νομίζω ότι έχω και μια φωτογραφία από τον πόλεμο που έχει και το μπουζούκι παρέα…Θα το κοιταξω.
Η αθηναικου ρεμπετικου θα λεγα εγω,το ρεμπετικο δεν ξεκινα απο τον πειραια απλα κορυφωνεται εκει και τελειωνει υστερα
Ανέβασα άλλη μία, αυτή τη φορά με το μπουζουκάκι του, το οποίο αν θέλετε μπορώ να το φέρω αύριο στο Πέραμα…
Η τελευταία φωτό με λύπησε πολύ. Κρίμα!
Είναι πράγματι σκληρή σκηνή, συνηθισμένη βέβαια για την εποχή, η οποία ήταν σκληρή και για τους Αρκουδιάρηδες.
Ο της φωτογραφίας, έχει ένα μπάλωμα μεγαλύτερο από το μπατζάκι του.
“Ήρθε στο χωριό ο Αρκουδιάρης
ένας γέρος γύφτος ξεδοντιάρης…”
Το επάγγελμα του Αρκουδιάρη δεν ασκείται πλέον στα Βαλκάνια. Οι τελευταίοι Αρκουδιάρηδες της Ρουμανίας, παρέδωσαν πρόσφατα σε ζωολογικές οργανώσεις τα ζώα τους, έναντι αποζημίωσης. Η διαδικασία αυτή και μετά από νόμο του κράτους, μόνο εύκολη δεν ήταν. Η αρκούδες συντηρούσαν ολόκληρες οικογένειες. Μετά από αγώνα σε επίπεδο ενημέρωσης, άρχισαν οι τουρίστες να γυρίζουν τη πλάτη και να μη δίνουν χρήματα στους Αρκουδιάρηδες και αυτοί με τη σειρά τους αναγκάστηκαν να δεχτούν. Γι αυτά τα ζώα, αν θυμάμαι καλά, έχει διατεθεί ένας μεγάλος χώρος, όπου γυρίζουν μετά από χρόνια ελεύθερα. Φυσικά τα ταίζουν, μιά και δεν μπορούν να επανέλθουν στην άγρια ζωή, που δεν γνώρισαν ή μετά από τόσα χρόνια ξεσυνήθισαν, ώστε να επιβιώσουν τελείως ελεύθερα.
Οι ευχάριστες πληροφορίες :063:για το φίλο giorgos_86 και όσους λυπήθηκαν με τη φωτογραφία
Ταβέρνα Κολωνός 11/08
billk αυτό είναι το οινομαγειρείο “Μαρκόπουλο” που πάμε και ρίχνουμε καμιά φορά τις πενιές μας!! Δες στην Κλίκα ένα άρθρο για το μαγαζί. Στην φωτό που παρέθεσες είναι ο Κυρ Σταμάτης.
KwstasP ευχαριστώ πολύ για τις πληροφορίες και για το link.Το μαγαζί δεν το ήξερα καθόλου,βρέθηκα τυχαία ενα μεσημέρι τον Νοέμβριο εκεί με ένα φίλο μου που είχε ραντεβού με ένα φορτηγατζή για δουλειά.Μου άρεσε όλο το πακέτο (φαγητό,κρασί,αφεντικό,περιβάλον) και χαίρομαι που μαθαίνω πως γίνονται και βραδυνές μπουζουκοσυναντήσεις εκεί.Θα χαρώ πολύ να παραβρεθώ σε κάποια απ’αυτές.
Ανεβάζω και φωτο απέναντι απο το μαγαζί.
Πολύ ωραία φωτογραφία billk! Μπράβο. Αν έλειπε το Φίατ θα μπορούσε κάλλιστα να περάσει γιά στιγμιότυπο άλλης εποχής (60, 70).
Λίγο καθυστερημένα, αλλά για μένα είναι πολύ σημαντικό:
Είμαι και εγώ φιλόζωος, οι παλαιότεροι εδώ το ξέρουν. Αν κάποιος ξέρει το μαρτύριο που τράβαγαν οι αρκούδες, πριν αρχίσουν να συντηρούν οικογένειες, θα έλεγε όπως λέω και εγώ, ας βρεί ο συγκεκριμένος οικογενειάρχης κάποιον άλλο τρόπο: και καρέκλες μπορεί να επισκευάζει, και χαλκώματα να γανώνει, και πατάτες να πουλάει, δόξα τω θεώ οι τσιγγάνοι είναι άριστοι τεχνίτες και επαγγελματίες. Δεν μπορώ να αποδεχτώ καταστάσεις με πυρωμένες λαμαρίνες σε λακούβες από όπου το άμοιρο ζώο δεν μπορεί να ξεφύγει και τσουρουφλίζονται τα πέλματά του μέχρι να μάθει να «χορεύει» όρθιο.
Ως προσωπική χάρη, θα παρακαλούσα τον φίλο Παραδοξολόγο να αποσύρει, αν θέλει, την εικόνα με τις αρκούδες. Εμένα, τουλάχιστο, με προσβάλλει ως άνθρωπο.
Νίκο, φυσικά και συμφωνώ μαζί σου. Κι εγώ φιλόζωος είμαι.
Πιστεύω πως ο βασανισμός των ζώων είναι αυτός που μας προσβάλει και όχι η φωτογραφία που τον αποτυπώνει. Η φωτογραφία μάλλον διορθωτικά λειτουργεί.
Αποσύρω το λίνκ όμως, αν είναι να νιώσεις καλύτερα.
Κώστα, σε ευχαριστώ πολύ για την πρόθεσή σου. Όχι, δεν θα νοιώσω φυσικά καλύτερα με την απόσυρση του λίνκ. Πολύ σημαντικότερη είναι για μένα η απόσυρση της νοοτροπίας ότι «προκειμένου να θρέψω την οικογένειά μου θα πατήσω και επί πτωμάτων, αν χρειαστεί», στην περίπτωσή μας σχεδόν κυριολεκτικά ή και χειρότερα, αφού ο βάναυσος βασανισμός ανυπεράσπιστων ζώων (φυσικά και ανθρώπων, όπου αυτό ισχύει) είναι χειρότερος από τη θανάτωση. Η «παράδοση» του αρκουδιάρη πράγματι δεν με τιμά ως συνάνθρωπο του «επαγγελματία» αυτού και ελπίζω, εκείνοι που έχουν την ίδια προσέγγιση να γίνονται όλο και περισσότεροι. Τότε, σίγουρα θα νοιώσω καλύτερα.
Νίκο, αν διάβασες στο τόπικ περί “Ελλάδας που χάνεται”, αναφέρω τον “Αρκουδιάρη” σαν παράδειγμα “παράδοσης” προς αποφυγήν.
Κάνω κατά καιρούς πολλές σκέψεις γύρω από αυτό το θέμα. Για παράδειγμα, δεν θα ξεχάσω ποτέ τα διάφορα βασανιστήρια ζώων για πλάκα!
Από μικρό παιδί, ντρεπόμουν όταν έβλεπα μιά ολόκληρη γειτονιά, ένα ολόκληρο χωριό, μικρούς και μεγάλους, να βασανίζουν ζώα για να γελάσουν!
Χαρακτηριστικά βασανιστήρια, αυτά για τα τζιτζίκια, που παλουκωμένα με ένα ξύλο, τα άφηναν να πετούν καταδικασμένα… έτσι για να γελάνε.
Ή τα σκυλιά, που κολλημένα μετά τη ερωτική τους πράξη, τα χτυπούσαν με πέτρες και ό,τι άλλο… πάλι έτσι, για πλάκα. Φοβερή εικόνα!
Ακόμα και τις παρέες των εφήβων, οι οποίες είχαν σαν σύνθημα το “Πάμε για γάτες” και άλλα πολλά, που δεν θέλω τώρα να αναφέρω.
Σκέφτομαι λοιπόν, και προσπαθώ να καταλάβω γιατί σαν λαός βγάζαμε (και σε πολλές περιπτώσεις βγάζουμε και σήμερα) τέτοια βαρβαρότητα (παράλληλα με το φιλότιμο και τη καλοσύνη μας). Και με βασανίζει αυτή η σκέψη περισσότερο επειδή δίπλα στους αποδεδειγμένα “άκαρδους”, “χοντροκομμένους μαλάκες”, “χαζούς”, “αφελείς”, “στ΄ αλήθεια κακούς”, έβλεπα και ανθρώπους καλούς, ευαίσθητους και λογικούς να συμμετέχουν στον όχλο και αν δεν γελούσαν, σίγουρα δεν αντιδρούσαν!
Γι αυτούς λοιπόν, τους οποίους εκτιμούσα “κατά τ΄ άλλα”, μπορώ να αναφέρω κάποιες δικαιολογίες.
[ul]
[li]Δεν είχαν νιώσει πως η ζωή τους έχει κάποια αξία, δεν είχαν αντιμετωπισθεί με σεβασμό ποτέ, παρά μόνο με το νόμο του δυνατού.[/li][li]Είχαν υποταχθεί στη θρασύτητα και τη βαρβαρότητα για να μη βρουν κάνα μπελά, από φόβο.[/li]Αν πήγαιναν κόντρα στο “έθιμο” θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν “αδελφές” και να μπούν στο στόχο αυτοί.
[li]Κοιτάζοντας τώρα φωτογραφικά πίσω μου, στις κοινωνίες των παιδικών μου χρόνων, βλέπω πως αρκούσε ένας άνθρωπος να είναι π.χ. κουτσός για να χάσει κάθε δικαίωμα σεβασμού, λες και έφταιγε![/li]Αρκούσε να είναι κάποιος ευαίσθητος για να τον μουρλάνουν τελείως και να τον πετροβολάνε τα πιτσιρίκια σαν τα σκυλιά! Το ίδιο με τις χήρες ή απλά με γριές που είχαν ξεμείνει στα γεράματα μόνες. Όλοι οι αδύναμοι στόχος. Πόσο περισσότερο τα ζωντανά.
[/ul]Ενδιαφέρον να ακουστούν κι άλλες σκέψεις:241:
Κώστα, νομίζω ότι ο Μπρέχτ το έχει απαντήσει το ερώτημά σου με μία περιεκτικότατη φρασούλα, αυτήν περί χορτάσματος και ηθικής. Μία κοινωνία που επί χιλιετίες, μόνο κατραπακιές και ξεροκόμματα έτρωγε, τα δεύτερα όταν τα έβρισκε, πρώτα την πάρτη της θα φροντίσει και μετά ό τι άλλο.
Αμερικανικός νότος αρχές του προηγούγουμένου αιώνα Κουαρτέτο Dave King
Για κάποιο λόγο δεν την ανέβασε προηγουμένως
Στο χαρέμι του σουλτάνου, τα κορίτσια παίζουν ταμπουρά… :019:
http://www1.rizospastis.gr/getImage.do?size=medium&id=251060&format=.jpg
Ο Παπαϊωάννου φαντάρος με τον οργανοποιό Ζοζέφ στον Πειραιά το 1940:091:
Χαρακτηριστικά βασανιστήρια, αυτά για τα τζιτζίκια, που παλουκωμένα με ένα ξύλο, τα άφηναν να πετούν καταδικασμένα… έτσι για να γελάνε.
Ή τα σκυλιά, που κολλημένα μετά τη ερωτική τους πράξη, τα χτυπούσαν με πέτρες και ό,τι άλλο… πάλι έτσι, για πλάκα. Φοβερή εικόνα!
Ακόμα και τις παρέες των εφήβων, οι οποίες είχαν σαν σύνθημα το “Πάμε για γάτες” και άλλα πολλά, που δεν θέλω τώρα να αναφέρω.
Είδα στο Google video, σχετικό θέμα κι εκεί έλεγε κάτι που σίγουρα συμφωνώ! Είναι απλά διαφορετικό Έθνος και οφείλουμε να το σεβόμαστε! Μοιραζόμαστε την ίδια Γη, τον ίδιο αέρα, απλά είναι λίγο διαφορετικα!
Από συντονιστή: Αγαπητέ Σταμάτη, όταν αναφέρεσαι σε αρκετά προγενέστερη δημοσίευση που ακολουθήθηκε από νεότερες, καλό θα είναι να αναφέρεις και τον αύξοντα αριθμό της (#χχ), ώστε να μη χάνεται χρόνος στο ψάξιμο.
Ο Γιωργος Μπατης στην ταινια Οι Παπατζηδες