Ονομάζομαι Στέλιος. Ενδιαφέρουσα και λογική μου φαίνεται η ανάλυση του Μαυροειδή αν και όντως είναι πολύ σοφή και νηφάλια για τα μέτρα μας :). Θα συμφωνήσετε όμως πιστεύω ότι με τον ίδιο τρόπο που μια εθνικιστική ιδεολογία (με την έννοια που είχε ο εθνικισμός το 19ο-20ο αιώνα δηλαδή στοχεύοντας στη δημιουργία καθαρού έθνους-κράτους ή εξυπηρετώντας υπαρκτό τέτοιο κράτος ) μας οδηγεί στη διαφοροποίηση μεταξύ τουρκικής, ελληνικής, περσικής κλπ μουσικής, μια μετά-εθνικιστική ιδεολογία (π.χ αναβίωση του χαλιφάτου, η των Βαλκανίων βυζαντινή ομοσπονδία με τα βυζαντινά αεροπλανοφόρα και τα ορθόδοξα τόξα του Σαββόπουλου και των ομοϊδεατών του, ή ο αντι-ιμπεριαλισμός που οδηγεί σε υπερεθνικές συμμαχίες) μας οδηγεί στην ενοποίηση των πιο πάνω. Και το ανήκωμεν εις την δύσην μας οδηγεί στην αντίληψη ότι η δυτική αναγεννησιακή και μετέπειτα μουσική είναι φυσική εξέλιξη της “δικής μας”. Πες μου ποιες μουσικές θεωρείς ταυτόσημες και θα σου το δικαιολογήσω ιδεολογικά!
Μήτσο έχω αναφερθεί στο βιβλίο σε παλιότερο θέμα για τον Πλεμμένο. Η κριτική μου δεν είναι απόλυτα θετική αλλά το βιβλίο είναι ενδιαφέρον με πολλά στοιχεία και ευκολοδιάβαστο για ένα σχετικά άσχετο όπως εμένα. Με απογοήτευσε λιγάκι η επικέντρωση σε εκκλησιαστικούς μουσικούς. Δεν υπάρχουν καθόλου στοιχεία για αποκλειστικά κοσμικούς μουσικούς της εποχής; Η παράγραφος για το Μπερεκέτη ξεκινά μιλώντας για “εμφανή περσική επίδραση σε εκκλησιαστικές συνθέσεις”, δεν κατονομάζεται το έργο αλλά είναι σαφές ότι τα λόγια είναι ελληνικό εκκλησιαστικό κείμενο και το ατζέμικον αναφέρεται στη μελωδία. Η παραπομπή είναι (Χρύσανθος 1832, σ. 122) και στη βιβλιογραφία: Χρύσανθος, ο εκ Μαδύτων, Θεωρητικόν μέγα της μουσικής, Τεργέστη 1832 (επανέκδ. Κουλτούρα 1977, αρ. 8)
Το κομμάτι σε μουστααρ δεν ανήκει στην υμνογραφία, είναι κοσμικό, με στίχους δεκαπεντασύλλαβους με παρεμβολή 8σύλλαβου:
Τι περιφορά αθλία, άκρα ακαταστασία
εις τον βίον των θνητών.
Στο χειρόγραφο γράφει μουςααρ, απότι ξέρω ο χαρακτήρας ς χρησιμοποιόταν για τον συνδιασμό στ.
Μύδα η ανάλυση του χιτζάζ σε συζευγμένο τετράχορδο χιτζάζ και πεντάχορδο μινόρε (αν θυμάμαι καλά έτσι μας τα έμαθε ο Μυστακίδης) υπάρχει και στις άλλες θεωρίες, νομίζω η έννοια του τετράχορδου πέρασε από τους αρχαίους στους πέρσες και τους άραβες.