Πως πρέπει να μελετήσω για να μάθω να αναγνωρίζω ακουστικά τουλάχιστον τις 7 κυρίες νότες όταν παίζει ένα μπουζούκι? Ασχολούμαι χρόνια με το μπουζούκι αλλά δυστυχώς ακόμη δεν κατάφερα να βγάλω ακουστικά ένα απλό, λιτό τραγούδι σε δρόμο πχ ματζόρε
Δημήτρη μήπως μπορείς να γίνεις λίγο πιο αναλυτικός?
Θες να αναγνωρίζεις την κάθε νότα που ακούς? Ντο ρε μι κ.τ.λ. ?
Θέλεις να αναγνωρίζεις τις κλιμακες με το αυτί?
Θες να βγάζεις τα τραγούδια με το αυτί?
Για αρχή νομίζω ότι πρέπει να αναγνωρίζω τις νότες με το αυτί… Εκτός εάν είναι λάθος ο τρόπος σκέψης μου
Ντο ρε μι κτλπ την κάθε νότα
Δηλαδή να παίξω την συνυφασμένη Κυριακή να με ακούσεις και να κατανοείς όλες τις νότες που παίζω με το αυτί, σωστά?
Όχι από ποια τονικότητα απλά το παίζω αλλά όλες τις νότες.
Εάν όχι όλες τις νότες ακριβώς, να πετύχω το πχ 80% … Τονικότητα νομίζω ότι εάν αναγνωρίζεις τις νότες π. Χ το ρε, θα ακούσεις το κλείσιμο, την τελευταία νότα /συγχορδια και θα καταλάβεις ότι είναι ρε ματζορε
Δεν καταλαβαίνω τον λόγο που το ζητάς, αλλά νομίζω πως δεν γίνεται εκτός αν υπάρχουν 2-3 φαινόμενα στη γη που μπορούν.
Θα πω την άποψή μου και ας με διορθώσουν οι πιο έμπειροι.
Έχω ανοίξει ένα θέμα με τραγούδια και κλιμακες που ρωτάω την κλίμακα του κάθε τραγουδιού, αρκετά μέλη εδώ μου απαντάνε ακούγοντάς το τραγούδι η με το να το παίξουν στο όργανο.
Αυτό δεν σημαίνει ότι βγάζουν με το αυτί και τις 15 νότες της κάθε φράσης.
Πιστεύω η "αναγνώριση " με το αυτί είναι θεμα εμπειρίας όπως και το να βγάλεις ένα τραγούδι στο όργανο είναι πάλι θέμα εμπειρίας.
Να με διορθώσουν οι επαγγελματίες μουσικοί του φόρουμ αν κάνω λάθος, αλλά κανένας μουσικός δεν σκέφτεται τις 100 νότες που παίζει ανά λεπτό την ώρα που τις παίζει.
Οπότε νομίζω ότι ψάχνεις να κάνεις το αδύνατο.
Θεωρώ ότι είναι πιο χρήσιμο να εξασκουμε το αυτί μας με ακούσματα και να αποκταμε εμπειρία στο πως εκτελούνται πάνω στο όργανο και ίσως με το καιρό έρθει και η αναγνώριση της τονικοτητας καθώς και της κλίμακας με το αυτί και χωρίς όργανο.
2 «Μου αρέσει»
Εδώ να πω ότι είχα δώσει ένα τραγούδι πιτσιρικάς που άκουγα στον δάσκαλο του ωδείου, ο άνθρωπος μετά από μια εβδομάδα μου το είχε βγάλει αλλά όχι 100% ίδιο όπως στο δίσκο, όταν μετά από καιρό πήγα στον Παλαιολόγου του έδωσα το ίδιο τραγούδι, το άκουσε για πρώτη φορά στην ζωή του εκείνη την στιγμή και με το που τελείωσε το τραγούδι το έπαιξε όλο χωρίς να κάνει λάθος νότα. Αυτό πέρα από χάρισμα είναι και εμπειρία.
Αλλά αυτό είναι διαφορετικό από το να ξεχωρίζεις την κάθε νότα, ο Παλαιολόγου είχε καταπιεί την ταστιερα και κάπως την είχε στο μυαλό του, νότες δεν ηξερε ( η τουλάχιστον δεν τον ενδιέφεραν η δεν τις ανεφερε), ήταν εμπειρία και με έναν δικό του τρόπο μιλούσε μέσα από το όργανο.
Στο λέω για να τα διαχωρίσουμε.
1 «Μου αρέσει»
Ευχαριστώ πολύ, τα έχω λίγο μπερδεμένα στο μυαλό μου… Οπόταν μαθαίνεις κάποια παιξιματα, ακούσματα, βρίσκεις την κλίμακα και προσπαθείς πάνω κάτω, ανάλογα της εμπειρίας σου, να βγάλεις το τραγούδι. Καλά κατάλαβα? Την κλίμακα πως την αναγνωρίζεις? 
1 «Μου αρέσει»
Νομίζω τώρα το έθεσες πιο σωστά.
Εδώ δεν ξέρω κάποιο τρικ αλλά σίγουρα θα μας πουν οι υπόλοιποι.
Προσωπικά θεωρώ ότι είναι θέμα εμπειρίας και μελέτης τραγουδιών, κλιμακων, φράσεων κ.τ.λ., τουλάχιστον εγώ έτσι προσπαθώ να φτάσω σε αυτό το σημείο 
Λοιπόν Δημήτρη, κοίτα πώς έχουν τα πράγματα:
Όπως αναφέρθηκε ήδη, κανένα ανθρώπινο αφτί δεν είναι σε θέση ν’ ακούσει π.χ. ένα Ντο και να ξέρει ότι είναι Ντο, εκτός από λίγους που είναι προικισμένοι με το λεγόμενο «απόλυτο αφτί». Το απόλυτο αφτί είναι μια ιδιορρυθμία της φύσης, εντελώς άσχετη από τη μουσική ικανότητα.
Αυτό που μπορούμε εύκολα να εξασκήσουμε το αφτί μας να ξεχωρίζει, είναι διαστήματα. Τα διαστήματα μάς οδηγούν και στην αναγνωριση της νότας, εφόσον έχουμε κάποιο αρχικό σημείο αναφοράς. Δηλαδή αν μου παίξεις πρώτα ένα Ντο, και μου πεις «αυτό είναι το Ντο», και μετά έναν σκοπό που πάει ξερωγώ Ντο-Ρε-Μι-Φα-Μι-Ρε-Ντο, θα τον αναγνωρίσω και θα μπορώ να τον ξαναπαίξω. Πώς αυτό; Επειδή αναγνώρισα ότι από το αρχικό Ντο έκανες ένα βήμα ενός τόνου προς τα πάνω (Ντο-Ρε), μετά άλλο ένα ίδιο (Ρε-Μι), μετά ενός ημιτονίου προς τα πάνω (Μι-Φα), και μετά τα αντίστροφα ένα-ένα. Επίσης, επειδή από το συνολικό άκουσμα αναγνώρισα την ματζόρε κλίμακα, και καθώς άκουσα ότι η νότα που ξεκινάς είναι η τονική της (Ντο) κατάλαβα τη μελωδική πορεία που ακολούθησες: τονική (Ντο), επόμενη νότα (Ρε), επόμενη νότα (Μι), επόμενη νότα (Φα), προηγούμενη νότα (Μι), κλπ. Αν ήμασταν σε κάποια περίεργη τονικότητα με πολλές υφεσοδιέσεις, μπορεί και να μην είχα την ετοιμότητα να ονοματίσω σωστά κάθε νότα, αλλα΄και πάλι θα μπορούσα να το παίξω.
Αυτή λοιπόν την εξάσκηση χρειάζεσαι. Όχι τόσο να μπορείς να ονομάσεις τη νότα (πολύ βασικό βέβαια κι αυτό, αλλά δεν είναι το άπαν) όσο να μπορείς να αναπαραγάγεις στο όργανο ό,τι ακούς (αυτό είναι το άπαν).
Θα σου πρότεινα να ασχοληθείς με πεντάχορδα. Πιάνεις φερ’ ειπείν ένα 5χ Ρε ραστ. Παίζεις όλες τις νότες σε διάφορες σειρές και συνδυασμούς: μία-μία να ανεβαίνεις, δύο-δύο να ανεβαίνεις, μία να ανεβαίνεις και μία να μένεις στην ίδια, δύο κάτω μία πάνω, κλπ. Κάπου σ’ όλα αυτά θ’ αναγνωρίσεις, τυχαία, γνωστά σου περάσματα από κομμάτια Ραστ ή Ματζόρε: ωπ! αυτό το παίζει στη Συννεφιασμένη Κυριακή, εκείνο στο Αλήτη μ’ είπες!
Άμα το κάνεις κάμποσο όλο αυτό, δημιουργείς σιγά σιγά μια εξοικείωση με τα διαστήματα μέσα στο 5χ Ραστ. Κάποιαν άλλη φορά πιάσε ένα 5χ Ρε Ουσάκ. (Για το Ουσάκ, και όσα άλλα έχουν κάτω από την τονική Ντο και όχι Ντο#, θα πρότεινα να βάλεις κι αυτό το Ντο μες στο παιχνίδι, δηλαδή όχι καθαρό 5χορδο αλλά 5χορδο+μία νότα). Οι ομόκεντρες επεκτάσεις που θα κάνεις σταδιακά θα είναι από ένα 5χορδο ενός είδους, αφενός σε 5χορδα άλλων ειδών και αφετέρου σε ολόκληρες κλίμακες.
Λίγο πιο μετά μπορείς να βάλεις μπροστά και τις αλλοιώσεις: παίζεις Ρε-Μι-Φα#, αρχή μιας ματζόρε κλίμακας (τόνος-τόνος). Το τραγουδάς. Παίζεις Ρε-Μι-Φα, αρχή μιας μινόρε κλίμακας (τόνος-ημιτόνιο). Το τραγουδάς. Τώρα μπορείς να τραγουδήσεις και τα δύο διαδοχικά χωρίς να τα παίξεις; Όταν το πετύχεις αυτό, θα μπορείς πλέον να ελέγχεις πόσο ανεβαίνεις ή κατεβαίνεις κάθε φορά: τόνο; ημιτόνιο; Το επεκτείνεις κι αυτό (Ρε-Μιb-Φα, Ρε-Μιb-Φα#, Ρε-Μι#-Φα#…)
Θα σου πρότεινα να βάλεις τέτοιου είδους ασκησούλες στο πρόγραμμά σου ανεξάρτητα από ό,τι άλλο κάνεις με το μπουζούκι. Ο σκοπός δεν είναι να σε οδηγήσουν κάποια στιγμή να βγάλεις το πρώτο σου πλήρες κομμάτι με το αφτί, μετά το δεύτερο κ.ο.κ. Απλώς, κάποια στιγμή, θα διαπιστώσεις πως τα άλλα που κάνεις στη μελέτη σου τα κατανοείς πληρέστερα, φωτίζονται από περισσότερες μεριές.
7 «Μου αρέσει»
Φίλε μπράβο, αυτά δεν μου τα είπε κανένας δάσκαλος. Ευχαριστώ πολύ! Θα τα δοκιμάσω.
1 «Μου αρέσει»
Ξεκίνησα δειλά δειλά να ακούω το ντο ρε μι φα σολ λα σι ντο, ντο… Μέχρι ντο… Και προσπαθώ αυτό να αναγνωρίζω ότι τώρα ανεβαίνει διάστημα ενός τόνου και μετά ότι κατεβαίνει… Όμως δυσκολεύομαι να παρατηρήσω ότι από το μι στο φα ανεβαίνει ένα ημιτονιο όταν το άκουω ή από. Το σι στο ντο, στις άλλες περιπτώσεις σίγουρα είναι διάστημα ενός τόνου, υπάρχει κάποιο μυστικό?
Καλά πας!
Συμφωνώ, η διαφορά ότι ρε-μι είναι τόνος και μι-φα είναι ημιτόνιο δε γίνεται εύκολα αισθητή. Όταν όμως προχωρήσεις στο ρε-μιb (που είναι ημιτόνιο) ή στο μι-φα# (που είναι τόνος), εκεί ξεκαθαρίζει. Δεν επείγει όμως ακόμα. Εμπέδωσε αυτά που έπιασες, και τα άλλα θα έρθουν όταν πιάσεις διαφορετικούς δρόμους ή 5χορδα.
3 «Μου αρέσει»
κανένα μυστικό, αλλά κάτι που συχνά ξεχνάμε (και βάζω και τον εαυτό μου μέσα) είναι ότι η φωνή (το τραγούδι) είναι το προσωπικό μας όργανο: μέσω της φωνής μαθαίνουμε τις μελωδίες και πάλι μέσω τις φωνής τις περνάμε στο όργανο.
4 «Μου αρέσει»
Αυτό το σκέφτηκα μετά από τα λεγόμενα του φίλου πιο πάνω και ξεκίνησα και τραγουδώ το ντο, ρε μι κτλπ και βλέπω το κουρδιστήρι εάν πιάνω την νότα, αλλά και πάλι μέχρι το φα βγαίνει η φωνή μου. Φυσικά να τραγουδισω κάποιο τραγούδι μερικές φορές είμαι αρυθμος και δεν έχω ιδέα εάν πιάνω σωστά τον τόνο ή τις νότες, εννοώ σε ήδη γνωστά μου τραγούδια στο μπουζούκι.
2 «Μου αρέσει»
Μπορείς να το πεις πιο μπάσα αν θες (μια οκτάβα κάτω), Γενικά όλα είναι θέμα εξάσκησης και κάποιας αρχικής κλίσης, αλλά χωρίς εξάσκηση δεν γίνεται τίποτα.
3 «Μου αρέσει»
Αναρωτιέμαι μήπως, αντί ντο-ρε-μι-φα-σολ-λα-σι-ντο, είναι καλύτερα να καταπιαστεί ο φίλος με μια απλή μελωδία και, όχι να αναγνωρίζει με το αυτί τόνους και ημιτόνια, αλλά να την ψάξει και να τη βρει πάνω στην ταστιέρα.
Με έναν τέτοιο τρόπο και με την τριβή, θ’ αρχίσει πιστεύω και το αυτί να αναγνωρίζει τόνους και ημιτόνια.
Βέβαια και η κλίμακα μπορεί να θεωρηθεί κι αυτή “μια απλή μελωδία”, αλλά κι εδώ το ερώτημα είναι αν αρχίζει κανείς με το αυτί ή με την ταστιέρα.
Αυτό είναι άλλο θέμα. Στο μέτρο που δε σ’ ενδιαφέρει η φωνητική αλλά το μπουζούκι (μία μία οι δουλειές!), πασσάλειψέ το όπως γίνεται, π.χ. με την πιο κάτω οκτάβα που λέει ο Νικόλας. Ή πιάσε κλίμακες από τη Λα (ανοιχτή μεσαία).
Ο φίλος pepe τα είπε καλά.
Θα προσθέσω μόνο τα εξής.
Βοηθάει άμα μέσα από τραγούδια βρεις κάποια σημεία που θα σε βοηθάνε να καταλάβεις ένα διάστημα η μία κλίμακα. Πχ η αρχή από το νύχτωσε χωρίς φεγγάρι είναι η κλίμακα χιτζάζ (το τι είναι κλίμακα τι είναι δρόμος και τι είναι η τζαζ βέβαια είναι άλλο θέμα, αλλά μπορείς τουλάχιστον να το αναγνωρίζεις). Επίσης η εισαγωγή από το πίνω και μεθώ είναι διατονικό μινόρε.
Μία πιο εξειδικευμένη πρακτική για να αποκτήσεις σχέσεις εμπιστοσύνης με το αυτί σου, είναι να προσπαθήσεις να “τραγουδήσεις” είτε τις κλίμακες είτε τα διαστήματα είτε τετραχορδα, μπροστά στο κουρδιστήρι, (αργά και μία μία τις νότες) και να προσπαθείς να είσαι όσο το δυνατόν κουρδισμένος.
Και τέλος υπάρχουνε διαφορές εφαρμογές τύπου ear training.
Όλα αυτά και ότι κάνεις πρέπει να γίνουν μνημονικό. Δηλαδή να φτιάξεις ένα database δειγματοληψίας στο μυαλό σου ως εργαλειοθήκη.
3 «Μου αρέσει»