Έχει συζητηθεί πολλές φορές η “ταχύτητα” παιξίματος και έχει αναλυθεί θεωρώ εκτενώς. Αλλά να παίζει κάποιος γρηγορότερα απ’ ότι θα μπορούσα εγώ να σκεφτώ τις νότες… δεν το είχα ξαναδεί ή ακούσει. Μου είναι μάλιστα ασύλληπτο, το ότι σκέφτεται αργότερα κάποιος από την ταχύτητα που παίζει κάποιος άλλος, σε βαθμό να μην μπορεί να παρακολουθήσει αδιάφορα από το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα (που δεν υπάρχει προφανώς)!
Από πένα είναι χάλια παρεπιπτόντως… 
Πιο χρήσιμος κι απ’ τη σκιά του…
τί, ακουμπάει μικρό δάχτυλο στο καπάκι;! δεν θα πάει μπροστά αυτό το παιδί… όχι τίποτα άλλο, θα δώσει και ιδέες σε κανένα μπουζουκίστα.
σοβαρά τώρα, πέρα από την υπερβολή του πράγματος, τουλάχιστον διάλεξε ένα κομμάτι που είναι γραμμένο για να έχει αυτό το αποτέλεσμα σε τέτοιες ταχύτητες (το βουητό της μέλισσας). και το παίζει άψογα, με καθαρότητα και απαλό ήχο.
ακούστε το τελευταίο στα 350 και μετά ξαναβάλτε το 220!
Και δείτε και τις εκφράσεις του προσώπου του, στις “χαμηλές” ταχύτητες. Εγώ διαβάζω “Είδατεεεε;;;” “Και ο πρώτος, εεεε;;;” “Μα, ποιος είμαι, πυραυλοκίνητος είμαι”. Αξιοσημείωτη ταπεινοφροσύνη.
εκπληκτικό, Περικλή!
Α, και κάτι άλλο: αναγνωρίζει το αφτί σας μελωδία, στις μεγάλες ταχύτητες, ή κατάφερε ο καλλιτέχνης να μιμηθεί το βόμβο της μέλισσας;
Μπορεί να έχει εκ γενετής θέμα με τα άκρα…
Δεν με εντυπωσιάζουν αυτά κι ας μη ξέρω όργανο…
Παντελής απουσία μελωδίας, βόμβος μέλισσας, σωστά το είπε ο Νικόλας !
Πέστε ό τι θέλετε… προτιμώ Παούρη…:090:
σημ. φυσικά επίδειξη κάνει ο άνθρωπος, δεν παίζει την Τρούμπα…
ενδεικτικά πάρτε ένα γρήγορο : https://www.youtube.com/watch?v=15zVQtSHcdE
Επρεπε να’χε και καμια…σφηκα μεσα σε κουτακι με μικροφωνο,να δουμε ποιος το…παιζει πιο γρηγορα!
Περα απο την πλακα,το συγκεκριμενο κομματι χρησιμοποιειται απο πολλους μουσικους για ασκηση και για ‘‘αγωνες ταχυτητας’’ και σκοπος του ειναι να μιμηθει το πεταγμα της μελισσας με χρωματικες.Αρα δεν περιμενουμε να ακουσουμε κατι μελωδικο,εκτος αν μας αρεσει το…βουϊσμα.
Στο βιβλιο γκινες,με το ιδιο κομματι,τα πρωτεια εχει(μαλλον…ειχε)καποιος αλλος κιθαριστας,απο το 2008,με το μετρονομο στο 320 και αν θυμαμαι καλα,με ηλεκτρικη κιθαρα.
Παντως η τεχνικη του ανθρωπου αυτου ειναι απιστευτη και ειδικα η πενα του.Αναρωτιεμαι ποσες ωρες να 'χει φαει μονο γι’αυτο το κομματι.
… να μην θυμίσω πάλι το ανέκδοτο με τον Ινδό μαχαραγιά και τον άνθρωπο που ξόδεψε μιά ζωή να μάθει να ρίχνει, σπυρί – σπυρί, μιάν ολόκληρη χούφτα ρύζι σε μία μικρή τρύπα στο χώμα…
Δεν αντέχεται ρε παιδιά αυτός ο ήχος. Βουβουζέλα μου θύμισε, που μου θυμίζει χιλιάδες σπαστικές μύγες πάνω απ’ το κεφάλι. Και είναι και ντάλα μεσημέρι.
Καλά, εδώ που τα λέμε μη φαντάζεστε ότι αδικείται και πολύ το κομμάτι, ή ότι φταίει ο Ιρανός για την απουσία μουσικότητας στο άκουσμα… Είναι ένα κομμάτι καθαρά ποζεράδικο, που ακόμα και σε ανθρωπινές (και όχι καρτουνίστικες) ταχύτητες ακούγεται σαν βούισμα μέλισσας διότι αυτός ακριβώς είναι ο τίτλος και ο σκοπός του.
πφ αγουρίδες
Μα δεν είπε κανείς ότι αδικείται το κομμάτι, ούτε ο μουσικός. Αδικείται ο χρόνος μας, που τον ξοδεύουμε σχολιάζοντας σαχλαμάρες και παγκόσμια ρεκόρ (= καταγραφή) για το ρεκόρ, όχι για το κατόρθωμα.
Άγη, το έπαθλο δεν είναι ώριμα σταφύλια. Φήμη είναι και έπαρση, τίποτ’ άλλο. Και μην ανησυχείς, ξέρουμε όλοι μας πού θα βρούμε σταφύλια να μπορούμε να τα κόψουμε, δεν είναι ανάγκη να υψώσουμε το ανάστημά μας τόσο ώστε να φτάσει την κληματαριά. Καλά είμαστε κι έτσι.
Σίγουρα δεν είναι ανάγκη κι ούτε βρίσκεται εκεί το νόημα. Απλά κι η δεξιοτεχνία είναι μες στον κύκλο της παιχτικής. Τώρα αν τρέφει και τον εγωισμό του παίχτη είναι άλλο θέμα, προσωπικά δεν μπορώ να το ξέρω. Το ίδιο χαμόγελο άλλος θα μπορούσε να το ερμήνευσει σαν παιδική ικανοποίηση για ένα κατόρθωμα και τίποτα παραπάνω.
Θυμήθηκα τώρα και το πείραμα με τον δημοφιλή ηθοποιό Μοζούκιν στη σοβιετική ρωσία, όταν στις αρχές του αιώνα ερευνούσαν τις ιδιότητες της κινηματογραφικής “γλώσσας”:
Τραβήξανε λοιπόν ένα κοντινό πλάνο στο ανέκφραστο πρόσωπο του ηθοποιού που κοιτούσε απλανώς το κενό, και το μοντάρανε τη μια με ένα πιάτο αχνιστή μακαρονάδα, την άλλη με ένα παιδάκι και ακόμα μια φορά με μια γυναίκα στο νεκροκρέβατο.
Οι θεατές που τα είδαν θαύμασαν με τι εκφραστικό τρόπο ο ηθοποιός έδειχνε την ορεξη του για φαϊ στην πρώτη περίπτωση, το στοργικό και τρυφερό βλέμμα του προς το παιδί στη δεύτερη, και τη βαθιά του θλίψη με το πένθος ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του την στην τρίτη. Άσχετο ίσως πει κανείς, ίσως όμως και όχι.
Καλά, δε θα ξαναμιλήσουμε για πράγματα που εμείς δεν μπορούμε να τα κάνουμε καλύτερα.
Αλλά κι εσύ Άγη, μη μάθω ότι είδες ποτέ αθλητικά (Ολυμπιακούς π.χ. θα βλέπουν μόνο οι Ολυμπιονίκες), ή ότι άκουσες μουσική εκτός από καλαμπόρτζηδες.
Συγνώμη παιδιά , δεν το πιστεύω, αυτό που υποθέτω έχει γίνει είναι το εξής: μαζί με το μετρονόμο έχει ηχογραφηθεί και το κομμάτι οπότε κάθε φορά ο υπολογιστής το παίζει όλο και πιό γρήγορα. ίσως και λίγη έξυπνη επεξεργασία εικόνας για να συνεχίζει να κουνιέται το ρολόι κανονικά.
Ο τύπος πρέπει να φτιάχνει καταπληκτικό φραπέ…
Θα ήθελα να δω την έκφραση του Παούρη που αυτοχαρακτηρίζεται και σαν φαινόμενο που βρέθηκε κάποιος έτη φωτός πιο γρήγορος και ΚΑΘΑΡοΣ
Παιδιά να πώ ότι το συγκεκριμένο κομμάτι είναι στάνταρ για επίδειξεις ταχύτητας παγκοσμίως. Όλοι οι κιθαρίστες που θέλουν να επιδείξουν μεγάλες ταχύτητες παίζουν το συγκεκριμένο. Μάλιστα ένας το έχει παίξει σε live διαγωνισμό, 3 ή 4 φορές πιο γρήγορα στο μετρονόμο, απότι ο Ιρανός.
Παρόλαυτα εμένα με ενθουσιάζουν αυτά μόνο όταν πρόκειται για επίδειξη και με ενοχλεί όταν ο παίκτης θαρρεί ότι κάνει κάτι που πρέπει να σεβομαστε όλοι οι υπόλοιποι. Όπως κάνει ο Πάουρης που αναφέρθηκε δλδ…
Ε καλά, δεν υπονοούσα κάτι τέτοιο με το πείραγμά μου.
μπραβο στο παλικαρι,σφαιρα το παει το εργαλειο!και κατι μου λεει οτι θα μπορει να παιξει κι αλλα πραματα.
Δεν είναι σφαίρα αυτό, ταχύτητα φωτός είναι περίπου, και αυτό πρέπει κάπου να μας προβληματίσει.