Σου 'χει λάχει σου 'χει λάχει - Γιάννης Παπαϊωάννου

Εδώ άμα λάχει :upside_down_face:

https://www.vmrebetiko.gr/item/?id=9880

1 «Μου αρέσει»

Ευχαριστώ πολύ, Άνθιμε! Βλέπω λοιπόν ότι στην ετικέτα δεν αναφέρεται συνθέτης, ούτε σ’ αυτό το κομμάτι ούτε στην άλλη πλευρά (Μπάτης ο δερβίσης).

Είναι βέβαιον ότι αν υπήρχε αναγνωρισμένος συνθέτης (με την οικονομική έννοια: που να εισπράττει) θα αναγραφόταν υποχρεωτικά στην ετικέτα;

Και μια συνειρμική απορία: αν οι δημιουργοί ενός τραγουδιού εισπράττουν ένα ποσοστό Χ% από τις πωλήσεις, στα χωρίς δημιουργό ποιος το εισπράττει αυτό το ποσοστό;

Εγώ θα ρωτούσα από πότε και μετά ξεκίνησαν οι δημιουργοί να εισπράττουν; :sweat_smile:

Καθόλου. Ό,τι ήθελαν έκαναν οι εταιρίες, με κριτήριο τη βολή τους ή, στην καλύτερη, το μεγαλύτερο τελικό όφελος για τις ίδιες.

Επειδή κανείς δεν εισπράττει αν δεν υπάρχει απαίτηση για είσπραξη, δεν νομίζω να υπήρξε ούτε μία περίπτωση που να μην δηλώθηκε συνθέτης και στιχουργός. Από οριστική παγίωση της πληρωμής των συντελεστών, μέχρι τη γνωστή ιστορία με Ντιρλαντά, καπετάν Παντελή, Σαββόπουλο και Σαμίου.

Πολύ ενδιαφέρον ερώτημα. Απάντηση εγώ, τουλάχιστο, δεν έχω.

Είδαμε κάποια copyright για Βόρεια Αμερική στις παρτιτούρες του Τούντα, οπότε ίσως εκεί γύρω στο 1930 να υπήρχαν εισπράξεις από Αμερική, αλλά όχι από Ελλάδα!

παντως το εχουν παιξει καταπληκτικα οι μπαγασηδες. δεν πα να βαλεις τωρα τους καλητερους μουσικους και τραγουδιστες να το πουν… τιποτα…

1 «Μου αρέσει»

Όοοοχι, πολύ πολύ νωρίτερα το τοποθετώ, αλλά όχι βάσει στοιχείων, που απλά δεν τα έχω. Για την ψυχή της μάνας του κανένας δεν τραγουδάει, κανένας δεν παίζει, κανένας δεν γράφει τραγούδια. Άρα, με την εμφάνιση της δισκογραφίας στην Ελλάδα, πρέπει να αρχίζουν και οι πληρωμές. Ήδη δεκαετία ΄20, γνωρίζουμε ότι η εταιρία έστελνε τον Νταλγκά στο Μόναχο, μαζί με μουσικούς, γιατί ερχόταν φτηνότερα να τους πληρώνει διαμονή από το να ξεκουνηθεί ολόκληρο συνεργείο να έρθει στην Αθήνα για ηχογραφήσεις. Είναι η εποχή που ο Νταλγκάς μέσα σε ένα μήνα ξεπέταγε 400 και παραπάνω τίτλους. Τζάμπα θα τραγούδαγε, μόνο για φαί και μπίρα;

Ιδίως βέβαια, κανείς δε γράφει τζάμπα τραγούδια για τα οποία ο τραγουδιστής θα πληρωθεί!

Μα νομίζω ότι έχουμε δει σε ετικέτες ενδείξεις ανάλογες με το «παραδοσιακό». Η συγκεκριμένη λέξη δε συνηθιζόταν βέβαια τότε, αλλά δεν έγραφαν «δημώδες» ή ξερωγώ «πελοποννησιακός χορός» κλπ.;

Και βέβαια, αν κανείς δεν εισπράττει (εφόσον υπάρχει αυτή η περίπτωση), τότε προφανώς γίνεται ανακατανομή. Δεν εξανεμίζεται το ποσοστό, ούτε το δίνουν υπέρ των πτωχών. Οπότε βασικά το ερώτημά μου είναι αν το έπαιρνε η εταιρεία, ή οι μουσικοί, ή και οι δύο σε ποσοστά κλπ.

Σήμερα πάντως σαφώς υπάρχει αυτή η περίπτωση.

Ε, από ΄κεί και πέρα είναι πλέον θέμα παζαριού. Συνήθως, ποσοστά επί της ποσότητας των πωλουμένων δίσκων ήταν, μεγαλύτερα για τραγουδιστή ή συνθέτη, ελάχιστα ή και σκέτο lump sum για τον στιχουργό, μουσικούς κλπ.

Μήπως απλά πληρώνονταν για την ηχογράφηση και όχι για τα δικαιώματα; Το έχουμε σκεφτεί; Δηλαδή να έρχεται η εταιρία να τους δίνει λεφτά για να μπουν να ηχογραφήσουν και τα λεφτά από τις πωλήσεις να πηγαίνουν στην εταιρία. (?!?!) Το έχει ψάξει κάποιος να μας πει από πότε ξεκινούν τα δικαιώματα των δημιουργών;

Τί θα πει «πηγαίνουν στην εταιρία»; Ποσοστά είναι, επί των πωλήσεων, μινιμάρισμα ρίσκου: αν δεν πάμε καλά, δεν έχει λεφτά, αλλά και να μη χάσουμε. Ακόμα κι ο Καζαντζίδης, αναγκάστηκε τελικά να χάσει εκείνος, όχι η εταιρία. Δεν έχω πάντως υπόψη μου σχετική μελέτη. (Άνθιμος ακούει; )

αλλη μια παραλλαγη της ιδιας μελωδιας…

η οποια μοιραζεται μερη με αυτην στο 1.49

Είναι η ίδια βασική μελωδία του
ΣΤΟ ΓΕΝΤΊ ΚΟΥΛΕ ΩΡΑΙΑ

1 «Μου αρέσει»

Μπράβο, σωστός - σωστοί κι οι δύο. Επίσης και:

(Περιέργως, δεν μπορώ να θυμηθώ άλλα σε παλιές ηχογραφήσεις, μόνο όσα αναφέραμε ήδη. Ωστόσο είναι τόσο έντονη η γενική μου αίσθηση ότι πρόκειται για κοινότατο σκοπό, ώστε πρέπει να υπάρχουν και παλιές ηχογραφήσεις που απλώς δε μου 'ρχονται.)


Καθως και:

Επίσης, τραβώντας λίγο από τα μαλλιά, βλέπουμε κι εδώ το ίδιο μοτίβο, με τον ρυθμό αναποδογυρισμένο σε 3-2-2-2:

Ένα ένα έρχονται…

Στην Ελλάδα ο πρώτος Νόμος περί πνευματικής ιδιοκτησίας ήταν νομίζω ο Ν. 2387/1920 “Περὶ τῆς πνευματικῆς ἰδιοκτησίας”, όπου λαμβανόταν μέριμνα και για τα της μουσικής:

“Οἱ συγγραφεῖς, οἱ μουσικοὶ συνθέται, οἱ ζωγράφοι ἢ σχεδιογράφοι, οἱ γλύπται, οἱ τορευταὶ καὶ οἱ χαράκται πρωτοτύπων ἢ ἐκ διασκευῆς ἢ αντιγραφῆς ἢ μεταφράσεως ἔργων ἔχουσιν ἐφ’ ὅρου ζωῆς τὸ ἀποκλειστικὸν δικαίωμα τῆς ἐκδόσεως ἢ τοῦ δι΄ ἀναπαραγωγῆς ἢ ἀντιγραφῆς πολλαπλασιασμοῦ τῶν ἔργων αὑτῶν καθ’ οἱονδήποτε τρόπον καὶ ὑπὸ οἱονδήποτε τύπον ἢ τῆς δημοσίᾳ ἐκτελέσεως, προκειμένου περὶ μουσικῶν συνθέσεων, καὶ τῆς ἐκχωρήσεως τῶν δικαιωμάτων τούτων εἰς ἄλλους.” (άρθρο 1ο)

Παράλληλα, έπαιζε μπάλα διεθνώς από το 1851 η Sacem (Société des auteurs, compositeurs et éditeurs de musique), ενώ τον Ιανουάριο του 1930 ιδρύεται στην Ελλάδα και η ΑΕΠΙ.

Επίσης, μια καλή ιδέα του τι συνέβαινε στην πράξη με αμοιβές και δικαιώματα παίρνουμε και από τα συμφωνητικά που υπάρχουν στο βιβλίο του Πετρόπουλου (βλ. π.χ. του Μοντανάρη του 1931)

1 «Μου αρέσει»

Κρίνοντας από καρτέλες της ΑΕΠΙ στο όνομα του Βαγγέλη Παπάζογλου
[από το Γ’ Βιβλίο του Γιώργη, σελ. 488 - 493]
φαίνεται να μην πληρώνονταν οι δημιουργοί απευθείας κατά την ηχογράφηση των τραγουδιών.
Οι δημιουργοί προκύπτει ότι πληρώνονταν τα πνευματικά τους δικαιώματα, κατά έτος και μάλιστα ανά τρίμηνο.

Όπως φαίνεται μάλιστα από τη σελ. 493, οι πληρωμές γίνονταν με βάση τις πωλήσεις των δίσκων.

2 «Μου αρέσει»

Γύρω στα μέσα της δεκαετίας του 1920 πρέπει να άρχισαν να πληρώνονται δημιουργοί, εκτελεστές και τραγουδιστές.

Οι τραγουδιστές συνήθως πληρώνονταν εφάπαξ αμοιβή ανά μουσικό τεμάχιο. Άλλοι τραγουδιστές μπορεί να είχαν συμβόλαιο για ερμηνεία τόσων τραγουδιών ανά χρονική περίοδο.

Οι εκτελεστές και διευθύνοντες την ορχήστρα αμείβονταν μετά τη φωνοληψία ανά μουσικό τεμάχιο ή εν συνόλω για τόσα τραγούδια

Οι δημιουργοί αμείβονταν με ποσοστό επί της λιανικής τιμής πώλησης εκάστης πλευράς δίσκου (π.χ. βλέπω 3,75% στην περίπτωση του Μοντανάρη)

Δηλαδή μέχρι τότε δούλευαν τζάμπα;

Σε ελλαδικό δισκογραφικό πλαίσιο αναφέρομαι.