Αποκλείεται να δούλευε ένας.Μην ξεχνάς ότι ο Σταθ. είχε τρεις γιούς.Πέρα απ΄αυτό είχε και διάφορους Ιταλούς για επιμέρους εργασίες.¨Οπως έγραψα παραπανω ο ίδιος σε τιμοκατάλογο του 1913 έγραφε “Ηλεκτροκίνητον εργοστάσιον Μουσικών οργάνων”.
Απόκλείεται όλα αυτά τα όργανα να ήταν μόνο μπουζούκια.Το Λαούτο μου είναι απ΄την ίδια περίοδο ενώ συχνά πυκνά βγαίνουν σε δημοπρασίες άλλα όπως tenor banjo κλπ.
http://cgi.ebay.com/ws/eBayISAPI.dll?ViewItem&item=180421642129&ssPageName=STRK:MEWAX:IT
ορισμένα πράγματα, απλά ο αγοραστής δεν θέλει να τα ξέρει. Οποιοδήποτε εργαστήριο οργάνων ακόμα και σήμερα έχει παραπάνω απο 1 μάστορες και πολλές φορές δουλεύουν και στο ίδιο όργανο. Πρόσφατα με επισκεύτηκε ένας μάστορας που δουλεύει στο εργαστήριο γνωστού οργανοποιού εδω, Λονδίνο.Εφτασε στα χέρια μου για κάποιες ρυθμίσεις.(Δηλαδή εγώ έπαιζα ο άλλος ρύθμιζε) Το όργανο είχε ταμπέλα του γνωστού μάστορα, ομως το όργανο είχε κατασκευαστεί σχεδόν εξ ολοκλήρου απο τον τύπο που μου το έφερε. Μιλήσαμε για πολύ ώρα και τελικά διαπίστωσα το εξής:
Ενα εργαστήριο με το όνομα γνωστού μάστορα θα έχει πολύ δουλειά και απο κατασκευές και επισκευές. Ο αρχι-μάστορας λοιπόν θα επιλέξει και τα ξύλα και την γενικότερη αισθητική του οργάνου και οι υπόλοιποι θα το κατασκευάσουν σύμφωνα με τις οδηγίες και την επίβλεψη του μάστορα. Είναι λάθος λοιπόν να νομίζουμε οτι, ακόμα και να μην έβαλε το χέρι του ο μάστορας σε συγκέκριμένο όργανο του εργαστηρίου του, δεν έχει επιρρεάσει τον χαρακτήρα του.
Επιστρέφοντας στο όργανο που δοκίμασα, ο βοηθός που μου το έφερε παραδέχτηκε οτι εαν το έφτιαχνε μόνος του θα ήταν εντελώς διαφορετικό και οι επιλογές του για ξύλα και βερνίκια θα ήταν διαφορετικές. Αρα είναι πιστεύω λογικό να πούμε οτι ένας μάστορας με ικανούς βοηθούς στο εργαστήριο του μπορεί να διατηρίσει τον χαρακτήρα της τεχνοτροπίας του μέσα απο την βοήθεια των γύρω του.
Εντιτ: Να προσθέσω οτι υπάρχουν πολλά όργανα Στραντιβάριους με ταμπέλες Αντρέα Αμάτι αφού εκείνος τον έμαθε να κάνει όργανα. Οσο όμως ηταν υπο τον Αματι, τα όργανα του φτιάχτηκαν με τον χαρακτήρα του Αμάτι. Αφου δημιούργησε το δικό του εργαστήριο όμως ανέπτυξε την δική του φόρμα και ύφος. Μην ξεχνάμε οτι μόνο με την βοήθεια καλού μάστορα μπορεί κάποιος να μάθει. Τι καλύτερο λοιπόν απο το να έχουμε εργαστήρια με πολλούς μάστορες μέσα υπο την επίβλεψη κάποιου πολύ καλού;
Αυτό που λες φίλε alk είναι πολύ σωστο και εγώ επίσης επισημαίνω ότι όλα τα όργανα ενός επώνυμου εργαστηρίου πρέπει να πληρούν κάποια στάνταρ…όμως -και αυτό φαίνεται να λειτουργεί κυρίως στην αγορά βιολιών όπου βέβαια οι τιμές κυρίως για τα παλαιά (Ιταλικά) όργανα δε μπορούν να συγκριθούν με καμία τιμή άλλου οργάνου- υπάρχει ο όρος ‘‘made by’’ και ο όρος “made in the workshop of…” … και αυτή η διάκριση για ένα παλιό Ιταλικό βιολί σημαίνει πολλές χιλιάδες ή και εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ διαφορά… είναι άλλο να αγοράζει κάποιος ένα όργανο πχ. Stradivari και άλλο ένα όργανο που έχει φτιαχτεί υπό την εποπτεία του…
ανάλογα παραδείγματα ισχύουν και για μεγάλους ζωγράφους, γλύπτες κτλ… δεν εννοώ βέβαια για να μην παρεξηγηθώ ότι τα μεγέθη πχ. Stradivari και Σταθόπουλος είναι ανάλογα ή συγκρίσιμα…όμως στη λογική της κατασκευής ενός οργάνου από τον καθεαυτό μάστορα και από ένα βοηθό είναι…ούτε θα περίμενα ο κάθε γνωστός μάστορας να έχει τα κότσια στην ταμπέλα να πει αυτό το όργανο είναι από εμένα και αυτό από το βοηθό τάδε…γιατί δε θα έπιανε ίδια τιμή και στο κάτω κάτω εκτός από τέχνη μιλάμε και για εμπόρειο…άρα επιστρέφουμε στο γνωστό ρομαντισμό και την -ηθελημένη μας- άγνοια…αυτό που πολύ εύστοχα είπες “ο αγοραστής δε θέλει να τα ξέρει…”…
Θεωρώ ότι όντως είναι σημαντικό να έχεις κάποιον καλό δάσκαλο που θα σε βοηθήσει να αναπτύξεις σωστά το ταλέντο σου…και βεβαίως ο Σταντιβάρι έγινε αυτό που έγινε γιατί είχε σα δάσκαλο το μεγάλο Αμάτι… όμως ο Στραντιβάρι έγινε γνωστός σε εμάς για αυτό που έγινε όταν έφυγε από το εργαστήριο του Αμάτι…άρα ναι είναι σημαντικός ο δάσκαλος στα πλαίσια πάντα που ο μαθητής θα μπορέσει να αναπτύξει το δικό του προσωπικό στυλ…γιατί τι νόημα έχει να έχεις κάποιος υπό την εποπτεία του καλούς βοηθούς οι οποίοι θα παράγουν καρμπόν το μοντέλο του μάστορα…? εντάξει θα βγάζουν καλά όργανα…όμως ο Στραντιβάρι δεν θα ήταν ο Στραντιβάρι αλλά ένας καλός βοηθός του Αμάτι ή και κανένας άμα δεν έφευγε…γιατί ξέρουμε εμείς κανέναν από τους βοηθούς πχ. του Σταθόπουλου…? άρα είναι μάλλον αρνητικό η συσώρευση ταλέντων κάτω από μία μονότονη και “κοπιαρίστικη” διαδικασία…καλό είναι μόνο στην αρχή για να μάθεις…μετά χαλάει το πράγμα…
Το παρέλαβα σήμερα εξ Αμερικής και είπα να μοιραστώ τη χαρά μου μαζί σας με μερικές φωτογραφίες…ειναι ένα μαντολινάκι του 1910 από τον Α. Σταθόπουλο (οπότε κε Γρηγόρη και κε Πολίτη ισοφαρίσαμε ημερολογιακά σε παλαιότητα…
- εννοώ ότι ειναι το τρίτο της χρυσής(?) αυτής χρονιάς…). Έχει βέβαια τα θέματα του που πρέπει να επιλυθούν…