Υπάρχει, ανάλογα με το πώς έχει ρυθμίσει ο κάθε χρήστης τη σελιδοποίηση από τον Πίνακα Ελέγχου του. Στο συγκεκριμένο θέμα εγώ βλέπω 10 σελίδες σύμφωνα με τις ρυθμίσεις μου. Καλύτερα όμως όταν αναφερόμαστε σε κάποιο μήνυμα, να χρησιμοποιούμε τον αύξοντα αριθμό του, ο οποίος εμφανίζεται επάνω δεξιά, στην μπάρα της ημερομηνίας (το δικό μου είναι το #199). Μπορείτε να δίνετε και απ’ ευθείας link σε μήνυμα, όχι μόνο σε θέμα.
Μάρθα, τώρα που επέλεξα την προτεινόμενη από το φόρουμ σελιδοποίηση (default, που λένε και οι Εγγλέζοι) κατάλαβα. Όχι, δεν συμφωνώ με το δάσκαλό σου. Τέτοιες περιστάσεις απαιτούν, εκτός από το ζευγάρι και ακροατήριο από τις δύο οικογένειες. Κατά τα άλλα, έχεις φυσικά δίκιο: στην Αθήνα δεν θα χόρευαν καρσιλαμά, είτε ως τελετουργικό χορό είτε ως αυθόρμητη διασκέδαση. Γιαυτό και με προβλημάτισε.
Έψαξα λίγο, ο χορός τον οποίον ανέφεραν οι περιηγητές έπρεπε να ήταν το καγκέλι (όχι kangellarios και όχι καγκελευτός), αυτοί είδαν ένα είδος αρβανίτικος που έχει έναν μικτό ρυθμό 7/8 + 2/4. Ευχαριστώ για την υπόδειξη.
Πιστεύω ότι το καγκέλι έχει πολλές μορφές. Στην σκίτσα δεν βλέπουμε άλλα πρόσωπα, άλλα μπορεί ότι πραγματικά υπήρχαν. Η δυσκολία είναι που δεν μπορούμε να ξέρουμε αν ο καλλητέχνης έχει επιλέξει κάτι.
Όπως ανέφερα, δεν το ξέρω το καγκέλι. Γιατί όμως να να έχει πολλές μορφές; Μικτό εφτάρι και δυάρι είναι, πράγματι, συρτός (καλαματιανός) που καταλήγει σε δίσημο. Σε αρβανιτοχώρια της Ρούμελης ή του Μωριά θα το είδαν, όπου ήταν δημοφιλές. Τις τελευταίες δεκαετίες έχει ξεχαστεί.
Τα αρραβωνιάσματα πάντως δεν γίνονταν ποτέ δημόσια, πάντα στο ένα από τα δύο σπίτια, ενώ το σκίτσο του Scherer δείχνει δημόσια εμφάνιση των χορευτών.
Επειδή έδειξαν ενδιαφέρον ο Νίκος, η Μάρθα και κάποιοι άλλοι, συμπληρώνω:
Το σκίτσο είναι μολύβι σε χαρτί του 1849 από τον Joseph Scherer (1814-1891).
Τίτλος: Ελληνικός λαϊκός χορός και βρίσκεται στο μουσείο Μπενάκη στην Αθήνα (Νο. 24036)
Ευχαριστούμε Κώστα, ενδιαφέροντα πάντα τα στοιχεία. Δυστυχώς όμως ο Scherer (και οι άλλοι) δεν ήταν εθνομουσικολόγος να σημειώσει τις συνθήκες της στιγμής… Ποιος θα μου εφεύρει τη μηχανή του Χρόνου, να τον βρώ να τον ρωτήσω!
Κώστα μου, βάζε εσύ… Έχω μαζέψει κι εγώ μπόλικα !
Βάζε κι άσε το Νίκο να μας “γκρινιάζει”. Τον συνηθίσαμε πια !!!
Νίκο… Πήρες είδηση που έχω βάλει μια ωραία γκραβούρα από τον Hillair, με “τούρκικη γιορτή”, που όπως πάντα οι οθωμανοί -βαριοί κι ασήκωτοι- απολαμβάνουν από άλλους τη διασκέδαση ;
Για ρίξε ένα βλέφαρο…
Βεβαίως και την έχω δή τη γκραβούρα, Ιωάννα. Όμως, ούτε και ο Ηillair ήταν εθνομουσικολόγος. Χαλκογραφία, μπομπομπομπόοοο!!! Φαίνεται από το βιβλίο αν είναι από Κων/λη; Από τον Στέλιο πήρα σήμερα ακόμα μία επιβεβαίωση ότι οι Οθωμανοί απλά – δεν χόρευαν.
Τι σε ενδιαφέρει από τον τσακώνικο; Η Δώρα Στράτου είχε μία εμμονή με αυτόν και άλλους χορούς που θεωρούσε ότι βασίζονταν στο μύθο του Μινώταυρου με την Αριάδνη και το μίτο της.
Αφού το ζητάει η Ιωάννα, πως μπορώ να αρνηθώ:)
Αίγινα 1826, Karl Krazeisen.
…και η λεπτομέρεια
Το “Παζάρι της Κορίνθου”, 1812 Otto Magnus von Stackelberg
…και η λεπτομέρεια (“αριστερός” ο μικρός)
Αυτός το κατάλαβε μόνος του, γιατί δεν του προσέλαβαν δάσκαλο οι γονείς του. Εγώ ακόμα ταλαιπωρούμαι.
Αλλά και άλλη λεπτομέρεια: νιόχτιστο το παζάρι, ή τουλάχιστον το τμήμα του αυτό. Ένα υπόστεγο, μάλιστα, ακόμα δεν έχει αποκτήσει όλα τα κεραμίδια του.
Κοριτσόπουλα χορεύουν “Ρωμέικα”
Αθήνα 1850, Theodore Aligny
"Οι Αθηναίοι ήταν ξακουστοί για τα γλέντια τους και οι επεισκέπτες είχαν συχνά την ευκαιρία να παρακολουθήσουν τον πιό συνηθισμένο (εθνικό) χορό, τα Ρωμέικα.
…και λεπτομέρεια 1, 2
Στύλοι Ολυμπίου Διός, Νοτιοανατολική άποψη (λεπτομέρεια).
1819, Joseph Thuermer (1789-1833)
…και λεπτομέρεια της λεπτομέρειας:)
“Έλληνες παίζουν μουσική και χορεύουν”
*Ζυγιά και χορός, αντικρυστός (ζευγάρι)… δεν θυμίζει (τι θυμίζει δλδ… ίδιος είναι) τον του Scherer;
Όπως πολλοί σημειώνουν (ζωγράφοι και περιηγητάδες), η αντικρυστή αυτή φιγούρα ήταν πολύ συνηθισμένη και σε κυκλικούς χορούς, όταν πάνω στο κορύφωμα του τραγουδιού (οργανικό κυρίως αυτοσχεδιασμό, κοινώς ταξίμι στα …ελληνικά:090:) το κορυφαίο ζευγάρι έμπαινε στο κέντρο του κύκλου και τα έδινε, αντικρυστά και παράλληλα κυκλικά, όλα!
Το θέμα εδώ δεν είναι μουσικοχορευτικό ή είναι;:109:
Βάζω και την λεπτομέρεια για να βοηθήσω…
“Αθηναία κυρία”, 1870 περίπου από Ludwig Thiersch
- και μετά σου λένε “το μειδίαμα της Τζοκόντα”:112:
Από τότε που έγινε η συζήτηση (2007-2008, σύντομα μετά την ελληνική έκδοση του βιβλίου το 2006) είναι βέβαιο ότι όλοι όσοι έχουν τα παραπάνω ενδιαφέροντα, και πολλοί ακόμη, διάβασαν τον Μαζάουερ. Η «Θεσσαλονίκη» έχει ακουστεί και συζητηθεί πάρα πολύ, από αναγνώστες που απόλαυσαν τη γραφή της, ιστορικούς που άσκησαν έντονη κριτική (θετική, αρνητική ή μοιρασμένη) στην οπτική και τις μεθόδους του Μαζάουερ, κλπ.
Δεν περίμενα ότι για πέντε από τις 555 σελίδες, που αναφέρονται στο ρεμπέτικο, θα έβρισκε θέση και στο φόρουμ!.