Παρακινηθείς από μια αρχαία συζήτηση που ανακίνησε αυτόματα το σύστημα:
Δεν ξέρω αν είναι ακριβές να τον πούμε σκάρο, γιατί ούτε έχω ξανακούσει με κιθάρα ούτε είναι εύκολο να παραβλέψω το πλαίσιο, που βασικά είναι ένα κλασικό ρεμπέτικο τραγούδι, ώστε να συγκρίνω νοερά με κανονικούς σκάρους.
Αλλά η εκτέλεση είναι αριστουργηματική. Απίστευτο επίπεδο, προχώ και απρόσμενες επιλογές. Το ίδιο το τραγούδι εντωμεταξύ δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, είναι απλά καλό (γνώμη μου, μην τσακωθούμε γι’ αυτό). Αλλά η εκτέλεση το απογειώνει.
Αριστουργηματικά όλα, πράγματι, εκτός από την σύνθεση (εκεί θα συμφωνήσω με τον Περικλή), που όμως δεν παύει να είναι αξιοπρεπέστατη. Παιδιά, αυτό ήταν το επίπεδο της mainstream μουσικής του μεσοπολέμου, με Κάβουρες, Σκαρβέληδες, Χρυσίνηδες, Τούντες, Περιστέρηδες, Σαλονικιούς και τόσους, τόσους άλλους συγκρίσιμου επιπέδου. Στο κλαρίνο ποιος είναι; Παίζει να είναι ο Κυριακάτης;
Πιστεύω ότι και σήμερα υπάρχει παρόμοιος αριθμός μεγάλων δεξιοτεχνών στο τραγούδι ή σε διάφορα όργανα. Η διαφορά είναι ότι σήμερα αποτελούν πολύ μικρότερο ποσοστό, γιατί τότε οι θέσεις στα κυκλώματα ήταν τόσο περιορισμένες ώστε μόνο κορυφαίοι θα χωρούσαν, ενώ τώρα χωράνε άπειροι.
Γι’ αυτό και πρέπει να θεωρήσουμε εξαιρετική τύχη το γεγονός ότι τότε ηχογραφήθηκαν και μερικοί που μπορεί μεν να ήταν εξαιρετικά σημαντικοί μουσικοί για άλλους λόγους, δεξιοτέχνες όμως δεν ήταν. Κάλλιστα δε θα μπορούσε κάποιος παραγωγός να έλεγε στον Μπάτη (ή, στην Αμερική, στον Καραπιπέρη) «δε σε θέλουμε, εδώ χωράνε μόνο φωνές σαν της Ρόζας και του Νούρου, όσο για το όργανο που παίζεις - τόσο το χειρότερο»;
Και σίγουρα θα έχει γίνει αυτό, με μουσικούς που δε θα τους μάθουμε ποτέ. Όπως άλλωστε, πιθανότατα, και με άλλους που να ήταν και τυπικά δεξιοτέχνες αλλά δε χώρεσαν, δεν πρόλαβαν, δεν μπόρεσαν.
ή δεν θέλησαν. θυμάμαι κάποιες ιστορίες με μουσικούς της αυγής του γραμμοφώνου που ήταν ενάντια στον καινούριο τρόπο διασκέδασης. το ίδιο και ο μπέμπης πολλές δεκαετίες αργότερα, έλεγε “να έρθουν να με ακούσουν στα μαγαζιά”.
chrispanag
(Χρήστος Παναγιωτακόπουλος)
Διαχώρισε αυτό το θέμα στις
149
Εγώ θα έλεγα Περικλή ότι μάλλον τότε με τα μέσα της εποχής, ηχογραφήθηκαν οι καλύτεροι και γνωστότεροι (τότε ήσουν γνωστός για την φωνή και τις ικανότητες σου βέβαια).
Οπότ έχουμε κι ακούμε την αφρόκρεμα της εποχής. Για φανταστείτε αντίστοιχους ανθρώπους που εκείνη την εποχή μπορεί να τραγουδούσαν αντίστοιχα τραγούδια σε άλλες περιοχές και να μην ηχογραφήθηκαν ποτέ (πχ δημοτικά ή άλλα τραγούδια)
Γλέντα μην αργοπορείς. Μουσική στίχοι Βασίλης Τσιτσάνης. Εδώ η εκτέλεση με την Μπέλλου το 1948. Εμένα μου αρέσει περισσότερο από την πρώτη εκτέλεση της Χασκίλ το 1947. Εδώ έχει αλλάξει και λίγο την εισαγωγή ο Τσιτσάνης.
“Το μεγάλο ψάρι” - Παπαϊωάννου - 1954. Πρώτη εκτέλεση Καζαντζίδης - Ντάλια.
Το συγκεκριμένο τραγούδι με τον Καζαντζίδη και την Ντάλια μου ακούγεται αδιάφορο.
Με τον Παπαϊωάννου όμως μου ακούγεται υπέροχο. Και για του λόγου το αληθές:
Παπαϊωάννου - Ντάλια -1956 - Ηχογράφηση Αμερικής.
Πάρτε κι ένα επίκαιρο από μένα - ιδίως για τους πιο “αισιόδοξους”
Χα χα χα, τι να κάνουμε, μόνο με καμιά πλάκα θα περάσουν οι μέρες πιο άνετα!!
Καθίστε μέσα ευκαιρία να ψαχτείτε, σίγουρα υπάρχουν πολλά πράγματα που αφήναμε πίσω τον υπόλοιπο καιρό!
)