Στη γενικότερη συζήτηση γιά το “ρεμπέτικο” υπάρχουν κάποια κεντρικά θέματα που έρχονται και επανέρχονται. Γιά παράδειγμα, “τί είναι ο μάγκας;”, “ήταν το ρεμπέτικο από άντρες γιά άντρες;”, “υπήρχαν πράγματι οι ελεύθερες γυναίκες του ΄30;” κλπ.
Ανοίγει η κουβέντα, συνήθως αποπροσανατολίζεται, μένει στη μέση, σταματάει λειψή. Μετά από λίγο καιρό το θέμα επανέρχεται, σε παραλλαγμένη μορφή, και ξαναγίνεται το ίδιο.
Η πρόταση που κάνω είναι, να μαζευτούν τα κύρια σημεία των συζητήσεων πάνω σε τέτοια κεντρικά θέματα, σ΄ένα ευκολόβρετο μέρος, και να καταχωρηθούν κάποιες “θέσεις” που θα εκφράζουν και τη στάση των μελών του forum.
Τα κείμενα αυτά δε χρειάζεται να είναι αμετακίνητα και παγιωμένα, μιά και νέα στοιχεία που προκύπτουν θα τα βάζουν υπό ερωτηματικό. Τότε, θα γίνονται προσθαφαιρέσεις. Οι συζήτήσεις όμως θα βασίζονται σε κάτι ήδη υπάρχον. Έτζι, απεμπλεκόμαστε από την αέναη επανάληψη/ανακύκλωση και χτίζουμε παραπέρα.
Το ενδιαφέρον για μένα είναι γιατί στο φόρουμ αποφεύγουν τέτοια θέματα που αναφέρεις (έτσι μου φαίνεται, αν κάνω λάθος να μου το πείτε). Σίγουρα υπάρχουν μόνο λίγα στοιχεία για την εποχή τότε, αλλά συμπεράσματα μπορούμε να κάνουμε. Ίσως η δυσκολία είναι γιατί για τον κάθε άνθρωπο το ρεμπέτικο είναι κάτι διαφορετικό …γι’ αυτό και ο μάγκας είναι διαφορετικό?
Εγώ ψάχνω το αυθεντικό, αυτό κάνει τα πράγματα πιο εύκολα για κατανόηση.
Εγώ βρίσκω ότι πρόβλημα είναι και κάπου αλλού. Στο ότι βλέπουμε το ρεμπέτικο σα μεμονωμένο μουσικό φαινόμενο και δε το συνδέουμε με τα “μακρινά” ( αδέρφια του στην Πορτογαλία, Ισπανία, Αργεντινή. Ακόμα, ο τρόπος των συζητήσεων δείχνει ότι δε παίρνουμε υπόψη μας και δε συνδυάζουμε τα, από δω κι απο κει, στοιχεία που διατίθενται γιά την εποχή. Ποιά στοιχεία; Μέσα στις εκθέσεις γιά το προσφυγικό ζήτημα υπάρχει αφθονία στοιχείων και συγκριτικοί πίνακες γιά τους πρόσφυγες και τους ντόπιους. Από κει μπορεί κανείς, χρησιμοποιώντας και τη φαντασία του, να βγάλει αρκετά συμπεράσματα. Οι περισσότεροι όμως όταν μιλάνε γιά στοιχεία εννοούν αυτά που υπαγόρευσε ο Μάρκος και οι άλλοι ρεμπέτες. Εμ, έτσι δε γίνεται δουλιά (με ιώτα!)
Σ΄ότι αφορά τον ορισμό του μάγκα, είναι σαφές ότι ποτέ δε πρόκειται, ούτε και χρειάζεται να καταλήξουμε σ΄ένα κοινά αποδεκτό ορισμό. Ο καθένας μπορεί να νομίζει ότι θέλει, ότι τον βολεύει. Όμως, θα πω μονάχα ότι εμείς σήμερα είμαστε, αντικειμενικά, σε θέση να δώσουμε πολύ πιό συγκεκριμένο ορισμό απ΄ότι μπορούσαν οι μάγκες της εποχής. Ελπίζω πως δε χρειάζεται να εξηγήσω το γιατί.
Το αυθεντικό που λες είναι ένα είδος άπιαστου πουλιού που όμως πρέπει να το ψάχνουμε.
O κίνδυνος της εξιδανίκευσης του παρελθόντος,της ωραιοποίησης και αποσιώπησης στοιχείων που πιθανώς δεν συνάδουν με την εικόνα που θέλουμε να έχουμε για το Ρεμπέτικο είναι υπαρκτός.Από την άλλη δεν πρέπει να παραβλέπουμε την πολυπλοκότητα του φαινομένου,το Ρεμπέτικο κατά μία επιτυχή διατύπωση δεν αποτελεί είδος,αλλά γένος,οπότε και για τον κάθε άνθρωπο μπορούν να υπάρχουν ‘‘πολλά ρεμπέτικα’’ κι όχι μόνο ένα.
Για τους μάγκες μπορούν να ειπωθούν πολλά,πάντως σημαντικό μέρος του μύθου του Ρεμπέτικου,της γοητείας που ασκεί οφείλεται σ΄αυτούς.Χαρακτηριστικά τους,όπως ο ελευθεριάζων βίος πέρα από κοινωνικές συμβάσεις,το πνεύμα ανταρσίας κι απείθειας,η επιδεικτική ανδροπρέπεια μαγνητίζουν πολλούς ακόμη και σήμερα.
Βασικά το θέμα ρεμπέτικο σαν μουσικό είδος (?) και το φαινόμενο του μάγκα είναι δυο διαφορετικά πράγματα κατά τη γνώμη μου.
Κώστα, στο εξωτερικό δεν βλέπουμε στο ρεμπέτικο μεμονωμένο, και πρέπει να πω ότι εγώ διάβασα πολύ καλά κείμενα τα οποία θεωρώ πάρα πολύ σπαυδαία στο ψάξιμο για το “άπιαστου πουλιού” (ωραία έκφραση).
Παναγιώτη, δεν καταλαβαίνω την πρόταση σου “το ρεμπέτικο κατά μια επιτυχή διατύπωση δεν αποτελεί είδος”, αν έχεις όρεξι να την πεις με άλλα λόγια, θα χαιρόμουνα πολύ, γιατί μου αρέσουν οι απόψεις σου.
η ομοσεξουαλικοτητα δε μπορουμε να πουμε οτι φαινεται μεσα απο τα ρεμπετικα οσο για τις γυναικες εχουν γραφτει πολλα οπως η ντερμπεντερισα κοροιδο αδικα γυρνας μορτισα το μινορε της ταβερνας ραντεβου σαν περιμενω για αυτο το ριχνω στο ποτο η μπολσεβικα το μαριανθακι νεα μερακλου σε διωξαν απο την κοκκινια διαμαντω αλανιαρα η λιλη η σκανταλιαρα το μωρο ησουνα ξυπολητη και αλλα
αδέρφια του στην Πορτογαλία, Ισπανία, Αργεντινή. Ακόμα, ο τρόπος των συζητήσεων δείχνει ότι δε παίρνουμε υπόψη μας και δε συνδυάζουμε τα, από δω κι απο κει, στοιχεία που διατίθενται γιά την εποχή. Ποιά στοιχεία; Μέσα στις εκθέσεις γιά το προσφυγικό ζήτημα υπάρχει αφθονία στοιχείων και συγκριτικοί πίνακες γιά τους πρόσφυγες και τους ντόπιους. Από κει μπορεί κανείς, χρησιμοποιώντας και τη φαντασία του, να βγάλει αρκετά συμπεράσματα. Οι περισσότεροι όμως όταν μιλάνε γιά στοιχεία εννοούν αυτά που υπαγόρευσε ο Μάρκος και οι άλλοι ρεμπέτες. Εμ, έτσι δε γίνεται δουλιά (με ιώτα!)