Για αυτό λοιπόν στη Σίφνο, κόβουμε το σύμφωνο μεταξύ άλφα και ωμέγα και λέμε:
“Από τα πολλά
που μου 'χεις καωμένα
σε βαρέθηκα
άλλη αγάπη βρήκα
και μπερδεύτηκα”
Αγαπητέ Γιώργο, σε ερωτώ;
Δυνάμει τίνος αρχής θεωρούμε μία λέξη για την οποία “δεν χωράει κουβέντα πως είναι σωστή” και, εν τούτοις, “κάνουμε υποθέσεις” περί της σφαλερότητάς της;
-Μήπως η αρχή σύμφωνα με την οποία “πρέπει να αμφιβάλουμε για όλα”; Εάν είναι έτσι τότε όλα όσα έχουμε ακούσει μπορεί να είναι αποτέλεσμα παραδρομής της γλώσσας…
-Μήπως αρκεί το ότι …δεν την έχουμε ακούσει εμείς - εν όσω υπάρχει αναγεγραμμένη σε πλήθος κειμένων (πρβλ #35) εκτός από το γεγονός ότι την έχει πει ο ίδιος ο Μάρκος.
-Μήπως αρκεί το ότι έχομε ακούσει πολλούς οι οποίοι, επίσης ορθώς, λέγουν: “καμωμένα”; Ακόμη και αν μεταξύ αυτών περιλαμβάνεται και ο ίδιος ο Μάρκος; Ή, αν περιελαμβάνετο;
Λέγεις (#36):
Εσύ είδες, κάπου, γραμμένους τους στοίχους με το: “καΜωμένα” και το μετέφερες καλόπιστα, χωρίς όμως να ακούσεις το τραγούδι. Διότι εάν το είχες ακούσει, τουλάχιστον, δεν θα ήσουν βέβαιος ότι λέγει “καμωμένα”…
Αλλ’ ο Βαμβακάρης και σ’ αυτό το τραγούδι, πάλι, λέγει καθαρά (και δις): “καΝωμένα”:
http://www.youtube.com/watch?v=QLpqAW54nkA
…
Εδώ, ανακύπτει ένα σοβαρό αλλά κι’ ενδιαφέρον ζήτημα:
Αυτός που έγραψε τους στοίχους που διάβασες επιβεβαιώνει και εξηγεί την παροιμία που λέγει: “Ο κουφός τα ταιριάζει”… Ήτοι αυτό που νομίζει ότι ακούει, είναι αυτό που γνωρίζει. (Και …ο Πλάτων κερδίζει ένα ‘πόντο’, έναντι του Αριστοτέλους.) Τέτοια παραδείγματα υπάρχουν πολλά. Ένα χαρακτηριστικό εξ αυτών είναι το εξής:
Στο τραγούδι “Γιατί φουμάρω κοκαΐνη”, του Τούντα, η Εσκενάζυ λέγει:
“…ένας μάγκας πρώτης…”
Στο ίδιο τραγούδι η Αλεξίου λέγει:
“…ένας μάγκας πότης…”
Ομοίως και η Τσαλιγοπούλου.
Πως γίνεται αυτό;
-Απλούστατα, αυτός που, τώρα, έγραψε τους στοίχους δεν ακούει το “…πρώτης”, διότι δεν το γνωρίζει ούτε καταλαβαίνει το τι εννοείται δι’ αυτού: “Πρώτης τάξεως”, “πρώτης ποιότητας”… κτλ.
Προς επιβεβαίωση παραθέτω τρεις διευθύνσεις και, δυστυχώς, θα ήταν εκτός θέματος να σχολιάσω και την μουσική (διότι και αυτήν την ακούν, οι διασκευάζοντες, σύμφωνα με αυτά που ξέρουν).
http://www.youtube.com/watch?v=4Luxw7Lfqls
http://www.youtube.com/watch?v=o4i1lomME_Y&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=uWr9BHA6d5g&feature=related
Εχεις απόλυτο δίκιο για το με εκανες και χώρισα.
Δεν διάβασα καπου τους στοιχους,γιατι οπως σου ειπα ηταν τραγουδια που μου ηρθαν εκεινη την ώρα στο μυαλό!
Και αν δεν το ακουγα 2 φορες σημερα για “καμωμένα” θα επέμενα!
Αρα αποκλείουμε το σαρδαμ!
Να 'σαι καλα!
Πολύ σωστή η συλλογιστική του Αλεξίνοου. Η έκφραση «πρώτης» (στη γενική) ήταν πολύ διαδεδομένη, κάποιες δεκαετίες πριν από την εποχή μας. Υπονοείται αρχικά «πρώτης ποιότητος», αυτό που συχνά, σε διαφημήσεις, καταχωρήσεις κλπ. επισημαίνεται και ως «Ποιότης Α», ή ΑΑΑ συχνότερα. Σε ένα βιβλίο που περιγράφει τα σχετιζόμενα με την παραγωγή σπιτικού κρασιού, Αθήνα 1904, σε κάποιο σημείο αναφέρει ο συγγραφέας ότι την επαφή του κρασιού με τον αέρα μέσα στο βαρέλι μπορούμε να την αποφύγουμε προσθέτοντας λάδι, που θα σχηματίσει μία λεπτή στρώση επάνω από το κρασί. Και επισημαίνει (σημειώνω ότι το βιβλίο είναι, παραδόξως, γραμμένο στη δημοτική): «Το λάδι αυτό πρέπει να είναι πρώτης». Έτσι, σκέτα (και γραπτά).
Στον κοκαϊνοπότη, προφανώς ο στιχουργός αναφέρεται στην τάξη, όχι την ποιότητα του μάγκα. Τα κόκαλά του θα τρίζουν, όταν θα ακούει για το μάγκα που εκτός από πότης ήταν και κοκαϊνοπότης…
