Φίλε Pap, καλώς ήρθες στο φόρουμ.
Σε πρώτη ευκαιρία, δες
το ρεμπέτικο γλωσσάρι,
αλλά και τη ρεμπέτικη φρασεολογία πιστεύω πως θα σε ενδιαφέρει.
Υπάρχει πράγματι πλούσια βιβλιογραφία, στα σημεία που παραπέμπεις και τη συστήνω και εγώ, ανεπιφύλακτα.
Όμως, η σύνταξη ενός λεξικού της αργκό ξεπερνά κατά πολύ τη συγκεκριμένη βιβλιογραφία.
Πρώτα – πρώτα, έρχεται να καλύψει ένα κενό στη λεξικογραφία, μια και αυτή καταγράφει την κοινώς αποδεκτή, την καθιερωμένη γλώσσα, αφήνοντας απέξω την κοινωνιόλεκτο του λαϊκού τραγουδιού.
Αλλά, και όσες φορές την περιλαμβάνει, την αδικεί και τη συσκοτίζει, καθώς περιέχει την «καθεστωτική» μόνο σημασία. [π.χ. «ρεμπέτης» ή «μάγκας» έχουν αρνητική φόρτιση, περισσότερο, στα λεξικά.].
Ένα λεξικό της αργκό οφείλει να στηρίζεται κυρίως στο σώμα των κειμένων, των τραγουδιών, αλλά όχι μόνο.
Πρέπει να αξιοποιηθούν όσο περισσότερες γραπτές πηγές γίνεται, ακριβώς για να γίνει φανερή αυτή η κοινωνική διαστρωμάτωση, που αναφέρεις και εεσύ , από τον Αρχιγένη και τον Χατζηπανταζή, έως την Αγγέλα και τις βιογραφίες Μάρκου, Παπαϊωάννου … μέχρι τον Παπαδιαμάντη, Καρκαβίτσα, Π.Πικρό, Τσιφόρο … ων ουκ έστι αριθμός…
Για να μην αναφέρω το θέμα των γλωσσικών δανείων, περισσότερο από Ανατολή και λιγότερο από Δύση, τα οποία δάνεια [ τόσο στον τομέα της μορφολογίας, όσο και λεξιλογίου, φωνητικής και φωνολογίας], όσες φορές μάς έδωσαν λύση, άλλες τόσες μάς μπέρδεψαν…
Για το κενό στην έρευνα αναφέρεται και ο Νίκος και οι λόγοι – νομίζω - είναι προφανείς.
Χρειάζεται μια έρευνα πολυεπίπεδη: γλωσσική, μουσικολογική, πολιτική, οικονομική, κοινωνική κ.λπ., για να δούμε την πορεία του αστικού λαϊκού τραγουδιού στη χώρα μας, συνολικά, και όχι μόνο, αποσπασματικά, του ρεμπέτικου.