδιαφέρον στο σχόλιο του είναι για τον πατέρα του Αναστάσιο, λέει ότι κατασκεύαζε όργανα εδώ και εξήντα χρόνια, δηλαδή από το 1874.
Ο Μανν δεν είχε συγγενική σχέση με την εταιρεία.Απλά τον είχαν προσλάβει ως στέλεχος.
Άντρας της Αλκμήνης ,της μεγάλης κόρης του Αναστάσιου ήταν ο Γιώργος Μάλαμας από την Ευβοια, ο οποίος εργαζόταν στην εταιρεία.
Εννοείται ότι οι τύποι ήταν μανατζερ.Άλλωστε εκέινη την εποχή η εταιρεία είχε αρχίσει να γιγαντώνεται.
Αναφορικά ωστόσο με το μαστοριλίκι προικισμένοι κατασκευαστές ήταν ο Epi και ο Φρίξος(ο οποίος ήταν και μουσικάρα),του Ορφέα μάλλον δεν έπιάνε το χέρι.
Γιάννη
Πως εξηγείται ότι ο Epi και ο Ορφέας βάζουν ως πατρώνυμο το Α. ενώ ο Φρίξος το Ν. ?? :241:
Είχε δύο ονόματα Φρίξος-Νικόλαος.
Οι άλλοι ως middle name είχαν το πατρώνυμο.
Το μπουζουκάκι έφτασε!
19 δουγιες quilted maple ενώ το σκάφος ακολουθεί την τεχνική κατασκευής του μαντολίνου που έχω από τον Σταθόπουλο.
Φτιαγμένο τον Ιανουάριο του 1919 είναι σχεδόν άθικτο και άπαιχτο.
Η ταμπέλα γράφει style 138,No.6600,κάτι που γεννά μια εύλογη απορία για το που είναι τα υπόλοιπα 6599!
Φίλε Γιάννη, καλορίζικο!
Μια και έχεις ακούσει “ζωντανά” τουλάχιστον το δικό μου και του Ν. Πολίτη, θα με ενδιέφερε να μάθω πώς είναι ο ήχος του δικού σου σε σύγκριση με τα δύο αυτά μπουζούκια του Αναστάσιου. Δηλαδή αν παρατηρείς κάποια ουσιαστική διαφορά σε ένταση, χροια, κλπ. δεδομένου ότι όπως λές είναι σχεδόν άπαιχτο και χωρίς επεμβάσεις, εν αντιθέσει με τα προηγούμενα που έχουν υποστεί επισκευή.
Θα μάθεις σύντομα.Ένα φρεσκάρισμα θέλει ,καβαλάρη και χορδές.
Αναφορικά με το serial number ένα όργανο(μπουζουκι) του οκτώβρη του 1919 έχει αριθμό 6717,ενώ ένα του 1922, 6949.Μιλάμε δηλαδη για μεγάλη παραγωγή.Βεβαια τα όργανα αυτά δεν ήταν μόνο μπουζούκια.
Δίκαια μάλλον σε καταλογο του του 1913 έγραφε "Ηλεκτροκίνητον Εργοστάσιον Μουσικών Οργάνων,A.Stathopoulo
Μελετώντας λίγο τους αριθμούς αυτούς θα έλεγα ότι χονδρικά παντα σε διάστημα 3 περίπου ετών κατασκευάστηκαν 6949 - 6717 = 232 μπουζούκια… δηλαδή 232 / 3 = περίπου 77 - 80 μπουζούκια το χρόνο δηλαδή 6 - 7 μπουζούκια το μήνα…δεν είμαι οργανοποιός για να αξιολογήσω τον αριθμό ή μάλλον το ρυθμό κατασκευής… αλλά αυτός ο ρυθμός δεν είναι εφικτός και στα τελείως χειροποίητα όργανα…? δηλαδή έπρεπε να υπάρχει μηχανολογικό background για να επιτευχθεί…?
Φαντάζομαι ότι τα 6-7 μπουζούκια το μήνα είναι κάτι εφικτό για 2-3 άτομα…και φαντάζομαι ότι δεν ήταν μόνο τόσα λίγα άτομα…
αν λέω βλακείες -γιατί πραγματικά δεν είμαι οργανοποιός - απλά αγνοήστε το παραπάνω κείμενο…
Πάντως θέλω να πω και κάτι το οποίο θεωρώ σημαντικό και νομίζω ότι αξίζει να αναφερθεί γιατί πολύς κόσμος πίνει νερό στο όνομα μερικών παλιών οργανοποιών και όχι άδικα…και θα το αναφέρω χωρίς να θέλω ΚΑΘΟΛΟΥ να μειώσω τα αποκτήματα κάποιων ανθρώπων που μπορεί άλλοτε ευκολότερα και άλλοτε δυσκολότερα να απέκτησαν ένα όργανο πχ. του Σταθόπουλου…
Το παράδειγμά μου αφορά τα μαντολίνα και θα γίνει αναγωγή και στον Α. Σταθόπουλο…
Στα μαντολίνα υπάρχουν 3 μεγάλοι παλιοί οργανοποιοί (ή και οικογένειες οργανοποιών), οι: Calace, Vinaccia & Embergher. Οι δύο πρώτοι στη Νάπολη και ο τελευταίος στη Ρώμη… Και οι 3 ονομαστοί και πανάκριβοι στην εποχή τους και ακόμα και τώρα συλλέκτες και μουσικοί σκοτώνονται να αποκτήσουν ένα μαντολίνο κατασκευής του περιβόητου big-three… Όμως και οι 3 διατηρούσαν ΜΕΓΑΛΑ εργαστήρια με ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ κόσμο μέσα να δουλεύει για αυτούς… μάλιστα οι Vinaccia είχαν άλλους ειδικά για τα σκάφη και άλλους ειδικά για τις φιγούρες… Και πάω στο δια ταύτα…από ένα σημείο και μετά σε ένα ονομαστό και εύρωστο οικονομικά εργαστήριο πόσα όργανα έχετε την εντύπωση ότι πραγματικά φτιάχνονταν από αυτούς τους κατασκευαστές…? εννοώ από τα ίδια τους τα χέρια… δείτε μια φωτογραφία του εργαστηριού του Embergher… και είναι ένα μικρό μέρος μόνο…δηλαδή μπορεί κάποιος να πληρώνει κάποιες χιλιάδες ευρώ για να πάρει ένα όργανο του Embergher ή του Σταθόπουλου και στην ουσία να μην υπάρχει πάνω στο όργανο ούτε το δακτυλικό αποτύπωμα του ονομαστού οργανοποιού…μόνο μια ταμπέλα ή μια υπογραφή που έμπαινε κατά τον τελικό έλεγχο του οργάνου… και στην πραγματικότητα είναι φτιαγμένο από ένα μάστορα του εργαστηρίου…δε λέω εκπαιδευμένο και καλό και φυσικά αντίστοιχης ποιότητας της φήμης του εργαστηρίου…
Εμείς όμως παίζοντας μας φτιάχνει ίσως και λίγο η ιδέα ότι ‘’ κοίταξε…αυτό το όργανο που παίζω το έφτιαξε ο τάδε, πριν από 100 χρόνια …" και στην ουσία όλο αυτό είναι η ρομαντική μας διάθεση και τίποτα άλλο… το ξαναλέω δεν τα αναφέρω όλα αυτά για να υποτιμήσω τα αποκτήματα κάποιου ανθρώπου που είτε θαυμαστής, είτε μουσικός , είτε οτιδήποτε άλλο κουράστηκε να τα αποκτήσει… - και εγώ εξάλλου έχω κάποια- απλά θέλω να πω ότι μερικά ονόματα - και δικαίως- μας κάνουν να εκστασιαζόμαστε και στην ουσία είναι μάλλον πιο απίθανο να φτιάξανε αυτοί το όργανο παρά πιθανό… συγχωρέστε με για το μακροσκελές του πράγματος…απλά ήταν κάτι που ήθελα να το πω και ο Γιάννης με το παραπάνω μήνυμα του μου έδωσε αυτή την ευκαιρία…