Εντάξει. Μπήκες, έκατσες δυο μέρες, φόρτωσες το πιο βαρυφορτωμένο θρεντ του φόρουμ με δεν ξέρω πόσα ατελείωτα σεντόνια άσχετης θεματολογίας (ήξεραν ή δεν ήξεραν μαθηματικά οι Αιγύπτιοι; σε ένα ρεμπέτικο φόρουμ!!!), τσακώθηκες με πεντέξι, και τώρα, με το μεγαλείο ενός Διογένη, φεύγεις και μας καταδικάζεις να μείνουμε εδώ στον κλειστό, μισαλλόδοξο, αδιάλλακτο μικρόκοσμό μας.
Ούτε που αντιλήφθηκες πως όσες αντιδράσεις σού φάνηκαν επιθετικές οφείλονταν στο ότι προσπαθείς να κάνεις μια δουλειά (ετυμολογία) περιφρονώντας τη μεθοδολογία της. Γι’ αυτό μίλησα για όργιο άγνοιας και έπαρσης, ενώ ο Λουκάς είπε:
Δες ένα παράδειγμα:
Έχω μια λέξη, «ζόρι». Έχω σκεφτεί δύο ετυμολογίες που θεωρώ πιθανές: από το τούρκικο zor, και από το «στο όριο». Για να τις τσεκάρω, ανοίγω το βαλιτσάκι με τα εργαλεία της γνώσης. Ένα από τα εργαλεία είναι οι φωνολογικοί κανόνες που οδηγούν στην τροπή ενός γράμματος σε άλλο. Ένα άλλο εργαλείο είναι η γνώση πολλών παραδειγμάτων. Αρχίζω λοιπόν:
α) Στο όριο = πρόθεση (σ’) + άρθρο (το) + ουσιαστικό. Ξέρω άλλες περιπτώσεις όπου ένα ουσιαστικό, μαζί με το άρθρο του και μία πρόθεση, ενώνονται για να δώσουν ένα νέο ουσιαστικό; (Απάντηση: όχι)
β) Στ > ζ: Ξέρω ότι το σδ γίνεται ζ. Ξέρω ότι σε κάποιες περιπτώσεις τα τ-δ-θ εναλλάσσονται μεταξύ τους. Ποιες ακριβώς είναι αυτές οι περιπτώσεις; Συμβαίνει ποτέ αυτό στο σύμπλεγμα «στ»; (Απάντηση: όχι) Ιδίως μάλοστα όταν το στ είναι το εμπρόθετο άρθρο στον/στην/στο; (Απάντηση: δύο φορές όχι)
γ) Πάμε τώρα στην άλλη εκδοχή. Οι Έλληνες λένε ζόρι, οι Τούρκοι λένε zor, άρα είτε ο ένας το έδωσε στον άλλο είτε και οι δύο το πήραν από έναν τρίτο. Ποια είναι η αρχική γλώσσα;
Εδώ προβάλλεις το επιχείρημα ότι αποκλείεται να το πήρε η παλιότερη γλώσσα από τη νεότερη. Ασυναρτησίες. Ο πατέρας μου είναι μεγαλύτερος από μένα, αλλά του δάνεισα μια φορά ένα πουλόβερ γιατί δε βαστούσε, παρόλο που γενικά ο πατέρας μου είχε αρχίσει να έχει δικά του πουλόβερ πριν καν γεννηθώ.
Η σωστή απάντηση είναι: η αρχική γλώσσα είναι εκείνη μέσα στην οποία η λέξη μπορεί να ετυμολογηθεί ικανοποιητικά. Έτσι προκύπτει ότι αυτή η γλώσσα είναι κατά πάσα πιοθανότητα η περσική, από την περσική το πήραν οι Τούρκοι, κι από τους Τούρκους εμείς (γιατί άμεσες επαφές με Πέρσες δεν είχαμε, συνολικά ως λαός).
Μόνο που εδώ, σ’ ένα ρεμπέτικο γλωσσάρι, δεν έχει σημασία η αχική προέλευση της λέξης. Αρκεί που εμείς την πήραμε από τους Τούρκους, γιατί αυτό δείχνει κάτι για τον λαό που χρησιμοποίησε τη λέξη ζόρι, για τις επαφές του, για τη χρονολόγηση της ελληνικής μορφής της λέξης κλπ. Το τι πορεία ακολούθησε η λέξη πριν φτάσει σ’ εμάς λέει πολλά και σημαντικά αλλά άσχετα από το συγκεκριμένο ζήτημα.
Λοιπόν:
-δεν προσπάθησες να αποδείξεις τίποτε, απλώς πέταξες διάφορα που «σου φάνηκαν»
-δε γνωρίζεις τα δεδομένα με τα οποία θα μπορούσες να αποδείξεις μια άποψη
-παρά ταύτα, το πώς «σου φάνηκε» το βαφτίζεις άποψη
-μιλάς και ξαναμιλάς για τους σπουδαίους αρχαίους Έλληνες, που σ’ αυτό και μόνο υπήρξαν παγκόσμιοι πρωτοπόροι: στο να αποδεικνύουν λογικά και πειστικά τις απόψεις τους, ή αλλιώς να τις απορρίπτουν.
Να τη κι η άγνοια, να τη κι η έπαρση.
