:088:…Η φωνη τελεια!!!..Το μπουζουκι?..λες και πεταει το χερι στην ταστιερα πανω,κυλαει νερακι…Η κιθαρα?..αυτη ειναι σωστη λαικη κιθαρα,γεματα τα γυρισματα!!!
υγ-αναθεμα το νησι μου το ξενερωτο!!!:016::106:
υγ2-τα συγχαρηκια μου στον κιθαριστα για το cd με τα ρεμπετικα,πολυ ομορφο…οσοι δεν ακουσατε…ακουστε το:088:
Ε ένα κεράκι, το άναψα…
ωραίοι…!!!:088:
Καλησπερα! Θα παει κανενας συμφορουμιτης αποψε; Λεω να παω να τους ακουσω απο κοντα:247:.
19 και 20 Ιουνίου το “ΑΠΟΛΥΤΟ ΣΧΗΜΑ” στο ίδιο μαγαζί!!! :127:
Κριμα! Πεφτει μεσα στην εξεταστικη:016:. Θα πηγαινα ευχαριστως ξανα. Παντως οσοι μπορουν ας μην το χασουν. Εγω ενθουσιαστηκα οταν πηγα:088:.
Έλα για σας τους μακρινούς φίλους:
[video=Πεντάμορφη, απ’ τους “πεντάμορφους” Τατά, Μυστακίδη, Κώττη.]345[/video]
KARATZORTZ: Oh dear - pentamorfi! for me?? :039:
Αγαπητοί φίλοι, προκειμένου να ακούσουμε όσοι περισσότεροι γίνεται από το φόρουμ αυτούς τους υπέροχους μουσικούς, σκεφτήκαμε να κλείσουμε τραπέζι στις 1000+2 νύχτες για την Παρασκευή 19/6/2009. Δεν συζητήσαμε κάποια ιδιαίτερη χρηματική τιμή, παρά μόνο ότι θα υπάρχουν κάποιες θέσεις εξασφαλισμένες για το φόρουμ ώστε να γλεντήσουμε όλοι μαζί ακούγοντας το σχήμα αυτό. Έτσι, όποιος θέλει να κλείσει τραπέζι, ας μου στείλει email στο admin@rembetiko.gr για να δούμε πόσοι φίλοι θα μαζευτούν.
Μυστακίδης, Τατασόπουλος τζαμάρουν στο 1000+2 νύχτες
http://www.rembetiko.gr/forums/video.php?do=viewdetails&videoid=381
Αναρωτιέμαι: Όταν πάτε στα μαγαζιά, αράζετε ποτέ να ακούσετε καθόλου ή είστε συνεχώς με την κάμερα στο χέρι;
[i](Η ερώτηση στους Ροδόπουλο και Παναγιωτακόπουλο jr)
ΙΣΑΑΚ: Προχωράμε στην αγορά τρίποδου και ψάχνουμε ήδη επαγγελματική λύση μπαταρίας για να καλύπτουμε λάϊβ τουλάχιστον ένα εξάωρο. Α, και πού’σαι η πρόταση Άρη είναι: βάν απ’εξω με κεραία και ζωντανό στον 902 TV, Γουστά;;;:088:
[/i]
Κι ελεγα οτι μονο εγω το κανω αυτο… Ευτυχως τωρα εχω παρεα:)
Καλά ο Τατάς.
Τον άλλο, τον τεμπίστα, τον έχετε πάρει χαμπάρι τι φτιάχνει;
Μέχρι εδώ τα καλά. Ας πάμε στα …άσχημα.
Εχω μια ερωτησούλα προς το κοινό αυτών των μαγαζιών:
Εχουν πρόβλημα υπομονής; Γιατί δεν περιμένουν να τελειώσει το κομμάτι και μετά να χειροκροτήσουν όσο γουστάρουν; Πότε θα τελειώσει επιτέλους αυτή η μαλακία;
Κάνει ο μουσικός έναν αυτοσχεδιασμό και ξαφνικά, στη μέση, συνήθως μετά από κάποια “δύσκολη” πενιά, ξεσπούν κάποιοι σε χειροκροτήματα. Κι ο μουσικός συνεχίζει να παίζει, ίσως μάλιστα ακόμη καλύτερα πράγματα, αλλά κανείς πια δεν τ’ ακούει μέσα στο πανδαιμόνιο!
Το ίδιο ισχύει και για τους τραγουδιστές. Κάνει μανέ η Κώτη και κάποια στιγμή ανεβαίνει ψηλά, σε δυο-τρεις δύσκολες νότες. Κι αντί να στήσεις αφτί, να προσπαθήσεις -λέμε τώρα- να νιώσεις την ψυχή που προσπαθεί να βγάλει ο άλλος με το μανέ του, ξεσπάς ενθουσιασμένος σε χειροκροτήματα! Κι η τραγουδίστρια βάζει το χέρι στο αφτί για ν’ ακούσει και να ελέγξει τη φωνή μέσα στη φασαρία…
Κάτι ακόμη.
Παίζει εισαγωγικό ταξίμι το μπουζούκι. Τελειώνοντας το ταξίμι, νάτοι πάλι οι …χειροκροτητές. Το μπουζούκι βέβαια έχει ξεκινήσει να παίζει την εισαγωγή του τραγουδιού. Ίσως μάλιστα να έχει μπει ήδη ο τραγουδιστής. Αλλά ποιος δίνει σημασία ν’ ακούσει; Μήπως κάποιος να τους πει ότι το ταξίμι και το τραγούδι πήγαιναν …πακέτο;
Θυμίζει πραγματικά τσίρκο! Ας μην παρεξηγηθεί κανείς και κυρίως οι μουσικοί. Κάνει το σάλτο μορτάλε ο ακροβάτης και το κοινό χειροκροτάει. Το ίδιο είναι ρε άμουσοι; Έτσι αντιμετωπίζετε τη μουσική παράσταση; Ως παράσταση τσίρκου;
Στις “1002 νύχτες” τα πράγματα είναι ακόμη πιο ενοχλητικά. Εξηγούμαι:
Στο συγκεκριμένο μαγαζί έχουν δημιουργηθεί εξαιρετικές συνθήκες για ακρόαση. Σπάνια θα συναντήσεις παρέες που πήγαν για να κουβεντιάσουν. Ο κόσμος στήνει αφτί κι ακούει μουσική. Μάλιστα σε μερικές βραδιές ο μαγαζάτορας απαγορεύει το σερβίρισμα την ώρα της μουσικής και το περιορίζει σε κάποια διαλείμματα! Είναι λοιπόν κρίμα να “βεβηλώνεται” αυτό το σπάνιο κεκτημένο.
Θα πρότεινα τους μουσικούς να βοηθήσουν, ακολουθώντας το παράδειγμα του μεγάλου Τζόρνταν:
[b]“Ρε σεις! Θα το βουλώσετε ή να σηκωθώ να φύγω;”.
[/b]ΥΓ. Για τους …χειροκροτητές.
Το φαινόμενο δεν αφορά μόνο το χώρο της μουσικής. Στο θέατρο τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Μπαίνει ο ηθοποιός-φίρμα (δεν κάνει τίποτα, απλώς μπαίνει στη σκηνή) και το κοινό ξεσπάει σε χειροκροτήματα, διακόπτοντας για κάμποσα δευτερόλεπτα.
Μου είπαν κάποτε μια ιστορία. Κάπου στις αρχές της δεκαετίας του '60, σε μια παράσταση του Εθνικού Θεάτρου, τη στιγμή που μπήκε ο Αιμίλιος Βεάκης στη σκηνή, κάποιοι …τόλμησαν να χειροκροτήσουν… Την άλλη μέρα οι εφημερίδες μίλησαν μέχρι και για στημένους κλακαδόρους! Και δε μιλάμε για καναν ηθοποιάκο της σειράς, σαν κι αυτούς που μας μοστράρουν σήμερα ως μέγιστους τα κανάλια. Μιλάμε για τον ΑΙΜΙΛΙΟ ΒΕΑΚΗ! Κι ο Βεάκης δέχτηκε την κριτική χωρίς να πει κουβέντα.
Αυτά.
Έχει ενδιαφέρον η άποψη του Άρη.
Είναι περίεργο διότι εάν μιλούσαμε για μια τζαζ συναυλία, το να μην χειροκροτήσεις έναν αυτοσχεδιασμό, θεωρείται σχεδόν… αγένεια.
Προσωπικά, εάν πρόκειται για αυθόρμητο χειροκρότημα, ποτέ δεν έχω πρόβλημα. Αλλά εάν είναι “προσαρμογή” του κοινού σε ένα δήθεν “savoir ecouter” ε, ναι, είναι μάλλον ξενέρωτο κι ενοχλητικό.
Πριν από αρκετά χρόνια έχει έρθει ο Ραβί Σανκάρ (Ravi Shankar) και δίνει παράσταση στο Ηρώδειο. Βγαίνει στη σκηνή κάθεται οκλαδόν παίρνει το σιτάρ στα χέρια και κουρδίζει κανά 5 λεπτο.
Στο τέλος το κοινό ξέσπασε σε χειροκροτήματα!!!:079:
Οι “δήθεν”…
Υπάρχει και σχετική παλιά ηχογράφηση του Σανκάρ απότις πρώτες που έκανε στη δύση, που μόλις τελείωσε το κούρδισμα των 5 λεπτών ο ‘‘άσχετος’’ κόσμος από κάτω ξέσπασε σε χειροκροτήματα και επιφημίες. Ο Σανκάρ γύρισε και τους είπε: ‘‘αν εκτιμήσατε τόσο το κούρδισμα ακούστε τώρα και το κανονικό παίξιμο’’. Μπορεί να ήταν στο φεστιβάλ του Μοντερέι. Κάπου το έχω σε μια κασσέτα.
Κανένα “σχεδόν”. Το διακόψεις με χειροκροτήματα έναν αυτοχεδιασμό είναι ξεκάθαρη ΑΓΕΝΕΙΑ! Και φυσικά οποιονδήποτε μουσικό αυτοσχεδιασμό. Οχι μόνο στη Τζαζ.
:109::109::109:
Υπάρχει και εξαιρετική ατάκα του Χάρυ Κλυν, με τη φωνή του …ασήκωτου κυριλέ μάγκα Βασίλη:
“Για κοίτα ρε παιδί μου! Φωνάρα και να τραγουδάει στα νταμάρια!”.
Κι ένα άσχετο-σχετικό:
Τελειώνει κάποιο τραγούδι ο Τατασόπουλος και λέει:
- Και τώρα θα σας παίξω ένα παραδοσιακό κομμάτι του Κουρδιστάν.
Κι αρχίζει να κουρδίζει…
Πιστεύω ότι παίζει ρόλο η διάθεση με την οποία μερικοί άνθρωποι ξεκινούν από το σπίτι τους να πάνε να δουν ή να ακούσουν έναν καλλιτέχνη ΚΑΙ να τον χειροκροτήσουν:110:!..
Στην πορεία ξεχνούν ότι πήγαν όχι μόνο για να χειροκροτήσουν αλλά ΚΑΙ να ακούσουν!
…και σπεύδουν να χειροκροτήσουν σε κάθε παύση σχεδόν λες και προσπαθούν να πάρουν την δόξα από τον καλλιτέχνη…!!! :084:
Και φανταστείται να είσαι με μια τέτοια παρέα σε θέατρο ή μουσική σκηνή!!!
Είναι ο λόγος που παθαίνω ψυχικό ταράκουλο κάθε φορά που μου λέει η μητέρα μου,
με ύφος 5χρονου παιδιού?..“πήρα 2 εισιτήρια για ένα θέατρο αν θες να πάμε μαζί”…!!!
(ο ψυχαναγκασμός στο μεγαλείο του…αφού τα έχει ήδη αγοράσει χωρίς να με ρωτήσει)!!!
…και ξέρω ότι αν μπορούσε να χειροκροτήσει από το φουαγιέ…θα το έκανε!!!:112::112:
…και εγώ την συνοδεύω…και θέλω να κρυφτώ…!!!:112::112:
Ενδιαφέρον.
Γιατί είναι αγένεια να εκδηλώσεις τον θαυμασμό σου στο τέλος ενος μουσικού επισοδείου; Τα σιωπηλά κοινά είναι σχετικά πρόσφατο φαινόμενο ακόμα και για την κλασσική μουσική.Φυσικά απολαμβάνω το να παίζω σε απόλυτη ησυχία αλλα δεν θα το θεωρούσα αγένεια να χειροκροτήσει κάποιος ανάμεσα απο 2 μέρη συμφωνίας εαν το κάνει συνειδητά επειδή βρίσκει την μουσική καλή και όχι επειδή νομίζει οτι τελείωσε το κομμάτι.
Οσο για την jazz…δεν είμαι ειδικός αλλα πάντα θαύμαζα το πως οι μουσικοί μπορούν να"συμπεριλάβουν" το κοινό τους με τέτοιο τρόπο. Νομίζω οτι η Jazz θα ήταν πολύ διαφορετική μουσική με απόλυτα σιωπηλό κοινό.
Είμαι μουσικός και αυτή η τέχνη είναι τα πάντα για εμένα…αλλα δεν θα ήθελα να την μετατρέψουμε σε κάτι που δεν μπορούμε να αγγίξουμε. Κατι τόσο πολύτιμο που πάντα το κρατάμε κλειδωμένο μην πάει και το χαλάσουμε. Εαν το κοινό αισθάνεται οτι θέλει να εκδηλωθεί με ενα χειροκρότημα…ας το κάνει.
(δεν μιλάω προφανώς για το κούρδισμα του Σανκαρ…αυτό είναι αστείο)
Edit: και για να δείτε οτι και οι ίδιοι οι μουσικοί εκδηλωνονται κατα την διάρκεια μιας συναυλίας…
Παίζω συχνά με μια βρετανική ορχήστρα στο Λονδίνο. Στην συγκεκριμένη ορχήστρα ηχογραφούνται τα πάντα, η κάθε συναυλία τους και κάθε κομμάτι που βάζουν στο ρεπερτόριό τους. Εχει γίνει παράδοση λοιπόν, όταν κάποιος απο τους κορυφαίους παίξει ενα σόλο όμορφα, όλη η ορχήστρα “σέρνουν” τα πόδια τους στο πάτωμα για λίγα δευτερόλεπτα. Με αυτό τον τρόπο τα μικρόφωνα δεν πίανουν αυτόν τον ήχο, άρα η ηχογράφηση μπορεί να χρησιμοποιηθεί, και αυτός που έπαιξε το σόλο έχει μια άμεση επιβράβευση κατα την διάρκεια του κομματιού.
Μίλησε κανείς για το τέλος; Το να διακόψεις είπα ότι είναι αγένεια. Το να χειροκροτάς ενώ ο μουσικός συνεχίζει να παίζει.
Μα το λες και μόνο σου.
Μια σιωπηλή επιβράβευση. Δε διακόπτουν με φασαρία.
Δεν ξέρω αν υπάρχει αντίστοιχος τρόπος επιβεβαίωσης ή έκφρασης θαυμασμού από τους ακροατές. Νομίζω όμως ότι ο κορυφαίος τρόπος για να δει ο μουσικός ότι αρέσει στο κοινό αυτό που παίζει, είναι η απόλυτη σιωπή.
Ο KwstasP, ο Ισαάκ, ίσως κι άλλοι, θα θυμούνται εκείνη τη βραδιά στο “1002 νύχτες”, όπου ο Θύμιος βρέθηκε σε συνθήκες …εκκλησίας κι έπαιξε τόσο “απαλά” που δεν πιστεύαμε τι και ποιον ακούμε! Ήταν η βραδιά που μου επιβεβαίωσε πόσο μεγάλος παίχτης είναι.
Χωρίς διάθεση αμφισβήτησης της ιστορίας πρέπει να την μεταφέρουμε κάποια χρόνια πίσω γιατί ο Αιμίλιος Βεάκης πέθανε το 1951.