Πριν από αρκετό καιρό είχα κάνει ανάρτηση εδώ για τα “Σκέτα” του Μάλαμα.
Είχα ακούσει τα τέσσερα πρώτα τραγούδια που ήταν λαικά. Εκεί χαρακτήρισα την προσπάθειά του Μάλαμα ως τίμια.
Σήμερα μετα την ανάρτηση του Χρήστου κάθησα και άκουσα και τα υπόλοιπα που δεν είχα ακούσει γιατί δεν με “τράβηξε” αρκετά το πρώτο εγχείρημα.
Παρατήρησα το εξής. Όσο ο Μάλαμας μένει στα μεταγενέστερα λαικά ακούγεται. Και θεωρώ ότι γι αυτό κάνει την επιλογή των συγκεκριμένων τραγουδιών.
Στην περίπτωση τώρα των τραγουδιών του Βασίλη Τσιτσάνη νομίζω ότι αποτυγχάνει. Ειδικά στο Αράπικο Λουλούδι που είναι και από τα αγαπημένα μου τραγούδια.
Περίμενα ότι βάζοντας και τον Πάππο μέσα, (που είναι κεφάλαιο για το μπουζούκι σήμερα), θα έβγαινε πιο “μεστό” το κομμάτι, με τις δυνατότητες που έχει ο Πάππος, αλλά νιώθω λες και τον έβαλε, (τον Πάππο), να παίξει με ηρεμιστικά.
Τελικά μετά από όλα αυτά που άκουσα, (δεν ξέρω αν θα βγάλει κι άλλα), νιώθω ένα “ίσωμα”, μια ισοπέδωση, (πιθανότερα λόγω φωνής και ύφους), που μου δείχνει πιο πολύ ότι είναι ενός είδους διεκπεραίωση με στόχο τους “θαυμαστές” - “ακόλουθους”, παρά μια προσπάθεια να τα αποδώσει δημιουργικά.
Οι Λάππας και Πάππος είναι κορυφές, επίσης μου άρεσαν πολύ και η Καραπατάκη και ο Σιώτας. Στο “Αράπικο Λουλούδι”, στην ανταπόκριση που κάνουν και στις δεύτερες, μου ακούγονται πολύ πιο ευχάριστα παρά ο Μάλαμας.
ΥΓ. Αυτό που παρατήρησα επίσης είναι ότι το “Ας παν’ στην ευχή τα παλιά”, και το “Αλλοτινές μου εποχές”, που είναι πιο “αλλέγκρα” κομμάτια, πάλι τα λέει, λες και είναι έτοιμος να κόψει φλέβες.