Ο ακροατής είναι ακροατής. Ο μουσικός είναι μουσικός.
Ο ακροατής της στιγμής που γενικά στη ζωή του συμβαίνει να είναι μουσικός, είναι κι αυτός ακροατής. Επαρκέστερος ίσως, αλλά θα ήταν πολύ άδικο να θεωρήσουμε τις δικές του ακροαματικές δεξιότητες ως μέτρο για τον ιδεώδη ακροατή των ονείρων μας.
Τον εκπαιδευμένο, πραγματικά επαρκή ακροατή, όλοι τον γουστάρουμε. Αλλά ας τον δεχτούμε μάλλον σαν ένα αναπάντεχο δώρο.
Ετσι ακριβως…θυμηθηκα τωρα πριν λιγα χρονια ειχα παει με ενα φιλο μου, να δουμε το 10χρονο παιδι του που μαθαινε μπουζουκι σε ενα ωδειο. Φευγοντας και μπροστα στον δασκαλο λεω στον μικρο: “Καλα παιζεις με το κιθαρομπουζουκο, αλλα καποια στιγμη θα σου δειξω και το τριχορδο που ειναι και το αυθεντικο μπουζουκι”.!!!
Ο δασκαλος δεν ειπε τιποτα, απλα εφυγε αφου με αγριοκοιταξε με μισος:)
Τι εννοειτε “ευρύτερη παιδεία, κάτι που δυστυχώς δεν είναι εύκολο να συμβεί…ειδικά στις ημέρες μας.”?
Στις μερες μας, ακομα και καποιος που δεν ειναι μουσικος ή που δεν ασχολειται με το ρεμπετικο ή το λαϊκο ρεπερτοριο, μπορει να εχει προσβαση πολυ ευκολα στην πληροφορια και με πληροτητα. Πατας ενα κουμπι στο διαδικτυο και σου ερχονται κατεβατα. Εχεις διαθεσιμους το Μητσακη, το Ζαμπετα, τον Κηρομυτη και πολλους αλλους να σου μιλουν για το τριχορδο και το τετραχορδο απο την ανεση του σπιτιου σου.
Δηλαδη παλαιοτερα, στην εποχη παντοκρατοριας του τετραχορδου, ο πολυς ο κοσμος ειχε “ευρυτερη παιδεια” και δειλα-δειλα ξαναεμφανιστηκε στο προσκηνιο το τριχορδο? Δεν το νομιζω.
Προσωπικα, περα απο τις μοδες και τις επιλογες των μεγαλων σολιστ που διαμορφωνουν μια αποψη, και φυσικα απο τη διαθεσιμοτητα των δασκαλων (πχ ενας δασκαλος μπουζουκιου που σημερα ειναι ανω των 50, ειναι πολυ πιθανοτερο να εχει σαν πρωτο οργανο το τετραχορδο παρα το τριχορδο, γιατι με αυτο ξεκινησε λογω εποχης) πιστευω οτι εχουν δημιουργηθει διαφορα ταμπου που εχουν καταστησει το “το τετράχορδο - καλώς ή κακώς - [να] αποτελεί το όργανο επιλογής για κάποιο παιδάκι που θα απευθυνθεί στο ωδείο της γειτονιάς για να μάθει μουσική”:
Πχ:
“Το τετραχορδο διδασκει μεγαλυτερη δεξιοτεχνια”
“Το τετραχορδο εχει πιο ευρυ ρεπερτοριο, γιατι μπορει να παιξει και ρεμπετικα και πιο συγχρονα”
“Το τετραχορδο επειδη μοιαζει με την κιθαρα στο χορδισμα βοηθα στην παραλληλη διδασκαλια ή στο να μεταπηδησει καποιος απο το ενα στο αλλο”
“Το ρεμπετικο ρεπερτοριο του τριχορδου δεν ειναι “καταλληλο” για ενα μικρο παιδακι”
“Καποιος που ξερει τετραχορδο μπορει να παιξει και τριχορδο”
Γειά σου ρε Περικλή! Αυτή η διατύπωση, αμέσως μου θύμισε την ατάκα «Τα κορόϊδα που δεν ξέρουν να γλεντήσουνε, θέ΄νε με τις λουκουμάδες να μεθύσουνε».
(για όσους δεν το ΄πιασαν καλά, να διευκρινίσω ότι την ίδια χρονική περίοδο του 24ώρου, δηλαδή τις μικρές ώρες, όπου κάποιοι τα κοπανάγανε και γλένταγαν μερακλωμένοι, κάποιοι άλλοι απολάμβαναν τους λουκουμάδες τους σε άλλο μαγαζί, όπου μουσική δεν υπήρχε και αλκοολούχα δεν σερβιρίζονταν).