<FONT FACE=“Courier New”>Παίδες ρίχτε μύνημα στο
hellcosm@hotmail.com το κέρασμα του Φέρρη είναι
έτοιμο να μοιράσουμε τις μποτίλιες του Mπατσανού
και αναμένω απάντηση από το Frank ή μήπως με έφαγε
η κλίκα?Aπάντα ρε Φρανκ έστω και αρνητικά.Mη μας
τρελλαίνεις στην αρχή και μετά μας αφήνεις έτσι
δεν είναι και ρεμπετικώς ορθό δηλαδή.</FONT>
Sorry που απαντώ επι του προσωπικού από δώ, αλλά μάλλον υπάρχει κάποιο πρόβλημα με το μαιλ μου. Όσοι μούχετε στείλει μύνημα, pls ξαναστείλτε το στο frank@mie.uth.gr
Φραγκίσκος
Υ.Γ. ’ρη, έχει πρόβλημα και το δικό σου; Σούστειλα την Κοκκινιώτισσα και μου γύρισε πίσω. Μήπως έχετε limitation στα ΜΒ που μπορείτε να διακινήσετε; Χρησιμοποιώ το ******* υπάρχει κι άλλο;
Φρανκ,
δυστυχώς αν είναι πάνω από 4 ΜΒ δεν μπορώ να το πάρω. Σ’ ευχαριστώ πολύ και θα το πάρω όταν ανέβω κατά Βόλο μεριά. Σκέφτομαι να 'ρθούμε μια βόλτα στους Μιλάνους να μας μιλήσουν (για να τους βγάλουμε σε καμιά εκπομπή). Οταν έρθει η στιγμή θα σε ειδοποιήσω.
Αρης
Καλησπέρα, θυμάμαι μια δήλωση του Β. Παπάζογλου
“όποιος τραγουδά μόνο το δικό του καημό δεν είναι ρεμπέτης, όποιος τραγουδά των καημό όλων , είναι!”
κάπως έτσι, την οποία νομίζω την είχε μεταφέρει ως πληροφορία ο Γιώργης Παπάζογλου…
Μπορεί κάποιος να μας θυμίσει την πηγή όπου αναφέρεται η φράση;
Αν δεν κανω λαθος, ειναι απο το βιβλιο “Τα χα.ιρια μας εδω”, απο την αφηγηση της Αγγελας.
Ενδεχομένως, ΓΙΑΝΝΗ, κι ευχαριστώ.
Αν κάποιος μπορεί να μας πει την ακριβή φράση και την παράθεση, θα ήμουν υπόχρεος, μιας και δεν έχω την χρονική πολυτέλεια να ψάξω (κ το βιβλίο μου το έχει δανειστεί φίλος…)
Στο wiki του σιλαμπς βρίσκω μια εκδοχή, αλλά χωρίς πηγή και εγώ το θυμάμαι αλλιώς…
“Οποιος τραγουδαει τον καημο του κοσμου, αυτος ειναι ρεμπετης.
Αυτος που λεει μονο το δικο του καημο, δεν ειναι ρεμπετης, ειναι λαϊκος”
ΥΓ ξεχασα πως γραφουνε στα ελληνικα γμτ…
" Άμα τραγουδάς
τον πόνο του κόσμου
είναι μαζί και ο δικός σου καημός
Άμα λες μόνο το δικό σου ντέρτι
δεν είσαι ρεμπέτης
είσαι λαϊκός
Και πού είσαι …
Ανοιχτά τα χέρια στο ζεϊμπέκικο
να πάσχει ο καημός σου
τον πόνο του σταυρού"
Τα χαΐρια μας εδώ
Σας ευχαριστώ πολύ συμφορουμίτες !
Άμα τραγουδάς τον πόνο του κόσμου, τραγουδάς και τον δικό σου τον καημό
κλπ κλπ (“Τα χαϊρια μας εδώ”, σελ. 49)
Λαθος βεβαια του Παπαζογλου γιατι στο λαικο τραγουδι γενικοτερα οταν τραγουδας τον πονο σου ,στην πραγματικοτητα τραγουδας και τον πονο αυτων που τους αγγιζουν οι στιχοι.
Επισης κανει διαχωρισμο ρεμπετικου -λαικου , κομπλεξ .
σε παρακαλώ μην πιάνεις τον βαγγέλη τον παπάζογλου στο στόμα σου… do not feed the trolls!
Αγαπητε liga rosa, καταλαβαινω οτι ισως σου εθιξα τον αγαπημενο σου συνθετη αλλα αυτο με αφηνει παγερα αδιαφορο.Πρεπει να μαθουμε σε αυτην την χωρα να βλεπουμε την αληθεια και να μην εθελοτυφλουμε .
Ειναι γεγονος οτι οι παλαιοτεροι συνθετες εποχης Παπαζογλου ,δεν δεχτηκαν ποτε το λαικο τραγουδι και γρηγορα ξεπεραστηκαν .Το ιδιο επαθαν και οι επομενοι οπως ο Βαμβακαρης που δεν ειχε να φαει…Ο ανθρωπος πρεπει να ελισσεται και να εξελισσεται.
Κραταμε τα θετικα στοιχεια και πεταμε τα αρνητικα .
Αποψεις τυπου, μην πιανεις το ταδε στο στομα σου,δεν γινονται αποδεκτες.
ΥΓ .Ο Βαμβακαρης παντοτε δεχτηκε οτι τα τραγουδια του ειναι λαικα απλα δεν καταφερε να αλλαξει υφος και εμεινε στασιμος.
δηλαδή χαίρεσαι που τους πάτησε ο οδοστρωτήρας της λογοκρισίας και του λαϊκού. φοβερή εξέλιξη, ο παπάζογλου έπρεπε να παίζει για τους γερμανοτσολιάδες και τους μαυραγορίτες, και ο μάρκος να τραγουδάει σκυλάδικα. να το ρίξουμε κι εμείς στον βέρτη άμα είναι να σωθούμε. ρε τί θα γίνει με σας που προσπαθείτε πάση θυσία να ασχολούμαστε μαζί σας;
πάντως θα ήθελα να διευκρινιστεί από τους έχοντες το βιβλίο, αν αυτά είναι λόγια του βαγγέλη ή του γιώργη παπάζογλου. και αν είναι του βαγγέλη, άραγε τί εννοούσε “λαϊκό” στην εποχή του (υπενθυμίζω ότι πέθανε στην κατοχή).
Ειναι γεγονος οτι η λογοκρισια Μεταξα βελτιωσε τους στιχους των τραγουδιων που αφορουσαν εναν κλειστο κυκλο μια ομαδας στον Πειραια και περασαμε σε στιχους που ταξιδεψαν σε ολοκληρη την Ελλαδα.
Θα μπορουσα να ισχυριστω οτι η τετρας του Πειραια ,ανοιξε το πρωτο σκυλαδικο απλα με διαφορετικα μορφη απο αυτην που γνωρισαμε εμεις οι νεωτεροι.
Ο Βερτης;
Γιατι τι εχει ο ανθρωπος,μια χαρα παιζει με την κιθαρα του και μπραβο του.
αφού είσαι τρόλ, καλά να πάθω που ασχολούμαι. γιατί άμα πάρω στα σοβαρά τα όσα λες…
Θέλεις δηλαδή να πεις, Elias 1, ότι όλοι όσοι ζούμε εδώ, στην Ελλάδα, εθελοτυφλούμε και δεν ξέρουμε πώς να δούμε την αλήθεια, πρέπει να το μάθουμε. Κάτι το οποίο, αν σε καταλαβαίνω σωστά, δεν ισχύει για σένα που, αν και ζής στην Ελλάδα, δεν εθελοτυφλείς, γιαυτό μπορείς και βλέπεις την αλήθεια. Γουάου.
Κι εγώ έχω την απορία. Μοιάζει να αναφέρεται σε κάποια ήδη υπάρχουσα (τότε;!) αντίθεση ρεμπέτικου-λαϊκού. Σίγουρα δε συμβαδίζει με την έννοια του «λαϊκού» (όχι ειδικά τραγουδιού - του οτιδήποτε λαϊκού) που αντιλαμβανόμαστε σήμερα: λαϊκό είναι ό,τι αφορά το λαό, σε αντίθεση με κάτι που αφορά μόνο εμένα.
Νομίζω ότι όταν οι παλιοί ρεμπέτες χαρακτήριζαν τα τραγούδια τους λαϊκά, το εννοούσαν μ’ αυτή τη γενικότερη έννοια.
Κατʼ αρχάς, ας είναι διευκρινισμένο, για να το έχουν κατά νου όσοι τυχόν δεν έχουν διαβάσει το βιβλίο (τους οποίους και προτρέπω να το αναζητήσουν ως πρώτη προτεραιότητα), ότι ο Γιώργης Παπάζογλου στα «Χαΐρια» καταγράφει τον λόγο της Αγγέλας Παπάζογλου, η οποία σε πολλά σημεία της αφήγησής της καταγράφει με τη σειρά της τον λόγο του Βαγγέλη Παπάζογλου. Έχουμε δηλαδή μια διπλή διαμεσολάβηση: από τη μια ο λόγος της Αγγέλας καταγεγραμμένος/μεταγεγραμμένος (αδιάγνωστο πόσο «πιστά») από τη γραφίδα του Γιώργη, και από την άλλη ο λόγος του Βαγγέλη καταγεγραμμένος/ μεταγεγραμμένος (αδιάγνωστο πόσο «πιστά») από την Αγγέλα.
Στην προκείμενη περίπτωση τώρα, η δική μου ανάγνωση θεωρεί ότι έχουμε να κάνουμε με μια sui generis διατύπωση του Βαγγέλη Παπάζογλου (στον οποίον την αποδίδει η Αγγέλα), η οποία ενέχει μια επίσης ιδιάζουσα και καθαρά προσωπικής εμπνεύσεως διάκριση του ιδίου του Βαγγέλη και κανενός άλλου συντελεστή του ρεμπέτικου/σμυρνέικου κλπ, από όσες ρεμπετο-αυτο-και ετερο-βιογραφίες έχω διαβάσει εγώ τουλάχιστον, δηλαδή όλες όσες έχουν δει το φως της δημοσιότητας (με την ευκαιρία υπογραμμίζω και πάλι ότι δεν θεωρώ ότι έχει δημοσιευθεί με την πλήρη έννοια του όρου ο δεύτερος τόμος από τα «Χαΐρια» το 2011).
Στη σελίδα 49 του βιβλίου, την οποία προανέφερα, προκειμένου να δώσω το ακριβές παράθεμα που ζήτησε ο Babis, συναντάμε και άλλες διατυπώσεις/τοποθετήσεις του Βαγγέλη σχετικά με το υπό συζήτηση θέμα (ρεμπέτικο/λαϊκό κατά Βαγγέλη) που νομίζω ξεκαθαρίζουν εν πολλοίς το πράγμα: ο Βαγγέλης δεν θεωρούσε «ρεμπέτικα» τα τραγούδια τα «βρώμικα», τα «χασικλίδικα», της «καταστροφής». Γράφει ότι «τα χασικλίδικα και τα ψευτομάγκικα δεν είναι ρεμπέτικα […] ρεμπέτικα δεν είναι τα λαϊκά τση φυλακής και τση χάψης». Για τον Βαγγέλη «ρεμπέτικα» είναι όσα μας λένε «πώς να ξεφύγουμε από την κακοριζικιά […] πώς να ξεφύγωμε απʼ τον θάνατο […] πώς να γελάσουμε […] πώς να ζήσωμε […] να χαρούμε. Αν δεν έχει αυτό το νόημα, δεν είναι ρεμπέτικο».
Και παμε στα τραγουδια του Βαγγελη: καλυπτουν στην πλειοψηφια τους (να μην πω ουτε ενα…) αυτο τον “ορισμο” που δινεται απο την Αγγελα;
Προσωπικη μου απαντηση: οχι!
Ή ειναι αυτη η διπλη μετεγραφη που λεει ο παρασανταλος
ή οι εννοιες “λα.ικο” και “ρεμπετικο” ειναι εξισου μπερδεμενες στο μυαλο ακομα και των ιδιων των παλιων δημιουργων.
Οπως και για εμας σημερα.