Σίγουρα δεν είναι ευχάριστο να “ξεσκίζει” ο κάθε ατάλαντος τα ρεμπέτικα τραγούδια. Ωστόσο πίσω από όλες τις άθλιες παρενέργειες της ασυδοσίας και τα ακραία φαινόμενα των μεγάλων πιστών υπάρχουν χιλιάδες οριακές περιπτώσεις όπου δεν είναι εύκολο να κρίνεις το πρέπον από το αποτυχημένο. Για παράδειγμα είναι δύσκολο να καταδικάσεις έναν ξοφλημένο μεροκαματιάρη μπουζουξή, που παίζει σε μια ταβέρνα, επειδή δεν έχει τα φόντα και δεν έχει μελετήσει επαρκώς τον Μάρκο για να τον αποδώσει σωστά. Παλαιότερα πίστευα φανατικά ότι όποια κακή, μη πιστή εκτέλεση, από μέτριους μουσικούς κλπ είναι καταδικαστέα και πρέπει να διώκεται με σθένος. Όμως έχω αλλάξει γνώμη, έχω αναθεωρήσει και στενοχωρηθεί που επιτέθηκα άκομψα σε μουσικούς που δεν απέδιδαν όπως ήθελα εγώ το ρεμπέτικο…
Έτσι η αντίδραση μου στις εκτελέσεις που δεν συμπαθώ πλέον είναι ψύχραιμη κι όχι παρορμητική. Απέχω απλά αν διαπιστώσω ότι κάτι δεν μου αρέσει. Δεν θα πάω στο Ηρώδειο για να ακούσω ρεμπέτικα, ούτε στο μέγαρο με 80 ευρώ και το το cd Νταλάρα-Μάρκου θα το προμηθευτώ (αν ντε και καλά μου κατσικώθηκε) συνειδητά από την παρθένα αφρικανική Ήπειρο στην φιλικότατη και “δροσερή” τιμή των 5 ευρώ(χωρίς παζάρι)!!!Όμως πλεον δεν τις αποκηρύσσω πανηγυρικά γιατί νιώθω ότι κάτι μπορεί να προσφέρουν στην προώθηση του ρεμπέτικου.
Σίγουρα η αντίληψη του Γανωσέλη για τα ρεμπέτικα είναι “οξυζενέ” για τα δικά μου τα γούστα. Πολύ μετρονόμος και αυστηρός περιορισμός στις μελωδικές γραμμές, τις αξίες, χωρίς υποψία έκπληξης από τους μπουζουξήδες. Τα, τα, του, του, τα, νότα ,νότα στη σειρά χωρίς ανατροπή στην έκφραση, στην ανάπτυξη, χωρίς “βρωμιές” αλά Τσιτσάνη, χωρίς “λάγνες” νότες, “γλειψίματα”. Στρογγυλά όλα χωρίς γωνίες.
Όμως πέρα από την διαφωνία μου νομίζω ότι μένουν πίσω κάποια θετικά. Ας θυμηθούμε τι ακολούθησε τις προηγούμενες συναυλίες του Μάρκου και του Τσιτσάνη. Εκδόθηκαν cd, μεταδόθηκε στην τηλεόραση (από το MEGA νομίζω) η δεύτερη, έδωσε συνεντεύξεις ο Νταλάρας σε περιοδικά για να υποστηρίξει εμπορικά την δουλειά του. Αυτά έχουν ως αποτέλεσμα να ακούσουν κάποιοι άσχετοι στην τηλεόραση ότι ο Νταλάρας (που θεωρείται κορυφαίος) τραγουδάει τον Τσιτσάνη, ή να πάρουν κάποιοι ακροατές του Νταλάρα το cd με τον Μάρκο. Αν κάποιοι με αυτό το ερέθισμα ανατρέξουν στις παλιές ηχογραφήσεις ή εμβαθύνουν και ανακαλύψουν πχ τον Κλουβάτο ή τον Τατασσόπουλο είναι θετικότατη εξέλιξη κατά την άποψή μου.
Τελικά αφού η πολιτεία δεν ενδιαφέρεται να στηρίξει τον Πολιτισμό του τόπου μας, αδιαφορώντας κραυγαλέα για το λαικό τραγούδι, πρέπει να εκμεταλλευόμαστε κάθε όχημα που “παρουσιάζει” τα ρεμπέτικα ακόμη και λίγο άνευρα ή αδιάφορα. Το ορθότερο θα ήταν το Υπουργείο Πολιτισμού να αναλάβει την διάσωση και υποστήριξη του λαικού τραγουδιού με έρευνα, συναυλίες από τους πλέον αντιπροσωπευτικούς καλλιτέχνες και εκπομπές στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο, για να μάθει και το τελευταίο ανθρώπινο ρετάλι του Ελλαδιστάν οτι ο Μάρκος ήταν ιδιοφυία κι όχι η Κοκκίνου.