Έχοντας υπόψη μου μια σχετική μελέτη
[ για την έκδοση της οποίας ο συγγραφέας της παιδεύεται τα τελευταία χρόνια χωρίς αποτέλεσμα ακόμα]
τείνω προς την άποψη πως προηγήθηκε χρονικά ο Μανές και πως προέρχεται από το Μανέρω, το θρηνητικό αυτό άσμα, και αργότερα προέκυψε ο γνωστός μας Αμανές, από το επιφώνημα “αμάν”.
Τα στοιχεία που θα μπορούσαν να πείσουν προς αυτή την κατεύθυνση είναι η επιβίωση της λέξης “μανές” [σε πολλές περιοχές με ελληνισμό (Αίγυπτο, Κύπρο, Μ. Ασία ) αλλά και στους Αιγύπτιους και Πέρσες ] με την ίδια εκφορά της λέξης ή με σύνθετή της μορφή.
Εντύπωση ακόμα μου κάνει το γεγονός πως οι Μικρασιάτες πιο πολύ τον όρο “Μανές” χρησιμοποιούσαν.
Οι μανέδες ή αμανέδες έχουν επίσης θρηνητικό χαρακτήρα - περιεχόμενο.
Φυσικά η προσπάθεια του Παπαρρηγ’οπουλου και αρκετών ακόμα να παρουσιάσουν μια φυσική συνέχεια (και φυλετική και πολιτισμική ) του ελληνισμού από την αρχαιότητα είναι γνωστή όπως και αρκετών ακόμα η προσπάθεια να ελληνοποιήσουν το μπουζούκι, το ζεϊμπέκικο κ.λπ.
Μακριά από εμάς αυτή η πρεμούρα, την οποία δεν έχουμε καμιά ανάγκη σήμερα πια ως έθνος έτσι κι αλλιώς.
Μας απασχολεί μόνο η γνώση και η αλήθεια γύρω και από αυτό το πολιτισμικό είδος.