Στη Σίφνο, απ’ ότι μου έχει πει Σιφνιώτης βιολιστής, (το έχω αναφέρει κι εδώ # 50), δεν κουρδίζουν τη Μι Ρε (αλα τούρκα) αλλά χαμηλοκουρδίζουν ένα τόνο κάτω όλες τις χορδές. Αυτό γινόταν και γίνεται ακόμα σε πολλές στεριανές περιοχές.
Για “αλα τούρκα” (χωρίς να το ψάξω) κούρδισμα σε στεριανά μέρη, εκτός Εύβοιας, δεν έτυχε ν’ ακούσω.
Ξέρω όμως ότι, πολλές φορές όποιος έβρισκε ή κατασκεύαζε μόνος του κάποιο βιολί για εκμάθηση, δε γνώριζε κανέναν τρόπο κουρδίσματος. Κούρδιζε ψάχνοντάς το όπως τον βόλευε. "Μέχρι να βρω και να μάθω το κανονικό κούρδισμα (μου είπε κάποιος) έπαιζα με άλλη δαχτυλοθεσία, το Ρε στη Λα χορδή, το έβρισκα με το δεύτερο δάχτυλο".
Και από δημοτικούς τραγουδιστές, θα έλεγα εγώ “επισκέπτη”. Απ’ ότι βλέπω σε όλα τα μουσικά σχολεία διδάσκεται, σχεδόν αποκλειστικά, η νησιωτοσμηρναίικη παράδοση, (από ψαλτάδες) κανά ζουναράδικο, άντε και κανά “Γιάννη μου το μαντήλι σου”.
Δεν έχω ακούσει ποτέ π.χ. από κάποιον που να πηγαίνει μουσικό γυμνάσιο-λύκειο, να μπορεί να ερμηνεύσει κλέφτικο, σαρακατσάνικο, τσάμικο, καμπίσιο…κι αν τυγχάνει πιστεύω θα είναι καμιά σπάνια εξαίρεση.
Υ.Γ. Για το “γκουρμπάνι” που ρώτησα γνώριζα ότι είναι το ιερό θυσιαστικό σφάγειο για τα πανηγύρια, τις γιορτές, τα γλέντια, απλά κάτω από το βίντεο γινόταν λόγος για αναπαράσταση εθίμου του “γκουρμπανιού” σε αντάμωμα. Τα “γκουρμπανοτράγουδα” δεν τα γνώριζα, τώρα τα βρήκα.