Αγαπητοί μου φίλοι χαίρεται.
Θα ήθελα μέσα από το υπέροχο αυτό forum να γράψω δυο λόγια προς ενημέρωση όσων θα ήθελαν να γνωρίσουν έναν άνθρωπο με ξεχωριστή φωνή από τους λίγους και δυστυχώς αφανείς που υπάρχουν σήμερα γύρω μας. Επιτρέψτε μου σύντομα να σας παραθέσω μια μικρή ιστορία…
…Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μια γειτονιά του Αιγάλεω. Στη γειτονιά που φιλοξένησε δύο “τεράστιους” του ελληνικού μας τραγουδιού, τον Γιώργο Ζαμπέτα και τον Στράτο Παγιουμτζή. Δεν θα αναφερθώ στο παρόν για αυτούς(τι να πρωτογράψει κανείς…).Τον αείμνηστο Γιώργο Ζαμπέτα είχα την τύχη να τον προλάβω εν ζωή.Τον άνθρωπο με τα αηδόνια στο λαιμό…,τον αξεπέραστο “Στράτο” δυστυχώς όχι.
Παραμένω όμως ένας από τους πιο τυχερούς λαϊκούς μουσικούς του κόσμου(παίζω μπουζούκι)!Γιατί…!!!
Μεγάλωσα μαζί με τον εγγονό του Στράτου Παγιουμτζή,τον Στράτο το νεότερο που κανείς δεν είχε υπολογίσει τι έκρυβε μέσα στο DNA του μέχρι που μου έδωσε την ευκαιρία να το ανακαλύψω πριν λίγα χρόνια,όταν πλέον ήταν 25άρης και η φωνή του είχε <δέσει> για τα καλά. Ένα χειμωνιάτικο πρωϊνό με κάλεσε να πιούμε καφεδάκι και να του παίξω κανένα τραγουδάκι για να τραγουδήσει. Έτσι και έγινε. Μόνο που μόλις άνοιξε το στόμα του και άρχισε να τραγουδάει με δυσκολία ολοκλήρωσα(παιχτικά)το τραγούδι.Ανατρίχιασα!ʼφησα το μπουζούκι από τα χέρια και έβαλα τα κλάμματα.“Τί έπαθες ρε?” μου είπε.Τι να του πώ? Τα συναισθήματα που μου δημιούργησε ήταν πρωτόγνωρα και δεν ήξερα τι να του απαντήσω. “Ρε Στράτο” του είπα, “τί φωνάρα είναι αυτή?”.
συνεχίζεται…
