Δεν εννοούσα τόσο παλιά.
Ξαναδιευκρινίζω: ο Πανούσης σαφέστατα ήταν σόουμαν και όχι σκέτος τραγουδιστής. Όμως, μέχρι καποιες σχετικά πρόσφατες εποχές, αυτό το ήξεραν όσοι είχαν πάει στο μαγαζί του, δηλαδή το δικό του κοινό. Το ότι έβγαζε δίσκους, και κάποια τραγούδια έγιναν πολύ γνωστά, το ήξεραν πολύ περισσότεροι.
“Αν δεν απατώμαι, όταν ο Πανούσης εβγαλε τον πρώτο του λάιβ δίσκο, από το πρόγραμμα στο μαγαζί, είχε ήδη καριέρα δεκαετιών.”
Σε αυτό αναφέρομαι. Δεν είχε καριέρα δεκαετιών.
Συγγνώμη τώρα που φλυαρώ, αλλά μάλλον ο πρώτος λάιβ δίσκος δεν είναι αυτός που νόμιζα. Ψάχνω τώρα και βρίσκω ότι εγώ αναφέρομαι στο The greatest Kitsch Live, που βγήκε το 1990 (ως σιαμαίο μαζί με το στουντιακό Δουλειές του κεφαλιού, διπλό άλμπουμ όλο μαζί). Εγώ προσωπικά τότε τον πρωτοάκουσα σε κάτι άλλο εκτός από καθαρά τραγούδια.
Είχε βγάλει και άλλο παλιότερα;
Το 1980 η πρώτη δισκογραφική (μάλλον κασετογραφική 
), εμφάνιση, γιατί το κυκλοφόρησαν μόνο σε κασέτα , και διακινήθηκε από φίλο σε φίλο το " Ντίσκο Τσουτσούνι. Το σχήμα ιδρύθηκε το 1977 και τότε θεωρείται το ξεκίνημα του Τζίμη καθαρά στο τραγούδι.
Το οποίο Ντίσκο τσουτσούνι περιλάμβανε και παρλάτες;
Όχι δε περιλαμβάνει παρλάτες, αλλά αυτά που έχει μέσα δε τα λες και τραγούδια ακριβώς. Είναι σαν απαγγελία συνοδευόμενη με μουσική:
https://www.youtube.com/playlist?list=PLCLCpVRvZ_AL_el9rrDHgaIxsH8vMjtQZ
Είχε βγει το 1985 το Hard core που είναι ζωντανή ηχογράφηση στο Κύτταρο:
https://www.youtube.com/playlist?list=OLAK5uy_kHV5Nf9e9nqZbyGb3-_7AjIOX4JkBqZiE
Προσωπικά πάντως θεωρώ το Πανούση και τραγουδιστή εκτός όλων των άλλων.
Σηκώνει πολύ νερό αυτή η κουβέντα. Ηθοποιός - τραγουδιστής, μπαρίστα - μοντέλο και άλλα. Όπως ήδη ειπώθηκε, ο Πανούσης ήταν ένας σατυρικός διασκεδαστής που για να εκφραστεί χρησιμοποίησε διάφορους τρόπους. Τραγούδι, απαγγελία, σκέτς και άλλα. Αν τον πεις τραγουδιστή προσωπικά πιστεύω ότι μειώνεις τους τραγουδιστές. Χώρια ότι στον χώρο της σάτυρας υπήρχαν πολλοί καλύτεροι. Δηλαδή με την λογική αυτή ο Μαρίνος ήταν τραγουδιστής, ο Χάρρυ Κλυνν το ίδιο και μια σειρά άλλοι.
Νομίζω ότι όλα αυτά είναι υποκειμενικά. Μπορεί να τον δει κανείς ΚΑΙ τραγουδιστή και μάλιστα καλό. Άλλος βέβαια να τον βρει κάκιστο. Στη σάτιρα είναι νομίζω ακόμη δυσκολότερο να κατατάξει κανείς έναν καλλιτέχνη. Εδώ βλέπουμε τον ίδιο μας τον εαυτό να αλλάζει τον τρόπο που ερμηνεύει αυτό που βλέπει ή ακούει, μέσα από τη δική του πορεία ωρίμανσης στο χρόνο.
Γι αυτό έβαλα το “νομίζω” και όπως και στην άλλη μου τοποθέτηση το “προσωπικά”. Επειδή έχει τύχει να τον ακούσω και ζωντανά, (προ αμνημονεύτων χρόνων), μου είχε κάνει εντύπωση πόσο τον άκουγα να φαλτσάρει. Βέβαια μπορεί να έφταιγε η μικροφωνική ή να μην άκουγε το μόνιτορ.
Γι αυτό τον χαρακτήρισα σατυρικό καλλιτέχνη και όπως είπα και πιο πριν, για μένα όχι από τους καλύτερους. Έφερα για παράδειγμα τον Μαρίνο ο οποίος πλάκα πλάκα, και σαν τραγουδιστής στεκόταν, και σαν χορευτής, και σαν ηθοποιός σε ψηλό επίπεδο.
Δεν προσπαθώ να πείσω κάποιον για την γνώμη μου, αλλά θεωρώ ότι σε ένα ρεμπέτικο φόρουμ, η έννοια τραγουδιστής, δεν πρέπει να δίνεται σε όποιον απλά έχει βγάλει δίσκο, ελαφρά τη καρδία.
Πολύ σωστό. Εδικά όμως στην περίπτωσή μας, για πολύ κόσμο ο Πανούσης είχε βγάλει μόνο δίσκους. Με την έννοια ότι τους δίσκους (ή κάποια τραγούδια τέλος πάντων) ήξερε ο πολύς ο κόσμος.
Είναι και το τι είσαι στην πραγματικότητα (που είναι και υποκειμενική όμως), αλλά είναι και το τι ξέρω εγώ για σένα.
Δεν είχε βγάλει ο Πανούσης δίσκους σαν του Χάρρυ Κλυνν, θέλω να πω. Για τον Χάρρυ Κλυνν κανείς ποτέ δε θα έλεγε «α μπα; κάνει κι άλλα εκτός από το να τραγουδάει;».
Έχω από μικρός το σιαμαίο σιντί, ήτανε σιαμαίο και το βινύλιο; Έχω πάντως την αίσθηση ότι λάιβ κυκλοφορίες με τραγούδια και παρλάτες, που αναλογικά αποτελούν και μεγάλο μέρος της όλης δισκογραφίας του, θα πρέπει να ακούστηκαν περισσότερο από τους στούντιο δίσκους, εκτός αν αυτό έτυχε σε μένα και τριγύρω.
Περικλή για μένα δεν υπάρχει διαφωνία. Ο συγκεκριμένος είχε μια πορεία. Εγώ την έχω εκλάβει ως πρώτα σάτιρα και μετά όλα τα άλλα.
Για μένα κορυφαίος στο είδος αυτό, σάτιρα με τραγούδι, παρλάτα κτλ. ήταν ο Μαρίνος που εκτός από τα σώου του έβγαζε και δίσκους, πολύ πετυχημένους.
Όσο για τις μουσικές ταξιαρχίες το συγκρότημα είχε μουσικάρες, αν θέλεις για μένα ο πιο αδύναμος μουσικά εκεί, ήταν ο Πανούσης.
Τώρα επαναλαμβάνω, είναι καθαρά δική μου άποψη, που κάλλιστα μπορεί να είναι και λάθος. Δεν είμαι ειδικός πάνω στον Πανούση ούτε και με ενδιέφερε ποτέ να γίνω.
Νομίζω ότι ειδικά μετά την ιστορία με τον Νταλάρα, ο πολύς κόσμος έμαθε τι είδους σώου κάνει ο Πανούσης. Αυτό έγινε το 1997, οπότε θεωρώ ότι τουλάχιστον από τότε ο κόσμος τον έμαθε ως κύρια σατιρικό καλλιτέχνη.
Αν και δεν συμφωνούμε Λουκά στο θέμα “Τραγουδιστής”, συμφωνούμε ότι και για εμένα πρώτα είναι σατυρικός καλλιτέχνης (το τραγουδιστής το θεωρώ συμπληρωματικό για εμένα).
Δεν πιστεύω όμως ότι μειώνουμε τους τραγουδιστές.
Παράδειγμα σε πρόσφατο νημα σχολιάστηκε η εκτέλεση του Καζαντζίδη στο μεγάλο ψάρι του Παπαϊωάννου.
Αν κάναμε τώρα δημοψήφισμα και θα έπρεπε να ψηφίσουμε τον καλύτερο τραγουδιστη όλων των εποχών σε αυτή τη χώρα συντριπτικά θα έβγαινε ο Καζαντζίδης, είτε αρέσει σε κάποιους από μας είτε όχι.
Παρόλα αυτά εγώ το συγκεκριμένο τραγούδι δεν μπορώ να το ακούσω από κανέναν άλλον πέρα του Παπαϊωάννου ο οποίος για μένα πέρα από μουσικόσυνθέτης είναι και τραγουδιστής.
Το ίδιο συμβαίνει και με το τραγούδι του “βγήκε ο χάρος να ψαρέψει”.
Φυσικά για μένα παπαϊωάννου είναι κάτι πολύ περισσότερο από ένας απλός τραγουδιστής.
Για το συγκεκριμένο τραγούδι συμφωνούμε Πάνο. Και για μένα το λέει καλύτερα ο Παπαιωάννου γιατί θεωρώ ότι το λέει πιο “ρεμπέτικα”, πιο “παλιακά”, ότι και να σημαίνει αυτό, σε αντίθεση με τον Καζαντζίδη που για μένα το λέει με ξεκάθαρο λαϊκό τρόπο της εποχής.
Ο Παπαιωάννου ήταν πρώτα και κύρια συνθέτης και μετά έρχονται όλα τα άλλα. Και αυτό γιατί το συνθετικό έργο που μας έχει αφήσει είναι τέτοιου επιπέδου που δεν αφήνει κάποια άλλη ιδιότητά του να μπει πρώτα.
Το θέμα για μένα είναι ότι αν θυμάμαι καλά και ο ίδιος ο Πανούσης, δεν δήλωσε ποτέ τραγουδιστής, αλλά σατιρικός καλλιτέχνης.
Όταν έψαξα πότε έγινε η ιστορία με τον Νταλάρα, έπεσα σε δυο τρεις σελίδες που είχαν δηλώσεις του Πανούση από την εποχή εκείνη. Δεν δήλωσε τραγουδιστής πουθενά.
Όπως και να χει, είναι ένα ζήτημα που σε σχέση με το θέμα του τίτλου είναι δευτερεύον και βάλε.
Το βινύλιο έχει το κλασικό δίφυλλο εξώφυλλο των διπλών δίσκων που ανοίγει σαν βιβλίο, αλλά απ’ όποια μεριά κι αν το κοιτάξεις είναι η σωστή, δηλαδή η πρώτη. Δηλαδή (αν αυτό μπορεί να δώσει μια σαφή εικόνα), αν το ανοίξεις και το απλώσεις μπρούμυτα, βλέπεις το εξώφυλλο του ενός δίσκου σωστά και του άλλου ανάποδα.
Πάντα είχα απορία πώς έκαναν το ανάλογο στο σιντί…
Κοίτα να δεις που δε θυμάμαι αν το cd ήτανε μονό ή διπλό…
