Ωχ ! Μετά τα …τραπεζώματα και τα…καρεκλάτα (ζεΐμπέκικα, μην παρεξηγηθούμε), βγήκαν και τα μαχαίρια .
Και η πιό light εκδοχή : Γυψοπιατάτα και λουλουδάτα ! (ζεΐμπέκικα, και πάλι)
συμφωνώ και εγώ!!!
Ελπίζω ο Νίκος δεν χάραξε τις φλέβες του με το μαχαίρι…
οι παλιές βαρύμάγκες είχαν σιχαμένα έθημα, ρούφιξαν το μάτι και άλλα τέτοια.
Μάρθα,έχω την εντύπωση ότι διαβάζεις πολύ Πετρόπουλο!
ναι, τον διαβάζω, αλλά και άλλους που το γράφουν και τα βιβλία τους είναι παινεμένα εδώ στο φόρουμ.
Φυσικά αυτό θέμα είναι σκληρό και μάλλον απ’ αυτά που καλύτερα σπεπάζεται “το πάλτο της σιωπής”.
Αν, Μάρθα, το θέμα αυτό είναι ο Πετρόπουλος σε σχέση με το αστικό λαϊκό τραγούδι, βρίθει σχετικών συνομιλιών και απόψεων το φόρουμ, σε βαθμό που έχουμε πλέον βαρεθεί.
Δεν διαφωνώ,ο Πετρόπουλος παρά τις υπερβολές και τις ανακρίβειές του είναι ένας πρωτότυπος και διεισδυτικός συγγραφέας που πρώτος άγγιξε,συχνά με προβοκατόρικη διάθεση, θέματα σκληρά και περιφρονημένα.
Το θέμα είναι τα θέματα τα οποία έχει πιάσει ο Πετρόπουλος (πρώτος?).
Όχι Μάρθα, το θέμα δεν είναι ποιά θέματα έπιασε και αν τα έπιασε πρώτος. Ναι, πρώτος τα έπιασε, τουλάχιστον το αστικό λαϊκό τραγούδι, που το ονόμασε ρεμπέτικο, αλλά το θέμα είναι πώς χειρίστηκε τα θέματα (και τις φωτογραφίες και λοιπό υλικό) που έπιασε και, κυρίως, πως χειρίστηκε το θέμα που έντονα προέκυψε, όταν η έρευνα είχε πιά προχωρήσει και ανακάλυψε χοντρά λάθη ή παραλείψεις, που δεν έγινε προσπάθεια να ξαναιδωθούν. Έτσι, το βιβλίο έβγαζε απανωτές νέες εκδόσεις χωρίς την παραμικρή προσθήκη, διαιωνίζοντας λάθη και παραλείψεις. Τα έχουμε πεί επανειλημμένως και δεν θα επανέλθω.
Νίκο, το βλέπω διαφορετικά γιατί τι στιγμή δεν μιλάμε για το αστικό τραγούδι αλλά για το βαρύ ζειμπέκικο. Εγώ έγραψα για τους βαρύμαγκες και ο Παναγιώτης έκανε αναφορά στον Πετρόπουλο.
Η αλήθεια είναι ότι για ορισμένες πράξεις δεν διάβασα όχι μόνο στα βιβλία του Πετρόπουλο αλλά και σ’ άλλα. Διαπιστώνω μόνο αν ο Πετρος Πικρός γράφει το ίδιο το βιβλίο του θεωρείται πολύ καλά, αν το γράφει ο Πετρόπουλος είναι άσχημο. Αυτό δεν καταλαβαίνω…
Τι είναι τελικά με αυτά τα έθημα των βαρύμαγκών? Είναι φαντασία? Είναι αλήθεια?
Οι Μεσοτοπίτες χορεύουν καταπληκτικό απτάλικο (και παραδοσιακό ζειμπέκικο)!
Μου άρεσε πολύ ο όρος “γκευμπέτικο”, φοβερός! Δυστυχώς σήμερα οι άντρες σηκώνονται περισσότερο στα τσιφτετέλια (εκτός από αυτούς που είναι πάνω από 55-60…) και οι γυναίκες στα ζειμπέκικα. Κουνιούνται δε τόόόσο πολύ όλοι που μου δίνουν την αίσθηση ότι μάθανε χορό στον ίδιο ατάλαντο δάσκαλο!
Ωστόσο επειδή πιστεύω ότι ο χορός είναι έκφραση συναισθημάτων, προσπαθώ να αποφεύγω τους αρνητικούς σχολιασμούς, αφού και στο χορό ο καθένας δείχνει ότι έχει! Σημειώνω ότι στους παραδοσιακούς χορούς ( Μικρασιάτικα κλπ) οι γυναίκες δεν “σπάζανε” καθόλου τη μέση…
Τα περί μαγκιάς, μάγκικων εθίμων, τσαμπουκάδων κλπ., όταν φτάνουν να αποτυπωθούν στο χαρτί, είναι ΠΑΝΤΑ κοντά στο όριο μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας, είτε από τη μια είτε από την άλλη μεριά. Αλλωστε ο σουρεαλισμός είναι μεγάλο ρεύμα…
Βασικά το βαρύ ζειμπέκικο ειναι σε ουσάκ συνηθως και αργά οπως ανέφερε ενας φίλος
Σε παρακαλώ πολύ να γράψεις περισσότερο για το θέμα αυτό!!!
Γιατί έχεις τη γνώμη ότι είναι σουρεαλισμό?
toundas priest,έχεις δίκιο στο ότι στα μικρασιάτικα οι γυναίκες δεν '‘χορευουνε τσιφτετέλι’'αλλά στα κομμάτια που ακούγονται σαν τσιφτετέλια(απο όσους δεν εχουνε ακούσει ή δεί σχετικούς χορούς)οι κινήσεις δεν έχουνε κούνημα όπως συνηθίζεται απο όσους δεν γνωρίζουνε και αντιμετωπίζουνε τα κομμάτια ώς τσιφτετέλια.όσο για τους άντρες που χορεύουνε τσιφτετέλι,υπάρχουνε άντρες τσαχπίνιδες και είναι ωραίοι !όταν συνοδεύουνε τις γυναίκες χορεύοντας κι εκείνοι χωρίς όμως να θηλυκοφέρνουνε.
Δεν συμφωνώ. Αργό ναι, αλλά ουσάκ? Τι να πούμε τότε, για τον σαμπάχ ή (βλέπε Χατζηχρήστος)τον χιτζασκιάρ?
υ.γ. Αν και το Μπιρ Αλλάχ είναι βαρύ, όντως:)
Συμφωνώ, αρκεί να μη κουνιούνται πιο πολύ από τις γυναίκες που συνοδεύουνε!
να συμπληρώσω:να μην ‘‘κινούνται’’ όπως οι γυναίκες.
το αντρικό τσιφτετέλι είναι κάτι σαν το γυναικείο ζειμπέκικο.πολλοί αλλά και για διαφορετικούς λόγους ‘‘στραβώνουνε’’…πολλές φορές δικαίως…αλλά όχι πάντα.είναι θέμα αντίληψης και αισθητικής του καθένα.
Επειδή κάπου σε κάποιο post αναφέρθηκε για το σήκωμα του τραπεζιού με το στόμα…
Αυτό που είχα στο νού μου κάθε φορά που ερχόμουν στα μεράκια ,αλλάκαι από το πολύ ποτό δεν μπορούσα να θυμηθώ συγκεκριμένο τραγούδι για βαρύ ζειμπέκικο ήταν ο ρυθμός και να ήταν ρεμπέτικο ή παλιό λαικό …επειδή συμμετέχω σε σχήμα όμως ξέρω ότι αυτό που θεωρώ εγώ βαρύ δεν το εννούν άλλοι
Λίγοι είναι αυτοί που πάνε να ακούσουν μουσική σε ταβέρνες, οι περισσότεροι είναι για την μάσα ,για την φασαρία,για την δε μουσική όχι δεν ακούνε αλλά συμπεριφέρονται ως βέβηλοι