Να δούμε και τι υπάρχει για τον άλλο γνωστό, σχετικά πρόσφατο κατασκευαστή, εκείνον που έκανε τα όργανα του Γιοβάν Τσαούση:
Αρχική συζήτηση: Ταμπουρο-μπούζουκο του Γιοβάν Τσαούς. Το κείμενο του Κουνάδη το επαναξαναπαραθέτω για λόγους πληρότητας της συλλογής, όχι για να το σχολιάσουμε εδώ. Είναι ένα κείμενο που πάντα θα προκαλεί συζητήσεις. Όποιος έχει λόγο ας τον πει, αλλά να κάνει ένα κλικ στην αρχική συζήτηση.
Στον Κυριάκο Πεσματζόγλου ή Λαζαρίδη έχει αφιερώσει ένα κεφάλαιο και ο Πέτρος Μουστάκας, στη διδ. διατριβή του Η επαγγελματική κατασκευή μουσικών οργάνων στην Αθήνα από τα μέσα του 19ου αιώνα έως την εποχή του Μεσοπολέμου, σελ. 230-233. Ο Μουστάκας αντλεί τα στοιχεία του από δύο άρθρα εφημερίδων, πέρα από το ως άνω του Ριζοσπάστη: ένα από τα Νέα, 11 και 12 Οκτωβρίου 1976, κι ένα από το περιοδικό Ήχος & Hi-Fi, Ιούνιος 1981. Ο Λαζαρίδης έμαθε την τέχνη στο χωριό του το Βουδάριο της Καππαδοκίας, κοντά σ’ έναν Γερμανό (!) μάστορα που δεν είναι γνωστό πώς βρέθηκε εκεί. Μιλάει πολύ για μπουζούκια, καθόλου για ταμπουράδες ή σάζια. Όθεν συνάγω ότι στη συγκεκριμένη περιοχή, εκείνη την εποχή (μέχρι την Καταστροφή -ο Λαζαρίδης γεννήθηκε το 1905), όργανα σαν του Γιοβάν Τσαούση τα έλεγαν μπουζούκια.
— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 12:11 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 12:02 —
Σε αγγλόφωνα κείμενα το fret το έχω δει να αναφέρεται εξίσου σε τάστα και σε μπερντέδες. Εδώ ήταν μπερντέδες, συγκεκριμένα δε:
According to a collaborator of Karas, the “tampouras” he commissioned was only 60 cm long and had so many frets that it was practically impossible to play, that is to produce clearly the sound of all notes on the fingerboard. Karas wanted it for theoretical purposes. Αυτόθι. Ο συνεργάτης του Καρά είναι ο Γιάννης Αρβανίτης (προσωπική συνέντευξη στη συγγραφέα). Το όργανο του Μιχ. (όχι Σ., Νίκο) Σκεντερίδη που έχει ο Ανωγειανάκης έχει συνολικό μήκος 114 εκατοστά, από τα οποία η ανοιχτή χορδή πρέπει να είναι περίπου 2/3 -η κεφαλή είναι ασυνήθιστα μακριά.