Ειναι γεγονός οτι Μάρκος, Τσιτσάνης, Ζαμπέτας, Χιώτης και πολλοί άλλοι είχαν την χαρακτηριστική πενιά. ΤΟ χαρακτηριστικό χρώμα της πενιας. ΟΜΩΣ αυτο που εχω παρατηρήσει είναι ότι το χρώμα της πενιάς εξαρτάται απο πολλούς παράγοντες! Αρχικά είναι η ψυχη και ο παιχτης. Μετα είναι ο τρόπος που κρατάς την πένα. Είναι και το είδος της πένας. ΕΠΙΣΗΣ δεν ειναι οτι εχει να κάνει με τον ρυθμό απαραίτητα, αλλά ο τρόπος με τον οποίο παίζονται οι νότες συμβάλει στην κατανοηση του ποιος ειναι ο παίχτης. Ας πουμε ο Σπόρος έπαιζε πιο διακεκομμένες νότες (ειχαν πιο αποσταση η μια απο την αλλη) ενώ ξερω γω ο Ζαμπέτας τόνιζε τις μισές νότες (που ηταν πιο εντονες δηλαδη απο τις αλλες) ο Χιώτης έπαιζε συνεχόμενες νοτες πολυβολικά.
Δεν ειναι ακριβώς θέμα ρυθμου. Είναι θέμα αποστάσεων και εντάσεων των νοτών (το οποιο φυσικά καθορίζεται απο τον παιχτη. ΑΡΑ αν δεχτουμε αυτα, τότε θα ήταν σωστό να μιλάμε για μελωδία που παραπέμπει σε Μάρκο ή που παραπέμπει σε Χιώτη;;; ή σε τρόπο παιξίματος ο οποιος παραπεμπει εδω ή εκει;
Παράδειγμα. Το ηθελα να 'μουν Ηρακλης του Μάρκου, οταν το τραγουδάει ο Ζαμπέτας φαίνεται λες και το 'γραψε ο ιδιος(ο τροπος που παιζεται). Ή το Βαθεια στη Θάλασσα θα πέσω του Ζαμπέτα (οπου ειχαμε σε αλλο θεμα) οταν το παιζοτραγούδαγε ο Μάρκος, ελεγες οτι το 'γραψε αυτός.
Υπάρχουν μελωδίες που αν τις παίξει ο αλλος ξερα χωρις χρωμα (εστω παιξει καποιος πιανιστας με παρτιτούρα) που παραπέμπουν κάπου. Αυτό ομως κάλλιστα αλλάζει και παραπέμπει αλλού εαν αλλαχτεί το χρώμα της πενιάς.
— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 22:39 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 22:20 —
Να προσθέσω οτι το χρώμα της πενιάς (που καθορίζει σε μεγάλο βαθμό και το ύφος) δεν καθορίζεται απο ΜΙΑ πενια. Για να αναγνωριστεί το χρωμα πρεπει να έχουμε μια μικρή φράση στο μπουζούκι.
Νομίζω ότι πρέπει να διαχωρίσουμε λίγο το θέμα του ύφους του παιξίματος και του ύφους της μελωδίας.
Για να ορίσεις τα χαρακτηριστικά της πενιάς, νομίζω οτι πρέπει να ψάξεις σε οργανοπαίχτες. Όχι συνθέτες-οργανοπαίχτες. Ψάξε διαφορές μεταξύ π.χ. Κώστα Παπαδόπουλου και Γιάννη Μωραίτη (τυχαία παραδείγματα), στο ίδιο κομμάτι οποιουδήποτε τρίτου συνθέτη. Εκεί θα βγάλεις άκρη και θα ξεχωρίσεις τα στοιχεία που σε ενδιαφέρουν.
Και ο Μάρκος και ο Ζαμπέτας, έχουν χαρακτήρα στις συνθέσεις τους. Αυτό σημαίνει ότι γενικά μπορείς να καταλάβεις για ποιον πρόκειται ακόμα και σε μια ξερά παιγμένη μελωδία, όπως λες. Ο “Ηρακλής” όπως παίζεται από το Ζαμπέτα, ως μελωδία παραπέμπει καθαρά στο Μάρκο. Το ότι σαν εκτέλεση, υπάρχουν στοιχεία παιξίματος του Ζαμπέτα, είναι άλλο θέμα. Προφανώς και ως καλλιτέχνης έβαλε και τη δικιά του πινελιά. Για το “βαθιά στη θάλασσα θα πέσω”, είναι κομμάτι του Ζαμπέτα που δεν θυμίζει καθόλου Ζαμπέτα, σε καμιά εκτέλεση.
— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 09:50 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 09:35 —
Επισης, μην παραβλεπουμε το γεγονος οτι πολλοι οργανοπαιχτες, κυριως μπουζουξηδες αλλα και κιθαριστες αλλαζουν το υφος και την πενια, αναλογα με το τι θελουν να παιξουν. Π.χ. Και ο Παππος και ο Τατασοπουλος, που τους εχω δει απο κοντα, αλλιως παιζανε Χιωτη-Μητσακη-Τζουανακο και αλλιως Μαρκο-Παπαϊωαννου κλπ.
Αρα, χρειαζεται γνωση της συνθεσης, του ιδιου του συνθετη και αναλογη αποδοση. Το να πει καποιος, παιζω μονο ετσι, δεν μου λεει τιποτα.
Για το Βαθεια στη θαλασσα θα πεσω συμφωνω οτι δεν θυμιζει Ζαμπετα πουθενα. Τωρα το ηθελα να 'μουν Ηρακλης, προσωπικα με παραπέμπει σε Ζαμπέτα (οταν το παιζει ο Ζαμπέτας)
Πολύ σωστή παρατήρηση φίλε guvs…Δεν γίνεται π.χ. να παίζεις Παπαιωάννου με ύφος Χιώτη, ούτε Ζαμπέτα με ύφος Παλαιολόγου…Είναι αυτονόητο πως το κάθε παίξιμο αναφέρεται τόσο στον συνθέτη όσο και στην εποχή του. Αν θες να αποδόσεις το ανάλογο ύφος - χρώμα πρέπει να έχεις μελετήσει και τα δύο…
Υπάρχει βέβαια και η άποψη που λέει ότι κάποια στιγμή μπορείς να βάλεις το δικό σου ύφος στο παίξιμο, τη δική σου πενιά, μιας και αυτό είναι το θέμα μας, και να μην απλά αναπαράγεις το παίξιμο κάποιου μεγάλου αλλά έχεις ένα κράμα διαφορετικών παικτών, κρατώντας αυτά που σου αρέσουν και βάζοντας και δικά σου φυσικά…
Σωστη η τοποθετηση σου.
Πρεπει σιγα σιγα να υοθετουμε ενα δικο μας τροπο παιξιματος.
Αυτον που μας ταιριαζει καθε εναν προσωπικα.
Ετσι και καλυτεροι γινομαστε οργανοπαικτηκα και μπορουμε να παιξουμε χωρις αγχος.
Σκεψεις εαν το εβγαλα στο υφος του ταδε το τραγουδι κτλ.
ΟΧΙ.
Παιζω στο δικο μου υφος και κοντρολαρω ολα τα τραγουδια εγω απο μονος μου,οπως μου αρεσει.
Μα το θεμα δεν τεθηκε ποτε ετσι. Εφερα ως παραδειγμα κορυφαιους σολιστες του οργανου και την ικανοτητα που εχουν, παιζοντας με το δικο τους υφος, χρωματιζοντας διαφορετικα την καθε συνθεση.
Αυτο θεωρω πως ειναι και το ζητουμενο: Να μπορεις να παιξεις με τον δικο σου τροπο (αυτο ελειπε,να μπορεις να βγαλεις ενα δικο σου χρωμα παιξιματος και να το αναιρεις!), χρωματιζοντας διαφορετικα αναλογα με το τι παιζεις. Θεωρω πως ετσι, και δειχνεις την τεχνικη σου, αλλα δειχνεις και την μελετη σου πανω στον συνθετη.
Αν δω π.χ. εναν μπουζουξη, ο οποιος παιζει τα παντα ιδια -απο Μαρκο μεχρι Καλδαρα-, δεν θα μου αποτυπωθει τιποτα απο τον συγκεκριμενο, και μαλλον δεν θα δωσω και μεγαλη σημασια. Δε λεω, οτι χρειαζεται να παιζεις παπαδες για να γινει αυτο, το υφος μου αρκει. Ελπιζω να εγινα κατανοητος, στο τι εννοω.
Θέλω να πω 2 πραματα! (αν και εχεις δικιο σε αυτα που λες)
Εγω ΔΕΝ μπορω να παίξω παλαιολόγου ούτε και να κάνω ταξίμια σε ουσακ. Δεν μου βγαίνει!! Οι δρομοι που τρεχω πανω ειναι καθαροι ματζορε, μινορε, Χιτζαζ(κιαρ), νιαβεντ, πειραιώτικος. Τα αλλα δεν μου βγαινουν για να κανω σολο πανω ή να γραψω κατι πανω.
Εγω είμαι επηρεασμένος απο το ύφος του Ζαμπέτα. Και παπαϊωάννου να παίξω ας πουμε τη Φαληριώτισσα, θα την παίξω με το ίδιο ύφος (που μοιαζει το ζαμπετικό)
— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 17:18 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 17:16 —
Εξαιρετικό το βρίσκω. Χασικλήδικο - ξεχασικλήδικο, είμαι της γνώμης ότι η μελωδία του συνθέτη αυτήν ακριβώς την εκτέλεση υποδεικνύει.
Δύο επιφυλάξεις μόνο έχω να εκφράσω:
-Το μοίρασμα των συλλαβών στο χρόνο είναι κάπως απλοϊκό. Πλάθω κουλουράκια με τα δυο χεράκια. Ένα ελάχιστο διακριτικό γαρνίρισμα μικρών συγκοπών/παρατάσεων κλπ. θα το απογείωνε.
-Προσωπικά με ξενίζουν λίγο οι προφορές mbαγλαμάς, τουmbεκί. Ίσως είναι θέμα γενεάς.