Προσωπικά, δεν θέλω να το τραβήξω καθόλου. Προτιμώ να μείνω στο περιεχόμενο των στίχων, που ακριβώς μας παραπέμπουν σε ΕΘΝΙΚΗ Αντίσταση κατά των Γερμανών κατακτητών. Δεν βλέπω τίποτα «σπόντες» του Μάρκου που να δίνουν λαβές άλλες (άλλωστε, από ό,τι διαβάζουμε στην Αυτοβιογραφία, μόνο φανατικό αριστερό δεν τον λες νομίζω…) Μάλιστα, το ίδιο το ποιητικό κείμενο εύκολα πιστεύω λαβαίνει χαραχτήρα συμβόλου, υπερβαίνοντας τα συγκεκριμένα τραγικά περιστατικά, δίνοντάς μας σε όλο το τραγικό βάθος το ποιο είναι το τίμημα του να μάχεσαι για την ελευθερία.
Έχει πολύ ενδιαφέρον, και το προτείνω ανεπιφύλακτα, το συγκλονιστικό μικρό βιβλίο του Κ. Σβολόπουλου («Χαϊδάρι, 8 Σεπτεμβρίου 1944: η Αόρατη Στρατιά στο απόσπασμα», εκδ. Πατάκη), που αναφέρεται με μεγάλη λεπτομέρεια στους τελευταίους 59 πατριώτες αγωνιστές που εκτελέστηκαν στο Χαϊδάρι. Εκεί λοιπόν διαβάζει κανείς και τη μαρτυρία του Πελτέκη (αρχηγού της μυστικής οργάνωσης Υβόννη): «Είμαστε όλοι κοινοί πολίτες. Καταπολεμηθήκαμε, λίγο ως πολύ, από όλα τα πολιτικά κόμματα […]»)