Λοιπόν, εκπλήσσομαι ειλικρινά που δεν τον αναγνώρισα, γιατί εγώ τον ξέρω πολύ καλά.
Ο Ανδρίκος είναι ένας πολύ γερά μορφωμένος και πολύ μάχιμος μουσικός (παιξίματα, διδασκαλία, συνθέσεις, δισκογραφία…), και μουσικολόγος, και στο κέντρο των ενδιαφερόντων του βρίσκεται, θα έλεγα χονδρικά, ό,τι περιστρέφεται γύρω από το οθωμανικό μακάμ. Προφανώς σέβομαι πολύ όλη του τη δραστηριότητα, αλλά με τέτοιου είδους διασκευές έχω τις ίδιες επιφυλάξεις όπως μ’ εκείνες που έκαναν (κυρίως γραπτά, σε παρτιτούρες) διάφοροι δυτικοί μουσικοί μέχρι πριν 3 ή 2 γενιές, τύπου «μελωδίαι της Ανατολής μετά λιτής εναρμονίσεως διά κλειδοκύμβαλον». Παραμένει δικαίωμα του καθενός να τις κάνει, και κατά περίπτωση έχουν βγει και αξιόλογα δευτερογενή έργα έτσι, αλλά εμένα δεν είναι της φάσης μου.
Ναι μωρέ, εγώ μπερδεύτηκα. Οι Φωνογραφιτζήδες φυσικά και είναι του Μπάτη, τίνος άλλου να 'τανε. Απλώς νόμιζα ότι μιλάμε για ομάδα «Φωνογραφιτζήδες» και για τραγούδι «8 χρονάκια στο στρατό» (που έτσι κι αλλιώς δεν πρέπει να είναι 8 αλλά 12)…
Λοιπόν, αυτή είναι η καλή περίπτωση, η πετυχημένη, καινούργιου τραγουδιού που να πατάει ακριβώς στις παλιές παραδοσιακές φόρμες εκφράζοντας τη σύγχρονη ζωή. (Σύγχρονη τότε δηλαδή, δε μοιάζει να 'ναι και χτεσινό, αλλά το συγκεκριμένο ζήτημα δεν έχει αλλάξει, απλώς έχει μειωθεί η θητεία κι έχουν διευκολυνθεί και οι μετακινήσεις).
Προφανώς έχω υπόψη μου το «Ω κρητικιά μου λεμονιά» που δίνει το ακριβές ποιητικό καλούπι. Αλλά και γενικότερα, αυτή η φόρμουλα, «να … / φοβούμαι το ένα, να … / φοβούμαι το άλλο» είναι κοινός ποιητικός τόπος στο δημοτικό.
Πάντως, αν ο υποψήφιος φαντάρος ερχόταν σ’ εμένα να μου εμπιστευτεί το πρόβλημά του και να ψάξει για την καλύτερη λύση, χωρίς κουβέντα θα τον συμβούλευα να χωρίσει: Με τη δική του ζήλεια και της μικρής την «ζωηράδα», η σχέση δεν βλέπω να βοδώνει….
