Περικλή αν σε ενδιαφέρουν τα συγκεκριμένα δέντρα δες και "Ottoman Past in Balkan Present: Music and Mediation" για τον όρο εστουδιαντίνα και για μια σχετική δημοσίευση. Έχει σχέση και με τη στροφή από τα τοξοτά στα νυκτά στην οποία αναφέρθηκε ο Νίκος Πολίτης.
Δεν είπα ότι το χιτζάζ είναι το ίδιο με αρμονικό μινόρε. Αλλά στη δύση υπήρχε μιας μορφής τροπική μουσική όπου οι τρόποι ξεκινούν από διαφορετικές νότες της κλίμακας, έτσι έχουμε τον “φρύγιο” από μι-μι της ντο ματζόρε, το ουσάκ δηλαδή, που τον χρησιμοποίησαν κατα κόρον οι κλασσικοί συνθέτες για να δώσουν ισπανικό χρώμα στη μουσική τους. Εκτός από τους τρόπους της μείζωνας κλίμακας υπήρχαν και οι τρόποι της αρμονικής μινόρε, λιγότερο αποδεκτοί φυσικά γιατί το αρμονικό μινόρε συνήθως λειτουργούσε σαν οδηγός εναρμόνισης και όχι σαν οδηγός κύριας μελωδίας στη δυτική μουσική. Το χιτζάζ λοιπόν έχει τις ίδιες νότες με τον πέμπτο τρόπο του αρμονικού μινόρε (μι-μι για λα αρμονικό μινόρε).
Αυτά σαν παρένθεση γιατί η συζήτηση έχει πάει αλλού: νομίζω ότι ο Μεταξάς δεν είναι τόσο σημαντικός, μπορούσε να ελέγξει τη δισκογραφία αλλά όχι την ίδια τη μουσική και τα 4 χρόνια της δικτατορίας του δεν είναι αρκετά για να εξαφανιστεί ένα είδος μουσικής εξαιτίας του. Οι κοινωνικές αλλαγές που έφερε ο πόλεμος, η κατοχή και ο εμφύλιος νομίζω είναι πολύ πιο σημαντικές από οποιεσδήποτε ιδεολογίες, το νέο λαϊκό τραγούδι πλέον πρέπει να καλύψει και τους εξαθλιωμένους πρώην αστούς, ενώ κάποια λούμπεν στοιχεία θα πλουτήσουν από τη μαύρη αγορά και θα μπούν στα σαλόνια.