Δε θα μπορούσα να τα πω καλύτερα.:109:
Ξέρω συγκεκριμένο μαγαζί στην περιοχή Αθηνών / Πειραιώς / περιχώρων, στο οποίο πριν λίγο καιρό είχαν έρθει επισκέπτες, σχετικά αργά, δύο επαγγελματίες μουσικοί που έφυγαν από το δικό τους χώρο εργασίας, επειδή δεν υπήρχε κόσμος. Στο μαγαζί στο οποίο πήγαν, δεν έπεφτε καρφίτσα εκείνη την ώρα. Δεν ξέρω με ποιούς όρους δουλεύουν οι μεν ή οι δέ, ξέρω όμως ότι ο επικεφαλής της ορχήστρας στο γεμάτο μαγαζί, ξοδεύει αρκετό χρόνο σε συγκεκριμένες, κρίσιμες μέρες, για τηλεφωνικές ή ηλεκτρονικές δημόσιες σχέσεις με πιθανούς πελάτες του μαγαζιού όπου δουλεύει ο ίδιος και τα υπόλοιπα μέλη της ορχήστρας.
Αν έλεγες το 1500 θα σου έλεγα ο Ντα Βίντσι αλλά κι έτσι μη ξεχνάς το Δαίδαλο και τον Ίκαρο.
Για να καταλάβω κι εγώ. Είναι δυνατό π.χ. να γίνω εκατομυριούχος (αν κερδίσω το λόττο). Το υπαρκτό είναι ότι είμαι μισθωτός μικρομεσαίος. Άρα αν πιστεύω ότι είναι δυνατό να κερδίσω το λόττο θεωρούμε ρεαλιστής?
Αυτο ναι! Και εγω λεω στους φιλους και τους γνωστους, διαφημιζω τη δουλεια μου εδω και σε κανα-δυο αλλα σαϊτ. Αλλα δεν ειναι αυτο το θεμα. Αν ηταν δικο μου το μαγαζι και επαιζα, ναι να το εκανα, γιατι θα ειχα επιπτωση στο εισοδημα. Αλλα γιατι να πληρωνομαι με το κεφαλι;; Τι ειδους συναλλαγη ειναι αυτη; Και επειδη ειναι ο νομος προσφορα-ζητηση πρεπει να ξευτελιζομαστε; Μου ειχε τυχει να ειμαι αρκετα πιο νεος, και ο “επικεφαλης” του μαγαζιου μετα απο καθε βραδια που δεν ειχε κοσμο, να τα ριχνει σε μενα και να γινεται ενας χαμος. Δηλαδη ανοιγει ενας μαγαζι στου διαολου τη μανα, δεν το διαφημιζει και του φταιει ο μουσικος.
Δεν πα να σαι δεξιος, αριστερος (οχι εξτρεμ), καταλαβαινεις την αδικια! Αν ειχα συμφεροντα απο το μαγαζι ναι. Αλλα τα 2-3? το κεφαλι δεν θα με κανουν να χασω τον υπνο μου για να γεμισω ενα μαγαζι.
Αν αυτο το παιρνετε για δικιο του εργατη…
Υ.Γ: καταλαβαινω πολυ καλα το γιατι ανοιξε το ποστ ο Πετρος. Ετσι, ως “παθων” εξεφρασα την αποψη μου, στην οποια διαφωνειτε και καλα κανετε. Δε νομιζω να ειμαι παραλογος σε αυτα που λεω. οσο απολυτοι ειναι αλλοι που διαφωνουν με μενα, ετσι ειμαι και εγω. Γιατι να κατακρινομαι;
Οχι στην ελεημοσύνη. Παίζεις; Πληρώνεσαι. Η δουλειά είναι δουλειά. Και το δίκιο του εργάτη είναι δίκιο. Αν δεν οχυρωθείς πίσω απο αυτό κάηκες. Όπως εγω(το έγραψα και πιο πρίν) πληρώνομαι έτσι πρέπει να πληρωθεί όποιος δουλεύει. Οτι δουλειά και να είναι αυτή.
Στο οτι δεν έχουν τα μαγαζιά δουλειά δεν έχει ευθύνη ο μουσικός και δεν πρέπει να νομιμοποιήσετε αυτή τη κατάσταση. Προσφορά και ζήτηση; ΝΑΙ. Αλλά όσο το θεωρούμε λογικό πάνε τα μεροκάματα.
Συμφωνω Νικο, αυτο προσπαθησα να πω. Με καλυψες.
Για μια υποθετική (λέμε τώρα…) κατάσταση διαφοράς αφεντικού - εργαζόμενου, ρωτάς εργαζόμενους να βρουν επιχειρήματα υπερ της μιας και της άλλης πλευράς. Το τραγικό είναι πως από την πλευρά του αφεντικού μπορούν να σου βρουν ένα κάρο λόγους (πάντα “ρεαλιστικούς”) να σκύψει το κεφάλι ο εργαζόμενος γιατί δε βγαίνει βρε αδερφέ το αφεντικό! άμα τους ζητήσεις να επιχειρηματολογήσουν υπερ του εργαζόμενου (δηλαδή του ίδιου τους του εαυτού και των συναδέλφων τους) δε μπορούν να αρθρώσουν κουβέντα. Συνήθως.
Στο θέμα μας.
Εννοείται πως με ποσοστό είναι καθεστώς γαλέρας για τους μουσικούς. Και δυστυχώς, είναι καυτό θέμα στις μέρες μας, όπως λέει και ο Πέτρος, γιατί πέρα από τούτη την αγγελία, το έχω ακούσει και σε δυο μαγαζιά εδώ στο Ηράκλειο.
ΥΓ - Η προσφορά και η ζήτηση δεν είναι ο νόμος που καθορίζει την τιμή της εργατικής δύναμης. Όμως αυτό πάει πολύ μακριά και σε σχέση με το συγκεκριμένο θέμα μα και με το φόρουμ.
όπως μου είπε κάποτε ο δάσκαλός μου (που σαράντα χρόνια -μετρημένα- επαγγελματίας μουσικός, πάντα με αποθάρρυνε από το επάγγελμα): ούτε με ποσοστά, ούτε με το κεφάλι, ούτε με το κιλό!
διαφωνώ με το νόμο της ζούγκλας, και μην ξεχνάμε πόσες εργατικές κατακτήσεις γίνανε σε καιρούς κρίσης.
όπου μπαίνουν ποσοστά, γίνονται έτσι που με τα πιο τρελλά μπόνους ίσα να φτάνεις και να ξεπερνάς λίγο το στάνταρ μεροκάματο. παγίδα είναι…
επίσης, πιο πρακτικά, δεν υπάρχει ασφαλής τρόπος ο μουσικός να μετρήσει εισπράξεις ή κεφάλια, πάντα το αφεντικό θα κλέβει στο ζύγι.
η συμφωνία λέει: προσφέρω την μουσική μου και αμοίβομαι γιαυτό, αλλά και για το ότι παράτησα ό,τιδήποτε άλλο και δεσμεύθηκα να είμαι στο μαγαζί. έχει ξαναγίνει κουβέντα γι’αυτό το θέμα, αλλά δεν κουράζομαι να τα επαναλαμβάνω…
και στην τελική, όταν δούλευα σε κάποιο ιατρείο, κανένα αφεντικό δεν μου ζητούσε να φέρνω ασθενείς!
1 «Μου αρέσει»
Μουσικός δεν είμαι και δεν είμαι σίγουρος αν θα γίνω ποτέ.Για εμένα η μουσική είναι μεράκι.Είναι νταλγκάς.Εϊναι πολλά συναισθήματα μαζί.Και δεν μ’αρέσει να με περιορίζει κανένας σε κάτι που πιστεύω πως είναι ελεύθερο.Από εκεί και πέρα,υπάρχουν άνθρωποι που αυτό το μεράκι τους,το χόμπι τους,το κάνουν επάγγελμα.Εμένα κάτι τέτοιο δεν μου αρέσει καθόλου.Και ελπίζω να μην έχω ποτέ κανέναν πάνω από το κεφάλι μου.Αν γίνω μουσικός μπορεί να πάω να παίξω σε μαγαζί αλλά για πάρτη μου,χωρίς λεφτά.Φτάνει ο Θεός όλα τα άλλα να μου τα φέρει καλά.
Κι αφου γίνεις επαγγελματίας μουσικός ρε κουμπάρε, πώς θα πληρώνεις το νοίκι; πώς θα θρέψεις τα κοπέλια σου; πώς θα ξεχρεώσεις λογαριασμούς; τί θα κάνεις άμα χρειαστεί η οικογένεια νοσοκομείο; ή μήπως μέσα σε όλα τα άλλα που λες πως θα σου φέρει ο θεός θα είναι και το μηνιάτικο;
gilles, καταλαβαίνω πώς το λες και μακάρι να είχα το περιθώριο να ασχολούμαι με τη μουσική όποτε και όσο και ό,τι γουστάρω, όπως εσύ. αλλά, κάποια μαγαζιά πουλάνε μουσική (αποκλειστικά ή όχι) και βγάζουν κέρδος/υπεραξία από αυτό, άρα πρέπει αυτοί που την παράγουν να έχουν μερίδιο (τουλάχιστον) στο κέρδος αυτό. από κει και πέρα, η αποκλειστική/επαγγελματική ενασχόληση έρχεται πιο μετά.
φιλικά
Όλες οι συμφωνίες είναι καλές εφ όσον ΤΗΡΟΥΝΤΑΙ.Σαφώς βεβαίως, είναι πολύ καλύτερα το σταθερό μεροκάματο.Δεν είναι όμως καινούργιο φρούτο,η αμοιβή με ποσοστά.Και στα προηγούμενα χρόνια,- τα ας τα πούμε καλύτερα - , ολόκληρες ορχήστρες, αμείβονταν,με ποσοστά τα οποία είχε συμφωνήσει ο επικεφαλής της ορχήστρας, η φίρμα ας πούμε.Όταν η είσπραξη ήταν χάλια,και τα ποσοστά ισχνά,ο επικαφαλής δεν έδινε τίποτα στην ορχήστρα , - που τις περισσότερες φορές ήταν και φίλοι -. Έχω τύχει, σε καλούς εργοδότες,έχω τύχει και σε απαράδεκτους εντελώς.Αυτό είναι φυσικό.Πολλές φορές, έχουμε πάει στο μαγαζί,ξέροντας ότι δεν θα δουλέψουμε,γιατί εκείνη την μέρα είχε τσάμπιον λήγκ, και έπαιζε ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ, ( Ως γνωστό εκείνες τις μέρες ο ΠΕΙΡΑΙΑΣ αδειάζει,και κάθε δραστηριότητα,υποτονεί). Μας το είχε πει όμως ο μαγαζάτορας,“παιδιά θα παίξουμε εκείνη την μέρα;”.Έχω βέβαια,και την εμπειρία της ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ, όπου δεν πατούσε ψυχή,και ο μαγαζάτορας,(άλλη περίπτωση), έλεγε ένα ξερό “αύριο”,και φυσικά την άλλη μέρα πληρωνόμαστε ,μόνο το νυχτοκάματο του ΣΑΒΒΑΤΟΥ, και τίποτα παραπάνω για την προηγούμενη μέρα.Νομίζω λοιπόν όπως το έθεσε το θέμα ο ΠΕΤΡΟΣ,ότι τα πράγματα, δεν είναι άσπρο-μαύρο.Πρέπει να συνεκτιμηθούν πολλοί παράγοντες.Πρώτα απ΄όλα αν ο εργοδότης έχει ΛΟΓΟ.Είναι η καλύτερη εγγύηση,για μια καλή συνεργασία.Ότι συμφωνήσεις , με κάποιον που τιμά τα παντελόνια του,θα τηρηθεί, πολύ περισσότερο,από γραπτές συμφωνίες,συμβάσεις κ.τ.λ.Ακόμα το πόσο απαραίτητα, σου χρειάζεται η εργασία.Αν δεν έχεις άλλους πόρους βιοποριστικούς,σίγουρα ένα εισόδημα,είναι καλύτερο , από καθόλου εισόδημα.Π.χ. φέτος δεν παίξαμε καθόλου,σε μαγαζί,μαζί με την υπόλοιπη παρέα,γιατί τα μαγαζιά που βρήκαμε θέλανε μόνο το ΣΑΒΒΑΤΟ, και αυτό με χαμηλό ποσό.Η σκέψη είναι “θα χαλάσω όλα μου τα ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΑ, για 80 ευρώ;”. Εξαρτάται από πόσο έχεις ανάγκη αυτά τα χρήματα.Σίγουρα υπάρχουν κάποιοι που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη π.χ. από μένα.Και εκεί είναι που μπαίνει ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης,και είναι ΑΔΥΣΩΠΗΤΟΣ ,όπως ανέφερε πιο πάνω , ο καλός μου φίλος ΝΙΚΟΣ.
Τα ποσοστά, δεν είναι μερίδιο;
(είναι η τελευταία μου παρέμβαση στο θέμα. Ο εργάτης νίκησε κατά κράτος, στο φόρουμ μόνο, βέβαια - απομένει η νίκη και στην πιάτσα)
Έχω ξαναρωτήσει για το σωματείο αλλα φαίνεται οτι δεν μπορεί να βοηθήσει σε τέτοιες περιπτώσεις. Νομίζω οτι όμως οτι θα έπρεπε να επιβάλλει κάποια στιγμή τα ανάλογα συμβόλαια και ανθρώπινους όρους εργασίας. Σε ανάλογες περιπτώσεις εδώ, απλά δεν πατάμε. Ο επαγγελματίας μουσικός ο ίδιος δεν δέχεται να δουλέψει με όρους που υποβαθμίζουν το επάγγελμα. Και αν το καλοσκεφτούμε, αν πάω να δουλέψω για ψίχουλα, ή ρισκάροντας να μην πληρωθώ, το καλύτερο που μπορεί να μου συμβεί είναι να εξασφαλίσω παρόμοιου τύπου δουλειά. Ε όχι, καλύτερα να κάτσω σπίτι να μελετήσω, ή να βρω 5 μαθητές να πληρώσω το νοίκι μου.
Ωραία το θεσε ο Νίκος στο τέλος , το ζητούμενο είναι η νίκη στην πιάτσα και η πολύ ωραία κουβέντα εδώ είναι πολύ βοηθητική σε αυτήν την κατευθηνση . Να πω για να βοηθήσω την κουβέντα οτι υπάρχει συλογική σύμβαση που κατοχυρώνει τα δικαιώματα των μουσικών , θα προσπαθήσω μάλιστα να την αναρτήσω και εδώ γιατί πιστεύω πως οι περισσότεροι επαγγελματίες μουσικοί αγνοούν τόσο το περιεχόμενο ή ακόμη και την ύπαρξη της . Επίσης ίσως οι περισσότεροι αγνοούν ότι υπάρχει και σύλογος επαγγελματιών μουσικών με κατά τόπους παραρτήματα που ένα απο τα πράγματα που διεκδικεί είναι να γίνουν καλύτεροι όροι αυτής της σύμβασης . Αν λοιπόν αυτές οι συζητήσεις γινόντουσαν και στα πλαίσια αυτού του συλόγου και υπήρχε και μαζικότερη παρουσία των μουσικών σε αυτόν πιστεύω πως θα είχε γίνει άλλο ένα βήμα προς αυτήν την κατεύθηνση .
Είμαι ερασιτέχνης μουσικός και θα χαιρόμουν πάρα πολύ αν έφτανα στο σημείο με τη μουσική μου να πάρω ένα μεροκάματο . Πιθανών και να σκεφτόμουν να πάω σε ένα τέτοια μαγαζί για να “ψηθώ” . Καταλαβαίνω και τον επαγγελματία μουσικό που τον τρώει η ανεργία και θα το σκεφτόταν επισης να πάει . Όταν όμως σκέφτομαι το ποιες είναι οι συνέπειες από το να καθορίζουν μονομερώς τα μαγαζιά τους όρους της συνεργασίας λέω όχι . Σας μιλάω και από την θέση του πρώην μαγαζάτορα , που προκειμένου να αυξήσει τη δουλεία του οργάνωνε “λαιβάκια” περιστασιακά για να αυξήσει την δουλεία του . Θεωρούσα λοιπόν ότι το ρίσκο να μεγαλώσει η δουλειά ήταν δικό μου . Ναι ζητούσα απο τους μουσικούς να απευθηνθούν στους φίλους για να έρθουν να τους ακούσουν τους αλλά δεν μετρούσα κεφάλια για να τους πληρώσω . Παράλληλα όμως έκανα και γω την διαφήμησή μου και προσπαθούσα να φέρω τον δικό μου κόσμο .
Ναι τα μαγαζιά σήμερα κλείνουν το ένα μετά το άλλο . Το έζησα στο πετσί μου , καθώς και το δικό μου έκλεισε πριν από 6 μήνες . Ακόμη όμως και τις εποχές που πήγαινε το μαγαζί τρένο και μιλούσα με συναδέλφους μαγαζάτορες είχα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το πρόβλημά μας ήταν ότι ελαχιστοι από εμάς μπορούσαν να αντιληφθούν ότι είμαστε στην ίδια μεριά με το εργαζόμενο (μουσικό , σερβιτόρο ή οτιδήποτε) και όχι απέναντι . Αναφέρομαι προφανώς στα μικρά μαγαζιά και όχι στα τεράστια και στις αλυσίδες .
Και όταν λέω ότι ο μικρομαγαζάτορας πρέπει να καταλάβει ότι τα συμφέροντά του είναι κοντά στων εργαζομένων και όχι των “μεγάλων” αφεντικών , ασφαλώς και δεν εννοώ αυτό που πολύ ευστοχα είπε ο γιάννης “στα κέρδη υπάλληλος και στη φτώχια οικογένεια” . Εννοώ ξεκάθαρη συμφωνία τουλάχιστών στα πλαίσια των συμβάσεων και αλληλοσεβασμό . Και έχω να καταθέσω ότι το σύστημα αυτό δουλέυει και είχα έμπρακτη υποστήριξη στις καλές και στις δύσκολες στιγμες από τους εργαζόμενους .
Το θέμα που συζητάμε δεν αφορά μόνο τους μουσικούς . Αφορά ΚΑΘΕ εργαζόμενο και λέγεται ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας και υπαναχώρηση από κεκτημένα δικαιώματα δεκαετιών που φτάνουν να κάνουν επίκαιρα ακόμη και τα αιτήματα του σικάγο . Αυτό που σημβαίνει σήμερα είναι πόλεμος . Ένας πόλεμος ταξικός που δυστυχώς όσο οι εργαζόμενοι δεν ήταν σε θέση να κυρήξουν , τον κύρηξαν μονομερώς τα αφεντικά . Και οφείλουμε να οχηρωθούμε . Όχι μόνο πίσω από συνθήματα οπως “νόμος είναι το δίκιο του εργάτη…” αλλα και σε συλογικότητες που έχουν ξεκάθαρο γιατί πολεμάνε .
Τον τελευταίο καιρό και με αφορμή τις διαμαρτηρίες για το κλείσιμο του πνευματικού κέντρου του δήμου (όπου πήγαινα ο φουκαράς και έκανα μάθημα κιθάρας) γνώρισα κάποια παιδιά από τον σύλογο των μουσικών που είτε ως εργαζόμενοι στο πνευματικό κέντρο που έχασαν τη δουλεία τους , είτε ώς εκπρόσωποι του συλόγου πρωτοστάτησαν στις διαμαρτηρίες .
Επειδή λοιπόν όλο αυτό δεν είναι μια υπόθεση που θα τελειώσει αύριο αποφάσισα να τους βοηθήσω στον αγώνα τους προσπαθώντας να κάνω γνωστή τη δράση τους στους επαγγελματίες μουσικούς . Δεν ξέρω να σας πω πολλά περισσότερα για τον σύλλογο από όσα ήδη σας είπα πέρα από το ότι τα γραφεία του είναι στηυν πλατεία κουμουνδούρου , στον 6ο όροφο του κτηρίου που στο ισόγείο του είναι οι “γιατροί του κόσμου” . Θα φροντίσω να σας ενημερώνω για αυτά που μαθαίνω και γω σχετικά με τις δράσεις του συλόγου και όποιος θέλει μπορεί να με ρωτήσει και σχετικά
Πάνο!Δεν έχεις άδικο σε τίποτα από αυτά που είπες.Δίκιο έχεις.Απλώς δεν ανέφερα πως θα γινόμουν επαγγελματίας μουσικός,με ένσημα κτλ.Δεν θέλω να γίνω επαγγελματίας μουσικός. Αν ήμουνα μουσικός,το πολύ πολύ να έβγαζα χαρτζιλίκι ή συμπλήρωμα.Αλλά δεν θα το ήθελα.Θέλω να το κάνω για πάρτη μου και για την παρέα μου και για τους μερακλήδες.Έτσι χαίρομαι εγώ.
Μια παρενθεση,νομιζω οτι τοσο μεγαλα κειμενα σαν του φιλου του Φωτη δεν βοηθαν ιδιαιτερα στη κουβεντα,εκτος κ αν αφορουν ερευνα.Το λεω γιατι γενικα το εχω παρατηρησει,χωρις παρεξηγηση Φωτη…Ανοιξε καλη κουβεντα και ειναι σημαντικο να κατατεθουν αποψεις αλλα μν ανοιγουμε ολο το βιος μας…Με ολο το θαρρος και το θρασος και ελπιζω σε κατανοηση…Υπ αυτη την εννοια δεν αναφερομαι καθολου στο αρθρο του Φωτη οχι γιατι το αγνοω αλλα γιατι δεν μπορω να το διαβασω αυτη τη στιγμη.Οχι δεν “μοιραζομαστε” κερδη με το αφεντικο…Εφοσον μας μισθωνει για την εργασια μας πρεπει να μας πληρωνει οπως και να εχει το πραμα…Ουτως η αλλως η υπεραξια που παραγεται παει ολη στο αφεντικο.Προς θεου δεν ειμαι αντιπαλος με τον μικρομαγαζατορα που εχει μια μικρη ταβερνα και βαζει μουσικη.Απλα ειναι λαθος η νοοτροπια αυτη…Στα κερδη ειναι μονος του και στις αναδουλειες του εμεις δεν παιρνουμε μεροκαματο…Η αυτο με τα ποσοστα…Κατσε ρε φιλε και ποιος μου λεει εμενα οτι δεν μπηκαν 10 ατομα στο μαγαζι και καναν λογαριασμο 300 ευρω…Γιατι να μην πληρωθω?Τις υπολοιπες μερες που δεν ειχε μουσικη το μαγαζι και ετυχε να γεμισει,εκει δεν με θυμαται εμενα τον μουσικο…Πρεπει να ειναι καθαρα και ξαστερα αυτα τα πραγματα…Μικρηναν που μικρηναν τα μεροκαματα,εστω οταν γινεται μια συμφωνια στην αρχη να τηρειται…
Εγω μουσικος δεν ειμαι,αλλα ετυχε να γνωριζω μερικους Επαγγελματιες.
Αν και πρεπει να ξεχωρισουμε τι σημαινει Επαγγελματιας μουσικος.
Μπορεις να πεις επαγγελματια,αυτον που δουλευει 2-3 ημερες και αν την εβδομαδα;
Και ποσες εβδομαδες το χρονο;
Μαλλον θα πρεπει να κανει και αλλη δουλεια πρωϊνη, με ΙΚΑ και τα λοιπα για να ταϊζει την οικογενεια του,
και να εχει την ελαχιστη Ιατροφαρμακευτικη περιθαλψη.
Απο τους καθαρα επαγγελματιες ποσοι ειναι δικτυωμενοι και μπορουν να ζησουν μονο απο την τεχνη τους;
Ποσα ενσημα εχουν το χρονο;
Για ρωτηστε κανενα καταξιωμενο μουσικο οσο επιτυχημενος και αναγνωρισημος
ειναι σημερα να σας πει τι εχει τραβηξει για να επιβιωσει,και αν θα ηθελε ο γιος του να ακολουθησει αυτο το επαγγελμα;
οκ Γιάννης καταννοώ , θα προσπαθήσω τα σχολία μου να είναι ποιο σύντομα και περιέκτηκα . Πάρε όμως και συ τον χρόνο σου και διάβασε τι έγραψα
αναφερόμουνα στο μήνυμα #29 του gilles. κατά τα άλλα, νομίζω ήταν σαφής η θέση μου για τα εργασιακά.