πρώτον, λόγω της σειράς των συγχορδιών. Ας πούμε από Ρε:
Ρε+ Η άμαξα μες στη βροχή
(κενό, εδώ βάζεις και Ρε7)
Σολ+ Τράβα αμαξά μη μου βραχεί
και μετά σαν τελείωμα δωδεκάμετρου…
Δεύτερον, λόγω ρυθμού. Χασάπικο μεν, αλλά και λίγο εξάρι ταυτόχρονα, οπότε στον πρώτο στίχο μπορείς να έχεις ως συνοδεία [Ρε, ρε-σολ, ρε-ρε7, ρε-σολ-ρε]Χ2, ιφ γιου σι γουοτ αϊ μιν, και στους υπόλοιπους (ή τουλάχιστον στον δεύτερο) τα αντίστοιχα.
(Εξαιρετικά καλαμπόρτζικη περιγραφή, αλλά όποιος καταλάβει και το παίξει είναι ωραίο!)
ναι, και το κατέβασμα με τα ημιτόνια. Και η εβδόμη στο ΜΗΗΗΗ μου βραχεί. Πολλά γενικώς.
Πω πω, με κούρντισες τώρα! Είχα αιώνες να το παίξω, και τώρα που το μετάπιασα λίγο, τελικά δεν είναι ακριβώς έτσι όπως θυμόμουν (όπως συνήθως δηλαδή), αλλά και πάλι είναι πολύ μπλουζ. Αν καταφέρω και γράψω κάτι της προκοπής, θα το ανεβάσω.
Ιδού ένα πρόχειρο σκαρίφημα. Σε μερικά σημεία (αρχή και τέλος) δεν έχω αλλάξει τίποτα!
Edit: Χμ… Δεν είναι σωστό. Για κλείσιμο έχω βάλει δεύτερη φορά το «μη μου βραχεί», στην ίδια μελωδία, ενώ κανονικά λέει «μην τυχόν και μου βραχεί» σε πολύ διαφορετική μελωδία. Αλλά εντάξει, η ιδέα φαίνεται.
αποκάλυψη! δεν ήξερα ότι παίζεις και πιάνο, και μάλιστα μπλουζιές! πολύ ομαλή η διασκευή, βγαίνει αβίαστα χωρίς να νοιώθεις ότι προδίδει το πρωτότυπο. και μάλιστα χωρίς να είναι από τα “ροκεντρόλ” τραγούδια του χατζηχρήστου, όπως η “βαρβάρα” ή το “πήρε και βραδιάζει”.
Έχω εντοπίσει κι ένα γοητευτικό (για μένα προσωπικά βέβαια) στιχουργικό παράλληλο:
Ήρθαν μπάτσοι και μας πήραν / και στου Συγγρού καλέ μας πήγαν, Μπάτης 1934 They picked me up and put me in a county jail, Big Maceo 1941 (*)
Και στα δύο δε γίνεται η ελάχιστη αναφορά στο τι έκαναν για να τους πιάσουν. Η εύγλωττη αυτή παράλειψη δείχνει ότι οι ήρωες και των δύο τραγουδιών ζουν τέτοια ζωή ώστε το να συλληφθούν και να φυλακιστούν είναι ανά πάσα στιγμή πιθανό, όπως είναι πιθανό να βρέξει. Το αν η κατηγορία ήταν αλητεία, χασισοποσία, ένας καβγάς, μια μικροκλοπή κλπ., ελάχιστα ενδιαφέρει, αφού αν δεν ήταν το ένα θα ήταν το άλλο. «Τι να κάνεις, έτσι είν’ η ζωή μας», θα έλεγαν μάλλον και οι δύο!
Εδώ η ομοιότητα πιθανόν να μην είναι τόσο συμπτωματική. Ερχόμαστε στο κοινωνικό υπόβαθρο των δύο μουσικών ειδών, που πράγματι είναι συγκρίσιμο.
(*) Όποιος δεν το ξέρει ας το ακούσει από το λινκ. Υπέροχη μουσική, η οποία -δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω με το Κουτρούφι- θα άρεσε πιστεύω σε οποιονδήποτε ακούει παλιά ρεμπέτικα από τα 78άρια.
κάποια δεν είναι συμπτωματικά, όπως κάποια του '50 που δείχνουν επηρρεασμένα από τα αμερικάνικα τραγούδια που ακούγονταν στο ραδιόφωνο της εποχής. υπήρχε τότε ο σταθμός της αμερικάνικης βάσης ή ιδρύθηκε πιο μετά; σε κάθε περίπτωση ήταν πολύ πιο μετά από την κλασική προπολεμική περίοδο των ρεμπέτικων και των μπλουζ, αν δεν λάβουμε υπ’όψιν τους μετανάστες στην αμερική που ήταν σε άμεση επαφή με την μουσική αυτή (χαλκιάς, κατσαρός).
Κατά τη γνώμη μου πάντως, όλα τα τραγούδια που μπορώ να σκεφτώ που να παρουσιάζουν κάποια ομοιότητα με το στυλ του μπλουζ (δηλαδή τα τρία που αναφέραμε!) μπορούν εξίσου καλά να ερμηνευθούν με τους κλασικούς κανόνες του ρεμπέτικου.
Δηλαδή, είτε είχε ακούσει αμερικάνικη μουσική ο συνθέτης είτε όχι, θα μπορούσε εξίσου καλά να τα έχει γράψει και σ’ ένα σύμπαν χωρίς ίχνος αμερικάνικης μουσικής.
Οφείλω πάντως να ομολογήσω ότι τελικά το θέμα έχει περισσότερο ενδιαφέρον απ’ όσο έλεγα στην αρχή.
Ναι μεν επιμένω ότι μουσικές αναλογίες ουσιαστικά δεν υπάρχουν (εκτός από: κάποιες συμπτωματικές, κάποιες εξ επιδράσεως μεν αλλά μεμονωμένες και χωρίς συνέχεια, και κάποιες που αφορούν κάθε λαϊκή μουσική και όχι ειδικά αυτές τις δύο), αλλά παραμένει ενδιαφέρον γεγονός το ότι για πολλούς Έλληνες ακροατές ρεμπέτικο και μπλουζ κάπου πάνε μαζί.
Θα είχε ενδιαφέρον, όταν ολοκληρωθεί το ανακοινωθέν μάθημα, να μας έκανε κάποιος μιαν ανταπόκριση περί του τι ελέχθη.
αυτό δεν νομίζω ότι ισχύει για κάποια συγκεκριμένα που αναφέραμε, όπως η βαρβάρα ή του κατσαρού, ή τα σουίνγκ του χιώτη (που βέβαια στις πρώτες εκτελέσεις είναι ελάχιστα τριηχάτα).
Καλά, τώρα φιρί φιρί το πάει η κουβέντα να ξοκείλει στο τι είναι ρεμπέτικο… Τον Χιώτη θα τον έβαζα στα «υπό αίρεσιν» (καριέρα και στο ρεμπέτικο, αλλά μακριά από το να έχει γράψει μόνο ρεμπέτικα), τον Κατσαρό στις μεμονωμένες περιπτώσεις του #72, και τη Βαρβάρα μόλις την άκουσα και δεν έχω άποψη, πέραν του ότι πράγματι δείχνει να φέρει έντονες επιρροές (όχι όμως από καθαρό μπλουζ, μάλλον από κάποιο απότοκο που δεν μπορώ να προσδιορίσω ακριβώς).
νομίζω ο καθένας άκουγε την μουσική της εποχής του. ο χαλκιάς μπλουζ, ο χιώτης σουίνγκ, ο χ"χρήστος ροκ εντ ρολ (όσο κι αν μας φαίνεται πολύ περίεργο το τελευταίο, είναι εμφανές στην βαρβάρα του 1953). και φυσικά αφού έβαζε ο καθένας μέσα σε κάποια συγκεκριμένα κομμάτια τόσο μακρινές επιρροές, το αποτέλεσμα ξέφευγε αρκετά από το ρεμπέτικο. αντίθετα, επιρροές από καντάδες και ελαφρά ή πιο δημοτικά μοτίβα εντάσσονταν πιο ομαλά στα κομμάτια.
Νικόλα ναι, δεκαετία ΄50 υπήρχε «Ο Αμερικάνικος», έτσι τον λέγαμε και παρακολουθούσαμε με μανία την εκπομπή “It’s teen time», 4 με 5 το απόγευμα. Ρύδμ εντ μπλουζ κάργα, βεβαίως. Όλη η Αθήνα παρακολουθούσε αμερικάνικο, θυμάμαι που είχα πάει το αμάξι του πατέρα μου στο συνεργείο και τους είχα ζητήσει να μου ρυθμίσουν και το ραδιόφωνο, που τότε είχε μόνο μεσαία. Το ρύθμισαν, χωρίς καν να ρωτήσουν, με Εθνικόν πρόγραμμα, Δεύτερον πρόγραμμα, Σταθμό Ενόπλων (ο μόνος με ρεμπέτικα) και Αμερικάνικο. Το τρίτο το είχαν αφήσει απ’ έξω, κανείς δεν το ζητούσε.
Περικλή, η Βαρβάρα είναι κλασικό ροκ εντ ρολ, μάλιστα και με στοιχεία μπούγκι γούγκι. Τα άλλα είναι όπως τα λες.
Η “Φωνή της Αμερικής” όπως ήταν το όνομα της υπηρεσίας ιδρύθηκε στα μέσα του Β΄ παγκοσμίου πολέμου. Στην Ελλάδα εγκαταστάθηκε το 1949 στη Θεσσαλονίκη. Αυτή ξέραμε ως “ραδιόφωνο της βάσης” ή “αμερικάνικο” που λέει και ο Νίκος.
Πηγή: https://www.youtube.com/watch?v=nTlrpn3ksEY
Όχι, Λουκά! Άλλο «Ο Αμερικάνικος», ο σταθμός της αμερικανικής βάσης, αμερικανόφωνος μόνο, και άλλο «Η Φωνή της Αμερικής», με κύριο σταθμό στη Ρόδο ( * ) , καθαρά προπαγανδιστικό πρόγραμμα σε πολλές γλώσσες, φυσικά και Ελληνικά.
( * ) «This is the Voice of America transmitter at Rhodes”
