Ο Κοκκώνης (βλ. την επεξεργασμένη εισήγηση του 2010, «Αλατούρκα, αλαφράγκα και καφέ αμάν», στο Λαϊκές μουσικές παραδόσεις, 2017) κατηγοριοποιεί τους ελληνόφωνους μανέδες σε τύπο Α (αλατούρκα), υποδιαιρούμενο σε Α1 (χωρίς ρυθμικοαρμονική συνοδεία) και Α2 (με ρυθμικοαρμονική συνοδεία) και σε τύπο Β, ευρέως ταυτισμένο με τη Σμύρνη (σε αντίθεση με τον Τύπου Α, ταυτισμένο με την Πόλη). Αυτός λοιπόν, ο τύπου Β μανές (με παραδείγματα: «Μανές της αυγής», «Σμυρνέικο μινόρε», «Σμυρνέικος μπάλος»), «αποτελεί έναν ενδιάμεσο τόπο μεταξύ του αλατούρκα και του αλαφράγκα». Στοιχειοθετείται «ένα ιδιαίτερο υφολογικό πεδίο, το οποίο θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε ως αλαγκρέκα».