Καλησπέρα! Υπάρχει κανείς που να γνωρίζει που μπορεί κάποιος να βρει διαθέσιμα τα βιβλία του Κουνάδη (Α) Μάρκος Βαμβακάρης 1905-1972: Εγώ μάγκας γεννήθηκα και μάγκας θα πεθάνω & (Β) Εις ανάμνησιν στιγμών ελκυστικών Τόμοι 1 και 2; Έχω ψάξει πολύ τα τελευταία 2 χρόνια μα ήταν μάταιο… Ευχαριστώ
Έχεις ψάξει και στο “Κατάρτι” (Μαυρομιχάλη 9); Αν ναι, τότε μάλλον είναι εξαντλημένα. Ειδικά το περί Μάρκου ατύχησε από γεννησιμιού του, δεν το άφησαν οι κληρονόμοι Βαμβακάρη να κυκλοφορήσει.
Δυστυχώς οι εκδόσεις έχουν κλείσει εδώ και κάποια χρόνια. Ευχαριστώ πολύ πάντως
Σας ευχαριστώ πολύ όλους γιατί με την πολύτιμη βοήθειά σας βρήκα το σύνολο της βιβλιογραφίας του Κυρίου Κουνάδη εκτός από τον 1ο τόμο του “Εις ανάμνησιν στιγμών ελκυστικών”. Αν έχετε κάποια ιδέα για κανένα άλλο βιβλιοπωλείο με παλιούς τίτλους θα ήταν πολύ ευχάριστο. Καλό σας απόγευμα και καλή εβδομάδα φίλοι ρεμπέτες.
Αν κάποιος ψάχνει το βιβλίο ΕΓΩ ΜΑΓΚΑΣ ΓΕΝΝΉΘΗΚΑ, υπάρχει σε λίγα ακόμα αντίτυπα εδώ
https://www.facebook.com/marketplace/item/181757820430363/
3 «Μου αρέσει»
λεει τιποτα διαφορετικο μεσα απο οτι γνωριζουμε ηδη? το εχεις διαβασει?
εκ πρώτης όψεως και πλαγίας ανάγνωσης, όχι κάτι ιδιαίτερο
Λέει πολλά, κάποια απ’ τα οποία ποτέ δεν τα σκέφτηκαν ούτε οι φοιτητές, ούτε η Κάιλ, ώστε να απαντήσει ο Μάρκος και κυρίως: είναι η μοναδική πηγή για όλους τους στίχους μαζί, μαζεμένους και με ελάχιστα μόνο λάθη. Μην το χάσετε.
1 «Μου αρέσει»
Μπορεί κάποιος που το έχει ήδη να ανεβάσει μια φώτο των περιεχομένων του βιβλίου;
κολλημενος με τις 78 στροφες ο κουναδης… εγω πηρα τα βιβλια του βαρθαλιτη. ωραια ηταν. ταξιδευεις λιγο στο χρονο…!
λεει και τα κουρδισματα…? 
Όχι, απολύτως τίποτα. Γενικά, ας βάλουμε λίγο τα πράγματα στη θέση τους, γιατί συχνά παρασύρομαι από τις μανίες μου, μία απ’ τις οποίες είναι ο Μάρκος…
Πέρα από το κεφάλαιο «Ο Μάρκος στη δισκογραφία» όπου ο συγγραφέας πράγματι παραθέτει κάποια όχι τόσο διαδεδομένα και γνωστά στοιχεία για τις πρώτες του ηχογραφήσεις με τις εταιρίες του Μάτσα, όλα τα άλλα είτε ήταν ήδη γνωστά, είτε είναι προσωπικές απόψεις / σκέψεις του συγγραφέα με τις οποίες κάποιος μπορεί να συμφωνήσει ή όχι, δεν αποτελούν όμως βιογραφικά στοιχεία. Παράδειγμα: Έρωτας και γυναίκες στα τραγούδια του Μάρκου. Επίσης, κάποιες εμμονές του συγγραφέα γνωστές και από προηγηθείσες δημοσιεύσεις, όπως π.χ. η τάση να θεωρεί σχεδόν όλα τα ερωτικού θέματος τραγούδια του «αυτοβιογραφικά», παραμένουν. Και γίνονται και λάθη, όπως π.χ. η συμπερίληψη του τραγουδιού Ο Μάρκος μαθητής στα αυτοβιογραφικά, όταν είναι γνωστό ότι ο Μάρκος ήταν υπόδειγμα καλού μαθητή στη Σύρο ( οι δικαιολογίες που επικαλείται ο συγγραφέας για την άποψή του αυτή, νομίζω ότι δεν είναι πειστικές).
Και κάτι φαινομενικά, ίσως, άσχετο, αλλά όχι χωρίς σημασία όταν «επαινώ» το βιβλίο: ενώ, βιβλία όπως σίγουρα του Βαρθαλίτη ή του Ελευθερίου τα διάβασα μία φορά και δεν πρόκειται να τα ξαναδιαβάσω (την αυτοβιογραφία πρέπει να την έχω διαβάσει περίπου 20 φορές), το περί Μάρκου βιβλίο, στη βιβλιοθήκη μου, που περιέχει μακράν τις οφθαλμοφανέστερες μαρτυρίες βαρέως τύπου χρήσης, είναι τούτο. Βέβαια, είναι γεγονός ότι συχνότατα το συμβουλεύομαι σε θέματα στίχων.
1 «Μου αρέσει»
Το παρέλαβα σήμερα από εκεί που μας έστειλε ο Μπάμπης.
Αρχικά είχα την εντύπωση ότι αν αφήσω να περάσουν παραπάνω από μια-δυο ώρες από τη δημοσίευση του Μπάμπη θα έχει εξαντληθεί, από τους αναγνώστες του φόρουμ, αλλά αφενός δε μου ήταν εύκολο να κινηθώ γρήγορα, αφετέρου ο πωλητής μάλλον βαριόταν να πουλήσει, με αποτέλεσμα να περάσει καιρός, και όμως το είχε ακόμα!
Το αντίτυπό μου έχει στη σελίδα τίτλου μια χειρόγραφη σημείωση: «προς καταστροφή», με υπογραφή!!
1 «Μου αρέσει»
Μάλλον, κάπου στη διαδρομή μεταξύ εκδότη και “ανακύκλωσης” το συγκεκριμένο αντίτυπο εξήλθε της νόμιμης οδού…
Ήθελα να έβλεπα το Πρωτόκολλο Καταστροφής 
Ίσως, αλλά προηγήθηκε κάποια μεθόδευση, σύμφωνα με την οποία κάποια αντίτυπα παρέμειναν στο Κατάρτι απ’ όπου και διοχετεύονταν ένα - ένα έναντι Ε 25,20 σε μυημένους αγοραστές.
(υ.γ. Το Πρωτόκολλον Καταστροφής μου θύμησε μίαν ιστορία με τους γονείς μου. Είχαν φιλοξενήσει (δεκαετία ΄50) ένα ζευγάρι Βέλγων οι οποίοι, σε ανταπόδοση, έστειλαν ένα ξυλοκιβώτιο με εκλεκτά γαλλικά κρασιά. Ο πατέρας μου, μετά από ειδοποίηση του ταχυδρομείου, πήγε να παραλάβει το «δέμα» στο όνομά του, μη ξέροντας ακόμα τί ήταν. Ο υπάλληλος του εξήγησε, παρουσιάζοντάς του και έναν εξωφρενικό λογαριασμό “δια εκτελωνισμόν του εμπορεύματος”. Ενώ ο πατέρας μου προσπαθούσε να εξηγήσει ότι επειδή δεν μπορούσε να πληρώσει αυτά τα χρήματα και το κιβώτιο έπρεπε να επιστραφεί εξόδοις του βεβαίως, με δικαιολογία «Άρνησις εκτελωνισμού και παραλαβής», ο προϊστάμενος που παρακολουθούσε, έφερε ένα έντυπο Πρωτοκόλλου καταστροφής, το συμπλήρωσε, το υπέγραψε, το σφράγισε, ακούστηκαν και έξη μελωδικά «ντιν» από ένα μικρό σφυράκι και παρέδωσε το κιβώτιο στον πατέρα μου, που ευχαρίστησε δεόντως και έφυγε.)
Η ιστορία με τους απογόνους πώς έχει; Για ποιον λόγο δεν ήθελαν να βγει το βιβλίο;
(Δε ρωτώ κουτσομπολικά. Υποθέτω ότι θα έλαβε κάποιες δημόσιες διαστάσεις, αλλιώς, αν πρόκειται για προσωπικές πληροφορίες, εννοείται ότι αποσύρω την ερώτηση.)
Δημοσίως δεν ελέχθη τίποτα απολύτως. Άκουσα ότι πήγαν στα δικαστήρια. Ενώ είχε προγραμματιστεί και μία σειρά με remake 149 ηχογραφήσεων σε 9 σιντί, με τις λίστες των τραγουδιών ήδη τυπωμένες μέσα στο βιβλίο, η σειρά αυτή δεν βγήκε στο εμπόριο (πιθανολογώ ότι μάλλον δεν εξεδόθη ποτέ) και διατάχτηκε απ’ το δικαστήριο και απόσυρση του βιβλίου, όπως με είχαν πληροφορήσει όταν είχα πάει να το ζητήσω στον εκδοτικό του οίκο. Η όλη σειρά προγραμματίστηκε με την ευκαιρία των 100 χρόνων από τη γέννηση του Μάρκου.
Λοιπόν. Αυτό τον καιρό δεν έχω μεγάλη άνεση να διαβάζω και μάλιστα να μελετάω, κι έτσι χρειάστηκε να φτάσουμε ως αυτή τη στιγμή για να σχηματίσω κάποια εικόνα για το βιβλίο.
Θα έλεγα ότι κατά κύριο λόγο είναι κωδικοποίηση του συνόλου του έργου του Βαμβακάρη: όλα τα τραγούδια, με στοιχεία δισκογραφικής έκδοσης, με κάθε άλλο στοιχείο που είναι γνωστό (π.χ. συμμετέχοντες μουσικοί), και με στίχους. Αυτή είναι η σημαντικότερη συμβολή του βιβλίου στη γνώση. Δεν ξέρω αν υπάρχουν λάθη (κάπου είδα μερικά τραγούδια που αλλού τα έχω δει με άλλες χρονολογήσεις - ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο;), αλλά τα λάθη διορθώνονται. Το ίδιο και αν τυχόν υπάρχουν παραλείψεις. Το να υπάρχει όμως όλο αυτό το υλικό συγκεντρωμένο είναι βασική προϋπόθεση για να μπορούν μετά να γίνουν φινιρίσματα.
Βέβαια το θέμα είναι ότι από το 2005 που βγήκε το βιβλίο, και σύντομα μετά αποσύρθηκε (κι ήταν σαν να μην έχει βγει, εκτός για τους λίγους που το πρόλαβαν), την έχουν ξανακάνει κι άλλοι αυτή τη δουλειά. Και ο δικός μας ο @tzanidisjohn για παράδειγμα. Είχε άραγε υπόψη του τον Κουνάδη, ή χρειάστηκε να το ξανακάνει απ’ την αρχή; Αν συνέβη το πρώτο, εγώ θα πιστέψω πρωτίστως τον Τζανίδη, όπως είναι το λογικό. Αν ισχύει το δεύτερο, η αντιπαραβολή μπορεί να οδηγήσει σε διορθώσεις-συμπληρώσεις. (Και το ίδιο ισχύει και για τα αρχεία Σίλαμπς και κάθε άλλη ανάλογη προσπάθεια. Προσωπικά, δεν έχω κάνει μέχρι στιγμής καμία σύγκριση και δεν έχω άποψη.)
Τώρα, πέρα από αυτή τη δουλειά, το βιβλίο έχει κι άλλα. Βρίσκει κανείς και αξιόλογες πληροφορίες ή απόψεις, αλλά βασικά πρόκειται για παραγεμίσματα. Κατά τη γνώμη μου φυσικά. Για κάθε τραγούδι λ.χ. υπάρχει και μια λογοτεχνική ανάλυση, συχνά αφελής και αμήχανη (λες και του την έβαλε ο δάσκαλος υποχρεωτικά).
Υπάρχουν επίσης κάποιες μουσικές πληροφορίες, ελάχιστα αξιόπιστες κατά τη γνώμη μου, όπως π.χ. μια προσπάθεια προσπέλασης του ζητήματος των κουρδισμάτων που, υπό το φως των όσων είναι σήμερα γνωστά, φαντάζει πρωτόγονη. Δεν απαιτώ να ήξερε ο Κουνάδης το 2005 πράγματα που ήρθαν στο φως αργότερα, θα μπορούσε όμως να έχει κάποια συναίσθηση ότι δεν τα ξέρει και τόσο καλά. Να κρατάει μια επιφύλαξη βρε αδερφέ. Και εν πάση περιπτώσει νομίζω ότι και το 2005 ξέραμε ότι δεν υπάρχει όρος «καραντουζένια=κουρδίσματα»!
Υπάρχει κριτική προηγούμενων μελετών, όπου διακρίνεται σαφώς μια πόλωση: καλοί ρεμπετολόγοι - κακοί ρεμπετολόγοι. Βρίζει τον Πετρόπουλο. Κι εγώ τον βρίζω, αλλά δε χρειάζεται να δώσω λεφτά για να μου τον βρίσει κι άλλος, το κάνω τζάμπα! Σε κάποιο σημείο κάνει με τα κρεμμυδάκια τον Γ. Παπαδάκη που εξέφρασε την άποψη ότι ο Βαμβακάρης προέρχεται από την καρδιά της δημοτικής παράδοσης, αντιτείνοντας ότι ο ίδιος (ο Κουνάδης) δεν έχει εντοπίσει παρά ελάχιστα σημεία όπου να φαίνεται μια τέτοια σχέση. Κι αν υπάρχουν κι άλλα που απλώς δεν τα εντόπισε; Κι αν υπάρχουν στοιχεία πέρα από συγκεκριμένους στίχους και μελωδίες δημοτικής προέλευσης;
Επίσης, ο Κουνάδης αγαπά πολύ τον Βαμβακάρη. Και το τονίζει κάθε τόσο. Κι εγώ τον αγαπώ πολύ, αλλά ισχύει ό,τι και για το βρισίδι στον Πετρόπουλο: μπορώ και τζάμπα μόνος μου. Δε μ’ ενδιαφέρει αν τον αγαπάς, μ’ ενδιαφέρει τι έχεις να μου μάθεις γι’ αυτόν.
Τέλος, είναι κρίμα που ένας συγγραφέας με τόση παραγωγή αγνοεί τόσο επιδεικτικά κάποιες κοινές συμβάσεις της συγγραφής. Κάθε τόσο αναφέρει βιβλία που έχει διαβάσει, ή και δικά του, για να τα σχολιάσει ή να παραπέμψει. Βάλε βρε ευλογημένε και μια βιβλιογραφία στο τέλος!
Παρ’ όλα αυτά, είναι ένα βιβλίο που χαίρομαι που το απέκτησα. Πετώντας ό,τι δε μου κάνει, αυτό που κρατώ είναι σημαντικό.
Κλείνοντας, διαπίστωσα ότι είχε συζητηθεί κι άλλη φορά παλιότερα εδώ:
1 «Μου αρέσει»