καλο ειναι να λεμε πρωτα την σειρα, και μετα να αναφερουμε τις νοτες. ετσι δεν θα εχει κανεις προβλημα σε αυτο.
Αααα όχι, εδώ έχω ένσταση!!! Το αποκορύφωμα στη συγκεκριμένη ιστορία του Χότζα δεν είναι το «Δίκιο έχεις κι εσύ, δίκιο κι αυτός», είναι εντελώς διαφορετικό: «Δίκιο έχεις φουκαρά μου, αλλά…. πού να τό ΄βρεις….».
1 «Μου αρέσει»
Εδώ συμφωνώ. Γιατί ναι μεν οι ακουστικοί κιθαρίστες ξεκινούν από χαμηλά, EADGBE, αλλά στην κλασσική κιθάρα το καντίνι θεωρείται η πρώτη χορδή και το μπάσο η έκτη.
1 «Μου αρέσει»
Εδώ δηλαδή ποια ειναι η σειρά?
<Έκτοτε, αρκετές φορές χρειάστηκε να αναφερθούμε με λόγια στα κουρδίσματα. Ε λοιπόν, πάντα λέγαμε «το λα-ρε-σολ», «το λα-ρε-μι» κλπ>
Αυτή είναι η σωστή ερώτηση! Εδώ ποια είναι η σειρά, όχι ποια είναι γενικώς η σειρά.
Στο σάζι πρώτη χορδή (εν προκειμένω λα) είναι η ψηλότερη, η κάτω όπως το κρατάμε. Στην κιθάρα ισχύουν άλλα. Στα τρίχορδα μπουζουκοειδή, όταν λέμε ρε-λα-ρε, μάλλον δεν αναρωτιόμαστε ποιο ρε εννοούμε κάθε φορά.
Δεν ξέρω αν υπάρχει γενικό πάτερν ή απλώς καθιερωμένες συνήθειες για κάθε όργανο. Πάντως όταν κάποιος αρχίσει να λέει «Μι, Λα, Ρε, Σολ…», αν μεν σταματήσει εκεί, καταλαβαίνω «λαούτο ή βιολί ή μαντολίνο ξεκινώντας από τα ψηλά». Αν συνεχίσει «…Σι, Μι», καταλαβαίνω «κιθάρα, ξεκινώντας από τα μπάσα».
2 «Μου αρέσει»
Μιας και σύντομα θα βγει ο β τόμος από τον ταμπούρα στο μπουζούκι, στον οποίο περιέχω πλέον πλήρη την έρευνα για τα κουρδισματα, περιλαμβάνοντας και κάποια νέωτερα που προέκυψαν από το τελευταίο άρθρο σας επισυνάπτω ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του φίλτατου και σημαντικού μουσικού Γιώργου Χατζημιχελακη το οποίο μου επιβεβαίωσε κάποιες από τις ονομασίες των κουρδισματων, ειδικά για το “ανοιχτό” και το “ραστι”.
Ο Πέτρος Τζιερος όπως αναφέρει ήταν ξάδερφος του Μπαγιαντέρα. Μάλιστα ο Γιώργος μου ανάφερε ότι έπαιζε βαλσακια και άλλα κλασικά , στα κουρδισματα, που δείχνει το ενδιαφέρον και την τάση της εποχής και στον Πειραιά.
2 «Μου αρέσει»
αυτο περιγράφεται στο λινκ απο τον
ΠέτροΤζιέρη (που εμαθε απο τον δάσκαλο του Τασο Πολυκανδριώτη)
ποιος θα το “μεταφρασει” με ήχο?
ειναι η μελωδια που ειναι στο 12.52, καμηλιερικο ζειμπεκικο. λιγο πιο απλη.
παραλλαγη αυτης, ειναι και αυτην η μελωδια…
Λοιπόν την δεκαετία του ογδόντα είχα μάθει ένα σχετικό τραγουδάκι σε παραλλαγή του χαβά του καραντουζενιού (όπως συνειδητοποίησα πρόσφατα), από παππούδες στο καφενείο (όπου θα πρέπει να αναζητούσα φάντα μπλε). Πήγαινε κάπως σαν το intro του <<Ελένη ζωντοχήρα>> αλλά σε καμηλιέρικο, με ένα στίχο ανά μέτρο και την πρώτη συλλαβή κάθε φράσης σε ασθενές (όπως σημειώνω παρακάτω στο πρώτο δίστιχο). Γκουγκλάροντας για τους στίχους δεν βρίσκω τίποτα, αλλά θα πρέπει να ήταν ευρύτερα γνωστό, ή παραλλαγές του, γιατί πιστεύω πως απηχείται και στα <<στρουμφάκια>> (που θα πρέπει να ήταν ο λόγος που μου τράβηξε τόσο την προσοχή). Οι στίχοι ήταν
Δευ|τέρα κάτι έ-χω, την Τρίτη την βαστώ (παύση)
Τε|τάρτη πάω και πί-νω, την Πέμπτη ξεμεθώ (παύση)
Παρασκευή Σαββάτο, πηγαίνω για δουλειά
Να βγάλω χαρτζιλίκι, να πιω με τα παιδιά
Την Κυριακή κολάρο, γραβάτα και γυαλιά
Παώ να σουλατσάρω, (εβίβα βρε παιδιά;–νομίζω)
Εβίρι βίρι βούλαλα, εβίρι βίρι βα βα
Εβίρι βίρι βούλαλα, εβίβα βρε παιδιά
Οι στίχοι μου θύμισαν τους λιμοκοντορους του.Κατσαρού:
3 «Μου αρέσει»
Βέβαια! Στον Κατσαρό:
Δευτέρα δε δουλεύω, την Τρίτη την κρατώ
Τετάρτη πάω και πίνω, την Πέμπτη ξεμεθώ
Παρασκευή, Σαββάτο, πηγαίνω στη δουλειά
Να κάνω χαρτζηλίκι να πιω με τα παιδιά
Την Κυριακή με γάντια, καπέλο και γυαλιά
Και με ψηλό κολλάρο, πάγω στην εκκλησιά
Είτε κοινή προέλευση, είτε αποσπάστηκαν από <<λιμοκοντόρους>> (στην πρώτη περίπτωση οι <<λιμοκοντόροι>> ενσωμάτωσαν ένα προηγουμένως ανεξάρτητο στιχούργημα).
Υπάρχει καταγραφή από το 1910
(Κέντρο Ερεύνης Ελληνικής Λαογραφίας)
Δευτέρα δε δουλεύω
την Τρίτη τη μεθώ!
Τετράδη πέφτω κάτου
την Πέφτη ξεμεθώ!
Παρασκευή-Σαββάτο
ρίχνομαι στη δουλειά,
τα χέρια δε σηκώνω
από την τεμπελιά
2 «Μου αρέσει»
Ωραίος μπαγλαμάς! μονές χορδές και στριφτάρια. Και ντουζένι λα-σολ-ρε (από μπουργάνα);
Ναι, κλασικο καραντουζενι.
Οπότε ο μπαγλαμάς αποκτά ισοκράτες λα ή σολ, και οι εναρμονίσεις είναι παρόμοιες με του νησιώτικου λαούτου (εκεί με ντο/ρε) ή της τσαμπούνας.
1 «Μου αρέσει»
Πώς ψάχνει κανείς εκεί; Προσπαθώ να το αναζητήσω, κι όλο μου βγάζει ότι η αναζήτηση <<δεν απέδωσε αποτελέσματα>>, κλαψ
Και εκτός από την παραπάνω καταγραφή του 1910 από Πάτρα, έχει στο ΚΕΕΛ και μία από Αγιάσσο του 1940:
Δευτέρα δε δουλεύου, την Τρίτη τη μεθώ,
Τετάρτη την κοιμούμαι, την Πέφτη ξεμεθώ.
Παρασκιυή – Σαββάτο γυρίζω δω κι κει,
και κάνω κι τον Κόντε την κάθε Κυριακή
http://repository.kentrolaografias.gr/xmlui/handle/20.500.11853/163985
Και άλλη μία χχ από την Λακωνία (όπου και η δική μου καταγραφή):
Δευτέρα τη γιορτάζω την Τρίτη τη μεθώ,
Τετάρτη πέφτω χάμω την Πέφτη ξεμεθώ,
Παρασκευή Σαββάτο στρώνομαι στη δουλειά
την Κυριακή πρωϊ πάω στην εκκλησιά
τα χέρια σταυρωμένα μπροστά στην Παναγιά
http://repository.kentrolaografias.gr/xmlui/handle/20.500.11853/176301
Οι οποίες θα χωρούσαν κατευθείαν στον σκοπό της δικής μου παραλλαγής, για τον οποίο παραπάνω έλεγα ότι
Αλλά καμία σχέση με καμηλιέρικο, έχει μια κάπως καρσιλαμοειδή αίσθηση, αλλ’ όμως είναι οχτάρι, με το τελευταίο μέτρο εφτάρι. Αναρτώ τον σκοπό παρτιτούρα-ταμπλατούρα για φωνή και μπαγλαμά καραντουζένι.
δευτέρα δε δουλεύω.pdf (55,0 KB)
Εδώ ο καταγεγραμμένος χαβάς του καραντουζενιου, εκτελεσμένος από τον Σταύρο Κουρούση:
7 «Μου αρέσει»
Ποσο αριστοκρατικα το παιζει και πολυ γκρουβατα. Μου εστειλε να ακουσω και μια εκδοχη του τουτοι μπατσοι που ρθνα τωρα, σε καραντουζενι και εχω ξαναπιασει να τα παιζω. Εχει το καταλληλο ταμπουριστικο παιξιμο στο μπουζουκι εδω ο σταυρος και το κυριοτερο, αυτη την ρυθμικοτητα των παλιων παικτων, απο οσα εχουμε ακουσει.
2 «Μου αρέσει»