Να σημειώσουμε και κάτι που δε θυμάμαι να έχει αναφερθεί στις ειδικότερες συζητήσεις περί αμανέ:
Όποια κι αν είναι η μουσική ρίζα του αμανέ, κοινή ή όχι με του όποιου αντίστοιχου τούρκικου είδους, ο ελληνικός αμανές έχει και στίχο, ο οποίος είναι:
α) ακραιφνώς ελληνικός κατά το μέτρο (15σύλλαβο ιαμβικό, αυστηρά και μόνον)
β) φράγκικης επιδράσεως κατά το στοιχείο της ομοιοκαταληξίας, από την οποία προήλθε ως είδος το αυτοτελές δίστιχο, που είναι η βάση τόσο του αμανέ όσο και πολλών άλλων ελληνικών παραδοσιακών ειδών.
Συνολικά λοιπόν (μουσικοποιητικά δηλαδή) ο ελληνικός αμανές είναι μια μίξη παντοσύναχτη μεν αλλά μοναδική. Έχει εντελώς δική του ταυτότητα, διακριτή από κάθε παρόμοιου μουσικού είδους άλλων λαών. Είναι ελληνικός, όχι γιατί είναι αμιγώς ελληνικής ρίζας -κάθε άλλο- αλλά γιατί η συγκεκριμένη μίξη μόνο σε ελληνικά στόματα συνέβη.
Καλημέρα, έχω να γράψω εδώ και πολλά χρόνια. Μπε στα γερμανικά είναι η νότα σι. Μολ σημαίνει, πάλι στα γερμανικά, μαλακό. Σαν έκφραση μπεμολ σημαίνει σι μαλακό δηλαδή μινόρε αλλά όχι μόνο. Όταν αναφερόμαστε σε νότα σημαίνει σι ύφεση. Τώρα, όταν λέμε σι μπεμολ θεωρητικα είναι λάθος γιατί πρόκειται για πλεονασμό. Ελπίζω να βοήθησα.
Δεν ξέρω. Σίγουρα υπάρχουν ειδικοί που θα μπορούσαν να μας απαντήσουν με σιγουριά. Εμένα μου το είχε πει ο κος Δημήτρης Φάμπας όταν μου έκανε κάποιες παρατηρήσεις για ένα κομμάτι που του είχα παίξει.
Θα διαφωνήσω κάθετα. Β στα γερμανικά είναι το σι ύφεση (και Η το σι φυσικό) και moll σημαίνει μικρός, μαλακός. Στη μουσική, η λέξη αυτή σημαίνει ό,τι το minore στα Ιταλικά, δηλαδή κλίμακα ελάσσων. Καμμία σχέση με σημεία αλλοιώσεως. Το σημείο αλλοιώσεως που λέμε «ύφεση», στα γαλλικά λέγεται bemol (με accent aigue), δες π.χ. εδώ. όσο γι αυτό
, όχι δεν είναι πλεονασμός: στα ελληνικά, σι είναι το σι φυσικό και σι μπεμόλ λέμε συχνά αντί για το (επίσημο ελληνικό) σι ύφεση.
Πρόκειται λοιπόν για τυχαία σύμπτωση, όπως σωστά επισημαίνει και ο Περικλής.
Νατο πάλι το ΣΙb ! Υπάρχει και σαν ήχος στο διάστημα.57 οκτάβες κάτω από το μεσαίο ΝΤΟ. !!! Εκτός από πόλεμο των άστρων, έχουμε και “μουσική” των άστρων. Κάτι ξέραν οι Πυθαγόριοι !
Τώρα που τα ξαναβλέπω, θα μπορούσες Σπύρο να μας εξηγήσεις, πού ακριβώς συγκλίνουν οι απόψεις των Πυθαγορείων φιλοσόφων, τα (βεβαίως μη αντιληπτά από ανθρώπινο αφτί) ακουστικά κύματα συχνότητας 58 οκταβών κάτω από το μεσαίο ντο και η νότα σι μπεμόλ; Με άλλα λόγια, τί σε οδήγησε να ανεβάσεις το #47 σου;