Μισό λεπτό όμως: Την έκφραση Πέφτω στο σπαστό απλά, δεν την ξέρω. Αν σημαίνει αυτό που λέει ο Παπαδάκης, η μέν εμφάνισή της στο τραγούδι του Καλδάρα δεν συμπίπτει απολύτως, κατά τη δική μου ερμηνεία, με τα λεγόμενα εκεί, όμως στα λεγόμενα στο κομμάτι του Παπάζογλου δεν κολλάει με τίποτα: Αστυνόμοι πιάνουν κάποιους να παίζουν τον παπά, κάθε μέρα συνέβαινε αυτό βέβαια. Στη δική μας περίπτωση, «τους πιάσανε σπαστούς». Και πάλι, αγνοώ την ύπαρξη της έκφρασης. Αλλά πού κολλάει η κλιμακωτή διαδικασία πειθούς, ή η παράσυρση προς τις συμφέρουσες απόψεις του λέγοντος; Επιχειρηματολογούν ποτέ οι αστυνόμοι με τους παρανομούντες, για να τους πείσουν ή να τους αλλάξουν γνώμη;
1 «Μου αρέσει»
Συμφωνώ με το σκεπτικό του Νίκου.
«Τους πιάσανε σπαστούς» στο συγκεκριμένο τραγούδι ίσως έχει την κυριολεκτική έννοια που δίνουμε στο «σπαστό», π.χ. ωράριο:
τους έπιασαν να παίζουν «σπαστά», όχι συνεχόμενα δηλαδή ή έστω εναλλάξ, οι δυο τους,.
Δεν έχει να κάνει εδώ με πειθώ και επιχειρηματολογία.
Θα έλεγα να μην το βάλουμε στο Γλωσσάρι, μια και δεν είμαστε σίγουροι για τη σημασία της φράσης.
Προτείνω μια άλλη προσθήκη στο γλωσσάρι, με αφορμή το τραγούδι:
«πάτα κιούτα» (επίρ.) = χτυπήματα απανωτά και συνεχή, κρότος χτυπημάτων, ξυλιές, γροθιές.
[ΕΤΥΜ.: < τούρκ. pat küt =πάταγος, γροθιά, κοπανίζω]
1 «Μου αρέσει»
Θα προσέθετα και το “ξυλοκόπημα”, “ξυλοφόρτωμα”.
όχι ότι αφορά κανέναν η άποψή μου, αλλά δεν πιστεύω ότι είναι Παπάζογλου για έναν και μόνο λόγο:
λείπει το “μέτρο”, το “όριο”: ο Παπάζογλου έχει ένα ύφος, το πήγαινε μέχρι ένα σημείο… αυτό είναι κατ εμέ παραπάνω επιθεωρησιακό στους στίχους, δεν μου κολλάει με την μαγκιά του Παπάζογλου.
Επίσης, μελωδικά, είναι πιο “σύνθετο” από ότι μας έχει συνηθίσει ο Ευάγγελος, συνήθως τα τραγούδια του είναι πιο λιτά, πατάνε στο δρόμο και τέρμα.
2 «Μου αρέσει»
Δεν ξέρω αν βοηθάει τον προβληματισμό ως προς την ταυτότητα των δημιουργών,
αλλά ο Κ. Ρουμελιώτης [που εμφανίζεται ως στιχουργός, επίσης] είναι ψευδώνυμο του Κ. Φαλτάϊτς
Σύμφωνα με την Άννα Γ. Φαλτάιτς:
«… ως συνδημιουργός (50% με τη Μαρία Μακρή) εμφανίζεται στο «Χλαπάτσας και Μπισμπιρής» ο Κ. Φαλτάιτς χρησιμοποιώντας το ψευδώνυμο Κ. Ρουμελιώτης…»
2 «Μου αρέσει»
Όπως φαίνεται και από το “λήμμα” που συνέταξα πρόχειρα, δεν με απασχόλησε καθόλου και δεν με απασχολεί στη φάση αυτή το “σπαστούς” στο στιχούργημα του Φαλτάιτς. Ασχολήθηκα αποκλειστικά με το τραγούδι του Καλδάρα, με τη λέξη “σπαστό” (ουδέτερο αποκλειστικά!) που υπάρχει εκεί και με τη συνοδό φράση (“ρίχνω κάποιον στο σπαστό”).
Αφ’ ης μάλιστα στιγμής η λέξη περιλαμβάνεται σε κλασικό Λεξικό της Πιάτσας και κατά τη γνώμη μου ταιριάζει με το νόημα που έχει η ίδια λέξη στο τραγούδι του Καλδάρα, θεωρώ επιβεβλημένη τη συμπερίληψη του εν λόγω λήμματος στο Γλωσσάρι.
Συνυπογράφω πλήρως και απορώ για την εκφρασθείσα βεβαιότητα περί “παπαζόγλειου” τραγουδιού.
Και η όλη κατάστρωση της μελωδίας και η όλη κατάστρωση του στίχου δεν παραπέμπει επ’ ουδενί στον Παπάζογλου. Ο στίχος μάλιστα είναι ακόμη πιο βέβαιο ότι δεν παραπέμπει…
Από την άλλη, έχουμε κανένα σχετικό σχόλιο του Γιώργη Παπάζογλου στα βιβλία του σχετικά με το τραγούδι αυτό;
Το τραγούδι αυτό είναι του 1950 και δεν εντάσσεται ακριβώς σ’ αυτό που ονομάζουμε “ρεμπέτικο”.
Θυμάμαι, Άνθιμε, ότι είχες εναντιωθεί στην ένταξη στο Γλωσσάρι σε τραγούδια που ξεφεύγουν από ό,τι θεωρούμε “ρεμπέτικα”, με αποτέλεσμα να αφαιρέσω αρκετά από τον κατάλογο.
Τι στάση να κρατήσουμε αυτή τη φορά, επομένως;
Να εξαιρεθεί το συγκεκριμένο;
1 «Μου αρέσει»
Έχω την αίσθηση ότι εντάσσεται στα ρεμπέτικα [ενώ π.χ. δεν θα έλεγα «ρεμπέτικα» τα τραγούδια του Πλέσσα που έχει το Γλωσσάρι (Ε, ρε, και πώς γουστάρω", Το βέρτζινο μαγκάκι») ή του Κριμιζάκη (“Η φάλτσα η Μαριγώ”) ή του Δήμου Μούτση (“Ο χάρος βγήκε παγανιά”)]
Αν όμως και άλλα μέλη θεωρούν πως όχι, τότε ας μην μπει λήμμα, κανένα πρόβλημα. 
Μάλλον δεν λέει τίποτα ο Γιώργης, εκτός αν κάποια σελίδα μου ξέφυγε. Όμως, κατά τη δική μου άποψη, και μόνη η παρουσία στους στίχους του τύπου «Μολυ(τ)σμάνος» είναι αρκετή για να αποδοθεί το κομμάτι στον Παπάζογλου (πρβλ. φύλα’ τσίλιες απ’ τ’ αλάνι, κι έρχονται δυο μολυσμάνοι)
Και αυτά θα αφαιρεθούν, απλώς ξέφυγαν.
Αυτό θα μπορούσε να ισχύσει αντίστροφα: αν δε λέει μολι(τ)σμάνοι αλλά πολιτσμάνοι, τότε πιθανότατα να μην είναι του Παπάζογλου. Αν όμως λέει μολι(τ)σμάνοι, γιατί να είναι οπωσδήποτε δικό του; Προφανώς θα λεγόταν κι από άλλους η λέξη έτσι.
Οπωσδήποτε το μολι(τ)σμάνοι δίνει μια ένδειξη προς Παπάζογλου. Όχι παραπάνω όμως.
Είναι γνωστό ότι, γραπτά τεκμήρια δεν υπάρχουν, να πάμε να τα ψάξουμε. Υποθέσεις κάνουμε, τίποτα παραπάνω δεν μπορούμε.
Κύριε μόλισμαν, πάρτον μέσα (1932)
https://srv-web1.parliament.gr/main.asp?current=516005
“Νομιμοφροσύνη”
Κι’ εγώ, κύριε μόλισμαν, είπε σ’ έναν αστυφύλακα, τό είδα τό κορίτσι, πού λένε οι κυράδες από δώ…
(Η ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΜΕΝΗ, Οκτώβριος 1936)
μόλισμαν : «-Δε μου λες γιατί ζητιανεύεις, του λέει. – Ήμουνα εργοστασιάρχης μα ξέπεσα κύριε Μόλισμαν…του απαντάει ο φουκαράς ο αλήτης.» (4/11/1929). Το λογοπαίγνιο αυτό απαντά και σε ηχογραφήσεις ρεμπέτικων, όπως «η φωνή του αργιλέ», (1935) του Βαγγέλη Παπάζογλου, ή το επιθεωρησιακό «έφοδος στον τεκέ» του Γιώργου Καμβύση (1933).
Ξανακοίταξα τα στιχουργήματα που φέρουν την υπογραφή Κ. Ρουμελιώτης / Φαλτάιτς.
Ανάμεσά τους 6 μανέδες !!! (αν τους μέτρησα σωστά)
[π.χ., “Γκαρίπ Χουζάμ Μανές” (Στης φυλακής τα σίδερα), με την Εσκενάζυ, " Ραστ νεβά μανές" (Αν όλα μου τα δάκρυα), με τη Χασκίλ]
και μερικά δημοτικά [π.χ., “Σωτήρχαινας”].
Διαβάζω, επίσης, πως ο Φαλτάιτς ήταν μέλος της ΑΕΠΙ.
Εν ολίγοις, η ομάδα που ασχολείται με το έργο του Παπάζογλου μπορεί να δώσει απαντήσεις, μελετώντας και το στιχουργικό και το μουσικό έργο του Βαγγέλη, όπως και σημειώσεις / τεκμήρια κ.λπ. που μπορεί να συγκεντρώσει.
Προς το παρόν, μένουν ερωτηματικά για την πατρότητα και αυτού του έργου.
Πού τα κοίταξες Ελένη;
Στο Σίλαμπς, όπου οι στιχουργοί είναι μαζί με τους συνθέτες στο ίδιο πεδίο, δεν υπάρχει Φαλτάιτς, ενώ ως Κ. Ρουμελιώτη εμφανίζονται τέσσερα κομμάτια όλα κι όλα (έξι ανευρέσεις, λόγω διπλών ανεβασμάτων), όπου υπογράφει και ως συνθέτης.
Εδώ η επίσημη ταυτοποίηση Φαλτάιτς/Ρουμελιώτη
https://faltaits.gr/el/people/konstantinou-faltaits/22-kostas-faltaits-songs.html
αφου ειναι πριν το 1955 και ειναι και του καλδαρα ειναι ρεμπετικο, ετσι λεει το συνταγμα… 
Το άλλο που είναι του 1934 και πιθανώς του Κώστα Φάλτάιτς, είναι ρεμπέτικο; (Για όσους διάβασαν στο #37 ποιος ήταν ο Φαλτάιτς, ή το ήξεραν ήδη.)
Άλλη μια αναφορά στον Κ. Φαλτάιτς: