Μεταφέρω το μήνυμα αυτό από διπλανή κουβέντα μιας και ανοίγει ένα νέο θέμα. Παρεπιπτόντως webmaster δεν βρίσκω λογική στο συστηματικό κλείδωμα των τόπικ στο οποίο επιδίδεσαι γενικά, και του συγκεκριμένου τόπικ ειδικότερα.
Ιωάννη, αν και θέτεις ένα θέμα το οποίο είναι πολυσυζητημένο (όπως θα διαπιστώσεις ο ίδιος αν μπεις στον κόπο να αναζητήσεις τα αντίστοιχα παλαιότερα θέματα), του δίνεις μια επιπλέον νέα διάσταση, οπότε θεωρώ αξίζει να σχολιάσω το μήνυμά σου και να δώσω έναυσμα για περαιτέρω κουβέντα.
Κατ’αρχήν, πώς το εννοείς ακριβώς αυτό το “ανάλογα βιώματα”; θα μπορούσε άνετα να παρεξηγήσει κανείς το μήνυμά σου απ’τη μια επειδή παρακάτω μιλάς για παρεκτροπές από κοινωνικά αποδεκτές συμπεριφορες, κι από την άλλη επειδή η αρχική συζήτηση περιστρέφονταν γύρω από τον Δελιά. Και όταν λέω να παρεξηγηθεί, εννοώ ότι άνετα θα μπορούσε να θεωρήσει κάποιος ότι εννοείς πως η ζωή όλων των ρεμπετών ανεξαιρέτως ήταν γεμάτη χασίσια, πρέζες και παρανομίες. Το αυτό, λέγοντας ότι το κοινό στο οποίο απευθύνονταν τα τραγούδια της πρώτης περιόδου ήταν συγκεκριμένο. Τί πάει να πει πάλι αυτό; πως το σύνολο των λαϊκών στρωμάτων αποτελούνταν από τοξικομανείς επειδή ο Μάρκος έγραψε το “είμαι αλανιάρης” και παρανόμους επειδή ο Μπάτης είπε το “μάγκες καραβοτσακισμένοι”; Και τί εννοείς όταν λες ιδεολογία; Η ιδεολογία του πρεζάκια ή του λαθρέμπορα ας πούμε; Όταν φέρνουμε στο νου μας τον Πειραία εκείνης της εποχής, με την ανάπτυξη του λιμανιού και την εισροή των προσφύγων κατά δεύτερον, μιλάμε για λούμπεν καταστάσεις - φτώχεια, εξαθλίωση, κοινωνικό αδιέξοδο. Η χρήση ουσιών και η παρανομία προφανώς και είναι παρούσες στην καθημερινότητα, άρα μοιραία και στο αστικό λαϊκό τραγούδι. Όμως αυτή η εικόνα που μας δίνεις, βρίσκω είναι ισοπεδωτική. Πόσα τραγούδια, έστω από την περίοδο ετούτη, δεν μιλάνε για άλλα κοινωνικά προβλήματα, για άλλα θέματα της καθημερινότητας, για τον έρωτα, για τα λαϊκά επαγγέλματα και την Εργατιά;
Κατά την γνώμη μου είναι λάθος η αποστείρωση όπως λες κι εσύ και ο Άρης και οι υπόλοιποι φίλοι, όμως είναι λάθος να φτάνεις και στο άλλο άκρο. Κατά κάποιο τρόπο και οι δύο απόψεις δίνουν μια λάθος εικόνα για το ρεμπέτικο, για να μην πω ότι το απαξιώνουν με τον τρόπο της η καθεμιά.
Στον ίδιο πνεύμα και οι αντιρρήσεις μου πάνω σε ό,τι λες για τους ρεμπετολόγους. Σίγουρα ο ερευνητής ο οποίος ανήκει σε μια διαφορετική τελείως κοινωνική τάξη, δεν έχει κάποια βιώματα (όχι με την έννοια που δίνεις εσύ), ή έστω έχει μια “χλιαρή” ταξική συνείδηση, δεν θα δει το ρεμπέτικο παρά μόνο με την γνωστή ανούσια “ακαδημαϊκή” προσέγγιση. Μηδέν στο πηλίκο δηλαδή. Πρέπει όμως, από την άλλη, να πίνει καμιά δεκαριά μπάφους τη μέρα; Γιατί ούτε λίγο ούτε πολύ αυτό μας λες πως είναι το “περιβάλλον”. Τέλος, θα ήθελα πολύ να μου εξηγήσεις πώς ο Πετρόπουλος τα κατάφερε και “έγινε ρεμπέτης”. Παρεπιπτόντως, τί ειρωνία που το θέτεις έτσι, και μάλιστα στο θέμα για τον Δελιά, μιας και ο Πετρόπουλος είναι ο μοναδικός μελετητής του ρεμπέτικου (απ’όσο γνωρίζω) ο οποίος όταν έγραφε για τον Ανέστο κυριολεκτικά έχυνε φαρμάκι. Εδώ κατά τη γνώμη μου είσαι τελείως “εκτός”.
ΥΓ - “Πρώιμη περίοδος” του Ρεμπέτικου. Πριν από τότε… το χάος;