<Τα ζηλιαρικα σου ματια 1938>
με αφορμή την ανεπανάληπτη εκτέλεση με Μάρκο - Στράτο, εψαξα να βρω ποιοί νεώτεροι πλησίασαν “την παρτιτούρα” .
στο 4 και κατι, ακούγεται μια νεώτερη που δεν αναγνωρίζω (κατω απο τον Τζιμη.)
αναγνωρίζει κάποιος ποια εκτέλεση ειναι?
Μέχρι να δοθεί η απάντηση, να σχολιάσω κάτι που παρατηρώ:
Ο Πανούσης τραγουδάει λάιβ (από ραδιοφώνου) από πάνω από την ηχογράφηση. Ενώ ο Πανούσης αναμφισβήτητα ήξερε να τραγουδάει, το αποτέλεσμα είναι παράφωνο: ούτε η ταυτοφωνία του σε κάποια σημεία ούτε οι δεύτερές του σε άλλα είναι απόλυτα ακριβείς. Πόσο δύσκολο είναι, ε;! Σ’ ένα κανονικό λάιβ οι διάφορες φωνές κάπως θα κάνουν να συντονιστούν μεταξύ τους. Εδώ ο ένας είναι ηχογραφημένος, κι ο άλλος (ο Πανούσης) τον ψάχνει και δεν τον βρίσκει.
(Δεν είναι σχόλιο για τον ίδιο τον Πανούση: πιστεύω ότι για κανέναν τραγουδιστή δε θα ήταν εύκολο να τα καταφέρει καλύτερα.)
Αυτή η εκτέλεση πρέπει να είναι:
Ναι, το ψιλοσκοτώνει κατά τόπους το άσμα…
Ομολογώ ότι δεν το είχα και για τόσο δύσκολο για επαγγελματία τραγουδιστή…
Άλλο ροκ κι άλλο λαϊκό. Κι ο Πορτοκάλογλου δυσκολεύεται με κάποια λαϊκά στο μουσικό κουτί, ή μου φαίνεται;
ναι αυτη ειναι!
ευγε Άνθιμε.
τακτιμάτο παίξιμο στο τζουρά ( που λέει και ο Μιχάλης)
ειναι απο live με Γκολέ και Αγάθωνα. 2002
“Τα Ρεμπέτικα Της Γλυκερίας”
Δεν ξέρω κατά πόσο ασκεί επίδραση ένας τέτοιος διαφορισμός στο επίπεδο που συζητάμε:
μια απλή μελωδία είναι…
και ποιός λέτε να παίζει τζουρά ?
ο Γκουλές? ηταν τοσο καλός?
Ε δεν είναι τυχαιοι οι μουσικοί.
“Τα ρεμπέτικα της Γλυκερίας”
Η Γλυκερία σε όλη τη διάρκεια της καλλιτεχνικής της πορεία έδειχνε με όλους τους τρόπους την αγάπη της για τα ρεμπέτικα και λαϊκά τραγούδια. Από τα πρώτα χρόνια της καριέρας της συνεργάσθηκε με μεγάλους συνθέτες του ρεμπέτικου και λαϊκού τραγουδιού όπως ο Απόστολος Καλδάρας, ο Γιώργος Μητσάκης, ο Μιχάλης Γενίτσαρης, κ.ά. αλλά και με τους συνεχιστές των ρεμπέτικων. Έχει περάσει στην συνείδηση του κοινού ως η ιδανική σύγχρονη ερμηνεύτρια των ρεμπέτικων και λαϊκών τραγουδιών και ήταν μια απαίτηση των φίλων και θαυμαστών της Γλυκερίας να κυκλοφορήσει αυτή η συλλογή που περιέχει 32 Μεγάλα Ρεμπέτικα και λαϊκά τραγούδια που έχει ερμηνεύσει τα τελευταία χρόνια σε δίσκους των Αγάθωνα, Μπάμπη Γκολέ, Μπάμπη Τσέρτου αλλά και σε albums αφιερώματα σε μεγάλους συνθέτες.
Η Γλυκερία ερμηνεύει τραγούδια από την προπολεμική περίοδο της ανώνυμης δημιουργίας του ρεμπέτικου, την περίοδο του Μεσοπολέμου με εξαιρετικά τραγούδια των Τούντα, Σκαρβέλη, Βαμβακάρη, κ.ά, την Μεταπολεμική περίοδο με τραγούδια των Χατζηχρήστου, Καπλάνη, Τσιτσάνη, Μπάτη, Μητσάκη, Χιώτη και νεώτερα όπως του Μιχάλη Γενίτσαρη.
Συμμετέχουν ο Αγάθωνας, ο Μπάμπης Γκολές, ο Μπάμπης Τσέρτος και οι Οπισθοδρομικοί και ορχήστρα με σπουδαίους σολίστες όπως ο Λάζαρος Κουλαξίζης, ο Χρήστος Νικολόπουλος, ο Νίκος Χατζόπουλος, ο Μανώλης Καραντίνης, κ.ά.
Η έκδοση περιέχει ένθετο 24 σελίδων με τους στίχους των τραγουδιών, σημείωμα του Παναγιώτη Κουνάδη, το βιογραφικό της Γλυκερίας στα Αγγλικά καθώς και τους τίτλους των τραγουδιών και με αγγλικούς χαρακτήρες.
τελικα δεν ειναι live, οπως νόμισα.
ναι κυριε σπυρο, ηταν καλος παιχτης. 3 φορες που συνεργαστηκαμε παλια, δεν εφερε αλλον μουσικο μαζι του, επαιζε ο ιδιος στο προγραμμα του. και με δικη του αποψη πανω στα κομματια. εβαζε δικα του πραγματα, οπως τον αρεσε εκεινη την ωρα.
Γιατί, μήπως αλλού ευκολεύεται; 
Μα όλη η φιλοσοφία του ροκ ήταν αντίθετη στον επαγγελματισμό, το ζητούμενο ήταν η ειλικρίνεια της έκφρασης. Να γράφεις δικά σου τραγούδια αντί να υπάρχουν επαγγελματίες συνθέτες και στιχουργοί, να τραγουδάς τα δικά σου αντί να τα τραγουδούν επαγγελματίες τραγουδιστές, να κάνεις συγκρότημα με τους φίλους σου και όχι να ηχογραφείς με σέσσιον μουσικούς. Αν στη Δύση αυτό ξεπεράστηκε με την εμπορευματοποίηση της δεκαετίας του 80, στην Ελλάδα νομίζω ότι άντεξε γιατί το τοπικό ροκ άργησε πολύ να γίνει εμπορικό, ίσως μέχρι μέσα δεκαετίας του 90.
Ό,τι είναι απλό στο λαϊκό δεν είναι κατ’ ανάγκην εύκολο για έναν ροκ παιδείας, όπως έχω διαπιστώσει όποτε δοκίμασα να κάνω το αντίστροφο, να μουρμουρίσω μια «απλή» ροκ μελωδια.
Θυμίζω και την εμβληματική, πλην αποτυχημένη, ερμηνεία του Πανούση στην Κανελόριζα, αν και ομολογουμένως ούτε για λαϊκούς είναι απλή μελωδία αυτή. (Το έχει ηχογραφήσει τουλάχιστον δύο φορές, τη μία αποφάσισε ξεκάθαρα να το πει στη διατονική βερσιόν και βγήκε καλό. Στην άλλλη, που εννοώ, παλεύει το σαμπάχ και δεν!)
Δεν ξέρω…εξακολουθεί να μου κάνει εντύπωση
Διαισθητικά και υποκειμενικά μιλώντας, θα έλεγα ότι, ενώ ως ακροατής ήμουν ροκ, τζαζ και κλασικής-προκλασικής “παιδείας” (και ολίγον ρεμπέτικης) πριν με ελκύσει μέχρις εσχάτων το ρεμπέτικο, όταν άκουσα μια σειρά τραγουδιών του Μάρκου από το ραδιόφωνο με τη μία κατάφερα κι “έκατσα” πάνω στη φωνή του Μάρκου και ακουγόμασταν σα να τραγουδάγαμε μαζί σε ταυτοφωνία από ραδιοφώνου!
Ας αφήσω αυτό εδώ: (https://www.youtube.com/watch?v=uuaG7m7F9L0)
και μην ξεχνάμε πως ο Πανούσης έκανε εκπομπές 12 το μεσιμέρι και παλι καλά να λες που ήταν τόσο κουρδισμένος!!!
Προσωπικά δεν θεώρησα ποτέ τον Πανούση τραγουδιστή, έτσι ώστε να περιμένω κάποια “εμβληματική” ερμηνεία σε οτιδήποτε. Από φωνή και ικανότητες στο τραγούδι πάντα τον θεωρούσα μέτριο. Ένας διασκεδαστής που ακριβώς επειδή πιθανά ήξερε και ο ίδιος τις φωνητικές του δυνατότητες, γέμιζε τα σώου του με παρλάτες και διάφορα άλλα.
Για μένα η κανελόριζα επιβεβαιώνει ακριβώς αυτό.
Ναι ο Πανούσης δεν ήταν καθαρός τραγουδιστής, αλλά διασκεδαστής και σόουμαν.Είχε μεγάλη έκταση η φωνή του, αλλά δεν είχε λαϊκά “γυρίσματα”. Πολλές φορές στα προγράμματα του, έβαζε ρεμπέτικα,τα οποία αντιμετώπιζε με σεβασμό, άσχετα από την εκτελεστική απόδοση τους.Η ιστορία θα τον κρίνει συνολικά για το έργο του, και όχι ως τραγουδιστή.Απο κει και πέρα, φυσικά κολοκυθοκορφάδες.
Αν δεν απατώμαι, όταν ο Πανούσης εβγαλε τον πρώτο του λάιβ δίσκο, από το πρόγραμμα στο μαγαζί, είχε ήδη καριέρα δεκαετιών. Ραδιόφωνο, ακόμη πιο πρόσφατα. Επομένως για πολλά χρόνια τις παρλάτες του τις είχαν ακούσει μόνο όσοι έχουν πάει αυτοπροσώπως στο μαγαζί, ενώ τα τραγούδια του από τους δίσκους πολύ περισσότεροι. Επομένως, ως έναν βαθμό ήταν γνωστός ως τραγουδιστής.
Βέβαια δε νομίζω να υπήρχαν και τόσοι που να τρελαίνονται για τη μουσική του. Και στα τραγούδια, ο στίχος ήταν το θέμα, όχι η μουσική, ούτε η φωνή του.
Υπήρχαν αρκετοί. Ήταν η νέα τάση σάτιρας με καταγγελτικό λόγο, και είχε αποκτήσει γρήγορα θαυμαστές. Σχεδόν πάντα έβαζε και κάποια ρεμπέτικα, ( με τον δικό του τρόπο πάντα). Αρκετοί γνώρισαν το ρεμπέτικο μέσω του Πανούση. Μεγάλος παίκτης μπουζουξής και κιθαριστής σήμερα, - ας μην πούμε το όνομα του- που χαίρει σεβασμού και εκτίμησης γενικά, και εδώ στο φόρουμ, γνώρισε το ρεμπέτικο, ακούγοντας μουσικές ταξιαρχίες, και τον Πανούση να λέει αν δεν με απατά η μνήμη μου τον Συνάχη.
Καμία αντίρρηση, αλλά και πάλι αναφέρεσαι στα ζωντανά του προγράμματα. Αυτό που σχολίασα εγώ, σε σχέση με το «δεν ήταν καθαρός τραγουδιστής, αλλά διασκεδαστής και σόουμαν», είναι ότι ως τραγουδιστής ήταν γνωστός σ’ ένα ευρύτερο κοινό, ενώ την πλήρη εικόνα την είχαν μόνο οι πιο φαν που πήγαιναν και στο μαγαζί (μέχρι που έγινε πλέον της μόδας και πέρναγαν, έστω και μια φορά για την περιέργεια, οι πάντες από το μαγαζί του).
Τουλάχιστον μ’ αυτή την εικόνα έχω μείνει.
Δεν νομίζω να ήταν τόσο γνωστός Περικλή.Τότε ξεκινούσε, και η αλήθεια είναι ότι γρήγορα έκανε σίσθηση.Πρώτες εμφανίσεις σαν τραγουδιστής των μουσικών ταξιαρχιών το 1977.Το 1980 έβγαλαν μόνοι τους το Ντίσκο Τσουτσούνι (δική τους ανεξάρτητη παραγωγή), και το 1982 έβγαλαν τον πρώτο τους δίσκο Μουσικές Ταξιαρχίες με παραγωγή εταιρείας.Δεν είχε πιο πριν αξιοσημείωτη καριέρα,παρά κάτι θεατρικά,υπάλληλος της Εθνικής Τράπεζας,(γνωστότατο το κείμενο της παραίτησής του), και άλλα μικρά και όχι καθαρά ως τραγουδιστής.
