ηθελα να ρωτησω το εξης σχετικα με την πενα στα κομματια.Παιζει ρολο αν αρχιζουμε μια φραση με πενα ‘κατω’ ή ‘πανω’ και αν οντως συμβαινει αυτο επηρεαζεται και το τελειωμα της φρασης με κατω ή πανω πενα ?
Γιατι εγω δε σκεφτομαι ξεκιναω οπως ναναι (συνηθως κατω πενα )και αν κατι δε μου βγαινει/δε μου αρεσει ηχητικα-παικτικα τοτε αλλαζω τροπο ξεκινηματος ή τελειωματος.Μηπως κανω κατι λαθος και πρεπει να το ψαχνω πιο πολυ? δεν με παρακολουθει καποιος δασκαλος σκαλιζω οτι μπορω- οπως μπορω μοναχος μου και εχω αυτη την απορια.
Ευχαριστω να ειστε καλα
Καλησπερα. Εχει πολυ μεγαλη σημασια ναι.
Το προβλημα ειναι οτι πολλες φορες πρεπει να παιζεις περισσοτερες απο μια νοτα κατω για να τονιζεις και αλλες κατω πανω ή πανω κατω.
βασικά το μόνο από το οποίο εξαρτάται η θέση και η άρση, είναι ο ρυθμός. το δεξί χέρι πρέπει να παίζει συνέχεια και σταθερά θέση/άρση (κάτω πάνω), οι θέσεις στα ισχυρά και οι άρσεις στα ασθενή μέρη του ρυθμού. αυτή η κίνηση (σταθερή και αδιάκοπη σε όλο το κομμάτι) είναι τα θεμέλια πάνω στα οποία θα χτιστεί όλη η μελωδία και το παίξιμο.
το αν μια φράση ξεκινάει ή τελειώνει με θέση ή άρση, έχει να κάνει μόνο με την τοποθέτησή της πάνω στον ρυθμό. το δεξί χέρι (της πένας, εφόσον είσαι δεξιόχειρας) είναι master και το αριστερό slave. δηλαδή, το δεξί ορίζει και το αριστερό ακολουθεί.
εξασκήσου να παίζεις συνεχόμενα την πένα κάτω-πάνω, άσχετα από τη νότα ή τη χορδή στην οποία παίζεις. ακόμα και όταν έχεις μεγάλες αξίες, συνέχιζε να κάνεις την κίνηση της πένας χωρίς να παίζεις, ή ακόμα καλύτερα παίζε με πολύ χαμηλές δυναμικές εκεί που θα άφηνες κενό.
και επειδή κάποιοι θα παραθέσουν καλούς παίχτες οι οποίοι “παίζουν” με τον ρυθμό και την πένα, αυτό είναι ένα πολύ μεταγενέστερο στάδιο. πρέπει πρώτα να βάλουμε μέσα μας πολύ καλά τον ρυθμό, να τον εσωτερικεύσουμε και να τον σωματοποιήσουμε, και μετά (εφ’όσον έχουμε την ικανότητα) να “παίξουμε” με αυτόν.
Μπορεις ευκολα να καταλαβεις οτι δινεις μεγαλυτερη εμφαση στη νοτα σε ‘θεση’ παρα σε αρση. Αυτο οριζεται απο το ρυθμο κυριως.
Αν ομως μηλαμε για ταξιμι-αυτοσχεδιασμο τοτε εσυ αποφασιζει που και ποτε θα ειναι αρση η θεση.
Προσπαθησε στην αρση να βγαινει καθαρο καθε χτυπημα να περναει η πενα και τις δυο χορδες, βαλε σαν στοχο να ακουγεται το ιδιο με τη θεση ( δε γινεται αλλα ετσι θα πλησιασει)
πολύ καλή άσκηση αυτό που λες γιάννη, να επιτύχεις όμοιο ήχο σε θέση και άρση. στην πράξη όμως θέλουμε το ανάποδο για να χρωματίζεται το παίξιμο.
επίσης, ακόμα και στα ταξίμια που θεωρούνται ελεύθερα ρυθμικά, υπάρχει ένα “τέμπο” που τα διαπερνάει. εκεί λοιπόν χρειάζεται θέση-άρση, εκτός από τα σημεία που είναι εντελώς ελεύθερα -πχ ένα κατέβασμα όλο με άρσεις.
Δεν ισχύει πάντα, σε πολλές περιπτώσεις έχουμε ισχυρότερη άρση από τη θέση, χαρακτηριστικό παράδειγμα τα τρίηχα (άλλοι τα λένε τρίλιες), αγαπημένα του Ζαμπέτα, που αποτελούνται από ένα τρίηχο δεκάτων έκτων και ένα όγδοο στο τέλος. Ενώ ξεκινάς με πένα κάτω στα δέκατα έκτα, το όγδοο είναι άρση και δυνατή.
Θελω απλα να δοσω στον νεο να καταλαβει τι εννοω.
Αντιλαμβανομαι οτι ειναι στην αρχη οπως και εγω.
Δηλαδη: ο σκοπος ειναι να επιτυχουμε τον ιδιο ηχο, αυτο ομως δε γινεται οπως εξηγω. Ομως θα πλησιασουμε πολυ. Αρα αν μπορουμε να εχουμε καλη αρση θα εχουμε σιγουρα και την πιο ηποια μορφη της
και στα κρητικά έχεις ισχυρές άρσεις, και σε διάφορα άλλα είδη. μάλιστα σε γρήγορο συρτό με λαούτο η τελευταία δυνατή είναι άρση, ενώ θα έπρεπε να είναι θέση. αυτές οι εξαιρέσεις έχουν αυτόν τον ιδιαίτερο ήχο και αίσθηση, ακριβώς επειδή είναι εξαιρέσεις. και ο τσιτσάνης έπαιζε εκείνες τις τσαχπίνικες διπλοπενιές θέση-άρση, αλλά είπαμε να αφήσουμε τους παιχταράδες μέχρι να μάθουμε τα βασικά.