Περικλή, αναρωτιέσαι επειδή ενδέχεται να είναι όντως του Φαλτάιτς;
Επηρεασμένος δηλαδή από το δημιουργό;
Ήδη η φόρμα δεν είναι και πολύ κλασική ρεμπέτικη: ούτε ο στίχος (μετρικά), ούτε ο τρόπος αφήγησης. Αν επιπλέον είναι βάσιμη και η πληροφορία περί Φαλτάιτς, ένας λόγος παραπάνω.
Εξάλλου, δεν μπορώ να φανταστώ γιατί ένας αριστοκράτης λόγιος, με γνήσια (και απολύτως από προσωπική επιλογή) αγάπη προς τον λαϊκό πολιτισμό και δη το ρεμπέτικο, να οικειοποιείται έργα άλλων. Το βιογραφικό του δε συνηγορεί προς μια τέτοια πιθανότητα, έλα όμως που φαίνεται να έχει όντως οικειοποιηθεί άλλα!
Δεν ξέρω…
Ως προς ένα άλλο σημείο:
Προσωπικά έχω ακούσει το πάτα κιούτα να χρησιμοποιείται τελείως διαφορετικά από το πατ κιουτ. Το πατ κιουτ νομίζω ότι είναι αρκετά κοινό και σήμερα και σημαίνει στο άψε σβήσε, τσακ μπαμ (δηλαδή “στα γρήγορα”). Το πάτα κιούτα υποτίθεται ότι είναι ονοματοποιία, δηλαδή αποδίδει θόρυβο, και συγκεκριμένα κρότο από χτυπήματα, όχι κατ’ ανάγκην από ξύλο αλλά π.χ. και από ένα βαρέλι που κατρακυλάει στις σκάλες.
Κανένα από τα δύο δεν αναφέρεται άμεσα στο ξύλο, αλλά πολύ πιο εύκολα υποθέτουμε ότι η έκφραση που γενικά σημαίνει κρότους εδώ εννοεί χτυπήματα ξυλοδαρμού, παρά ότι τους έδειραν «στα γρήγορα / με μεγάλη ταχύτητα» (άλλωστε προσοχή: «στα γρήγορα» δε σημαίνει «γρήγορα», δε δηλώνει ταχύτητα, δηλώνει σύντομη διάρκεια).