Δε νομίζω όμως ότι είχαν τότε. Τόπο και χρόνο έγραφαν, και εκδότη. Τα κωδικά, που δεν τα καταλαβαίνει ο απλός καταναλωτής, είναι σχετικά πρόσφατη ιστορία, νομίζω.
Επιπλέον, ούτε οι μεταγενέστεροι δίσκοι με εξώφυλλο νομίζω να έδιναν τέτοιες πληροφορίες. Κάποιες φορές βλέπουμε «τα κομμάτια ηχογραφήθηκαν στο στούντιο τάδε», αλλά κι αυτό κατ’ εξαίρεση. Και πάντως δηλωμένο κανονικά, όχι κωδικοποιημένα. Το μόνο που εμφανίζεται πάντα είναι η εταιρεία και ο αριθμός δίσκου.
Mην είμαστε τόσο «πελατοκεντρικοί»! Οι εταιρίες δίσκων έπρεπε να ξέρουν κάποια πράγματα που χρειάζονταν για δική τους εξυπηρέτηση / κάλυψη. Με το που θα πιάσει στα χέρια του κάποιος υπάλληλος της εταιρίας ένα δίσκο, πρέπει να είναι σε θέση να αναγνωρίσει κάποια πράγματα, είτε για το αρχείο του, είτε για χρήση σε ένα δικαστήριο, είτε για οτιδήποτε. Και αυτό, τόσο για δίσκο της δικής του εταιρίας όσο και για δίσκους ανταγωνιστικών εταιριών.
Σου 'χει λάχει, σου ‘χει λάχει… Μια πολύ ευχάριστη σπιτική εκτέλεση απ’ τα 2002.
Σουζινάκ με γαλλικό στίχο:
Quand je t’ ai vue sur le balcon,
tu m’ as dit “monte et ne fais pas d’ facon”
(Όταν σε είδα στο μπαλκόνι μού είπες ανέβα και μην κάνεις τον δύσκολο)
Έ, όχι μόνο γαλλικό:
Cherie je t’ aime, cherie je t‘ adore
Commo la salsa del pommodore
Γκράν σουξέ πάντως, αρχές δεκαετίας ΄60 νομίζω; Έκανε πάταγο.
Ήθελε να μου το μάθει η δασκάλα μου της κιθάρας, αφού της είχα δηλώσει ότι μου αρέσουν τα ανατολίτικα, αλλά εγώ αντιδρούσα θεωρώντας “αυτά είναι ψευτοανατολίτικα”.
(πάντως, τί είναι σουζινάκ δεν ήξερα τότε…)
Να το κάνουμε πιο…κάπως:
Όταν σ’ είδα στο μπαλκόνι
είπες «σάλτα και μη ντρέπεσαι!»
Και μην ντρέπου.
Τροχαϊκά 8σύλλαβα. Ανομοιοκατάληκτα όμως (προς το παρόν).
Σ’ είδα να μπαλκονεύεσαι
“βρε σάλτα και μη ντρέπεσαι!”
Σε είδα να μπαλκώνεσαι
σάλτα και μην αγχώνεσαι.
ή
Σ’ είδα να μπαλκονεύεσαι
και τώρα, μου παινεύεσαι!
Βρε κάντε το πιο απλό.
“Στο μπαλκόνι που σε είδα
μην ντραπείς μου είπες, πήδα.”
Ε, πώς να πηδήξει ο άνθρωπος μέχρι το μπαλκόνι! Και ο Ρωμαίος, δεν το τόλμησε, άλλους τρόπους έψαξε. Ότι τελικά τα μπουρδούκλωσε, έ… ας πρόσεχε!
Η Ιουλιέτα έμενε σε ψηλοτάβανο αρχοντικό.
Όταν θέλει πάντως κάποιος βρίσκει τρόπο όπως μας εξηγεί ο Στέλιος Βαμβακάρης.
Ε, ναι, αλλά και ο Ρωμαίος δεν ήταν όποιος κι όποιος, και το δικό του γονικό αρχοντικό ψηλοτάβανο ήταν, όπως όλα τα αρχοντικά. Τί να κάνει ο άνθρωπος, να ερωτευτεί καμμιά παρακατιανή;
«Μπαμπέσικα μου τα 'φερες», του Μάρκου, με Κερομύτη και Γεωργακοπούλου, και ορχήστρα πιθανότατα με μπάντζο κατά τον Tony Klein
Όχι μόνο κατά τον φίλο μου τον Τόνυ Κλάιν, αλλά και κατά το «Μάρκος Βαμβακάρης, Κατάρτι 2005» ( = Π. Κουνάδης). Πράγματι, ακούγεται και ένα όργανο που το ηχόχρωμά του είναι πολύ κοντά στο μπάντζο. Αν πράγματι συμμετείχε μπάντζο στην ηχογράφηση, θα είναι από τις σπανιότατες περιπτώσεις που εντοπίζεται κάτι τέτοιο στη δισκογραφία του ρεμπέτικου.
Να σημειώσουμε πάντως, ότι ο Περιστέρης χρησιμοποιούσε συχνά μπάντζο, και στη μοναδική καταγεγραμμένη κινηματογραφικά παρουσία του σε κέντρο στην Αθήνα, μπάντζο παίζει.
Οι ηχογραφήσεις μπορεί να είναι λίγες, αλλά μαζί με κάτι φωτογραφίες από δω, κάτι πληροφορίες από κει, ίσως αρχίζουν να μαζεύονται αρκετά τελικά…
Τα οποία έχει συλλέξει ο Μουστάκας από ό,τι βλέπω:
«Το μπαγλαμαδάκι πάψε» του Νταλγκά, με τον ίδιο
Μιλάμε για μοναδική φωνή ο Νταλγκάς.