Τον τελευταίο καιρό στο Ρεμπέτικο Φόρουμ γίνονται μεταξύ άλλων κάποιες συζητήσεις που με οδήγησαν σε αποχή (εδώ και δύο περίπου μήνες), μετά από 12 χρόνια συνεχούς συμμετοχής. Αποχή λόγω κούρασης, βαρεμάρας και απογοήτευσης από το επίπεδο κάποιων συζητήσεων. Ωστόσο επανέρχομαι γιατί νιώθω υποχρεωμένος να πω δυο κουβέντες, υπερασπιζόμενος το χώρο για τον οποίο μόχθησα (μαζί με ένα σωρό άλλους φίλους), το χώρο που «γέμισε» πολλές ώρες της ζωής μου τα τελευταία χρόνια.
Το Ρεμπέτικο Φόρουμ, στα 12 και πλέον χρόνια της ύπαρξής του, δεν ήρθε σε αντιπαράθεση με άλλες ιστοσελίδες που ασχολήθηκαν ή ασχολούνται με παρόμοια θέματα. Ποτέ μα ποτέ μέσα στο Φόρουμ μας δεν «φιλοξενήθηκαν» απαξιωτικά σχόλια για άλλες ιστοσελίδες που ασχολούνται με τη λαϊκή μουσική. Αντίθετα, πολλές φορές παρέπεμψε μέλη και αναγνώστες του να τις διαβάσουν ή ακόμα και βοήθησε στην ενημέρωση γύρω από αυτές, όπως για π.χ. την εποχή που το sealabs δε λειτουργούσε για τεχνικούς λόγους. Αρκετοί δε συμφορουμιστές ήταν ή και είναι παράλληλα μέλη και άλλων ιστοσελίδων.
Σήμερα ανακαλύπτω μια πρωτοφανή τάση από κάποιους. Μου θυμίζει παιδικές-εφηβικές «δράσεις», συνήθως οπαδικές-χουλιγκανικές αντιδράσεις, του τύπου: «Πάμε στο σύνδεσμο της άλλης γειτονιάς να τους τα σπάσουμε».
Κάποια μέλη του Ρεμπέτικου Φόρουμ, που συμμετέχουν και σε άλλα φόρα, βλέπουν τη συμμετοχή τους εδώ ως …επίθεση. Δηλαδή μπαίνουν στο Ρεμπέτικο Φόρουμ για να …μας την πούνε. Ακόμη χειρότερα, όταν συμμετέχουν σε άλλο φόρουμ, εκφράζονται απαξιωτικά για εμάς και καυχιούνται για το «πέσιμο» που θεωρούν ότι μας έκαναν. Έχουμε μάτια και βλέπουμε, έχουμε αφτιά κι ακούμε…
Ας πάμε τώρα στο θέμα που κατά τη γνώμη μου έριξε το επίπεδο.
Η συζήτηση σχετικά με τον Κώστα Φέρρη και την εκπομπή του, ακόμη κι αν κατέληγε μόνο σε αρνητικά συμπεράσματα, μόνο τιμητική θα μπορούσε να είναι για το σκηνοθέτη, καθώς χαλάστηκαν «τόσοι τόννοι μελάνι» για τη δράση του. Η συζήτηση τείνει να παρουσιαστεί ως κόντρα μεταξύ «εχθρών» και «υπερασπιστών» του Φέρρη. Από πού κι ως πού;
Ειπώθηκαν κουβέντες που δημιουργούν εύλογες απορίες. Στις 29.03.2009, ώρα 18:26, το μέλος Χασκίλ γράφει:
«…όταν δεν υπάρχουν επιχειρήματα, τότε μιλάμε αφοριστικά. Όταν υπάρχουν επιχειρήματα τότε, σαν καλοί διαχειριστές/συντονιστές που είμαστε, έχουμε ως καθήκον να “προστατέψουμε τα καλά και συμφέροντά μας”;…». (η υπογράμμιση δική μου)
Ορίστε;
Σε απλά ελληνικά οι παραπάνω κουβέντες σημαίνουν ότι η συντονιστική ομάδα έχει συμφέροντα από την προβολή του Κ. Φέρρη και του έργου του. Γενικά σημαίνει ότι υπάρχουν συμφέροντα που εξυπηρετούνται σε αυτό το Φόρουμ.
Προς τι αυτή η προσβολή; Από πού συμπεραίνεις τα παραπάνω Χασκίλ; Από το ότι κάποιοι διαφωνούν με την άποψή σου; Αν δηλαδή συμφωνούσαν μαζί σου, τότε θα μπορούσαμε να συμπεράνουμε ότι «τα παίρνουν» από σένα;
Για να πάρω κι εγώ θέση στην κουβέντα «περί Φέρρη».
Νομίζω ότι έχει λανθασμένη βάση. Καταρχήν δεν γίνεται διαχωρισμός του έργου από το δημιουργό. Δεν γίνεται επίσης διαχωρισμός του συγκεκριμένου έργου («Ονείρου Ελλάς») από το συνολικό έργο του δημιουργού. Δηλαδή τι γίνεται; Μια συζήτηση που αφορά συνολικά το έργο και ταυτόχρονα την ίδια την προσωπικότητα του Φέρρη, ενιαία, ως ένα «όλον». Μα με συγχωρείτε. Είναι προσέγγιση αυτή;
Η κριτική σε κάποιο θέμα είναι …υποχρεωτική. Δεν μπορούμε να μείνουμε αμέτοχοι σε ό,τι κινείται γύρω μας. Θα ʽταν σαν να συμπεριφερόμασταν ως άλλο είδος ζωής κι όχι ως άνθρωποι. Όμως η κριτική δεν είναι λέξη ταυτόσημη με την πολεμική. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο.
Θα δώσω ένα παράδειγμα.
Ο Αλκιβιάδης έθεσε την άποψή του για το «Ονείρου Ελλάς». Συγκεκριμένη αρνητική κριτική. Επιχειρηματολόγησε μάλιστα. Συμφωνώ μαζί του σχεδόν στο 100%. Το ύφος όμως που χρησιμοποίησε παραπέμπει σε πολεμική και μάλιστα χωρίς λόγο (ή τουλάχιστον χωρίς λόγο που αφορά εμάς). Οι προσωπικές απόψεις (η φράση «αυτό είναι ωραίο» διαφέρει από τη φράση «αυτό μου αρέσει») δεν μπορούν να οδηγούν σε μηδενισμό. Δε γίνεται να διαγράφεις έναν άνθρωπο και το σύνολο του έργου του μαζί. Πόσο μάλλον όταν αυτός ασχολιόταν με το ίδιο μεράκι με μας, πριν ακόμη πολλοί από εμάς έρθουμε σε τούτη τη ζωή, με τις όποιες εμμονές, λάθη, ανακρίβειες, υπερβολές κλπ. Θυμηθείτε την περίπτωση του Ηλία Πετρόπουλου. Μας παρέδωσε ένα βιβλίο για το ρεμπέτικο, γεμάτο ανακρίβειες, γεμάτο εμπάθειες και συμπάθειες, που ακόμη κι όταν είχε τη δυνατότητα δεν μπήκε στον κόπο να το διορθώσει. Δεν μπορείς να πεις ότι το βιβλίο αυτό είναι ανύπαρκτο, ότι ο ίδιος ο Πετρόπουλος ήταν ανύπαρκτος. Ούτε μπορείς να κρίνεις το βιβλίο «Ρεμπέτικα τραγούδια», βασιζόμενος στον «Κουραδοκόφτη». Ομοίως δεν μπορείς να κάνεις κριτική στο «Ξεκινάει τ’ αρχοντολόι» και το Λ. Παπαδόπουλο, έχοντας στο μυαλό σου τους «Παλιούς συμμαθητές». Ένα σωρό ακόμη παραδείγματα μπορούν να ειπωθούν.
Θα 'θελα τέλος να συμφωνήσω ότι μια κουβέντα σε προσωπικό επίπεδο (αναφέρθηκε σε άλλο θέμα) μπορεί πράγματι να λύσει αρκετές διαφωνίες και παρεξηγήσεις ή τουλάχιστον να τις βάλει σε σωστή βάση. Θα ʽθελα να κουβεντιάσω με αρκετούς κάποια πράγματα εκ του σύνεγγυς, με προτίμηση πάντα το χώρο κάποιας ταβέρνας. Όποτε θέλετε.
ΥΓ. Το ερχόμενο φθινόπωρο, κατά πάσα πιθανότητα θα παρουσιάσω μία τηλεοπτική εκπομπή για το λαϊκό τραγούδι. Θα με τιμούσε αν «έτρωγα» κι εγώ ανάλογη σε όγκο κριτική, αν δηλαδή θα ασχολούνταν τόσο πολύ μαζί μου. Δε θα ʽθελα όμως η προσπάθειά μου να κριθεί με βάση το ότι είμαι βρωμόστομος, έχω συμμετάσχει σε πολλούς φόνους (ψαριών), είμαι κοντός και χοντρός και μάλλον έχω και πιτυρίδα.