Με την “ανοχή” της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας;;;
Ανεκτικός, ο Οθωμανός τύραννος; Ανοχή ο Τούρκος;
Ανοχή η Οθωμανική Αυτοκρατορία, των αιμοσταγών (“κόκκινων”) Σουλτάνων; Που θυσίαζαν “γκιαούρηδες” αιχμαλώτους, στασιαστές, όποιον ήθελαν στην ουσία, κάθε φύλου και κάθε ηλικίας, με το τυπικό του Κουρμπάν Μπαϊράμ, δηλαδή τους σφάζανε σαν αρνιά, αφού τους στήνανε στη σειρά; Που το σημαντικότερο πράγμα που ανακάλυψαν ποτέ και η “προσφορά” τους στην ανθρωπότητα είναι ο φρικτός θεσμός των απηγμένων χριστιανόπαιδων Γεννιτσάρων; Που και αυτούς ακόμα, τους εξόντωσαν κατά χιλιάδες σε κάποια φάση (1826) και τους έκαψαν ζωντανούς κατά πολλές χιλιάδες όταν τους θεώρησαν πρόβλημα;
Να το λέμε σήμερα αυτό που είναι γνωστά τα πάντα για τους Τούρκους; Δηλαδή μέσα και από τα ξένα αρχεία, όχι μόνο μέσα από τα οθωμανικά, των ομογενών της Μικράς Ασίας και του Πατριαρχείου, και τα ελλαδικά του τύπου και των διπλωματών.
Για να το πούμε λαϊκά, η μόνιμη (σιωπηρή) “επικοινωνία” μεταξύ των Ρωμιών και των Τούρκων, σε όλη την Οθωμανική Αυτοκρατορία, στη Μικρά Ασία συγκεκριμένα, ήταν από την Άλωση και μετά, η εξής απλή, πάντα όμως με όρους κατακτητή-κατακτημένου, αυτό ήταν (και είναι) υψίστης σημασίας για τον Τούρκο:
-Λέγε γκιαούρη, τι θα μου δώσεις για να μη σε σφάξω, ή τι θα κάνεις για μένα;
-Κοίτα να δεις Τούρκο, λεφτά αν θέλεις (φορολογία), και υπηρεσίες (επιστήμες, τέχνες, διπλωματία με τη Δύση, κλπ), θα μου δώσεις ελευθερία να τα ασκώ και να κρατάω και για μένα, να εκπαιδεύομαι για αυτά στο εσωτερικό ή εξωτερικό, τη θρησκεία μου και τις εκκλησίες μου, τις κοινότητές μου, θα μου φέρεσαι ανθρωπινά, κλπ. Αν δε μου δώσεις, και να μου πάρεις το κεφάλι τη δουλειά σου δεν θα την κάνεις. Όσα δώσεις, τόσα θα πάρεις. Πολλά δίνεις, πολλά παίρνεις. Έτσι πάει. Πάρε λοιπόν τις σωστές αποφάσεις, “πολυχρονεμένε”, είναι προς το συμφέρον σου.
Περί αυτού πρόκειται. Ένα ατέλειωτο “αλισβερίσι” κυριολεκτικά (alis-veris = παίρνοντας-δίνοντας = αγοράζοντας-πουλώντας), με φρικτές, άσχημες ή και κάπως ανεκτές συνθήκες για τους Ρωμιούς και τους Χριστιανούς γενικότερα, τη μεγαλύτερη μειονότητα με εκπρόσωπο τον Πατριάρχη, με βάση το τι μπορούσαν να διεκδικήσουν από τον κατακτητή. Η λέξη “ανοχή” λοιπόν πραγματικά δεν αρμόζει, η σωστή λέξη θα ήταν “τήρηση” των συμφωνιών που ισχύουν και που έχουν συμφωνηθεί με τον Σουλτάνο, από τις ελευθερίες-προνόμια-δικαιώματα-κλπ που έχει διεκδικήσει και έχει πετύχει ο Πατριάρχης, για το Ορθόδοξο Μιλιέτ (Ρουμ Μιλιέτ = Ρωμιών Έθνος).
Και ποιο ήταν το ευχαριστώ του Τούρκου, που οι Ρωμιοί λειτουργούσαν την αυτοκρατορία του για αιώνες, με την καθημερινή τους εργασία και τον κόπο σχεδόν στα πάντα, εκτός από τον στρατό βέβαια και την υψηλότερη διοίκηση; Όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να πάρουν οι Ρωμιοί τη θέση που αξίζαν και τους ανήκε στην αυτοκρατορία, δηλαδή την διοίκηση αυτής ή έστω κάποιες περιοχές να γίνουν αυτόνομες αν όχι ανεξάρτητες; Το ξέρουμε το “ευχαριστώ”.
Να τα θυμούνται αυτά, τουλάχιστον όσοι κατάγονται από εκεί, αν νομίζουν ότι μπορούν ξανά “απλά” να κάνουν μπίζνες ή να συμβιώσουν με τον Τούρκο.
Το τι τρελό μπαξίσι έχει στάξει Ρωμιός στον Τουρκαλά στη Μ. Ασία τόσους αιώνες, είναι απερίγραπτο, απροσμέτρητο, 5 Ελλάδες φτιάχνει (από οικονομικής άποψης εννοώ) τόση χρυσή λίρα που έπεσε. Διότι απλά έτσι λειτουργούσε το σύστημα. Μιλάμε εκτός από τη φορολογία. Ερχόντουσαν οι χαμηλόβαθμοι του κράτους, έπρεπε να δώσει και κάτι ή να έχει ο Ρωμιός πληρωμένο όσο να ναι τον τοπάρχη, αν φερθούν καταχρηστικά να τους επιπλήξει ο τοπάρχης ή και να τους τιμωρήσει. Αν άρχιζε τις λαδιές και τις τουρκιές ο τοπάρχης, έπρεπε να στάξουν στον αμέσως παραπάνω, αν γινόταν τυραννικός και αυτός, ακόμα πιο πάνω, όσο ανεβαίναμε θα ανέβαινε το κασέ. Και μιλάμε για όσους Οθωμανούς θέλανε τις λίρες, πολλοί δεν τους ενδιέφερε, απλά ήθελαν να τυραννάνε τους χριστιανούς, δεν καταλαβαίναν από δωροδοκίες. Πόσοι χριστιανοί μπορούσαν να το κάνουν αυτό και είχαν τις λίρες; Όχι πολλοί.
Αλλιώς, έπρεπε να μεταναστεύσουν, ή να μετεγκατεσταθούν ολόκληρες οικογένειες ή και χωριά για να γλυτώσουν (συχνά νύχτα και κρυφά, για να μην τιμωρηθούν). Και πηγαίναν όπου ξέραν ή είχαν ακούσει ότι υπήρχε (σπάνια) φιλοχριστιανός τοπάρχης για να μπορέσουν να ζήσουν. Είναι καταγεγραμμένα τέτοια περιστατικά (στον Πόντο). Κι έλεγε ο ένας ανθυποτυραννίσκος στον άλλο, φέρε πίσω τους Ρωμιούς δικοί μου είναι, για μένα δουλεύουν, όχι έλεγε ο άλλος (ο σπάνιος φιλοχριστιανός), εγώ τους συμπαθώ και θα τους κρατήσω και τέτοιου είδους καταστάσεις, ορίζαν συχνά την αξιοπρέπεια, την περιουσία, την μοίρα, την ίδια τη ζωή των δύσμοιρων Ρωμιών στη Μικρά Ασία. Αλλιώς, να ζήσουν στα βουνά σαν τα αγρίμια η άλλη επιλογή, “χορεύοντας με τους λύκους” και να μείνουν εκεί, αν δεν είχαν λεφτά για μετανάστευση σε άλλη χώρα ή κουράγιο και δυνάμεις για μετεγκατάσταση κάπου με λιγότερη τυραννία.
Η μόνη ανοχή που υπήρξε, όσον αφορά τους Έλληνες στη Μικρά Ασία, ήταν κυρίως στην Καππαδοκία, ΟΧΙ σε σχέση με το καθεστώς, αλλά με μια μερίδα μουσουλμάνων γειτόνων, όσον αφορά την καθημερινότητα, είναι προφανές ότι στην απομονωμένη περιοχή αυτή μόνο χαμένοι θα βγαίνανε χριστιανοί και μουσουλμάνοι στην επιβίωση και τη διαβίωσή τους, αν διατηρούσαν εχθρότητα. Αυτό φαίνεται κατά τη γνώμη μου και από τη διατήρηση κάποιων εκκλησιών εκεί των Ρωμιών, ίσως των περισσότερων, ως μνημεία δηλαδή, από τους μουσουλμάνους μετά την Ανταλλαγή, στ’ αλήθεια φαίνεται να τις σέβονται και αυτό λόγω της παλιάς ομαλής γενικά συμβίωσης εκεί (σε αντίθεση με τον Πόντο που έχει μετατραπεί 100 χρόνια στο πιο εθνικιστικό και θρησκόληπτο μέρος της Τουρκίας και οι περισσότερες ελληνικές εκκλησίες έχουν καταστραφεί και βεβηλωθεί). Επίσης στα δυτικά παράλια, με την ανάπτυξη που γνώρισαν μετά το Τανζιμάτ από τους Χριστιανούς, μία μειοψηφία Τούρκων εκεί, πολιτών και όχι του καθεστώτος, που θα λέγαμε ήταν οι πιο φιλελεύθεροι και προοδευτικοί, οι οποίοι βέβαια, τότε όπως και σήμερα, τρέμουν την πλειοψηφία του ισλαμοκεμαλικού όχλου και με το δίκιο τους, ξέρουν με τι έχουν να κάνουν, και αν αντιδράσουν φυλακίζονται (το λιγότερο).
Και πάλι όμως, στις δύο περιπτώσεις αυτές, δεν μιλάμε για κάποιο χαρακτηριστικό του τουρκισμού αλλά για ιδιαιτερότητα της περιοχής στην πρώτη περίπτωση και για παρόμοιο τρόπο ζωής στη δεύτερη περίπτωση με τους όρους αστικής και ευρωπαϊκότροπης ανάπτυξης που καλλιέργησαν κυρίως οι χριστιανοί εκεί.
Δυστυχώς, ο τουρκισμός (ακόμα και με ελάχιστα τουρκομανικά γονίδια) παραμένει η βάρβαρη κεντροασιατική πανούκλα, που στρατοκρατεί, τρομοκρατεί και λυμαίνεται την Ανατολία (και τις εθνότητές της) και την Αν. Μεσόγειο (με τα κράτη και τους λαούς της) και θεωρεί κατόρθωμα μάλιστα πολιτισμικό την λειτουργία του βάσει των χαρακτηριστικών αυτών. Με τα δισεκατομμύρια επενδύσεων των εγκληματιών Δυτικών και άλλων, πλέον φιλοδοξεί το θηρίο να συγκαταλεγεί στις υπερδυνάμεις του πλανήτη!
Προσωπικά δεν έχω κάτι με τους Τούρκους, απλά με ανησυχεί το ότι δεν εξελίσσονται ως άνθρωποι.