Ρεμπέτικη φρασεολογία και άγνωστες λέξεις

Το Ρεμπέτικο Γλωσσάρι Συζήτηση για το Ρεμπέτικο Γλωσσάρι
1246

Ρωτησα καποιον που οι γονεις του ηταν Μικρασιατες και ηρθαν στον Περαια με την καταστροφη,και μου ειπε οτι Καραβας λεγοταν μια περιοχη της Σμυρνης!!!!
Για αυτο οι προσφυγες που, φτανοντας σε διαφορα μερη στην Ελλαδα εδιναν το ονομα Καραβας σε πολλες απο τις συνοικιες που δημιουργουσαν!!!
Το γιατι ονομαζοταν αυτη η περιοχη της Σμυρνης ετσι ,δεν μπορεσε να μου το εξηγησει.
…

Φιλε Νικο
Για το ονομα Κοκκινια εχω ακουσει απο τους παλιους οτι δεν ηταν μονο το κοκκινο χωμα που εδωσε το ονομα σε αυτη την ωραια πολη,αλλα και οι πολλες παπαρουνες που ειχε η περιοχη.
Κωστας.

1247

Πιθανόν, Κώστα, αλλά το κοκκινόχωμα μου φαίνεται πιθανότερο.

Στο Τσιρίγο όμως, έχουμε εγκατάσταση προσφύγων, και μάλιστα σε παραθαλάσσια περιοχή; Κανένας ντόπιος; Στη Φλώρινα, στην Κύπρο, στη Λακωνία;

1248

Περιοχή της Σμύρνης με το όνομα “Καραβά” δεν έχω εντοπίσει.
Στις παραθαλάσσιες περιοχές, η ονομασία αυτή, ίσως οφείλεται σε κάποιον που είχε καράβι ή καράβια, μεγαλογαιοκτήμονα…
Ή, σε άλλες πάλι περιοχές, ίσως προέρχεται από τον “κάραβο” της αρχαιότητας, που σήμαινε “κάβουρας”…
Δεν μπορούμε να μιλήσουμε με σιγουριά.

Για την κυρία Παχύ: πρόκειται για την Αιμιλία Σκουζέ, κόρη του μεγαλογαιοκτήμονα Γεώργιου Σκουζέ, η οποία είχε παντρευτεί τον πλούσιο έμπορο και επίσης κτηματία, Γεώργιο Παχύ.
Έτσι, με το γάμο αυτό, ενώθηκαν οι περιουσίες τους, και κατείχαν ένα μεγάλο κομμάτι της Αττικής.
Άρα, δεν είχε σχέση, η τόσο μεγάλη περιουσία γης που διέθεταν, με το παλάτι.
Ο Παχύς είχε αγοράσει το 1875 από τον Κάρολο Μερλέν την περιοχή “Κουτσικάρι”, η οποία τότε πήρε και το όνομά του: “συνοικισμός Παχύ”.
Μετά το 1912, κληρονομήθηκε η περιοχή στις δυο του κόρες, [η μια είχε παντρευτεί το Σερπιέρη της Λαυρεωτικής και η άλλη τον Ηπειρώτη Αυγερινό Αβέρωφ ] και σιγά σιγά άρχισαν να πουλιούνται κομμάτια της περιοχής αυτής.
Αργότερα, η περιοχή αυτή πήρε ξανά το όνομα που είχε παλιά, και που ήταν “Κορυδαλλός”.

1249

Πολύ ενδιαφέρον, γενικώς, Ελένη. Αλλά ο Μπαγιαντέρας τη δεκαετία ΄30 για Κουτσικαριώτισσα μιλάει, όχι για …Παχύτισσα, άρα μάλλον δεν “κάθησε” το όνομα του ιδιοκτήτη στο συνοικισμό.

υ.γ. Που τα βρίσκεις, μωρέ;!!! Υποθηκοφυλακείο έχεις;

1250

Έτσι είναι ΕΛΕΝΗ μου , μόνο που τις - “ανώτερες” υπηρέτριες κατ ΄ εμέ - τις έλεγαν “κυρίες των τιμών”.
Οι γεροντότεροι εδώ στην περιοχή λέγαν για την ΠΑΧΥΝΑ ,- με αυτό το όνομα είναι εδώ γνωστή - , ότι ήταν από τις κυρίες των τιμών,που είχαν ενασχόληση το μεγάλωμα,των πριγκηπών,και διαδόχων. Ως εκ τούτου δωρήθηκε ένα μεγάλο κομμάτι γης σε αυτήν . Δεν έχω καμμιά αντίρρηση σε όσα λες. Πολλές φορές η αλήθεια είναι κάπου στην μέση.
Η περιοχή λεγόταν επί τουρκοκρατίας ΚΟΥΤΣΟΥΚΑΡΙ που σημαίνει, ΜΙΚΡΟΠΑΝΤΡΕΜΕΝΗ,από το κουτσούκ που σημαίνει κάτι το μικρό, - κούτσικο λέμε ακόμα και σήμερα σε πολλές πεςριοχές το μικράκι - και και το ΚΑΡΙ πού σημαίνει σύζηγος.
Πριν κτιστεί λοιπόν ο ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΣ, ήταν μια περιοχή με αγρούς όπου αφθονούσαν οι κορυδαλλοί, σε σχέση με άλλα πτηνά.Είχε κάνει εντύπωση μάλιστα στους νεοφερμένους μικρασιάτες. έτσι με την νέα ονοματοδοσία της περιοχής,όπου τα τούρκικα ονόματα,πήγαν περίπατο,έμεινε το ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΣ.
Για να μην παρεξηγούμαι, όλες τις πληροφορίες που αναφέρω δεν είναι από " Υποθηκοφυλακεία " ή άλλες επίσημες πηγές , αλλά από απλές κουβέντες,και ιστορίες παππούδων, και γιαγιάδων.

1251

Η “επίσημη”, τουλάχιστον, εκδοχή λέει πως η περιοχή ονομάστηκε “Κουτσικάρι” από τον Εμμανουήλ Κουτσικάρη, που διατέλεσε και δήμαρχος Αθηναίων, κατά την εποχή 1862-1865.
Ήταν ο τσιφλικάς της περιοχής Κορυδαλλού και από το όνομά του η περιοχή ονομάστηκε “Κουτσικάρι” , όνομα που διατηρείται ακόμα και σήμερα, στη μνήμη των παλιότερων.
Τι σημαίνει “κουτσικάρι” στα τουρκικά, μπορούμε βέβαια να το ψάξουμε.

Πάντως, μου φαίνεται απίθανο, Νίκο, κυρίες των τιμών να παίρνουν ως δώρο τόσο μεγάλες εκτάσεις γης.
Με το γάμο Σκουζέ Αιμιλίας και Γεώργιου Παχύ, οι εκτάσεις της οικογένειας έπιαναν …από την Αμφιάλη και έφταναν μέχρι τη λεωφόρο Καβάλας…
Μιλάμε για προγόνους (Σκουζέ) που ήταν τραπεζίτες, επιχειρηματίες στην Τεργέστη, με μεγάλη ακίνητη περιουσία στην Αθήνα και γενικά στην Αττική.
Το σημερινό Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Χαϊδαρίου (το “Παλατάκι”) ήταν ιδιόκτητη έπαυλη που κατοικούσε η Αιμιλία Σκουζέ με τον Παχύ.

Όχι ότι έχουν και καμιά ιδιαίτερη σημασία τα τσιφλίκια των τάδε ή των δείνα… :112:

1252

Από βιβλίο το οποίο αναφέρεται στην ιστορία του Πειραιά:

Η ονομασία “Λεμονάδικα” είναι βέβαια η ακτή Τζελέπη (πλατεία Καραϊσκάκη)
και οφείλει την ονομασία αυτή (“Λεμονάδικα”) στο ότι, στο συγκεκριμένο σημείο έφταναν και άραζαν καΐκια και ιστιοφόρα εμπορικά, γεμάτα φρούτα, κυρίως όμως λεμόνια, από τα νησιά.

1253

Τα ονομαστά λεμόνια του ΠΟΡΟΥ.

1254

Η έννοια μαύρο σύρμα υνητικά θα μπορούσε να σημαίνει το μα΄ρο όμως και βάσει του Τσιφόρου η έννοια μάυρο σύρμα είναι το σύρμα που κυνάγανε οι τσιλιαδόρι έξω από τους τεκέδες για να τα κρύψουνε σε ΄περίπτωση που εκαναν ντου οι μπάτσοι στο τεκέ

1255

Από το τραγούδι “Ο πασατέμπος” , στίχοι: Γ. Γιαννακόπουλου, μουσική: Χιώτη, με τους Κασιμάτη και Ρόζα στην πρώτη εκτέλεση, το 1939.

[u]κόνξες[/u] (όπως είναι το σωστό, γιατί μερικές φορές στα πάλκα ακούγεται "κόγξες’ ):

  1. νάζια ή πείσματα.
  2. αντιδραστική ενέργεια ή συμπεριφορά, καπρίτσιο, ιδιοτροπία, παραξενιά.
  3. υπαναχώρηση σε κάτι, το οποίο είχα υποσχεθεί ή το οποίο είχα συμφωνήσει.
    [παλ. σημ. : για μηχανή αυτοκινήτου που δεν παίρνει μπρος < αγγλ. conks (“car conks out” )
    =σβήνει, δεν παίρνει μπρος η μηχανή του αυτοκινήτου]

Και, ο [u]πασατέμπος[/u] αναφέρεται με την έννοια της ασήμαντης, περιστασιακής απασχόλησης κάποιου για να μην πλήττει.(*)

[ιταλ. (νότ. διάλ.) passatempo < passa (passo= περνώ + tempo = χρόνος) =
αρχική σημ.: =διασκέδαση, κάτι για να περνά η ώρα < γαλλ. passetemps).]

  • Μάλλον εμείς οι Έλληνες στην αρχική (ξένη) σημασία της λέξης “περνώ την ώρα μου” και “διασκεδάζω” συμπεριλάβαμε και την ενασχόληση με τους ψημένους κολοκυθόσπορους.
    Απ’ ό,τι βλέπω στα ιταλικά λεξικά, η σημασία της λέξης δεν επεκτείνεται και σε σπόρους…
1256

κόνξες (όπως είναι το σωστό, γιατί μερικές φορές στα πάλκα ακούγεται "κόγξες’ ):

  1. νάζια ή πείσματα.
  2. αντιδραστική ενέργεια ή συμπεριφορά, καπρίτσιο, ιδιοτροπία, παραξενιά.
  3. υπαναχώρηση σε κάτι, το οποίο είχα υποσχεθεί ή το οποίο είχα συμφωνήσει.
    [/QUOTE]
    Ειδικά οι ‘‘κόνξες’’, χρησιμοποιούνται και σήμερα ως έκφραση σε περιοχές έξω απο τα αστικά κέντρα, κυρίως στους λεγόμενους ‘‘ντόπιους’’ οικισμούς (όπως πχ στα Βασιλικά Θεσσαλονίκης όπου κατοικώ) με την ερμηνεία - ακριβώς - που έδωσε η Ελένη. Και πάντα σε πληθυντικό αριθμό.
1257

Ερώτηση μεγαλειώδης: Δ γνωρίζω εαν στη ρεμπέτικη διάλεκτο τουλάχιστον τότε αλλά τουλάχιστον από το 45-50 και μετά στη “μάγκικη” διάλεκτο χρησιμοποιούσαν ως έννοια τη λέξη σπολλάτη σου που απο όσο καταλαβένω εννοεί την έννοια ευχαριστω η καλοσύνη σου ή κατι τέτοιο…ποια η ρίζα της λέξησ σπο΄λλάτη σου τελικα και απο που προέρχεται?

1258

“Σπολλάτη” : προέρχεται από τη φράση “εις πολλά έτη”, φράση που έγινε κατά τα μεσαιωνικά χρόνια “σπολλάτη” και “πολλάτη”.

Σημαίνει (συνήθως ειρωνικά)= ευχαριστώ, μπράβο, πάλι καλά, χαλάλι, κ.λπ.

1259

Σε στίχους και μουσική του Κ. Μισαηλίδη, πρώτη ερμηνεία από τον Νταλγκά το 1929, δεύτερη και ίσως πιο γνωστή (αν και ακολούθησαν και άλλες) το 1930, με το Γ. Βιδάλη.

Οι στίχοι:

Μες το Γυαλί τον Καφενέ, που γίναμε χαρμάνι,
την Κούλα πρωτογνώρισα και μου 'στειλε φιρμάνι.
Αν θέλω στην καρδούλα της εγώ να είμαι μόνο,
πρέπει να γίνω Ροκαμβόλ, νταής και δολοφόνος.
Άντε ρε Κούλα, για το χατίρι σου ότι θες γίνομαι.
Βρε Κούλα δολοφόνισσα με τα γλυκά σου μάτια,
τράβηξε το μαχαίρι σου και κάνε με κομμάτια.
Αλλά αβάντα μη με χτυπήσεις στην καρδιά.
Τι ήθελα και σε γνώρισα και μʼ έφαγε η μαρμάγκα,
θα με σκοτώσεις τζάνικα, σαν τον σωφέρ το μάγκα
Ωχ ρε μάνα και θα με φάει η Κούλα.
Άκου ρε Κούλα χασικλού, αμʼ δεν θα κάτσω μάκια,
κάτσε κοντά μου γρήγορα και δως μου δυο φιλάκια.
Για τράβα το πιστόλι σου και ρίξε μου δυο σφαίρες
και θάψε με μες στις ροδιές και κόψε μου τις βέρες.
Γεια σας παρέα, γεια σας.

Μαρμάγκα: είδος δηλητηριώδους αράχνης.
Στη φράση: «με τρώει / θα με φάει η μαρμάγκα» σημαίνει «θα πάθω κακό, συμφορά»,»θα καταστραφώ», λέγεται ως απειλή δηλαδή.
[αλβ. Merimangë ή, ίσως,μαρμαγκάνα < μερμηγκάνα (όπως δαγκάνα)< μέρμηγκας ]

«Ροκαμβόλ» ήταν το όνομα ήρωα αστυνομικών μυθιστορημάτων περιπέτειας του Γάλλου συγγραφέα Ponson du Terrail, ήρωες οι οποίοι ήταν ιδιαίτερα δημοφιλείς το δεύτερο μισό του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα.

“τζάνικα” : χωρίς να το έχω επιβεβαιώσει ετυμολογικά ακόμα, και με κάθε επιφύλαξη, σημαίνει περίπου "“ύπουλα”, “μπαμπέσικα”…

…
Πρόκειται για τη γνωστή δολοφονία του οδηγού Σταμάτη Τσάγκα από τα αδέλφια Ανδρέα και Κούλα Χριστοφιλέα, που έγινε στις 11 Ιούλη 1929.

Σύμφωνα με την εφημερίδα «Πρωία» - 22 Οκτωβρίου 1929,
῾…το βράδυ της 11ης Ιουλίου 1929, ο Ανδρέας, η Κούλα και ο Φώτης Αναγνωστόπουλος, ο οποίος εμφανιζόταν ως εραστής της δεύτερης, επιβιβάστηκαν στο ταξί του Σταμ. Τσάγκα για να τους πάει σε κάποιο παραλιακό κέντρο, στην περιοχή της Βουλας. Όταν έφτασαν στην παραλία, ο Ανδρέας διέταξε τον Σταμ. Τσάγκα να βγει από το αυτοκίνητο και να απομακρυνθεί, αφήνοντας το αυτοκίνητο σε αυτούς. Ο οδηγός αντέδρασε και προσπάθησε να αμυνθεί βγάζοντας ένα μικρό περίστροφο που είχε μαζί του, όμως ο Ανδρέας πρόλαβε να τον πυροβολήσει πρώτος. Μαζί με τον Φώτη έβγαλαν το πτώμα από το αυτοκίνητο και το έσυραν ως τη θάλασσα. Φοβήθηκαν, ωστόσο, ότι θα γίνονταν αντιληπτοί από τους θαμώνες του κέντρου και το άφησαν στην ακροθαλασσιά, αφαιρώντας προηγουμένως το όπλο του θύματος και 17.000 δρχ. Μετά, με το αυτοκίνητο πήραν τον δρόμο προς το Χαρβάτι (σημερινή Παλλήνη), όπου το εγκατέλειψαν, όταν τελείωσε η βενζίνη. Λίγη ώρα αργότερα «ο συνταγματάρχης κ. Ντόζης, ο Διευθυντής της Εταιρείας ‘Ιφανέτ’ κ. Δασκαλάκης και ο σωφέρ Διπλάρης παρέλαβον από το μέρος όπου ευρέθη εγκαταλελειμμένον το αυτοκίνητον του φονευθέντος και μετέφερον μέχρι της Αγίας Παρασκευής με την υπ’ αριθμόν 690 κάντιλλακ του τρεις επιβάτας -δύο κυρίους και μίαν δεσποινίδα- του μοιραίου εκείνου αυτοκινήτου (&) οι οποίοι ασφαλώς είναι οι δράσται του στυγερού εγκλήματος.
Μετά την επίθεση αυτή, η φήμη τους μεγάλωσε. Με βάση τις καταθέσεις του Μπουρνιλάκη και κάποιων μαρτύρων στη δολοφονία του Σταμ. Τσάγκα, η Κούλα περιγραφόταν στα ρεπορτάζ των εφημερίδων ως μια «νέα γυναίκα με κόκκινο καπέλο που σκοτώνει», ενώ ταυτόχρονα η δράση της ομάδας παραλληλίστηκε από τον ελληνικό Τύπο (με μια δόση υπερβολής, ασφαλώς) με αυτή των φημισμένων, τότε, Μπόνι Πάρκερ (Bonnie Parker) και Κλάϊντ Μπάροου (Clyde Barrow), που δρούσαν, την ίδια περίοδο, στις Η.Π.Α.
Περίπου τρεις μήνες αργότερα, η ομάδα Χριστοφιλέα πραγματοποίησε το τελευταίο της κτύπημα. Το απόγευμα της 20ης Οκτωβρίου, ο Ανδρέας, ο Θ. Ντούνης και η Κούλα επιβιβάστηκαν σε ένα ταξί επί της οδού Ακαδημίας στην Αθήνα και ζήτησαν από τον οδηγό Κ. Νικηταρά να τους μεταφέρει στην περιοχή του Αγίου Ανδρέα. Λίγο πριν το αυτοκίνητο φτάσει στον προορισμό του, ο Θ. Ντούνης κτύπησε με ένα λοστό, που έφεραν μαζί τους οι δράστες, τον ανυποψίαστο οδηγό με αποτέλεσμα αυτός να χάσει τις αισθήσεις του, το αυτοκίνητο να παρεκκλίνει της πορείας του και να πέσει σε ένα δέντρο. Από το τράνταγμα ο Κ. Νικηταράς συνήλθε και είδε την Κούλα να τον σημαδεύει με ένα περίστροφο, το οποίο όμως έπαθε αφλογιστία και δεν εκπυρσοκρότησε. Ο Κ. Νικηταράς βρήκε την ευκαιρία να βγει από το αυτοκίνητο και τρέχοντας να απομακρυνθεί. Οι δράστες επιχείρησαν να τον πυροβολήσουν από απόσταση, αλλά ο οδηγός είχε προλάβει να χαθεί στο σκοτάδι. Μετά «ο Νικηταράς κατέφυγεν εις τον Άγιον Ανδρέαν και ανέφερε τα διατρέξαντα στους εκεί ευρισκομένους, οι οποίοι και του επέδεσαν 3 θλαστικά τραύματα τα οποία φέρει ούτος εις το ινιακόν μέρος και εις την βρεγματικήν χώραν. Ακολούθως, ο παθών, συνοδευόμενος υπό δύο φυλάκων, επανήλθεν εις το μέρος που είχεν υποστεί την επίθεσιν και εύρεν το αυτοκίνητό του εγκαταλελειμένον. Τη βοηθεία των φυλάκων το έβγαλε από τον χάνδακα και δι αυτού επέστρεψεν αμέσως εις τας Αθήνας»

Για την ιστορία…
Στη φυλακή, η Κούλα θα αναπτύξει φιλία με τη Φούλα (τη γνωστή από το έγκλημα στου Χαροκόπου και επίσης πρωταγωνίστρια σε τραγούδι της εποχής).
Η Κούλα αν και καταδικάστηκε σε δις ισόβια κάθειρξη, αποφυλακίστηκε στις 13 Αυγούστου 1941, μετά το διάταγμα που είχε εκδώσει στις 30 Μαΐου του ίδιου έτους η πρώτη κατοχική κυβέρνηση του Τσολάκογλου, «περί αποσυμφορήσεως των φυλακών άνευ διαταράξεως του κοινωνικού συμφέροντος»…

1260

Να σημειώσουμε ότι υπάρχει και άλλη Κούλα, λίγο μεταγενέστερη, τελείως διαφορετικός στίχος και μελωδία, από τον Καρίπη σε δύο εκτελέσεις, με Ρόζα και Ρίτα. Περιέργως το τραγούδι ονομάζεται και αυτό «Η Κούλα», και όχι «Νέα Κούλα» ή κάτι τέτοιο, που συνέβαινε όταν κάποιος ήθελε να εκμεταλλευτεί τη δημοφιλία κάποιου προηγηθέντος κομματιού (Νέος Κόνιαλης, Νέο Μελαχρινό κλπ.). Καμμία σχέση με την Κούλα του φόνου, αυτή είναι απλή γκόμενα.

1261

Μπράβο Ελένη!Μας έδωσες σημαντικές πληροφορίες για ένα από τα πολύ αγαπημένα μου τραγούδια!Αν και είδη γνωρίζαμε αρκετά αλλά τώρα γνωρίζουμε περισσότερα.Μπράβο και πάλι μπράβο!
Πάντως Ροκαμβόλ ή ροκαμπόλ νόμιζα πως σημαίνει κάτι άλλο.Θα το ψάξω λίγο.
Μήπως στο τέλος λέει :

Για τράβα το πιστόλι σου και ρίξε μου δυο σφαίρες
και θάψε με μες στις δροσιές και κόψε μου τις βέρες.

Από την εκτέλεση του Βιδάλη,εγώ ακούω δροσιές.Κάνω λάθος?

1262

Συγνώμη που επανέρχομαι αλλά όλο το άρθρο που ανέβασε η Ελένη θα το βρείτε και εδώ: http://eglima.wordpress.com/2007/06/02/hristofilea_2/

1263

Η ΚΟΥΛΑ (ΜΙΣΣΑΗΛΙΔΟΥ) GA 1467:088:
Μες στο Γυαλι τον καφφενε που γιναμε χαρμανι
την Κουλα πρωτογνωρισα και μου 'στειλε φιρμανι.
Aν θελω στην καρδουλα της εγω να ειμαι μονος
πρεπει να γινω ΡΟΚΑΜΒΟΛ νταης και δολοφονος.
(αντε ρε Κουλα,για το χατηρι σου οτι θες γινομαι!)
Ρε Κουλα δολοφονισσα με τα γλυκα σου ματια
τραβηξε το μαχαιρι σου και κανεμε κομματια!
(αλλα βαστα μη με χτηπησεις στην καρδια!!)
Τι’θελα και σε γνωρισα και μ’εφαγ’η μαρμαγκα
θα με σκοτωσεις αδικα σαν το σωφερ τον Τσαγκα.
(αντε ρε μαννα και θα με φαει η Κουλα!!)
Αχου ρε Κουκα χασικλου,ασε τα κατσαμακια
τρεξε κοντα μου γρηγορα και δωσ’μου δυο φιλακια.
Για τραβα το πιστολι σου και ριξε μου δυο σφαιρες
και θαψεμε μες στις δροσιες και κοψε μου τις μερες!!

— Νέο μήνυμα προστέθηκε στις 14:42 ::: Το προηγούμενο μήνυμα δημοσιεύθηκε στις 13:14 —

πιστευω πως αυτα ειναι τα σωστα λογια εκτος βεβαια απο το Κουκα αντι Κουλα που ξεφηγε εκ παραδρομης!!!

1264

Ναι, νομίζω και εγώ ότι έχουμε κάποια καλή προσέγγιση, με βάση την ηχογράφηση GA 1467 (Βιδάλης). Τώρα, μικροδιαφορές όπως εγώ να είμαι μόνος ή εγώ να είμαι μόνο, ή Άχου ρε Κούλα / Άκου ρε Κούλα ή άλλες, είναι και πολύ δύσκολο να πιαστούν με το αφτί αλλά και δευτερεύουσας σημασίας. Εγώ ακούω π.χ. που πίναμε χαρμάνι, όχι που γίναμε χαρμάνι.

Εκείνο που με προβληματίζει είναι αυτά τα κατσαμάκια. Δεν έχω ερμηνεία, δεν το έχω ξανακούσει.

1265

Αν λέει “κατσαμάκια” , η λέξη είναι γνωστή.
Σημαίνει “καμώματα”, νάζια", “υπεκφυγές”, “προφάσεις” κ.λπ.
Και προέρχεται από την τούρκικη λέξη: kacamak = υπεκφυγή, νάζι.
[b][u]από το Αγιασώτικο λεξικό της Λέσβου.[/b][/u]

Να προσθέσω και το “Γυαλί Καφενές”, το οποίο ήταν καταγώγιο γνωστό της εποχής…