Dear Niko, I would also like to write something about this:
I was 16 and had a four-track tape recorder, analogue. Ca. 1970.
When I knew how the blues scheme worked, 12 Takte, three chords, I recorded a blues on four tracks. with saxophone, guitar and percussions. It was the beginning. I had understood the structure of blues. And with it, later on, everything that followed in pop music.
If I now try to play a rembetiko in blues style or in Jazz on baglamas or tzouras, it doesn’t work. I’ll try it on the saxophone, a Rembetiko in Jazz style. Let’s see.
Κάποια από τα γραφόμενα δεν με πείθουν εντελώς. Π.χ. η άποψη ότι το μπουζούκι παίζεται με τρέμολο, εντάξει για Ζαμπέτα ή κάποτε και για Τσιτσάνη, όχι για Μάρκο και λοιπούς προπολεμικούς.
The bouzouki is always played with a plectrum and one of the predominant characteristics of its sound is the tremolo picking
Ή όταν διαπιστώνει ότι ο Μυστακίδης αποκλείνει από το παίξιμο του Κατσαρού και πλησιάζει τους μπλουζίστες, εγώ νομίζω ότι μάλλον ο Κατσαρός αποκλείνει από το ορθόδοξο παίξιμο και ο Μυστακίδης τον «διορθώνει»
. During the verses, he only plays the tonic with his thumb in such a way that resembles the Texas blues monotonic bass (Grossman, 1992: 198-199). There is a distinction between his and Katsaros’s version, as the latter plays the tonic with his thumb repeatedly on each bar, like a pedal point, so Mystakidis’s fingerstyle tends to have a stronger connection with the blues techniques.
Άλλωστε μας τα είπε αρκετά ξεκάθαρα ο ίδιος εδώ στο φόρουμ εξηγώντας την προσέγγιση του με αφορμή τον ίδιο δίσκο
Ο Κατσαρός είναι εμφανές ότι αλληλεπιδρούσε με τους (αφρο-)αμερικάνους μουσικούς γύρω του, ειδικά στα “αμερικάνικα” τραγούδια του (Πετζάμες, Κορίτσια μην πιστεύετε, κλπ).
Γίνεται όντως στα μπλουζ; Έχω την εντύπωση ότι έναν τρόπο έχω ακούσει μόνο, αυτόν που θα λέγαμε του Λα ή του Ρε (σαν ουσάκ χωρίς τα ημιτόνια).
Στα ηπειρώτικα ναι, αλλά με αρκετά αυστηρή κατανομή: τα πολυφωνικά είναι πάντα στον ως άνω τρόπο, εκτός από ένα ξεχωριστό είδος βλάχικης πολυφωνίας που είναι στον τρόπο ένα τόνο κάτω (σαν ραστ χωρίς τις ίδιες νότες). Τα μοιρολόγια επίσης σ’ αυτόν τον τρόπο, τον δεύτερο. Κ.ο.κ.
@liga_rosa όχι το 2 4 αλλά λίγο πίσω από το μέτρημα και όχι αυτό που εννοεί ο φίλος ότι έβγαινε εκτός ρυθμού… Για να το καταλάβεις άκουσε πως ο Django πήγαινε λίγο πίσω και ενίοτε μπροστά.
Νομίζω κατάλαβα ότι εννοείς το παιχνίδισμα με τον ρυθμό, θες να δώσεις 1-2 παραδείγματα;
Μια και πήγε η κουβέντα στην τροπικότητα, θεωρώ ότι από φυσικού τους οι λαϊκές/παραδοσιακές μουσικές είναι τροπικές. Ας πούμε έχεις μια φλογέρα με συγκεκριμένα διαστήματα, και στέκεσαι κάθε φορά σε άλλη τρύπα οπότε φτιάχνονται διαφορετικά συναισθήματα.
