Ο σκληροπυρηνικός, του σκληροπυρηνικού, τον σκληροπυρηνικό, ω σκληροπυρηνικέ...!

μπορει να διαφωνούμε, να μπριζώνουμε να σεμνοκουμπωνουμε
Αλλα στα βασικά έχουμε ΕΝΙΑΊΑ ΑΝΤΊΛΗΨΉ

ΕΤΣΙ ΓΟΥΣΤΑΡΩ

  1. Το ότι ο Ζαμπέτας είναι σε τόσο χαμηλή θέση και ο Μάρκος στην κορυφή εξηγείται από
    το γεγονός ότι η στατιστική έρευνα γίνεται σε φόρουμ ρεμπέτικο.

  2. Το ότι ο Μάρκος είναι στην κορυφή και ο Τσιτσάνης ακολουθεί, αποδεικνύει το
    σκληροπυρηνικό της υποθέσεως.

:241: Καλο μεσημερι .Σαν καινουργιο μελοs και γω μπορω να πω οτι παντου υπαρχουν σκληροπυρινικοι στο χωρο μας ο καθε ενας στο δικο του τομεα και δεν εννοω μοονο την μουσικη …αλλα αν δεν υπηρχαν κι αυτοι δεν θα υπηρχε παραδοση και ιστορια ,σαν ψαρι λοιπον στο φορουμ το βρισκω παρα πολυ καλο ,που ακομα λογο χρονου και απειριας δεν τα εχω δει ολα . …το ψαχνω ομως …υπαρχουν αρκετοι που νομιζω οτι σιγουρα γουσταρανε και γουσταρουν τον Zαμπετα …χορεψαν , τραγουδησαν, και ας λενε .ΜΑΡΚΟ και ξερο ψωμι. Μια απο αυτες ειμαι και γω …οπωs και με αλλους μεγαλουs καλλητεχνες, Φατσεα,Καλδαρα, Χιωτη,Ξαρχακο, και ειμαι σιγουρη οτι οσοι ψαχτουν υπαρχουν σιγουρα , θα δουν αναφορες στο φορουμ η στην κλικα …αλλα δεν μπορω να μην :109:σε κεινον που επεκτεινε τα στοιχεια της παραδοσης,αλλα και της λαικης μουσικης και πρωτοπορος νομιζω, αν δεν κανω λαθοs :230: στην ηχογραφηση του μπουζουκιου και στις αναφορες μεσα απο τους στιχους του στον απλο λαικο κοσμο της εποχης εκεινης , και πραγματικα η σφραριδα του θα μεινει ανεξιτηλη στον χρονο για πολλες γενιες .δεν ειναι τυχαιο λοιπον …που σε μας τους μοντερνους λαικους μιλαει ακομα στην καρδια και βρισκεται στην πρωτη θεση !

Σκληροπυρινικοι
σαν σημερα εφυγε ο Μάρκος
:016:

Σαν αύριο, στις 8.02.1972.

:110: συμφωνω …δεν υπηρχε και η AEΠI :78:απο στομα σε στομα πηγαινε …και οι συνθεσεις σε αρκετα κομματια μοιαζουν μεταξυ τους …καταλαβαινω για εναν καλλητεχνη ειναι ,η ψυχη του ,αλλα αυτο θα πει καλλητεχνης να τη δινεις απλωχερα γυρω σου …αυτο καναν οι μπεσαληδες ρεμπετες…τωρα τα τσιρακια :092:ειναι αλλο ανεκδοτο

Iσως θα έπρεπε, κάποια στιγμή, να γίνει μια σοβαρή έρευνα ώστε να μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα για τα “αμφισβητούμενα” τραγούδια εάν ήταν όντως του Τούντα. Για μένα ο Τούντας υπήρξε από τους μεγαλύτερους συνθέτες για τους παρακάτω λόγους:

  1. Κανείς δεν αμφισβητεί ότι ήταν από τους καλύτερους Σμυρνιούς μουσικούς, με γνώση και της Δυτικής και της Ανατολίτικης μουσικής
  2. Έγραψε καταπληκτικά τραγούδια (πέρα από αυτά των οποίων αμφισβητείται η πατρότητα…)
  3. Από τη θέση του Δ/ντή δισκογραφικών εταιρειών κατάφερε να διασώσει και να κάνει ευρύτερα γνωστή αυτή την υπέροχη μουσική και τους δημιουργούς-συνεχιστές της πλούσιας παράδοσης της Ιωνίας.
  4. Με τα παραπάνω πιστεύω ότι προώθησε και επηρρέασε την εξέλιξη της μουσικής της εποχής του. και τέλος
  5. Σε μια πολυπολιτισμική, ανοιχτή κοινωνία, όπως ήταν η Σμύρνη της εποχής του, σαφώς υπήρχαν επηρροές και αλληλεπιδράσεις από άλλες μουσικές παραδόσεις και είναι ίσως εξαιρετικά δύσκολο για την επιστημονική έρευνα να πει με βεβαιότητα ποιός ήταν ο “αρχικός συνθέτης” μιας κοινής (για πολιτισμικές ομάδες μιας περιοχής) παραδοσιακής μελωδίας .
    Ωστόσο, ας μη ξεχνάμε, ότι ακόμα και σήμερα πολλοί μουσικοί υπογράφουν ως “συνθέτες” τις διασκευές διαφόρων κομματιών, αδέσποτων ή μη, για να μην αναφέρω λατρεμένους και μέγιστους συνθέτες της εποχής μας που έχουν μεταφέρει ολόκληρες μουσικές φράσεις από ευρωπαικές όπερες,που όταν τις ακούς λες "ααα…ώστε από εδώ το πήρε…)

Προς Θεού, τα παραπάνω δεν τα αναφέρω ως αντιπαράθεση (αυτό για τους φίλους του φόρουμ που …ψοφάνε για παρεξήγηση…), απλά επιμένω στο ότι ο Τούντας δεν έχει αναγνωριστεί όσο θα έπρεπε, ίσως γιατί έχει επικρατήσει η άποψη ότι ως ''Διευθυντής" υπέγραψε ως δημιουργός σε τραγούδια που δεν ήταν δικά του, κάτι που κάνανε πολλοί από τους μεγάλους καλλιτέχνες στο παρελθόν και υποτιμήθηκε η πραγματική δημιουργία και προσφορά του.

Συμφωνώ και προσυπογράφω, Πέλη, σε όσα γράφεις για την αξία του Τούντα, τόσο ως μουσικού όσο και ως κορυφαίου παράγοντα της δισκογραφίας. Το σημαντικότερο όμως δεν το ανέφερες: Ο Τούντας ήταν ο τελευταίος μεγάλος (και άξιος) συνεχιστής της λαμπρής πολίτικης λόγιας μουσικής παράδοσης. Μίας πολυεθνικής και πλουσιότατης παράδοσης που ξεκινάει τον 17ο αιώνα και σβήνει γύρω στα μέσα του 20ού, που την ελάμπρυναν μορφές όπως ο Ζαχαρίας Χανεντές και ο Πέτρος Λαμπαδάριος, αργότερα ο Tatyos Efendi, ο μέγιστος Tanburi Cemil Bey, οι Μπατζανοί, οι Λεονταρίδηδες και τόσοι άλλοι κορυφαίοι της ανατολικής μουσικής. Τραγούδια όπως η Πριγκιπιώτισσα, η Πασαλιμανιώτισσα, η Δραπετσώνα ήταν ουσιαστικά, μαζί με κάποια λίγων ακόμα συνθετών τα τελευταία της Ρωμαίικης συμβολής στη μουσική αυτή.

Τώρα, για τα «αμφισβητούμενης πατρότητας» κομμάτια, όσο σοβαρή και να είναι μία έρευνα ποτέ δεν θα μάθουμε με βεβαιότητα την αλήθεια. Λογικές υποθέσεις μόνο μπορούμε να κάνουμε. Όταν η ΑΕΠΙ δέχεται χωρίς κανένα ψάξιμο και καταγράφει ίσως και δέκα συνθέτες του τσάμικου Ιτιά μοσχοϊτιά (συνθέτες, όχι «διασκευαστές»), τι να σου κάνει η σοβαρή έρευνα…

Μπράβο!! (αφού δε βρίσκω το μπραβόκουμπο…). Συμφωνώ και ευχαριστώ για τις επισημάνσεις.

Ψάαξε ψάαξε δε θα το βρείς!

Συμφωνώ κι εγώ με όσα έγραψε η Πέλη. Αλλωστε ο Τούντας είναι ο “λιγότερο κατηγορούμενος” από τους μεγάλους μαέστρους. Τα τραγούδια που πέρασε ο Τούντας στο’ όνομά του και δεν ήταν δικά του, ήταν παραδοσιακά τραγούδια. Η ηχογράφησή τους από τον Τούντα ήταν για πολλά και η σωτηρία τους από τη λήθη.

Για το κείμενο του Νίκου:

Γιατί πολίτικης;

Αυτό ξαναπέστο. Δυστυχώς έτσι είναι. Η περίοδος όπου μπορούσε να λάμψει η αλήθεια, όταν δηλαδή ζούσαν οι “εμπλεκόμενοι”, πέρασε ανεπιστρεπτί. Η μόνη εξαίρεση μπορεί να γίνει όταν βρεθεί παρτιτούρα, που αποδεδειγμένα προηγήθηκε της αντίστοιχης ηχογράφησης (συζητιέται αυτό για κάποια κλεμμένα τραγούδια του Παπάζογλου, αλλά ακόμη δεν έχουμ δει “φως”).

Εκεί κι αν γίνεται η κόλαση. Ο Παπασιδέρης φέρεται στα χαρτιά ως ο δημιουργός των μισών παραδοσιακών τσάμικων! Αντίστοιχη και η περίπτωση Περδικόπουλου για τα καλαματιανά.

Από την εγκατάσταση των σουλτάνων στην πόλη και μέχρι τη διάλυση της αυτοκρατορίας, το μακράν μεγαλύτερο μουσικό κέντρο της ανατολικής μουσικής υπήρξε η Κωνσταντινούπολη και ειδικότερα το παλάτι. Υπήρχε όμως και κοντινή «ενδοχώρα»: οι τεκέδες των Μεβλεβή για τους μουσουλμάνους και οι Μεϊχανέδες (ταβέρνες με «άδεια αλκοολούχων») για τους Χριστιανούς. Όποιος μουσικός από την περιφέρεια ξεπερνούσε με τη δυναμική του τη «ντόπια αγορά» κατέληγε στην Πόλη. Αυτό ίσχυε και για τους Ρωμιούς (Έλληνες δεν υπήρχαν ακόμα).

Από τα μέσα του 19ου αιώνα οι Έλληνες της αυτοκρατορίας απέκτησαν δικό τους μουσικό κέντρο, τη Σμύρνη, με δύο βασικά χαρακτηριστικά: το πολυπληθές της παρουσίας τους (κοντά 150.000 κατά την αρχή του 20ού σε σύνολο κοντά 300.000) και την ισχυρή (πολύ ισχυρότερη από την Πόλη) επίδραση από τη Δύση που απέδωσε , με τη σύντηξη της ανατολικής και της δυτικής μουσικής το χαρακτηριστικό Σμυρναίικο ύφος. Όλοι όμως οι μουσικοί της Σμύρνης, Έλληνες, Αρμένηδες, Εβραίοι, Βαλκάνιοι και οι ελάχιστοι Τούρκοι είχαν το ανατολικό τους αυτί στραμμένο στην Πόλη. Από εκεί μάθαιναν τα πεσρέφια, τα σεμάγια, τα σαρκιά και τους μπεστέδες, παρακολουθώντας τους μεγάλους μουσικούς στα κέντρα διασκέδασης. Εκεί παράγγελναν τα καλά τους όργανα στον Βενιό και τους άλλους κορυφαίους τεχνίτες. Από εκεί ήρθαν στη Σμύρνη τα Πολιτάκια με Σιδέρη, Περιστέρη κλπ.

Αυτό που ονομάστηκε Σμυρναίικο τραγούδι ουσιαστικά πάτησε με το ένα πόδι στην πολίτικη παράδοση που είχε μεταλαμπαδευτεί και στη Σμύρνη, και με το άλλο στη ντόπια πλούσια μουσική ζωή με τις μετακλήσεις μουσικών αλλά και ορχηστρών από Ιταλία και αλλού. Τραγούδια όπως η Πολίτισσα Ταταυλιανή του Τούντα ή το Φονιάς θα γίνω του Βαϊνδιρλή είναι χαρακτηριστικά του πολίτικου ύφους, με το πολύ αργής αγωγής επτάσημο μέτρο (3-2-2) το επονομαζόμενο Hindi («ινδικό»). Επίσης χαρακτηριστικό της πολίτικης (εν πολλοίς βυζαντινής) επίδρασης είναι και οι μεταπτώσεις από διατονικό σε χρώμα ή αντίστροφα (ραστ / χουζάμ) όπως στη Δραπετσώνα. Ονομάστηκε Σμυρναίικο, αν και πάρα πολλοί συντελεστές του (Νταλγκάς, Σκαρβέλης, Καρίπης κλπ.) ήταν πολίτες, όπως και οι Ρόζα, Μαρίκα Φραντζεσκοπούλου κλπ.