Στο τραγούδι αυτό αναφέρεται και ο Αλέξης Πολίτης, στο καινούργιο του βιβλίο “Το δημοτικό τραγούδι”, ΠΕΚ 2010. Το αναφέρει ως παράδειγμα για μία “δεύτερη χρήση” παλαιότερων τραγουδιών, όταν ο αρχικός σκοπός της κατασκευής τους έχει ξεχαστεί. Το τραγούδι, στην αρχική του μορφή περιγράφει μία τακτική διαδεδομένη παντού, αν κρίνει κανείς από την εμφάνιση του θέματος σε πολλά λαϊκά στιχουργήματα απανταχού της Μεσογείου, μέχρι και στον Δαυΐδ: Ο ισχυρός αφέντης μηχανεύεται την πονηριά να στείλει τον νεαρό ερωτικό του αντίζηλο στον πόλεμο, να σκοτωθεί και να λήξει το θέμα. Ο αντίζηλος όμως εμφανίζεται ισχυρότερος και δεν πεθαίνει, η τιμωρία για τον αφέντη είναι πλέον νομοτελειακή.
Εδώ, ο αρχικός σκοπός ξεχάστηκε αλλά το τραγούδι επιβίωσε, τουλάχιστον οι πρώτοι στίχοι. Στην ανάγκη λοιπόν να βρεθεί, σε μεταγενέστερους χρόνους, ένα “τελετουργικό” στιχούργημα για κάποιαν ανάγκη της τελετουργίας του γάμου, επιστρατεύονται οι στίχοι αυτοί με άλλη, πλέον, σημσσία.