Εξαιρετικά τα “ρομπότ” του Σκαρίμπα και μοναδικός “ρεμπετάνθρωπος” ο ίδιος
Εδώ ρίχνει τη ζεμπεκιά του (από το βιβλίο του Τ. Καζαντζή, Μια μέρα με τον Σκαρίμπα, 1985)
Και εδώ μια μπουζουκίστικη σκηνή από το καταπληκτικό “Ο κύριος του Τζακ” (1948):
"Με συνεπήρε και μένα η χαρά. Ξεκρεμάω το μπουζούκι και να με. Καθιστός με τόνα πόδι πα στ’ άλλο μου και με το καβουράκι μου ανασηκωτό στο κεφάλι, έκρουσα ένα ντουζένι περίπαθο, όλο πανωβελονιά και πλουμίδι. Οι ουρανοί μού χαιρέταγαν… Οι τόποι, οι εποχές γυρνοφέρανε σαν άξαφνο φιλμ στο σκοτάδι. Ψυχή μου, σεβντάδες! Οι μαργιολιές, τ’ αγαπητιλίκια μου, οι όρκοι μου, λουλούδισαν σγουρός σαμπούκος και δυόσμοι. Ζουμπούλια κι αγιοδημήτρηδες θράσεψαν πίσω από παρεθυράκια και γρίλιες. Να, εδώ το νιο φεγγάρι – δυο δάγκουνες έτοιμες λες να το χάψουν έν’ άστρο. Να, τα χελιδόνια, οι νότες μου, όμοια ως ψαλιδιές στον αέρα. Παπίρια κοπαδιαστά κι αγριόπαπιες. Η φούστα της κερα-πριμαντόνας ανθάτη. Ο Μιστόκλης, ο Νταλαμάγκας, ο Τρύφωνας… Ο Τέλης μου, με τις «τεκλαρασιόν» του στις ντάμες: «- Σαιτ ντε νταμ… καβαλιέρ!» Κι ο άλλος με την τσιμπούκα στο στόμα του: «- Καπίτο ταλιάνο;» «Ω, γιες!..»
Και, ως το μεράκι μου αψήλωσε και γένηκαν δαχτυλιδάκια οι καημοί μου, τότε, γλαρώσαντας περιπαθητικά τα ματάκια μου και γέρνοντας την κεφαλή στην παλάμη, έτσι ταπεινά και περίπαθα, το ’σκασα το γιαρεδάκι μου – φιόρο:
Να ’ξερα πού κοιμάται ο θεός,
πού βασιλεύει ο ήλιος,
πού βραδιοξημερώνεται
ο γκαρδιακός μου φίλος…"