το μπαγλαμαδακι σπάσε

Φίλε Νίκο εδώ διαφωνούμε :slight_smile:
Ο όρος ελλαδίτης έχει γεωγραφικό προσδιορισμό, περιλαμβάνει τους Ελληνες που ζούνε εντός Ελλάδας.
Μάλιστα, οι Ελληνες που ζούσαν στα παράλια και στην Πόλη και αυτοί που ζούνε ακόμα στην Πόλη αυτοχαρακτηρίζοτανε και αυτοχαρακτηρίζονται Ρωμιοί. Λένε χαρακτηριστικά: “Είμαστε Ρωμιοί”. Μέχρι στιγμής δεν έχω ακούσει κανένα Ρωμιό να χαρακτηρίζεται σαν Ελληνας πριν από το Ρωμιός. Πολύ περισσότερο ελλαδίτης.

Αυτό εννοούσα φίλε emc , αλλά φαίνεται δεν το διατύπωσα καλά.Με την ένοια νεοσύστατο , δεν εννοούσα το νέο κράτος μετά την Ελληνική επανάσταση,αλλά το νέο κράτος , μετά τους βαλκανικούς πολέμους.Χαίρομαι,για την παρέμβασή σου,και σε ευχαριστώ.

Νίκο, Ελλαδίτης είναι και ήταν πάντα ο εντός Ελλάδος Έλληνας πολίτης, να μένει δηλαδή και να είναι πολιτογραφημένος (ως Έλληνας, φυσικά) στο Ελληνικό κράτος. Ο όρος χρησιμοποιείται για αντιδιαστολή με τους εκτός των (εκάστοτε) γεωγραφικών ορίων του ελληνικού κράτους έχοντες ελληνική εθνική συνείδηση, που στην εποχή του “Αλυτρωτισμού” ονομάστηκαν “υπόδουλοι Έλληνες” (δεν περιλαμβάνονται βέβαια σε αυτούς οι μετανάστες της Αμερικής, Αυστραλίας κλπ.). Όταν, μετά τους βαλκανικούς πολέμους, προσαρτήθηκαν στο ελληνικό κράτος νέα εδάφη, τότε προέκυψε και ο προσδιορισμός Παλιοελλαδίτης, ο κάτοικος δηλαδή της “παλαιάς Ελλάδας”, της προ των βαλκανικών πολέμων (περιλαμβάνεται και η Θεσσαλία αλλά και η Κρήτη).

Τώρα, για τους “Τουρκομερίτες” που αναφέρεις, είναι γνωστή η “ζεστασιά” με την οποία “αγκάλιασαν” οι Ελλαδίτες τους πρόσφυγες και ανταλλάξιμους του ΄22, ας μην ξεχνάμε και τους προσδιορισμούς “πρόσφιγγας” και “τουρκόσπορος”…

Αγαπητοί φίλοι του φόρουμ, διάβασα με μεγάλο ενδιαφέρον την παραπάνω συζήτηση και θα ήθελα κι εγώ να γράψω μερικά πράγματα. Αρχικά θα ήθελα να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα σχετικά με τη γλωσσολογία, η οποία αναφέρθηκε πιο πάνω. Η γλωσσολογία είναι μια επιστήμη, η οποία έχει τα δικά της εργαλεία και μεθόδους ανάλυσης. Σε καμία περίπτωση δεν ταυτίζεται με την ετυμολογία. Η ετυμολογία είναι ένα πεδίο μελέτης, το οποίο στη σύγχρονη γλωσσολογία είναι ιδιαιτέρως μικρό. Η ετυμολογία, όπως και η λεξικολογία δανείζονται τους κανόνες και τα εργαλεία ανάλυσης από άλλα γλωσσικά επίπεδα όπως, η φωνολογία, η μορφολογία, η σημασιολογία. Αυτό σημαίνει, πως ο τρόπος που δομείται ή αλλάζει μια λέξη είναι αποτέλεσμα συγκεκριμένων κανόνων, οι οποίοι περιγράφουν και αιτιολογούν την παραγωγή ή την αλλαγή της. Αν η ετυμολόγηση δεν αναφέρει κανένα κανόνα, έστω και αν αυτός παραβιάζεται, τότε είναι στον αέρα. Θα μείνω εδώ γιατί δεν θέλω να μακρηγορήσω. Σίγουρα όμως, η έλλειψη συστηματικής περιγραφής και ανάλυσης του γλωσσικού συστήματος της δεκαετίας του 30, σε καθαρά γλωσσικό αλλά και κοινωνικό επίπεδο, μας δένει τα χέρια. Η ʽαργκό της μαγκιάςʼ ή ʽη αργκό του ρεμπέτικουʼ μπορεί να αναλυθεί συγχρονικά, ως μια κοινωνιόλεκτος (sociolect) αν στηριχθεί στην κοινωνική διαστρωμάτωση αυτών που την μιλούσαν. Μπορεί να αναλυθεί ως μια μορφή υπογλώσσας (sublanguage) με το μειονέκτημα πως δεν υπάρχουν φυσικοί ομιλητές και οι πηγές μας είναι μόνο γραπτές, ίσως και ελάχιστες προφορικές αλλά όχι φυσικού λόγου, με αποτέλεσμα να είναι μερική. Τέλος, η ανάλυση μπορεί να γίνει σε επίπεδο ύφους (register) των τραγουδιών του λαϊκού αστικού τραγουδιού της εποχής, με τα αποτελέσματα στην πραγματικότητα ωστόσο να αφορούν κυρίως τους στιχουργούς των κομματιών, καθώς θέτονται ζητήματα, προσωπικής δημιουργικότητας και μετρικής αναγκαιότητας. Αυτά τα «λίγα» σχετικά με τη γλωσσολογία. Ευχαριστώ!

(Αν κάποιος επιθυμεί βιβλιογραφία σχετικά με τα παραπάνω, καλό είναι να χρησιμοποιήσει τους αγγλικούς όρος ,που δίνω στις παρενθέσεις. Μπορεί όμως και με τη χρήση των ελληνικών όρων να βρει αρκετά πράγματα)

Ο φίλος Pap μέσα στα (πολύ σωστά αλλά γενικά) στοιχεία που παραθέτει, βάζει και κάτι κατά τη γνώμη μου πολύ σημαντικό, που έχει ταλανίσει πάρα πολύ τη “ρεμπετολογία”: Κάθε προσπάθεια ανάλυσης με βάση τη δισκογραφία θα είναι εξ ανάγκης προκατειλημμένη, τραγικά λειψή και με μεγάλο κίνδυνο στρεβλώσεων, αφού οι συνθέτες / στιχουργοί είναι ένα τμήμα μόνο του συνόλου των κοινωνικών στρωμάτων που χρησιμοποιούσαν τη “μάγκικη” αργκό. Αν μάλιστα η έρευνα επεκταθεί και στο πεδίο της επιθεώρησης, όπου ο “πειρασμός” είναι μεγάλος λόγω του πλούτου των παραδειγμάτων, ο κίνδυνος γίνεται ακόμα μεγαλύτερος: συχνότατα οι συγγραφείς επιθεωρησιακών κειμένων υπερβάλλουν παρουσιάζοντας τον τύπο του μάγκα, συχνά μάλιστα προσθέτουν και “τεχνητές” λέξεις ή εκφράσεις που κατά τη γνώμη τους θα αρέσουν στους θεατές, καθώς και παραποιήσεις προφοράς, εκφοράς κλπ.

Δυστυχώς θα πρέπει να αποδεχτούμε ότι η έρευνα ήρθε πάρα πολύ όψιμα, σε μίαν εποχή όπου πλέον οι μοναδικές πηγές μας είναι ο γραπτός λόγος και οι ηχογραφήσεις. Αυτά τα δείγματα δεν αρκούν για να θεωρηθεί η όποια έρευνα αξιόπιστη. Το τρένο το χάσαμε. Προσπαθούμε τώρα να μαντέψουμε τι είδους ανθρώπους είχε η πόλη από την οποία ξεκίνησε, με τα αποτσίγαρα και τα σκουπίδια που πέταξαν οι επιβάτες από τα παράθυρα. Εμ, δεν φτάνει.

Φίλε Pap, καλώς ήρθες στο φόρουμ.

Σε πρώτη ευκαιρία, δες
το ρεμπέτικο γλωσσάρι,
αλλά και τη ρεμπέτικη φρασεολογία πιστεύω πως θα σε ενδιαφέρει.

Υπάρχει πράγματι πλούσια βιβλιογραφία, στα σημεία που παραπέμπεις και τη συστήνω και εγώ, ανεπιφύλακτα.

Όμως, η σύνταξη ενός λεξικού της αργκό ξεπερνά κατά πολύ τη συγκεκριμένη βιβλιογραφία.

Πρώτα – πρώτα, έρχεται να καλύψει ένα κενό στη λεξικογραφία, μια και αυτή καταγράφει την κοινώς αποδεκτή, την καθιερωμένη γλώσσα, αφήνοντας απέξω την κοινωνιόλεκτο του λαϊκού τραγουδιού.
Αλλά, και όσες φορές την περιλαμβάνει, την αδικεί και τη συσκοτίζει, καθώς περιέχει την «καθεστωτική» μόνο σημασία. [π.χ. «ρεμπέτης» ή «μάγκας» έχουν αρνητική φόρτιση, περισσότερο, στα λεξικά.].

Ένα λεξικό της αργκό οφείλει να στηρίζεται κυρίως στο σώμα των κειμένων, των τραγουδιών, αλλά όχι μόνο.
Πρέπει να αξιοποιηθούν όσο περισσότερες γραπτές πηγές γίνεται, ακριβώς για να γίνει φανερή αυτή η κοινωνική διαστρωμάτωση, που αναφέρεις και εεσύ , από τον Αρχιγένη και τον Χατζηπανταζή, έως την Αγγέλα και τις βιογραφίες Μάρκου, Παπαϊωάννου … μέχρι τον Παπαδιαμάντη, Καρκαβίτσα, Π.Πικρό, Τσιφόρο … ων ουκ έστι αριθμός…
Για να μην αναφέρω το θέμα των γλωσσικών δανείων, περισσότερο από Ανατολή και λιγότερο από Δύση, τα οποία δάνεια [ τόσο στον τομέα της μορφολογίας, όσο και λεξιλογίου, φωνητικής και φωνολογίας], όσες φορές μάς έδωσαν λύση, άλλες τόσες μάς μπέρδεψαν…

Για το κενό στην έρευνα αναφέρεται και ο Νίκος και οι λόγοι – νομίζω - είναι προφανείς.
Χρειάζεται μια έρευνα πολυεπίπεδη: γλωσσική, μουσικολογική, πολιτική, οικονομική, κοινωνική κ.λπ., για να δούμε την πορεία του αστικού λαϊκού τραγουδιού στη χώρα μας, συνολικά, και όχι μόνο, αποσπασματικά, του ρεμπέτικου.

Ευχαριστώ πολύ για το καλωσόρισμα και χάρηκα πολύ που απαντήσατε!

Βεβαίως και έχω δει τόσο το ρεμπέτικο γλωσσάρι, όσο και τη ρεμπέτικη φρασεολογία και ήταν παράλειψή μου να μην το αναφέρω στο προηγούμενο post. Εξαιρετική δουλειά.

Συμφωνώ Ελένη, πως αυτή η βιβλιογραφία δεν αφορά αποκλειστικά τη λεξικογραφία. Θεώρησα πως είναι εξίσου σημαντικό, πέρα από τη δημιουργία ενός τέτοιου λεξικού, θα πρέπει να υπάρξει και μια πιο σφαιρική εικόνα αυτού του γλωσσικού συστήματος, πέρα από το πεδίο της λέξη. Δηλαδή, να οριστούν όλα τα γλωσσικά επίπεδα αυτής της γλωσσικής ποικιλίας (φωνολογία-μορφολογία-σύνταξη –σημασιολογία) και να οριστούν οι χρήστες της, τα κοινωνικά τους χαρακτηριστικά, οι περιστάσεις επικοινωνίας που χρησιμοποιούσαν κτλ. Αν οριστούν όλα αυτά θα είμαστε σε θέση να πούμε πως αυτή τη γλωσσική ποικιλία είναι κοινωνιόλεκτος, υπογλώσσα ή ένα επίπεδο ύφους, ποιοι οι κανόνες της, ποιοι οι χρήστες της και τι επιτυγχάνονταν μέσα από τη χρήση της. Πάντα μπροστάρης σε όλα αυτά πρέπει να είναι ο προφορικός λόγος. Δυστυχώς στην περίπτωσή μας δεν έχουμε φυσικούς ομιλητές… Σίγουρα όλα αυτά προϋποθέτουν μια σφαιρική προσέγγιση αλλά είναι αναγκαία αν θέλουμε να υπάρχει μια επιστημονική άποψη γύρω από το θέμα. Χαίρομαι, επίσης, που υπογραμμίζεις τον διαφορετικό τρόπο με τον οποίο προσεγγίζονται οι λέξεις της νόρμας και οι λέξεις των γλωσσικών ποικιλιών. Τα τελευταία χρόνια, πάντως, σε διάφορα πανεπιστημιακά ιδρύματα της χώρας γίνεται συστηματική μελέτη και καταγραφή, με σύγχρονες προσεγγίσεις, τόσο γεωγραφικών γλωσσικών ποικιλιών (διάλεκτοι) όσο και κονωνικών (υπογλώσσες, κοινωνιόλεκτοι κτλ) σε μια προσπάθεια να μάθουμε περισσότερα γι αυτές αλλά και για να αλλάξει ο αξιολογικός-ρυθμιστικός τρόπος με τον οποίο τις βλέπουμε.

Νομίζω οτι θα συμφωνήσεις Ελένη, πως ο τρόπος με τον οποίο οι γλώσσες εγκολπώνουν δάνεια θέματα και λέξεις είναι από τα πιο ενδιαφέροντα φαινόμενα στη γλώσσα όσο κι αν μας παιδεύουν!
Κύριε Νίκο Πολίτη, ήμουν γενικός στο προηγούμενο post για μην μπλέξουμε με πολλούς γλωσσολογικούς όρος και πελαγώσουμε με θεωρίες. Αν πάντως θέλετε να αποσαφηνίσω κάτι…στη διάθεσή σας!

Τον τελευταίο καιρό διάβασα ‘‘το τουμπεκί’’ του Πικρού. Εκεί υπάρχει η λέξη ‘‘τζιμάλι’’ την οποία στο λεξιλόγιο την καταγράφει ως συννώνυμο της λέξης ‘‘τζιμάνι’’. Για την ακρίβεια, όπως αναφέρει,αυτή η επεξήγηση είναι συμπληρωματική και όχι του Πικρού. Πάντως υπάρχει ενδιαφέρον το ότι καταγράφεται στην βιβλιογραφία ξεκάθαρα. Για έλεγξε το βρε Ελένη και εσύ που το ψάχνεις. Αν σε βοηθάει βρίσκεται στο τελευταιο κεφάλαιο του βιβλίου, 2-3 σελίδες πριν το τέλος (στην έκδοση που έχω στη σελίδα 357).

Όχι, δεν περιέχεται η λέξη αυτή στον Π. Πικρό.
Το “Τουμπεκί” σε μια μόνο έκδοση κυκλοφόρησε, από τον “Κάκτο”, και το επεξηγηματικό γλωσσάρι βρίσκεται στις σελίδες 267 - 272.
Τώρα που το ξαναβλέπω, δεν έχει καταγράψει αυτή τη λέξη.

Δημήτρη, μήπως την είδες κάπου αλλού;
Περιμένω με ενδιαφέρον μήπως τυχόν θυμηθείς πού την έχεις βρει και σ’ ευχαριστώ προκαταβολικά !

‘‘Τουμπεκί’’ -Πέτρος Πικρός - Εκδόσεις ΑΓΡΑ (2010) -Εισαγωγή επίμετρο: Χριστίνα Ντουνιά.
Αντιγράφω από το πρωτότυπο:
‘’ Ο διαρήχτης, που ήτανε απ’τα αριστερά, ήτανε πολύ κακός άνθρωπος. Σωστός ασύδοτος… Μα ο παντοφλάς που ήτανε στα δεξιά, ήτανε τζιμάλι παιδί…‘’
Αντγραφή από γλωσσάρι:
'‘Τζιμάνι*= και τζιμάλι, έξυπνος’’
Η παραπομπή για το αστέρι λέει: '’ οι ιδιωματικές λέξεις που σημειώνονται με αστερίσκο αποτελούν προσθήκες της επιμελήτριας.‘’ (προφανώς στο γλωσσάρι και όχι στο κείμενο όπως καταλαβαίνω)
Η σελίδα που καταγράφεται είναι όντως η 357 στην έκδοση που έχω. Αν σε βοηθάει να το βρείς από άλλη έκδοση είναι στην 9η παράγραφο από το τέλος.

Παρεπιπτόντως, ενώ το βιβλίο το ήξερα από χρόνια, το αγόρασα φέτος τον Οκτώβρη από το αεροδρόμιο φεύγοντας για εξωτερικό. Μου άρεσε πολύ.
Η συγκεκριμένη έκδοση, εκτός από το πρωτότυπο κείμενο (Τουμπεκί) περιέχει και άλλα κείμενα (πλούσιο ανθολόγιο κριτικών - Γεράνης, Βούγας, Χουρμούζιος, Ρώτας), βιογραφία-εργογραφία, φωτογραφίες και αποκόμματα τύπου της εποχής, καθώς και άλλα κείμενα (άρθρα, επιστολές) του Πικρού στα ‘‘Ελληνικά Γράμματα’’, ‘‘Ριζοσπάστη’’ κ.α.
Ελπίζω να βοήθησα.

‘’ Ο διαρήχτης, που ήτανε απ’τα αριστερά, ήτανε πολύ κακός άνθρωπος. Σωστός ασύδοτος… Μα ο παντοφλάς που ήτανε στα δεξιά, ήτανε τζιμάλι παιδί…’’

Ενδιαφέρον παρουσιάζει η αντίθεση μεταξύ των φράσεων “κακός άνθρωπος” και “τζιμάλι παιδί” στο κείμενο που βρήκε ο Δημήτρης.
Η λέξη “τζιμάνι” έχει να κάνει με την εξυπνάδα και όχι με τα ηθικά χαρακτηριστικά. Προσωπικά λοιπόν τείνω να καταλήξω ότι η λέξη “τζιμάλι” ή “τζεμάλι” όχι μόνο υπήρχε, αλλά και ότι είχε διαφορετικό περιεχόμενο από το “τζιμάνι”.

Τι θα λέγατε λοιπόν για το εξής:

Τζιμάλι, Τζεμάλι: Ανθρωπος σωστός, εξηγημένος, ντόμπρος, καλός

Διονύση, αν δεν κάνεις κάποια στοχευμένη κουβέντα με τον συντάκτη του κειμένου (τον μακαρίτη…) και αν δεν διασταυρώσεις αυτά που θα σου πει με άλλα, όσα περισσότερα μπορείς, τα συμπεράσματά σου θα παραμείνουν στην προσωπική εκτίμηση, όπως ο ίδιος επισημαίνεις. Αλλά οι προσωπικές εκτιμήσεις δεν αρκούν για να βγούν αξιόπιστα συμπεράσματα.

Φυσικά και έτσι είναι Νίκο. Τα στοιχεία που έχουμε σίγουρα δεν είναι επαρκή για να καταλήξουμε με ασφάλεια για την ερμηνεία της λέξης. Χρειάζεται κάτι ακόμα.

Μέχρι στιγμής πάντως εγώ θεωρώ ασφαλές να πούμε ότι αυτή η λέξη υπήρξε. Η αναφορά της σε ένα τραγούδι και σε ένα κείμενο πιστεύω ότι το πιστοποιεί. Επίσης σαν λέξη υπάρχει και σε στίχους παλατιανής οθωμανικής μουσικής. Η κωνσταντινουπολίτικη καταγωγή του Νταλγκά μας δίνει και ένα πιθανό συνδεσμο.

Ως προς το τι σημαίνει μπορούμε επίσης με ασφάλεια να καταλήξουμε ότι πρόκειται για κάτι επαινετικό, γιατί αυτό το νόημα βγαίνει από δύο διαφορετικές πηγές. Τώρα τι ακριβώς είναι και κατα πόσο σχετίζεται με τη λέξη τζιμάνι αυτό είναι που επιδέχεται ερμηνείας με βάση τα λίγα που έχουμε στη διάθεση μας.

Το κείμενο που παρέθεσε ο Δημήτρης είναι κατά τη γνώμη μου αρκετά επεξηγηματικό γιατί προσδιορίζει τι δεν είναι “τζιμάλι”. Δηλαδή δεν είναι κακός και ασύδοτος. Εκτός αν αμφισβητήσουμε την ορθότητα των πηγών, οπότε μένουμε μόνο στο επαινετικό περιεχόμενο της λέξης.

Τα υπόλοιπα βέβαια είναι υποκειμενικά και γνώμη δική μου.

Έτσι εξηγείται γιατί δεν υπάρχει η λέξη στην πρώτη έκδοση του βιβλίου αυτού του Πικρού, από τον “Κάκτο”, το 1979.

Αποτελεί προσθήκη της επιμελήτριας, ο ίδιος ο Πικρός δεν την περιλαμβάνει στο γλωσσάρι που παραθέτει στο βιβλίο του “Τουμπεκί”.

Διακινδυνεύω μια προσωπική εκτίμηση : πρόκειται για μια άλλη εκφορά της γνωστής λέξης “τζιμάνι” , όπου το (ν) αντικαταστάθηκε με το (λ).

//youtu.be/kKUVHVBH_wQ

Και ο Πέτρος Κυριακός σε αυτό το τραγούδι, τζιμάλια λέει.Συμφωνώ με την Ελένη στο προηγούμενο μήνυμα.

Τελικα τα κρουσματα αρχιζουν να πληθαινουν…εδω(στους γυρολογους) ο Ρουκουνας λεει…“ειμαστ’ολοι ενα κι ενα βρε τζιμαλια απο γεννα…”

ακουστε…

Γειά σε όλες και όλους σας και καλή χρονιά…

Οι παρακάτω λιγοστές σκέψεις είναι γραμένες με απόλυτη ειλικρίνεια και στρέφονται γύρω από έν ερωτηματικό που κουβαλάω.
Σκέφτομαι, έχω πάθει εγώ κάτι, κάποιου είδους μονομανία(:wink: και καταγίνομαι πολύ με το θέμα των Μικρασιατών, σε αντιπαράθεση με το πειραιώτικο Ρεμπέτικο; Μπορεί, δε το αποκλείω.
Πήγα να βεβαιωθώ για τους στίχους του τραγουδιού “Το μπαγλαμαδάκι σπάσε” κι έπεσα σ΄αυτή τη κουβέντα που πήρε πέντε σελίδες.
Θέλω μονάχα να πω ότι μούκανε εντύπωση που μας ξεφεύγει το περιεχόμενο αυτού του τραγουδιού και επικεντρώνουμε μονάχα στις λέξεις. Χρήσιμο αυτό, δεν αντιλέγω.

Πριν παραπέμψω σε κάποια δικά μου links για το συγκεκριμένο θέμα (ελπίζω να μην υπάρξει πρόβλημα σ΄αυτό), θέλω μόνο να πω ότι το τραγούδι αυτό δεν είναι ένα απλό νταηλίδικο. Είναι το μοναδικό γυμνό παράδειγμα που βγάζει τις αντιθέσεις ανάμεσα στους Μικρασιάτες και τους γηγενείς πειραιώτες. Ένα θέμα που δε συζητιέται ποτέ

(http://www.pireasnet.gr/Default.aspx?tabid=673 - μετα το 1922, ο Πειραιάς γνωρίζει τη μεγαλύτερη πληθυσμιακή “έκρηξη”, με διπλασιασμό του πληθυσμού του, που φτάνει το 1928 τους 251.659 κατοίκους (1920 : 133.428 κατ.) μετά την άφιξη των προσφύγων από την Μικρά Ασία και την εγκατάστασή τους σε συνοικισμούς γύρω από τη παλιά πόλη - τους σημερινούς δήμους Νικαια, Κερατσίνι, Δραπετσώνα κ.α.)

Links:

http://elkibra-rebetiko.blogspot.com/search?q=Νταλκάς+-+Δυό+τραγούδια+θυμού+και+παράπονου…+

πολύ φιλικά
Κώστας Λαδόπουλος (elkibra)

Φίλε Κώστα, η απροσποίητη αγάπη με την οποία εμείς οι γηγενείς αντιμετωπίσαμε τους Μικρασιάτες δεν χρειάζεται καμμία τεκμηρίωση, ξεχειλίζει από τα μπούνια. Από τους χαρακτηρισμούς πρόσφιγγας, τουρκόσπορος, παστρικιά Σμυρνιά κλπ. μέχρι τα μαχαιρώματα, που σίγουρα υπήρξαν και αυτά.

Όμως, αν οι νταηλήδες γηγενείς του Πειραιά είχαν αντιζηλία όχι με πρόσφυγα, αλλά με κάποιον γηγενή, αυτό δεν σημαίνει ότι θα του έλεγαν – να το πάρεις το κορίτσι αδερφάκι κι εμείς να κρατάμε φανάρι. Θα εισέπραττε και εκείνος τα ίδια μαχαιρώματα. Απλά η αντιζηλία στην περίπτωση του τραγουδιού επιτείνεται και από το ότι ο αντίζηλος είναι ξένος και όχι ντόπιος και, ακόμα χειρότερα, έπηλυς.

Καλησπέρα Κώστα,

Δε νομίζω ότι το τραγούδι αυτό μπορεί να θεωρηθεί σαν βάση για αντιθέσεις μεταξύ μικρασιατών και πειραιωτών. Μια σύγκρουση μεταξύ δύο διαφορετικών ομάδων για μια γυναίκα είναι κάτι που μπορεί να συμβεί σε οποιαδήποτε πόλη και οποιαδήποτε περίοδο.
Θέλω να πω ότι δε φαίνεται μια κοινωνική απόρριψη ή μια έλλειψη αποδοχής του “άλλου” with an explicit way οπως λένε οι Αγγλοι.

Βέβαια πολύ σωστή η επισήμανση πρόκειται ξεκάθαρα για ένα καβγά μεταξύ προσφύγων και ντόπιων.

Υ.Γ. Εγραφα παράλληλα με το Νίκο, η “απροσποίητη αγάπη” γεγονός αδιαμφισβήτο…

Σωστά με σχολίασες Διόνυσε. Εμ, έτσι ξεκάρφωτο που τό΄βαλα γιατί να λέει κάτι πέρα από έναν αδιάφορο καυγά ανάμεσα σε μάγκες…
Δεν ήταν όμως πυροτέχνημα, ούτε πήγα να βγάλω λαγό εκ του μηδενός. Το τραγούδι ήταν απλά η αιτία Υπάρχει μιά σειρά από άλλες πηγές όπως,

RENÉ HIRSSCHON, ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΙ ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ, ΜΟΡΦΩΤΙΚΟ ΙΔΡΥΜΑ ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΗΣ,
Nicholas G. Pappas, Concepts of Greekness: The Recorded Music of Anatolian Greeks after 1922,
Bruce Clark, TWICE A STRANGER,
και σειρά έμμεσων μικρο-στοιχείων, ανασυρμένων απ΄τη δισκογραφία.

Το κοινωνικό απόρριψη ακούγεται λίγο βαρύ. Η αίσθηση της πολιτιστικής ανωτερότητας ήταν σιωπηλή.
πολύ φιλικά
Κώστας