Λίγο δεν καταλαβαίνω την πρόταση του παρασάνταλου…
α) Κακώς λημματογραφείται ο Μπεζεντάκος γιατί η μνεία του ονόματός του είναι σε μη ρεμπέτικο τραγούδι:
Μέχρι εδώ είναι σαφές. Μπορεί κανείς βέβαια να αντιτείνει ότι το ρεμπέτικο γλωσσάρι είναι και λίγο διευρυμένο, δεδομένου ότι τα όρια του ρεμπέτικου δεν είναι απολύτως συγκεκριμένα. Είτε κλίνει κανείς προς τη τη μία είτε προς την άλλη άποψη, και στις δύο περιπτώσεις καταλαβαίνουμε το γιατί.
β) Κακώς δεν λημματογραφείται ο Γυφτοδημόπουλος, γιατί αυτός υπάρχει σε ρεμπέτικο τραγούδι.
Σαφές κι αυτό.
Τι δουλειά όμως έχει να μετακομίσει ο Μπεζεντάκος στο λήμμα του Γυφτοδημόπουλου, από τη στιγμή μάλιστα που στο τραγούδι με τον Κασιμάτη δε γίνεται κανένας λόγος για τον Μπεζεντάκο; Αν δε θέλουμε τον Μπεζεντάκο ως ξεχωριστό λήμμα, η μόνη λογική αιτιολόγηση είναι ότι το τραγούδι του Τζαβέλα δεν είναι ρεμπέτικο, όχι ότι υπάρχει καταλληλότερος τόπος στο Γλωσσάρι (δηλ. το άλλο λήμμα) για να αναφερθεί.
Πάντως θα συνιστούσα μεγάλη περίσκεψη πριν στηρίξουμε οποιαδήποτε πρόταση στο αν ένα τραγούδι είναι ρεμπέτικο ή όχι, γιατί αυτό προϋποθέτει σαφή και οικουμενικά αποδεκτή οριοθέτηση του ρεμπέτικου, κάτι που ως γνωστόν δεν έχει συμβεί. Για παράδειγμα, παρασάνταλε, εγώ τον «Γυφτοδημόπουλο» θα τον κατέτασσα μάλλον στις ρίμες παρά στα ρεμπέτικα.