Νίκο, προφανώς αναφέρεσαι στη «Διαθήκη» (#24).
Είναι ένα άθλιο κακέκτυπο των γνήσιων δημοτικών βωμολοχικών τραγουδιών. Ταιριάζει στις προεφηβικές ηλικίες όπου μόλις έχουμε μάθει να λέμε απαγορευμένες λέξειςκαι το κάνουμε συνέχεια έτσι χωρίς αφορμή, μόνο για τη χαρά του απαγορευμένου. Ή στις εφηβικές που το σεξ μας απασχολεί τα περισσότερα δευτερόλεπτα του 24ώρου, αλλά μόνο σε επίπεδο σκέψης και λόγου, γιατί η έμπρακτη ενασχόληση απέχει ακόμη μερικά χρόνια.
Περιέργως έχει μεγάλη διάδοση. Το έχω ακούσει να τραγουδιέται σε πλαίσια παραδοσιακού αποκριάτικου γλεντιού με αθυρόστομα τραγούδια, σε πάνω από δύο άσχετα μέρη, και σίγουρα στο ίντερνετ θα είναι διάσημο.
Μετρικά δεν είναι τόσο κακότεχνο. Απλώς αυτός που το μετέφερε εδώ το άκουσε κουτσουρεμένο ή το κουτσούρεψε μόνος του. Είναι χαρακτηριστικό ότι ζητούσε μελωδία, αγνοώντας ότι ήδη τραγουδιέται σε αρκετές μελωδίες (προϋπάρχουσες βέβαια). Και όταν τραγουδιέται, οι στίχοι είναι μετρικά σωστοί, χωρίς αυτό βέβαια να το κάνει λιγότερο αξιοθρήνητο.
Χαρακτηριστική η σύγκριση με τον «Γιάνναρο» του #21: κι αυτό βωμολοχικό είναι, κι αυτό σοκάρει, αλλά εκεί τελειώνουν οι ομοιότητες. Απόοκει και πέρα, ο Γιάνναρος κρατάει πραγματικά άλλο επίπεδο.
Είναι πασίγνωστο ως καρπάθικο, σε λίγο διαφορετική παραλλαγή. Το έχω ακούσει και από τη Β. Εύβοια, καθώς και από τη Σάμο. Κάθε φορά τα μεν λόγια έχουν κι από κάποια μικροπαραλλαγή που πείθει ότι δεν πρόκειται για πρόσφατη αντιγραφή από το το διάσημο καρπάθικο αλλά για παλιές ντόπιες παραλλαγές -ότι δηλαδή το αρχικό πρότυπο, απ’ όπου κι αν είναι, έχει ζυμωθεί μέσα σε πολλές γενιές σύμφωνα με όλα τα προβλεπόμενα για την προφορική παράδοση-, όσο για τη μουσική, είναι εντελώς διαφορετική, κάθε φορά αμιγώς ντόπια.
Η βερσιόν που διάβασα εδώ δεν ταυτίζεται με καμία από τις τρεις που ήδη ήξερα, και θα έλεγα ότι πιθανώς είναι η ανώτερη όλων. Δεν ξέρω από πού είναι, και επομένως δεν μπορώ να μαντέψω πώς τραγουδιέται.