Θυμάμαι ότι κάποτε διάβασα ότι αυτό το τραγούδι είχε παλαιότερα και ο Τούντας. Αν είναι σωστή αυτή τη πληροφορία, το ισχύει για τη μελωδία ή για το ολόκληρο τραγούδι?
Ευχαριστώ πολύ!
Μάρθα, υπάρχει ένα παραδοσιακή Θασίτικο τραγούδι (αλλά μπορεί και να είναι γενικότερα νησιώτικο, αν έφτασε και στη Σύρα που γεννήθηκε ο Μάρκος), που λέει.
Τα ματόκλαδά σου λάμπουν
σαν τα λούλουδα του κάμπου.
Τα ματόκλαδά σου γέρνεις
ΚΑΙ τον λογισμό μου παίρνεις. (αντί γιά "νου και-)
Τα ματάκια σου αδερφούλα
ΤΟΝΑ Τ’ ΑΣΤΡΙ, Τ’ ΑΛΛΟ Η ΠΟΥΛΙΑ.
Τον τέταρτο σίχο του Μάρκου δεν τον έχω ακούσει.
Το τραγούδι ακούγεται στη δεύτερη ταινία μικρού μήκους του Τάκη Κανελλόπουλου, ΘΑΣΟΣ. Στην ταινία αυτή δούλεψα βοηθός του Τάκη, και ήδη είχα γυρίσει τα “Ματόκλαδα” του Μάρκου.
Η μελωδία του δημοτικού πάντως δεν έχει καμιά σχέση με το ζεϊμπέκικο του Μάρκου.
Ο ίδιος ο Μάρκος, δεν μου αρνήθηκε ποτέ πως οι στίχοι ήσαν από δημοτικό, μούπε μάλιστα πως έδωσε στον Μπιθικώτση τον στίχο “Τόνα τ’ άστρι τ’ άλλο η πούλια”, και πως ο Γρηγόρης του είπε “τι θα πει ο κόσμος, κυρ Μάρκο; Πως η γκόμενα είναι… αλοίθωρη;” Και τόκανε “μου ραγίζουν την καρδούλα”.
Επίσης, ο ίδιος ο Μάρκος, δεν έλεγε στην αρχή το πρώτο “βρε”. Μόνο το δεύτερο, σαν ξαφνική κλιμάκωση του ρυθμικού στίγματος (που το βρήκα ο π…)! Δηλαδή:
Τα ματόκλαδά σου λάμπουν
σαν τα λούλουδα του κάμπου.
Σαν τα λούλουδα του κάμπου, ΒΡΕ,
τα ματόκλαδά σου λάμπουν.
Περί Τούντα, ούτε φωνή, ούτε ακρόαση.
Ευχαριστώ πάρα πολύ, είναι πολύ ενδιαφέρον!
Θα ήθελα να ρωτήσω και κάτι άλλο (αυτό αναρωτιέμαι από πολύ καιρό)> υπάρχει στις ταινίες μια σκηνή που χορεύει ο Μάρκος Βαμβακάρης? Λέει αυτός ότι ήταν καλός χορευτής και επιθυμώ να τον δω…
Μου είχατε ζητήσει κάποτε να “δημοσιοποιήσω” την ταινία μου “Τα ματόκλαδά σου λάμπουν” του 1961. Έχω την τιμή να σας παραπέμψω στην αντίτοιχη σελίδα της t-short που έχει όλη την ταινία, καθώς και πολλές άλλες πληροφορίες, αλλά και… παραπομή στο Φόρουμ!
1 «Μου αρέσει»
Γειά σου μεγάλε Φέρρη! Πολύ όμορφη δουλειά.
Λοιπόν, μάλλον ένα από τα πράγματα που χαρακτηρίζουν τη δουλειά σου είναι μια εμμονή σε χορογραφία “ομαδικού ζεϊμπέκικου”. (μη με παρεξηγήσεις, κάνω καλαμπούρι!)
Αναρωτιεμαι εδω και καιρο αν εχει δει κανεις την ταινια "κατηγορουμενος ο ερως"του greg tallasγυρισμενη το 1962.Συμφωνα με το Στελιο Βαμβακαρη στην ταινια παιζει τραγουδα και χορευει ο Μαρκος,εχει δει κανενας χριστιανος αυτην ταινια να μας κατατοπησει.
Πριν από πολλά χρόνια, ο Κώστας μου είχε πει για την πρώτη του ταινία μικρού μήκους που λεγόταν « τα ματόκλαδά σου λάμπουν » και είχε χάσει την κόπια της.
Ευτυχώς τώρα, τριαντατόσα χρόνια μετά την βλέπω μέσω internet.
Μη βιαζόμαστε, έχουμε καιρό…πούλεγε ο Ιορδάνης.
Που μπορούμε να τη βρούμε αυτή; Κοίταξα στο νετ δε βρήκα τίποτα.
Εύχτοχος είσαι Πάνο, ο “ομαδικός ζεϊμπέκικος” είναι μία εμμονή μου, από τότε που είδα την εκπληκτική σκηνή στον “Δράκο” του Κούνδουρου. Επί πλέον, είμουνα κι ερωτευμένος μ’ εκείνη τη συγκλονιστική χορεύτρια στον χορό των κοριτσιών, τη Λίτσα, που ζει εδώ και δεκαετίες στην Αμερική.
Όσο γιά το “Κατηγορούμενος ο έρως”, τάχομε πει από παλιά, εγώ τον πήγα τον Μάρκο στην ταινία (είμουνα βοηθός του Γκρέγκ Τάλλας). Είχαμε γράψει δυό τραγούδια, το ένα κόπηκε στο μοντάζ, το άλλο (Αγγελοκαμομένη) παίζει, αλλά πολύ λίγο, κι ο Μάρκος είναι στο βάθος. Δυστυχώς.
Ο Μάρκος κι ο Στράτος εμφανίζονται και στον “Νόμο 4000” να κάνουν τους κομπάρσους με όργανα, σ’ ένα τραγούδι του Μίμη Πλέσσα. Τέλος, ο Μάρκος μου μίλησε γιά την πρώτη του εμφάνιση στον Ελληνικό κινηματογράφο, γύρω στο 1939-1940, του Τώνη Παπαδαντωνάκη (πατέρας της Φλέρυς Νταντωνάκη) που είχε τον τίτλο “Ραντεβού στην Αιδηψό” (
Η ταινία αυτή δεν βρέθηκε ως τώρα, και ίσως να μη βρεθεί ποτέ.
Όπως δε βρέθηκε ακόμα η πρώτη “ομιλούσα” ταινία που γυρίστηκε στην Αμερική, με τον τίτλο “Η γροθιά του σακάτη”, με παραγωγό και σκηνοθέτη τον δικό μας (σταμάτησε το μυαλό μου) Δημητριάδη που είχε και την εταιρία Orthophonic Records και την έκανε Orthophonix Films.
Χαίρομαι! Χαίρομαι…
Πριν κανα δίμηνο πρέπει να την είχα δει στο Tube κι είχα ενθουσιαστεί ! Δεν θυμόμουνα πως δεν την είχαμε “κουβεντιάσει” εδώ, για να σας πω τα νέα.
Αλλά, βρε Κώστα, εξεπλάγην και για άλλο θέμα.
Σκέφτηκα: Τι σκληρό ρεπεράζ θα έκανε για να βρει τους χώρους και είδα τελικά, στη σελίδα της Τ-short, πως τα γυρίσματα είναι στο…Δουργούτι !!! (αλλά πες: 1961 ήτανε !)
Μπράβοοο… Συγκινήθηκα.
Νάτην, γιαυτούς που διστάζουν να περπατήσουν έξω από τη σελίδα μας !
ΥΓ:
Πάνο, ο ΚΦ αν δεν είχε το κόλλημα “ομαδικού” ζεϊμπέκικου δεν θα μπορούσε να μας μιλάει αναλυτικότατα για Ζωροαστρισμό, προσηλυτιστική πολιτική των Σασσανιδών, σουφισμό και δερβίσηδες !
Όλα έχουν τη σημειολογία τους !
Εεεε, Κώστα; Χεχεχεεεε… 
Μερσί, μερσί… Σκεφτόμουνα τι μικρός πούναι ο κόσμος…
Στο Δουργούτι γυρίστηκε και η Μαγική Πόλη του Κούνδουρου, ενώ η Συνοικία το Όνειρο γυρίστηκε στον Ασύρματο.
Της Σοφίας Φέρρη, νυν Ξενάκη, το πατρικό είναι Σφακιανάκη. Είναι κόρη του σπουδαίου συνθέτη της Εθνικής Σχολής Κωνσταντίνου Σφακιανάκη (Ντούρου Ντούρου) και εγγονή του Μίνωα Καλοκαιρινού (Σλίμαν, Κνωσσός κ.λ.). Η αδελφή της, Μαριέλλη Σφακιανάκη, είναι σοπράνο, μουσικός και συγγραφέας.
Το κορίτσι στο παράθυρο, είναι η Ιωάννα Κορομπίλη, ηθοποιός, και η παρέα των κοριτσιών της παρέας μας, συμπληρωνόταν με τις Έφη Παπαθεοδώρου (ναι,ναι), Ελένη Ροδά, Δέσποινα Στυλιανοπούλου, Ριρή Γρηγορέα, Όλγα Τουρνάκη κ.λ.
Ωραίοι καιροί, τρελλοί καιροί… Το ίδιο καλοκαίρι, βοήθησα και τον Τάκη Κανελλόπουλος στα γυρίσματα της “Θάσου”, όπου ακούγεται (διαβολίκή σύμπτωση) και το Θασίτικο τραγούδι “Τα ματόκλαδά σου λάμπουν”. Το ίδιο καλοκαίρι παντρεύτηκα στη Σκύρο με τοπικές ενδυμασίες και έθιμα, και κουμπάρους τον Αντρέα Μπάρκουλη και την Κατερίνα Γιουλάκη. Στο τέλος του καλοκαιριού και πριν τελειώσω το μοντάζ των “Ματόκλαδων”, κίνησα να πάω να βρω τον Μάρκο, να του δώσω δουλειά στην ταινία που δούλευα τότε: “Κατηγορούμενος ο έρως”.
Τον Σεπτέμβρη, πήγαμε όλοι στη Θεσσαλονίκη, και τα κάναμε λίμπα στο Φεστιβάλ.
Ο Θεοδωράκης ανακάλυψε γιά πρώτη φορά τον Μάρκο, στην “μυστική” προβολή της ταινίας.
“Του Μάρκου είναι το τραγούδι;” με ρώτησε. Κι ύστερα: “Γιατί δε μούπες πως τραγουδάει ο Γρηγόρης, να τον καλέσομε κι εκείνον;” Το ίδιο βράδυ, στην αίθουσα Τέχνης, σε ομιλία του γιά το “λαίκό τραγούδι”, είπε: "Δύο είναι τα κλασσικά τραγούδια στο ρεμπέτικο τραγούδι. Η “Συννεφιασμένη Κυριακή”, και “Τα ματόκλαδά σου λάμπουν”.
Κόμποι με πιάσανε… παιδί της δεκαετίας του ΄60 βλέπετε…
“της σκέψης μου άσπρες γλάστρες”
Τις σκηνές με ομαδικούς ζεϊμπέκικους τις προσλαμβάνω σαν το χορό των (φτωχο-)διαβόλων κάτι που θεωρώ ευφυή σύλληψη σκηνοθετικά. Αυτό με αφορμή και μόνο “τα ματόκλαδά σου λάμπουν” του ΚΦ, όπου όχι μόνο δεν το παράκανε, αλλά νομίζω την έδωσε στη σωστή αναλογία κατοχυρώνοντας έτσι την αξία του στο χρόνο. Νομίζω στο “Ρεμπέτικο” το έκανε πιο… ομαδικό. 'Ηταν να η κλίμακα του έργου που ίσως απαιτούσε ένα κάποιο γκραν φινάλε; Δε ξέρω. Αλλά δε βιαζόμαστε κιόλας, “έχουμε χρόνο…” (Νίκο, πολύ “Jordan” το ρητό!)
Τον ομαδικό άτακτο χορό τον συνάντησα σε θεατρικές σκηνοθεσίες που με… ξένισαν κάπως, και εκεί σκέφτηκα ότι ίσως θα 'πρεπε να δίνεται με περισσότερη οικονομία, γιατί στον υπερθετικό του βαθμό παραπέμπει σε κάτι αόριστο σαν “άϊντε, γιούργια, πάνω τους και τους φάγαμε” ενώ θα έπρεπε να λέει κάτι πιο φιλοσοφημένο του στυλ “είμαι αμήχανος κάθε που θυμούμαι ή αντικρίζω το θάνατο”, ή κάτι τέτοιο.
Τεσπα, έχουμε χρόνο… Κάποτε θα τα καταλάβουμε κι αυτά…
Σχετική μια ζωγραφιά της Λουΐζας Ρομέο με τους διαβόλους να χορεύουνε:
Η συνολική εικόνα είναι συγκλονιστική,μόνο και μόνο η παραγκούπολη κλείνει το θέμα και οριοθετεί τα σύνορα του ρεμπέτικου ποιο πολύ κι απ τα ίδια τα τραγούδια.
Δεν έχω κινητογραφική παιδεία για να κρίνω τους συμβολισμούς του σκηνοθέτη αλλά η εικόνα είναι τόσο δυνατή που ξεπερνά κάθε ανάλυση γιατί δίνει το φυσικό ντεκόρ του ρεμπέτικου.
Που είναι το Δουργούτι ρε παιδιά?
Του Δουργούτι είναι στα σύνορα Νέου Κόσμου-Παγκρατίου.
Είναι η παλιά ονομασία του Νέου Κόσμου. Όπως το Χασάνι έγινε “Ελληνικό”, η Μαγκουφάνα “Πεύκη” και λίαν προσφάτως τα Λιόσια “Ίλιον” (δεν τη χώνεψα ποτέ αυτήν την ονομασία, Τρωικής εμπνεύσεως)
Όσο γιά το “Ρεμπέτικο”, το λέει και το τραγούδι (θυμίζω πως είναι το μόνο τραγούδι που έγραψα ο ίδιος¨):
Με βιολί, σαντουροβιόλι,
να χορέψουν κι οι διαβόλοι…
Από τον Άδη μας έρχονται, κι ό,τι προκάνουν, γι αυτό χορεύουν όλοι μαζί…
Όσο γιά το φινάλε, πάλι στον Άδη τη συνοδεύουν, και πάλι ο χρόνος περιορισμένος γιά τους “φτωχοδιάβολους”.
Αλλά και το Μπογιάτι έγινε Άνοιξη, οι Κουκουβάουνες έγινε Μεταμόρφωση, το Λιόπεσι έγινε Παιανία,το Σάλεσι ή και Κακοσάλεσι έγινε ο Αυλών (γεια σου αθάνατε Μηλιώγκα!), τα Κιούρκα γίνανε αι Αφίδναι (μπλιαχ), το Χαρβάτι έγινε Παλλήνη, η Λούτσα έγινε Άρτεμις, ο Ποδονίφτης έγινε Νέα Χαλκηδόνα, το Μενίδι έγινε Αχαρναί, ο Βουρλοπόταμος έγινε Λεωφ. Αμφιθέας, το Βατραχονήσι αρχή της Καλλιρόης, οι Ποδαράδες έγιναν Νέα Ιωνία, η Αλυσσίδα έγινε Ανω Πατήσια, η Πλ.Αγάμων έγινε πλ.Αμερικής, η Πλ.Κυριακού έγινε πλ.Βικτωρίας και η… Μαγκουφάνα έγινε Πεύκη! (*)
Και αυτά μόνο στην Αττική.
Αμα ψάξετε τους παλιούς οικισμούς σ’ όλη την Ελλάδα θα μείνετε με το στόμα ανοιχτό.
(*) Κάνα άλλο ξέρετε;
το Κουτσικαρι,εγινε Κορυδαλλος
Το Μπογιάτι έγινε Άγιος Στέφανος, λανθασμένα αναφέρεται στην Άνοιξη. Απλά, καταλάμβανε και κομμάτι της Άνοιξης.
Επίσης, η Μπάλα έγινε Ροδόπολη, το Ρωσοχώρι (λόγω πολλών Ρωσοποντίων) έγινε Δροσοχώρι και κατόπιν Δροσιά και… το Κιούπκιοϊ έγινε Πρώτη Σερρών (και καλά).
Α, ναι: το Τουρκολίμανο έγινε Μικρολίμανο.